ตอนที่ 2 เผชิญหน้ากับความถูกต้องและบริสุทธิ์

ต๭นที่ 2 เผชิญหน้ากับความถูกต้องและบริสุทธิ์ สิ่งที่เธอพูด ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มไม่เข้าใจ แต่เขามีท่าทีตกใจและกำลังสงสัยว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ถึงได้ใจกล้าขนาดนี้ “ผมอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้นะครับ ทำไมคุณถึงเชื่อใจผม?” เขาเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี “ไม่ทันแล้ว ขึ้นไปก่อนค่อยว่ากัน!” หยางเมิ่งฉีนำเข้าใต้ผ้าห่มไปก่อน ชายหนุ่มหลังจากตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจนอนตามลงไป เดิมทีค่ำคืนนี้แสนจะปกติ จู่ๆกลับมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งมานอนอยู่ข้างๆแบบนี้ เธอตื่นเต้นจนเหงื่อออกที่มือ ร่างกายสั่นไปหมดทั้งตัว “อันที่จริงแล้วพวกเขาอาจไม่เพิกเฉยต่อสิ่งที่เราทำอยู่นี้ก็ได้นะ” ชายหนุ่มเริ่มเผยอปากอย่างไม่อาจทนได้ หยางเมิ่งฉีทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าใจความหมายของเขาดี ในใจรู้สึกอึดอัดที่ต้องเผชิญหน้ากับความถูกต้องและบริสุทธิ์อย่างไม่มีทางเลือก สุดท้ายเธอเลือกที่จะทำตามน้ำ ลุกขึ้น ถอดเสื้อออกด้วยท่าทีสั่นไปทั้งตัว เธอกลับลงไปนอนพร้อมเปลือยกายท่อนบน ใบหน้าของเธอแดงลงไปจนถึงบริเวณต้นคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเปลือยกายอยู่ต่อหน้าผู้ชาย และยังเป็นชายแปลกหน้าอีกด้วย ปัง เสียงประตูห้องถูกถีบเปิดออก กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนคนร้ายวิ่งเข้ามา พวกเขารูปร่างสูงใหญ่ ในมือถือปืนไว้ในระดับสูง สวมสูทสีดำ สวมแว่นกันแดดสีดำ กวาดตามองมาที่คนที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หยางเมิ่งฉีพลิกตัวขึ้นมาอยู่บนชายหนุ่ม มือทั้งสองข้างโอบกอดไหล่ของชายหนุ่มเอาไว้แน่น เอาหน้าแนบติดไว้กับใบหน้าของเขา แสร้งทำเป็นว่าทั้งสองกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอตั้งใจโชว์แผ่นหลังที่เปลือยออกมานอกผ้าห่ม “แม่เจ้า เจอของดีเข้าแล้วสิ.....” มือสังหารคนหนึ่งหัวเราะเสียงดังลั่น ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของคนอื่นๆ “ไหนขอฉันดูใกล้ๆหน่อยสิ” หยางเมิ่งฉีที่กำลังเสแสร้งรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอกอดผู้ชายที่อยู่ข้างกายเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว อย่างโชคดีที่มือสังหารเหล่านั้นมองหาแต่ที่ใต้เตียง ไม่ได้เปิดผ้าห่มออกดู ดูเหมือนพวกเขายังเคารพสิทธิส่วนบุคคลของผู้อื่นอยู่บ้าง “ไม่มี ไปห้องถัดไป!” เสียงหนึ่งออกคำสั่ง บรรดามือสังหารต่างพากันเดินออกนอกห้องไป ประตูห้องยังคงเปิดอยู่ ลมหนาวพัดโชยเข้ามาในห้องจนเข้าไปยังไขกระดูกเธอ..... เสียงหัวใจเต้นรัว ร่างกายร้อนรุ่มดังไฟเผา รู้สึกได้ถึงเลือดที่พลุ่นพล่านอยู่ในตัว เธอหยิบเสื้อคลุมที่พื้นขึ้นมาด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ รีบสวมมันเข้าไป สายตาเหลือบมองไปยังผู้ชายที่อยู่ข้างๆ แต่กลับพบว่าที่หน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอดกลั้น เข้าใจว่าเขาคงจะตกใจกลัวมาก ไม่รู้จะทำอย่างไร นี่เป็นการตอบสนองขั้นพื้นฐานที่สุดของผู้ชายคนหนึ่ง....... ข้างนอกมีเสียงผิวปากอันแสบแก้วหูดังขึ้น เขารีบลุกขึ้นนั่ง กล่าวขึ้นด้วยท่าทีรู้สึกขอบคุณ : “คนของผมมาแล้ว ผมต้องรีบไปก่อน เอาไว้โอกาสหน้าพบกันใหม่นะครับ!” เขาถอดป้ายหยกชั้นเลิศชิ้นหนึ่งที่อยู่ที่คอของเขาออกมา วางไว้ในมือของเธอพลางกล่าวว่า : “ขอบคุณที่กรุณาช่วยชีวิตผมไว้ในวันนี้ ต่อไปถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้นำสิ่งของชิ้นนี้ติดตัวมาหาผม!” เมื่อสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาเปิดหน้าต่างกระโดดออกไป ขณะที่หยางเมิ่งฉีมัวแต่มองดูหยกที่อยู่ในมือเธอ หันไปมองอีกที คนคนนั้นก็หายไปแล้ว ในขณะที่เธอยังไม่รู้ตัวว่าที่แท้นี่เป็นเรื่องจริงหรือแค่เพียงฝันไป หน้าต่างที่ปิดลงไปแล้ว กลับถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายที่หายไปเมื่อกี้นี้หวนกลับมา เขารีบร้อนบอกกับเธอว่า : “จำชื่อผมไว้ให้ดีนะ หานจวิ้นซือแห่งครอบครัวหานซื่อในซูริค!” หยางเมิ่งฉีเหมือนตื่นขึ้นมาจากความฝัน เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปตรงไปยังดาดฟ้าเรือ ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ตรงหน้า เรือยอร์ชลำหนึ่งแล่นออกไปไกลแล้ว เธอค่อยๆถอนหายใจออกมา แม้ว่าจะได้พบกันโดยบังเอิญ อีกหลายปีให้หลัง ไม่รู้ว่าใครจะจำใครได้บ้าง.....