ตอนที่ 3 ดูเหมือนชายชรากำลังมา

ต๭นที่ 3 ดูเหมือนชายชรากำลังมา 2 ปีต่อมา ณ ร้านกาแฟสตาบัคบนถนนปันฮั่วฟู(Bahnhofstrasse) แสงอาทิตย์ยามเย็นส่องสว่างเพียงครึ่งท้องฟ้า หยางเมิ่งฉีเปลี่ยนเป็นชุดทำงานพร้อมด้วยท่าทีที่ขยันขันแข็งพร้อมที่จะเริ่มงาน เธออยู่ที่ซูริคมาเป็นเวลา 3 ปีแล้ว ค่าครองชีพที่นี่ค่อนข้างสูง เธอจำต้องทำงานพิเศษเพื่อหาเงินมาจ่ายค่าใช้จ่ายพื้นฐานที่สุดในการดำรงชีวิต รุ่นพี่ของเธอจึงแนะนำร้านกาแฟแห่งนี้ให้ เธอทำงานในตำแหน่งพนักงานเก็บเงิน สำหรับนักเรียนทุนสาขาเศรษฐศาสตร์แล้ว เป็นเรื่องที่สบายมาก เวลา 1 ทุ่มตรง เป็นเวลาที่ร้านกาแฟขายดีที่สุด มีคนมาเข้าคิวต่อแถวรอกาแฟ 7- 8 คน “บลูเมาน์เทนท์หนึ่งแก้วค่ะ กาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลหนึ่งแก้วค่ะ” ชายชราที่ยืนตรงข้ามเธอสั่งเป็นภาษาจีน เธอพยักหน้าตอบรับ ยิ้มแย้มตอบรับไป : “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ” คนที่มาดื่มกาแฟที่ร้านนี้ครึ่งหนึ่งเป็นคนต่างชาติ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดสำหรับเธอ เพราะสามารถช่วยบรรเทาความรู้สึกเหงาที่มาอาศัยอยู่ในต่างถิ่นต่างแดนภายในใจของเธอได้ “ทั้งหมด 95 ฟรังก์สวิสค่ะ” ในขณะที่รอชายชราจ่ายเงินอยู่นั้น สายตาของเธอเหลือบมองที่ไปลูกค้าที่ต่อแถวอยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นร่างเงาอันหล่อเหลาร่างหนึ่งสะดุดสายตาเธอเข้า “กรุณาทอนเงินด้วยครับ” ชายชรายื่นธนบัตรฟรังก์สวิสมุลค่า 100 ให้เธอ สายตารีบตามติดร่างเงานั้นที่เดินออกจากร้านกาแฟไป ช่วงเวลานั้นเธอตกอยู่ในภวังค์ ละทิ้งหน้าที่ที่อยู่ตรงหน้าไปโดยสิ้นเชิง “คุณครับ ผมกำลังรีบนะครับ” ชายชราเตือนสติ เธอดึงสติกลับมา พยักหน้าพร้อมคำขอโทษ : “ขอโทษด้วยนะคะ จะทอนเงินให้เดี๋ยวนี้ค่ะ” ร่างเงาเมื่อชั่วครู่นั้นถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้าแต่ก็รู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่าเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน สมองของเธอตอนนี้สับสนไปหมด จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่ว่าความรู้สึกคุ้นเคยที่ไม่เคยมีมาก่อนกลับยิ่งชัดเจนมากขึ้น เธอนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาได้ทันที ขยับขารีบวิ่งตามไปทันที นำมาซึ่งเสียงร้องตะโกนเรียกไม่หยุดจากลูกค้าที่กำลังเข้าแถว..... “เมิ่งฉี คุณทำอะไรน่ะ? !” ผู้จัดการร้านจ้าวลี่น่าหยุดเธอเอาไว้ ชี้ไปที่เคาน์เตอร์เก็บเงิน : “เธอกำลังอยู่ในหน้าที่รู้ไว้ซะด้วย!” “พี่สาว คุณช่วยทำแทนฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันมีเรื่องด่วนน่ะค่ะ เดี๋ยวกลับมา” พูดจบเธอก็รีบสาวเท้าก้าวออกไป ขณะที่เธอยืนอยู่ริมถนนที่พลุกพล่าน รถราทั้งใหญ่และเล็กจอแจเต็มถนนตรงหน้าเธอ แต่ร่างเงานั้นกลับหายลับไปจากสายตาราวกับลมพายุในความทรงจำ...... เป็นเพียงภาพลวงตาหรือ? ทำไมหลังจาก 2 ปีจนถึงวันนี้ เธอเพิ่งจะเห็นภาพลวงตาก็วันนี้เอง? เธอกลับไปที่เคาน์เตอร์เก็นเงินด้วยความผิดหวัง ปรับเปลี่ยนทีท่าโดยสิ้นเชิง ต้อนรับลูกค้าทุกคนด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มอีกครั้งหนึ่ง ใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้ว จ้าวลี่น่าเดินเข้ามาใกล้เธอ ถามอย่างมีนัยยะว่า : “นักบัญชีผู้ซื่อสัตย์ เมื่อตอนเย็นทำไมจู่ๆวิ่งออกไปซะละ?” เธอก้มหน้าก้มตาไม่กล้าบอก : “ไม่มีอะไรค่ะ คลับคล้ายคลับคลาว่าเจอคนที่รู้จักค่ะ” “หานจวิ้นซือใช่ไหม?” เธอเงยหน้าขึ้นด้วยอาการอึ้งพร้อมกับสีหน้าที่ตกตะลึง : “พี่สาวคะ คุณรู้จักเขาด้วยหรือ?” “ฉันจะไปรู้จักได้ยังไงล่ะ ก็แค่ชื่อคุ้นหูน่ะ พวกพนักงานในร้านนี้คลั่งไคล้เขาจะตายไป ไม่ใช่เธอคนแรกหรอกที่เจอเขาแล้วควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ ดังนั้นเธอสบายใจได้เลย ฉันไม่บอกเถ้าแก่หรอก เพียงแต่......” จ้าวลี่น่าตั้งใจหยุดกลางคัน แกล้งแซวเธอว่า : “คราวหน้าถ้าเจอหนุ่มหล่ออีก สงบสติอารมณ์ให้ดีก็แล้วกัน” “พี่เข้าใจผิดแล้วค่ะ ความจริงคือ.....” หยางเมิ่งฉีอยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 2 ปีก่อนให้เธอฟัง แต่จ้าวลี่น่าหยุดเธอไว้กะทันหัน : “พอแล้ว ไม่ต้องอธิบาย ฉันเข้าใจ” พูดจบ เธอแกล้งทำเป็นปิดหู พูดทีเล่นทีจริงว่า : “ขอเตือนเธอไว้ด้วยความจริงใจ เธอจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่ : อย่าคิดอะไรกับเขาเลยจะดีกว่า เขาไม่เคยเหลียวตามองผู้หญิงเลยแม้แต่ครั้งเดียว”