ตอนที่ 5 เลือกคู่ครอง

ต๭นที่ 5 เลือกคู่ครอง หานจวิ้นซือรับเอาเสื้อคลุมที่อยู่ในมือของกู้เฟิงเหยนมา เขาลืมไปเสียสนิทเลย รู้สึกได้ว่าสภาพของมันดูดีขึ้นมาก “เธอนั่นเอง” กู้เฟิงเหยนขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “ท่านหมายถึงผู้หญิงคนนั้นที่ช่วยชีวิตท่านบนเรือในคืนนั้นเมื่อ2ปีก่อนหรือครับ?” “อืม.....” “แต่ว่าทำไมเธอถึงไม่เอามาคืนท่านด้วยตัวเองละครับ ทำไมถึงส่งไปรษณีย์มาให้?” หานจวิ้นซือก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ตอนนั้นเขาก็บอกกับเธออย่างชัดเจนแล้วว่า หากมีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้มาหาเขาได้ทันที และยังบอกชื่อของตัวเขาเอาไว้ด้วย เสียดายอยู่อย่างเดียว ลืมถามชื่อของเธอ 2 ปีมานี้ เขามอบหมายให้กู้เฟิงเหยนตามหาหลายรอบแล้ว แต่เนื่องจากเขาอธิบายรูปพรรณสัณฐานของเธอได้ไม่ชัดเจนนัก การตามหาคนคนหนึ่งในเมืองซูริคที่ใหญ่โตขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หลังจากได้ฟังคำตอบอันน่าผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่า หานจวิ้นซือคาดเดาไปต่างๆนานา ข้อเท็จจริงเพียงหนึ่งเดียวที่เขามีคือเธอเป็นนักท่องเที่ยว 2ปีก่อนได้ออกไปจากที่นี่แล้ว ตอนนี้เสื้อผ้าชิ้นนี้ที่อยู่ในมือทำให้เขานึกย้อนกลับไปถึงการคาดเดาต่างๆที่ผ่านมา เขาสั่งการลงไปทันที........ “Yu Jie คุณไปเตรียมการให้ผมหน่อย พวกเราจะไปมหาวิทยาลัยซูริคกัน” “ได้ครับ” หลังจากกู้เฟิงเหยนออกไปแล้ว หานจวิ้นซือหวนนึกถึงเหตุการณ์ในคืนนั้นอีกครั้ง ทันใดนั้นเขานึกถึงอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง รีบเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าของเสื้อคลุม เป็นไปตามคาด มือของเขาสัมผัสโดนของที่ระลึกที่เขาให้เธอไว้ในตอนนั้น หยกล้ำค่าสมบัติประจำตระกูลมู่ ขณะนั้นเธอยินดีเสียความบริสุทธิ์ก็เพื่อปกป้องเขาไว้ นับว่าเป็นการกระทำที่กล้าหาญเกินจะอธิบาย แม้แต่หยกชิ้นนี้ก็ไม่อาจทดแทนได้ เขามอบให้เธอเพื่อเป็นการพิสูจน์ว่า เขาขอบคุณเธอจากใจจริง แต่เป็นที่ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้ได้รับการอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี เธอไม่คิดที่จะให้เขาตอบแทนอะไรเธอเลย...... ตอนเย็นนั้นเอง ใบของต้นมะเดื่อฝรั่งเศสในมหาวิทยาลัยซูริคถูกลมพัดดังเสียงกรอบแกรบๆ “เมิ่งฉี ผู้อำนวยการโรงเรียนแจ้งมาว่าให้นักเรียนทุกคนที่มาจากประเทศจีนมารวมตัวกันที่สนาม!” หลินวานวานวิ่งกระหืดกระหอบมาที่หอพักแจ้งข่าวของโรงเรียนให้กับหยางเมิ่งฉีที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ให้รับทราบ “รวมตัวกัน? ทำไมหรือ?” “ไม่รู้เหมือนกัน รีบไปก่อนเถอะ!” “วันนี้ตอนบ่ายฉันไม่มีเรียนนี่นา ไม่ต้องไปหรอกมั้ง....” “เธอไม่มาจากประเทศจีนหรือยังไงห๊ะ?” หลินวานวานไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงแขนของเธอให้รีบออกไป เมื่อมาถึงที่ข้างสนามก็มีคนจำนวนหลายสิบคนยืนอยู่แล้วที่ด้านหน้า ทั้งหมดเป็นนักเรียนที่มาจากประเทศจีน หยางเมิ่งฉียืนอยู่ข้างหลังสุดด้วยสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ รู้สึกว่าตัวเองนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อม เธอเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนแห่งนี้มาเป็นเวลา 3 ปีแล้ว เพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรกว่าให้มารวมตัวกันซึ่งมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ....... ผู้อำนวยการโรงเรียนเห็นว่าทุกคนมากันครบแล้ว จึงใช้ภาษาจีนที่แข็งแกร่งเริ่มกล่าว......... “สวัสดีนักเรียนที่รักทุกคน ที่เรียกทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ก็เพราะหนึ่งในผู้ให้การสนับสนุนโรงเรียนของพวกเรา คุณหานจวิ้นซือแห่งตระกูลหานซื่อต้องการหาคนที่เคยรู้จักเขาคนหนึ่ง ทุกคนไม่ต้องกังวล เมื่อคุณหานหาจนพบแล้วก็จะไป ไม่ส่งผลกระทบกับการเรียนและการดำเนินชีวิตของทุกคน” ทันใดนั้นหยางเมิ่งฉีเมื่อได้ยินคำสามคำว่าหานจวิ้นซือก็ตกตะลึงอ้าปากค้าง วันนี้เธอเพิ่งจะนำสิ่งของคืนเขาไป ตอนนี้เขากลับมาหาถึงที่โรงเรียน จะทำอย่างไรดีล่ะ....... ถ้าให้บรรดานักเรียนรับรู้ว่าตอนนั้นเธอเปลือยกายอยู่บนเรือกับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เธอต้องตายแน่ๆ......... “คุณหานครับ นักเรียนแลกเปลี่ยนที่มาจากประเทศจีนทั้งหมดอยู่ที่นี่แล้วครับ เชิญคุณพิจารณาดูได้เลยครับ” ผู้อำนวยการโรงเรียนแสดงท่าทางเชิญเชื้อด้วยความเคารพ หยางเมิ่งฉีรีบก้มหน้าก้มตา ประสานนิ้วมือทั้งสิบเข้าหากัน แต่กลายเป็นว่าหลินวานวานนั้นร้องอุทานออกมาอย่างต่อเนื่อง : “ว้าว อันที่จริงเขาก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่งเลยนะ.......หยางเมิ่งฉีเธอดูสิ เร็ว เขาหล่อจังเลยอะ....... !” หลินวานวานดึงแขนเธอดึงแล้วดึงอีก เธอไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป “พระเจ้า ผู้ชายคนนี้ช่างหล่อเหลาเอาการซะจริงจนผู้หญิงอย่างเราๆแทบจะละลายแล้ว......” หยางเมิ่งฉีได้ยินแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุดหย่อนจากเพื่อนร่วมชั้นเรียนหญิงทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว มีก็แต่เพียงเธอที่ราวกับเป็นมัมมี่ ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรสักคำ โอ้........ ทันใดนั้นหลินวานวานกำลังกลั้นหัวเราะ เธอจึงมองค้อนด้วยความสงสัยว่า : “เธอขำอะไร?” “ไหนว่าจะตามหาคนรู้จักไง ดูสิทำอย่างกับฮ่องเต้สมัยโบราณเลือกนางสนมอย่างนั้นแหละ......” หยางเมิ่งฉีค่อยค่อยเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่กลุ่มคนที่อยู่ด้านหน้าอย่างระมัดระวัง จนได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาจริงใจเข้าขณะกำลังเดินสำรวจอยู่อย่างดึงดูดความสนใจของผู้คน เมื่อสำรวจมาจนถึงแถวสุดท้าย เธอรีบก้มหน้าลงทันที ภาวนาอยู่ในใจอย่างเงียบเงียบ : “จำฉันไม่ได้ จำฉันไม่ได้ จำฉันไม่ได้.......”