ตอนที่ 7 มีเรื่องกับผู้มีอิทธิพล

ต๭นที่ 7 มีเรื่องกับผู้มีอิทธิพล นี่มันเป็นงานที่ไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่ อย่างน้อยหยางเมิ่งฉีก็รู้สึกว่าอย่างนั้น ถึงแม้จะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ก็ยังเป็นนักเรียนนักศึกษาอยู่ดี สถานบันเทิงนั้นเป็นที่อโคจร เหมาะสำหรับพวกคนรวยมาใช้เงินก็จริงแต่ไม่น่าจะเหมาะกับผู้หญิงอย่างพวกเธอ ไม่ว่าอย่างไรหลินวานวานก็ยืนยันหนักแน่นอยู่อย่างนั้น ไม่ว่าเธอจะชักแม่น้ำทั้งห้าหาเหตุผลร้อยแปดมาอธิบาย หล่อนก็ยืนกรานว่านั่นเป็นแหล่งขุมทรัพย์ของหล่อน ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือกเช่นนี้ หยางเมิ่งฉีจึงได้แต่เตือนสติเธอให้ระวังตัวในทุกๆเรื่องเมื่อเจอปัญหาต้องรู้จักหาทางออกให้เป็น อย่าเอาชนะเพียงอย่างเดียว ในช่วงแรกๆหลินวานวานก็จดจำคำแนะนำของเธอไว้ทุกอย่าง ผ่านไปได้ด้วยดีราวครึ่งเดือนก็มีปัญหาตามมา เรื่องราวไม่สบายใจต่างๆเริ่มมากขึ้น พอกพูนขึ้นในใจเธอ คืนวันศุกร์เธอเพิ่งเลิกงานจากร้านกาแฟก็ตรงกลับไปหอพัก แต่กลับพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่เลย ปกติในเวลานี้หลินวานวานน่าจะกลับมาถึงแล้ว เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนรัก แต่ว่ากลับติดต่อไม่ได้ เธอรออยู่ในห้องด้วยความกระวนกระวายใจราวครึ่งชั่วโมง หลินวานวานก็ยังไม่กลับมาอีกเธอแทบนั่งไม่ติดแล้ว รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปท่ามกลางความมืดมิด........ ไปถึงยังไนท์คลับเตเลอ เธอตรงไปที่ผู้จัดการร้านถามเขาว่า : “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าหลินวานวานทำงานอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ?” “ใช่” “แล้วอยู่ไหนคะ?” ผู้จัดการร้านโมโหขึ้นมาฉับพลัน : “อย่าพูดถึงเธอเลย คืนนี้เธอดันไปขัดใจลูกค้าที่มีอิทธิพลเข้า เลยถูกลูกน้องเขาจับตัวไปแล้ว” หยางเมิ่งฉีตกใจมาก : “จับตัวไป? แล้วเธอจะเป็นอะไรไหมคะ? พวกคุณไม่ช่วยเธอเลยหรือคะ?!” “ก็บอกแล้วไงว่าเป็นผู้มีอิทธิพล พวกเราจะมีปัญญาไปช่วยอะไรได้” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ : “คนแบบไหนกันนะ? ทำไมถึงไม่มีใครกล้าขัดใจได้?” ผู้จัดการร้านเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้เธอฟัง ที่แท้ วานวานเพื่อที่จะโปรโมทสินค้าให้ขายได้จำนวนมาก เธอจึงหลงกลลูกค้าดื่มเหล้าที่พวกเขาเทให้ไปหลายแก้ว แถมชมว่าเธอคอแข็งอีก เลยอยากให้เธอมานั่งเป็นเพื่อนดื่มหน่อย แต่ว่าเธอไม่ยอม ในขณะที่กำลังมีเรื่องกันอยู่นั้นเธอควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้ เอาขวดเบียร์ตีลงไปที่ศีรษะของเขา ผลสุดท้ายก็รู้ๆกันอยู่....... “สถานบันเทิงเตเลอแห่งนี้เป็นที่ที่มีชื่อเสียงมาก แขกของร้านส่วนใหญ่เป็นสายเปย์ทั้งนั้น ถ้ากล้ามีเรื่องกับผู้มีอิทธิพลแล้วละก็ เธอคงจะลำบากแล้วล่ะ” ผู้จัดการร้านเตือนด้วยความหวังดี หยางเมิ่งฉีเอ่ยถามด้วยความกระวนกระวายใจ : “แล้วคนที่จับตัวเธอไปอยู่ที่ไหนละคะ?” “อย่ามาหาว่าผมไม่เตือนคุณนะ พวกเขาต่างก็เป็นเฒ่าหัวงูร้อยเล่ห์ คุณไปหาเขาก็เหมือนอ้อยเข้าปากช้าง ไม่เพียงช่วยเพื่อนคุณไม่ได้ ยังหาเรื่องใส่ตัวเองอีกด้วย” เธอมืดแปดด้าน ถ้างั้นทำอย่างไรดีล่ะ? “ผมแนะนำคุณได้นิดหน่อย วิธีแรก คุณอาจจะเลือกไปแจ้งความที่สถานีตำรวจ แต่วิธีนี้เพื่อนคุณอาจจะตกอยู่ในอันตรายได้ วิธีที่สอง คุณพอจะรู้จักใครที่มีอำนาจบ้างไหมล่ะ ก็อาจจะพอช่วยได้” ผู้มีอำนาจ...... ในสมองของหยางเมิ่งฉีนึกถึงคนเพียงคนเดียวขึ้นมาได้ทันที นั่นคือ หานจวิ้นซือ แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น เธอคิดแล้วคิดอีกว่าจะใช้เหตุผลอะไรดี เพื่อตอบแทนบุญคุณหรือ? หรือควรใช้เหตุผลอะไรดีนะที่จะกลับไปหาเขาอีก...... ไม่ได้สิ ไม่ได้ เธอคิดทบทวนกลับไปกลับมาหลายรอบ รีบวิ่งออกจากไนท์คลับไป เธอนอนไม่หลับทั้งคืน เป็นห่วงวานวานว่าจะถูกพวกอันธพาลเหล่านั้นทำร้ายเอา ฟ้าใกล้สางแล้ว เธอตัดสินใจแน่วแน่ลุกออกไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเพื่อนของเธอตกอยู่ในอันตราย หานจวิ้นซือ หวังว่าคุณคงยังจำฉันได้นะ.....