ตอนที่ 8 ข้อตกลงของเศรษฐี

ต๭นที่ 8 ข้อตกลงของเศรษฐี หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว หยางเมิ่งฉีจึงเดินทางไปหาหานจวิ่นซือ เธอมาถึงกลุ่มบริษัทหานซื่อ ปรากฏว่าถูกรปภสองคนห้ามเอาไว้ : “ขอโทษครับ ขอดูบัตรได้รับอนุญาตด้วยครับ” “บัตรได้รับอนุญาต?” เธอทำหน้างงๆ : “บัตรอนุญาตอะไรคะ?” “บัตรที่อนุญาตให้เข้าออกหรือบัตรผ่านน่ะครับ” “ไม่มีคะ......” “ถ้างั้นคุณก็เข้าไปไม่ได้ครับ” เธอเดือดทันที : “ฉันรู้จักประธานบริษัทของพวกคุณนะ ท่านหานจวิ้นซือ” “ประโยคนี้ใครๆก็พูดได้ทั้งนั้นครับ” “ฉันรู้จักเขาจริงๆนะ!” “ขอโทษด้วยครับ ไม่มีบัตรก็ให้เข้าไปไม่ได้ครับ คุณกรุณากลับไปเถอะครับ อย่าขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของพวกเราเลยครับ” รปภส่งเธอออกมาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า เธอได้แต่ยืนหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่อย่างนั้น : “ถ้างั้นฉันขอยืนรออยู่ตรงนี้ได้ไหม!” “รอไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ท่านประธานอยู่ในช่วงพักร้อนครับ” พักร้อน...... หยางเมิ่งฉีทำหน้าตกใจ เธอแยกไม่ออกว่าที่เขาบอกว่าพักร้อนเป็นความจริงหรือโกหก แต่ว่าเธอมีเรื่องเดือดร้อนและเวลาไม่คอยท่าแล้ว ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจตรงไปหาเขาที่บ้าน ตระกูลของหานจวิ้นซือเป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่รู้จักกันทั่วในเมืองซูริค ดังนั้นถ้าอยากจะหาคฤหาสน์ของตระกูลหานแล้วละก็ง่ายซะยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ตรงหน้าเธอคือคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกหลังหนึ่ง ปูด้วยกระเบื้องสีเขียวบนผนังสีแดง ที่หน้าประตูมีต้นมะเดื่อฝรั่งเศสสูงตระหง่านเรียงรายอยู่กำแพงสูงที่ล้อมรอบอยู่ทั้งสี่ด้าน ราวกับไม่อาจให้มนุษย์คนใดปีนข้ามออกมาได้ แบ่งแยกคนที่อยู่ข้างในกับข้างนอกเอาไว้คนละโลก...... เธอยืนแสดงตัวชัดเจนอยู่หน้าประตูใหญ่ กดกริ่งที่ประตู สักพักประตูก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูมีเกียรติเดินออกมาจากในบ้าน : “คุณมาหาใครคะ?” “สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณหานจวิ่นซือค่ะ” “คุณเกี่ยวข้องอะไรกับเขาคะ?” “คือฉัน......” หยางเมิ่งฉีอึกอัก จะบอกว่าเป็นอะไรกับหานจวิ้นซือดีนะ? เธอกับเขาดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย..... “เป็น.....เพื่อนกันค่ะ” เธอตอบออกไปด้วยสายตาเป็นประกาย “เป็นเพื่อนยังไงคะ?” สายตาของแม่บ้านถามด้วยความสงสัย เห็นเธอมีท่าทางลอกแลก : “ก็เพื่อนกันทั่วๆไปน่ะค่ะ” “คุณผู้ชายบ้านนี้ปกติไม่รับแขกค่ะ แต่ถ้าเป็นเพื่อนและมีธุระจริงๆ ท่านจะแจ้งดิฉันไว้ล่วงหน้าค่ะ เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่รู้มารบกวนท่านค่ะ!” ปัง ประตูใหญ่ถูกปิดลงทันที หยางเมิ่งฉีทำหน้างงๆ หลังจากตั้งสติได้ เธอกดกริ่งที่ประตูอีกครั้งครั้งนี้ ท่าทีของแม่บ้านแสดงความเบื่อหน่ายออกมาอย่างชัดเจน : “ฉันบอกชัดเจนไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก?” “ฉันมีเรื่องด่วนต้องการพบคุณหานจวิ้นซือรบกวนคุณช่วยแจ้งท่านให้หน่อยได้ไหมคะ? คุณแค่บอกท่านว่าฉันเป็นเพื่อนที่รู้จักกันบนเรือน่ะค่ะท่านจะต้องให้ฉันเข้าพบแน่” “คำพูดปากเปล่า คุณคิดว่าบ้านนี้ใครๆก็เข้าออกได้ตามสบายหรือยังไงห๊ะ?!” แม่บ้านหันหลังกลับทันที หยางเมิ่งฉีรีบร้อนดึงเธอไว้ : “ฉันมีหลักฐานค่ะ.....” “หลักฐานอะไร?” “หยกชิ้นหนึ่ง” “อยู่ที่ไหนล่ะ?” “ฉัน....เอ่อคือ ฉันคืนเขาไปแล้ว” “พูดเล่นหรือไง? ! ฉันขอเตือนคุณเอาไว้เลยนะว่า อย่ากดกริ่งอีก ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน!” เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังกระแทกหูขึ้นอีกครั้ง หยางเมิ่งฉีเสียใจจนได้แต่เอาศีรษะก้มไว้ที่ประตูนั้น ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เอาหยกชิ้นนั้นคืนให้ช้าอีกหน่อยซะก็ดีหรอก...... ชีวิตคนเรานั้นไม่มีอะไรแน่นอน เธอคิดอย่างนั้นและในที่สุดเธอก็เข้าใจ เมื่อ2ปีก่อนทำไมเขาถึงบอกกับเธอว่าถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้ไปหาเขาและนำหยกชิ้นนั้นติดตัวไปด้วย ที่แท้มันเป็นข้อตกลงของคนรวยนั่นเอง