ตอนที่ 9 ปาร์ตี้หน้ากาก

ต๭นที่ 9 ปาร์ตี้หน้ากาก พรหมลิขิตเป็นสิ่งที่วิเศษมาก ไม่ใช่การพบเจอแต่เป็นความผิดพลาด..... หยางเมิ่งฉีกลับไปที่โรงเรียนเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่แท้การที่จะขอพบใครสักคนนั้นมันยากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะทำให้เธอผิดหวัง แต่ก็ไม่ทำให้เธอเลิกล้มความตั้งใจง่ายๆแบบนี้แน่ เมื่อเกือบจะถึงทางตัน หนังสือพิมพ์สายบันเทิงฉบับหนึ่งพาดหัวข่าวที่น่าสนใจ.....(ครอบครัวหานที่มีชื่อเสียงจัดงานปาร์ตี้หน้ากากในวันที่ 13 สิงหาคม) ปาร์ตี้หน้ากาก? มีโอกาสรอดตายอีกครั้งแล้วใช่ไหมเนี่ย? เป็นครั้งที่ 2 ที่เธอมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลหาน เธอปรากฏกายในฐานะผู้มาร่วมงาน แต่ว่าเธอลืมนึกถึงสิ่งสำคัญที่สุดไปอย่างหนึ่ง งานเลี้ยงไม่ใช่ว่าใครๆก็สามารถมาร่วมงานได้ หากไม่มีบัตรเชิญก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เธอยืนอยู่ข้างต้นมะเดื่อด้วยสีหน้าหม่นหมอง ได้แต่มองดูคนอื่นๆพากันเดินเข้าไปในงาน ในใจเธอรู้สึกทุกข์ใจอย่างมาก หลินวานวานถูกจับตัวไปราว 5 วันแล้ว ถ้าหากเธอยังไม่ได้พบหน้าหานจวิ้นซืออีกละก็ ผลสุดท้ายต้องแย่แน่ๆ นี่เป็นโอกาสเดียวของเธอในวันนี้ อย่างไรก็ตามไม่อาจจะพลาดได้อีก เธอร้อนรนอย่างมากจึงดึงชายหนุ่มคนหนึ่งที่เดินผ่านเธอเอาไว้ “คุณคะ คุณช่วยพาฉันเข้าไปในงานด้วยหน่อยได้ไหมคะ?” เห็นชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้างุนงนเล็กน้อย เธอจึงรีบอธิบายต่อ : “คือฉันอยากจะเข้าไปในงานเพื่อไปพบคนคนหนึ่งน่ะค่ะ แต่ว่าฉันไม่มีบัตรเชิญเลยเข้าไม่ได้ คุณกรุณาช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?” บางทีอาจเป็นเพราะสายตาเธอทั้งเร่งรีบและวิงวอนเลยทำให้ชายหนุ่มคนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ เขาพยักหน้า : “ได้ครับ มากับผมสิ” หยางเมิ่งฉีรู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเขาด้วยการกล่าวขอบคุณหลายครั้ง เดินควงแขนชายหนุ่มคนนั้นก้าวเข้าไปในประตูของบ้านตระกูลหาน ด้านในนั้นเป็นอีกแบบหนึ่ง บรรยากาศที่ตกแต่งอย่างหรูหราและงดงามมาก พระราชวังที่สูงตระหง่านหลังหนึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าเธอราวกับเป็นภาพลวงตาและย้อนกลับไปสู่เดนมาร์คเมื่อศตวรรษที่19 เมื่อเข้าไปยังห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง สิ่งที่มองเห็นได้คือการตกแต่งที่เต็มไปด้วยสีเหลืองทองระยิบระยับงดงามอร่ามตาเกินจะบรรยาย หยางเมิ่งฉีรู้สึกเหมือนว่าเข้าไปอยู่ในโลกอันลึกลับซับซ้อนเหนือจินตนาการ หลังจากที่ชายหนุ่มคนที่พาเธอเข้ามาในงานเขาได้ปลีกตัวไป เธอจึงหยิบหน้ากากสุนัขจิ้งจอกสีม่วงขึ้นมาสวม แล้วหันกลับเดินเข้าไปในฝูงชน ตอนแรกที่เธอถูกปฏิเสธและยืนรออยู่หน้าประตู เธอคิดไม่ออกว่าทำอย่างไรจึงจะเข้าไปได้ ตอนนี้เข้ามาได้แล้ว เธอก็ยังกังวลอีกว่าจะหาหานจวิ้นซือเจอได้อย่างไร ในนี้อย่างน้อยก็ต้องมีหลายร้อยคน แถมยังสวมหน้ากากปิดบังใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้อีก ถ้าหากว่าได้มีโอกาสพึ่งพาอาศัยสายตาใครสักคนหรือติดตามใครสักคนไว้ก็อาจจะได้เจอคนที่ตามหาอยู่ก็ได้ แต่ความเป็นไปได้น้อยมาก...... “นี่ ทำไมยังไม่เห็นคุณชายหานเลยล่ะ?” หญิงสาวที่แต่งกายแปลกตา 2 คนยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ที่ด้านหลัง หยางเมิ่งฉีหยุดยืนเพื่อรอฟังต่อ สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง “น่าจะยังอยู่ข้างบนนะ ทุกครั้งเขาจะปรากฏตัวตอนงานเลี้ยงใกล้จะเลิกแล้วน่ะ” ชั้นบน? สายตาเธอเหลือบมองขึ้นไปตามราวบันไดแกะสลักที่อยู่ไกลนั้น ความคิดที่จะขึ้นไปหาเขาโดยตรงผุดขึ้นมาในสมองทันที! บางทีแบบนี้อาจจะดูเสียมารยาทไปหน่อย แต่ก็ยังมีโอกาสมากกว่าที่เธอจะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อเป็นร้อยคนในงานเลี้ยงนั้น...... ไม่จะสำเร็จหรือไม่ก็จะถอยกลับไม่ได้แล้ว ได้แต่ทุบหม้อข้าวตัวเองลองดูกันสักตั้ง เธอแอบขึ้นชั้นบนไปอย่างไร้ร่องรอย การออกแบบห้องภายในตัวบ้านที่ลึกลับซับซ้อนทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด แสงสว่างส่องให้เห็นทางเดิน 7-8 ทาง ดังนั้นห้องจึงมีมากมายนับไม่ถ้วน เธอลองสำรวจดูทีละห้อง เชื่อว่าทำแบบนี้แล้วในที่สุดต้องหาคนที่เธอต้องการเจอจนได้ ตึงตึง...... ขณะที่เธอเดินไปถึงห้องๆหนึ่ง ประตูห้องถูกแง้มเอาไว้ เธอเตรียมที่จะเอาศีรษะชะโงกเข้าไปมอง พลันได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นราวกับเสียงไม้ไผ่แตกเปรี๊ยะ เธอเหลียวมองด้วยความสงสัย ยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็มีมือจับที่กรอบประตูไว้ ทันใดนั้นเธอถูกดึงอย่างแรงเข้าไปในห้อง ตามด้วยคนคนหนึ่งที่สวมหน้ากากAsuraปิดปากเธอเอาไว้ พลางชี้นิ้วขึ้นมาแสดงท่าทีบอกว่าอย่าส่งเสียง หยางเมิ่งฉีที่หยุดหายใจเพราะความตกใจ ด้านนอกมีเสียงเบาๆลอยเข้ามา : “หาเจอหรือยัง?” “ยังเลย.....” “หาต่อไป.....” เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองลอดเข้าไปใต้หน้ากากเห็นสายตาที่เป็นประกายแปลกๆคู่หนึ่ง ใจเต้นรัวขึ้นไปอีก เป็นเขา สายคู่นั้นทั้งเย็นชาและลึกซึ้ง ถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วถึง 2 ปี แต่ในความทรงจำของเธอยังคงเหมือนใหม่อยู่เสมอ