ตอนที่ 10 พรหมลิขิตคราวเคราะห์

ต๭นที่ 10 พรหมลิขิตคราวเคราะห์ เมื่อเสียงด้านนอกค่อยๆเงียบลง หยางเมิ่งฉียกมือขึ้นข้างหนึ่ง ดึงหน้ากากที่หน้าของชายหนุ่มออก ไม่ทำให้เธอผิดหวัง โฉมหน้าที่แท้จริงที่ถูกซ่อนไว้ภายใต้หน้ากากนั้น ก็คือคนที่เธอต้องการเจอที่สุดในเวลานี้ “คุณเป็นใครครับ?” สายตาอันแหลมคมของเขาจ้องมองมาที่เธอ แตกต่างจากตอนที่พบกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อน ดูเหมือนว่ารู้สึกแปลกหน้าทั้งเย็นชาและหยิ่ง “คุณจำดิฉันไม่ได้แล้วหรือคะ?” เธอค่อยๆถอดหน้ากากออก : “หานจวิ้นซือ.....” บรรยากาศดูน่าอึดอัดขึ้นมาทันที ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าถึงกับตะลึง : “คุณนั่นเอง? ทำไมถึงเป็นคุณได้ล่ะ?” “ขอโทษนะคะ ถ้าหากว่าไม่จำเป็นจริงๆ ดิฉันก็ไม่อยากมาขอรบกวนคุณหรอกค่ะ” หยางเมิ่งฉีอธิบายด้วยความรู้สึกผิดที่มาหาวันนี้ “นั่งก่อนสิ” หานจวิ้นซือผายมือไปยังโซฟาสไตล์ยุโรปที่อยู่ด้านหลัง มองไปรอบๆห้องนั้นถูกประดับตกแต่งอย่างเรียบๆแต่หรูหราอย่างลงตัว มีภาพตกแต่งผนังในยุคโบราณ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของชนชั้นสูงที่งดงามแบบยุคคลาสสิค เธอเดาว่า นี่เป็นห้องนอนของเขา “ผมตามหาคุณมาตลอด คุณรู้บ้างไหม?” เขานั่งลงตรงข้ามเธอ สายตาจ้องมองเธอด้วยความอบอุ่น แตกต่างจากสายตาที่ไร้ความรู้สึกเมื่อครู่นี้ราวกับคนละคนกัน “ทราบแล้วค่ะ....” หยางเมิ่งฉีรู้สึกกดดันนิดหน่อย ถ้าหานจวิ้นซือรู้ว่าวันนั้นเธอตั้งใจวิ่งหนีเขา ต้องหาว่าเธอเป็นคนไม่ซื่อตรงแน่ๆ “คุณ?” “ฉันเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของมหาวิทยาลัยซูริคค่ะ” หานจวิ้นซือช๊อกไปชั่วครู่หนึ่ง : “งั้นแปลว่า คราวก่อนคุณตั้งใจหลบหน้าผมใช่หรือไม่?” “ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ แต่ไม่เคยคิดเลยว่าจะให้คุณหานตอบแทนอะไรดิฉัน แต่ว่าตอนนี้ฉันละอายใจเหลือเกิน เพราะว่า.......ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณค่ะ” “ไม่เป็นไร คุณบอกมาเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไร ผมก็ยินดีจะช่วยเหลือคุณทั้งนั้น” หยางเมิ่งฉีเล่าเรื่องของหลินวานวานให้เขาฟังอีกครั้งหนึ่งเมื่อเขาฟังจบ ไม่พูดอะไรสักคำ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หลังจากที่ใช้ภาษาเยอรมันสื่อสารอย่างคล่องแคล่ว เขาวางสายแล้วกลับมามองที่เธอ : “ไม่ต้องกังวลอะไรนะ ก่อนพระอาทิตย์ตกดินวันนี้ คุณก็จะได้พบกับเพื่อนของคุณ” เธอไม่สงสัยความสามารถของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ถ้าหากเขาไม่มีอำนาจเหล่านี้ เธอก็คงไม่มาหาเขาหรอก เธอลุกขึ้น โค้งคำนับแสดงความขอบคุณ : “ขอบคุณมากนะคะ คุณหาน” “ไม่ต้องเกรงใจหรอก คุณชื่ออะไรครับ?” “หยางเมิ่งฉี” “หยางเมิ่งฉี.....” เขาพูดทวนชื่ออีกครั้ง : “คุณเข้ามาได้อย่างไรครับ?” “ฉันขอร้องให้ผู้ชายคนหนึ่งพาฉันเข้ามาค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันมาหาคุณครั้งหนึ่งแล้ว แต่แม่บ้านของคุณไม่ให้ฉันเข้า......” “ถ้าคุณต้องการพบผม ก็สามารถแจ้งกับทางโรงเรียนได้โดยตรงเลยครับ พวกเขาติดต่อผมได้ วันนี้ผมจัดงานเลี้ยงขึ้นก็มีวัตถุประสงค์ เมื่อสักครู่หากดึงคุณเข้ามาไม่ทันละก็ คุณจะตกอยู่ในอันตราย” หานจวิ้นซือทำไมถึไม่ได้นึกถึงเลยว่า เขาตามหาเธอมาตั้งหลายครั้งหลายหน แต่เธอกลับปรากฏกายขึ้นในวันพิเศษวันนี้ “คุณถูกตามฆ่าอีกแล้วหรือคะ?” เธอถามออกไปตรงๆ เขายิ้มให้พลางพยักหน้า : “ใช่ครับ” หยางเมิ่งฉีไม่มีอะไรจะพูดอีก ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นดูเหมือนว่าเป็นบุคคลที่กุมชะตาชีวิตอยู่มือหนึ่ง ทำไมถึงได้เป็นที่หมายปองของมือสังหารนักนะ ยิ่งไปกว่านั้นนี่มันในบ้านของเขาเองนะ และเป็นครั้งที่ 2 ที่พวกเราพบกัน เมื่อสองปีก่อนนั้น ครั้งแรกที่ได้พบกันแล้วถูกตามฆ่าก็แล้วกันไป ต่อมาอีก 2 ปีเมื่อพบกันอีกก็ยังโดนคนตามฆ่าอีก เป็นคราวเคราะห์ของเธอจริงๆที่เจอกับเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้ง ถ้าหากว่านี่เรียกว่าเป็นพรหมลิขิตละก็ คงพูดได้ว่านี่เป็นคราวเคราะห์ของพรหมลิขิต......