ตอนที่ 11 ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา

ต๭นที่ 11 ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา งานเลี้ยงที่จัดขึ้นในห้องโถงเต็มไปด้วยความคึกคักสนุกสนาน ไม่ได้ถูกรบกวนใดๆจากเรื่องผิดปกติวิสัยที่เกิดขึ้นที่ชั้นบนเลย หยางเมิ่งฉีอมทุกข์อยู่เกือบครึ่งวัน ในที่สุดเธอก็ทนไม่ได้ที่จะอยากทราบ เธอมองหานจวิ้นซือพลางกล่าวว่า : “ฉันขอถามอะไรคุณหน่อยได้ไหมคะ?” หานจวิ้นซือพยักหน้า : “ได้สิ” “ทำไมคุณมักโดนคนอื่นตามฆ่าอยู่เสมอคะ.....” เขายิ้มด้วยความทะเล้น : “ก็เหมือนต้นไม้ที่ถูกลมพัดนั่นแหละ ผมเป็นนักธุรกิจ ในตลาดก็เหมือนสนามรบ ถ้าคุณไม่ตายก็ต้องเป็นผมที่ตาย” หยางเมิ่งฉีได้ยินดังนั้น ก็พูดออกมาทันที : “คงไม่ง่ายอย่างนั้นมังคะ” หานจวิ้นซือมองเธออย่างครุ่นคิด ลดเสียงลง : “คุณฉลาดมาก” เขาลุกขึ้น : “ตามผมมาสิ” เธอตามหลังเขาไปด้วยความสงสัย เพิ่งจะก้าวออกจากห้องมาไม่กี่ก้าว ทันใดนั้นเสียงปืนดังลั่นขึ้นมาจากไหนไม่รู้ เธอตกใจดึงแขนชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเอาไว้พิงข้างกายเขาโดยไม่รู้ตัว หานจวิ้นซือค่อยๆเหลือบตามอง บอกด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า : “ไม่ต้องกลัวหรอก” แล้วจึงพาเธอไปยังห้องชมวิว ชี้ออกไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่อยู่ด้านล่าง : “ดูที่นั่นสิ” หยางเมิ่งฉีมองตามไปด้วยความสงสัย บนสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ มีผู้ชายชุดดำราว5-6คนยืนอยู่ที่นั่น บนพื้นมีหน้ากากหล่นอยู่2-3อัน พวกเขาถูกชาย10กว่าคนล้อมเอาไว้ และชายสิบกว่าคนนั้นทุกคนถือปืนอยู่ในมือ “นี่ ฉันรู้จักคนนั้น!” เธอชี้ไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่ถือปืนอยู่ในกลุ่มนั้นด้วยความแปลกใจ หานจวิ้นซือเหลียวมองเธอทีหนึ่ง : “เขาเป็นผู้คุ้มกันของฉันเอง กู้เฟิงเหยน” “เขาเป็นคนพาฉันเข้ามาในงานเองค่ะ” เขาไม่แปลกใจเลย : “งั้นคุณก็เลือกคนไม่ผิดหรอก บุคลิกเขาดูดีดังสุภาพบุรุษ” “ที่พวกคุณทำนี่คือ?” “วางแผนล่อเสือออกจากถ้ำ” หานจวิ้นซือหันหลังกลับมา สายตาเยือกเย็น : “ที่จัดงานเลี้ยงหน้ากากนี้ขึ้น ก็เพื่อที่จะดึงเอาคนที่คิดไม่ดีออกมา แผนการณ์ทั้งหมดในวันนี้ต่างก็อยู่ภายใต้ความดูแลของผมทั้งหมด มีคุณเนี่ยแหละ ที่อยู่นอกแผน” หยางเมิ่งฉีไม่เพียงรู้ตัวว่าผิด เธอยังรู้สึกถูกกดดัน : “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่าค่ะ ฉันขอตัวก่อน” “เดี๋ยวสิ” เขาหาปากกาเล่มหนึ่งจากในห้องนั้น ดึงมือเธอเอาไว้ เขียนตัวเลขชุดหนึ่งดังภาพวาดมังกรบินและนกฟีนิกซ์เต้นรำลงไปในมือของเธอ : “นี่เป็นเบอร์ส่วนตัวของผม คนที่รู้นั้นน้อยมาก ต่อไปหากมีเรื่องอะไร ขอเพียงโทรมาที่เบอร์นี้ก็จะติดต่อผมได้” หยางเมิ่งฉีจ้องมองนิ้วมือที่เรียวยาวของเขาตัวแข็งทื่อ รู้สึกจั๊กจี้ที่มือ ทำให้เธอรู้สึกสั่นไหวเหมือนกวางน้อยที่โซซัดโซเซ เธอไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับผู้ชายเท่าไหร่ โดยเฉพาะผู้ชายคนนี้ที่เคย.......กับเธอ นึกถึงคืนอันน่าตกใจนั้นเมื่อ 2 ปีก่อน หน้าของเธอแดงจนถึงใบหู..... “ได้ค่ะ” เธอชักมือกลับ : “แล้วพบกันค่ะ” เธอรีบออกไปจากบ้านตระกูลหานด้วยความเกรงกลัว ชั่วครู่เดียวเธอก็กลับมาถึงมหาวิทยาลัยซูริค เมื่อเข้าไปในหอพัก ก็ร้องเสียงดังออกมาว่า : “หลินหลิน เธอกลับมาแล้ว?!” “เมิ่งฉี......” เสียงร้องไห้ดังขึ้นมาจากเตียงหนึ่งในหอพัก หยางเมิ่งฉีรีบก้าวเข้าไปกอดเพื่อนรักเอาไว้ ถามด้วยความเป็นห่วง : “พวกมันทำอะไรเธอหรือเปล่า?” “เปล่าหรอก ก็แค่ขังฉันไว้ในห้องมืดห้องหนึ่ง ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธอแล้วซะอีก......” หลินวานวานปล่อยโฮออกมา “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ดีแล้วล่ะ” เห็นว่าเพื่อนรักกลับมาอย่างปลอดภัย ทีแรกคิดว่าจะตำหนิโทษเธอเสียหน่อย แต่พอเห็นหน้าแล้วก็เลยพลอยพูดไม่ออก “เออนี่ เธอรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงปล่อยฉันออกมาน่ะ?” หลินวานวานหยุดร้องไห้ลงชั่วขณะ เธอส่ายหน้าเล็กน้อย: “ไม่........ไม่รู้สิ......” “ก่อนหน้านี้พวกคนที่จับตัวฉันไปแสดงกิริยาที่แย่มากกับฉัน ทำไมวันนี้ท่าทีของพวกมันเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวเลย ได้ยินพวกมันพูดอะไรกันก็ไม่รู้ เรื่องฉันเกี่ยวข้องกับหานจวิ้นซืออะไรเนี่ยะแหละ มันบอกว่าถ้ารู้แต่แรก พวกมันก็คงไม่กล้าทำกับฉันอย่างนี้หรอก เธอว่ามันแปลกๆไหม ฉันจะไปเกี่ยวข้องกับหานจวิ้นซือนั้นได้ยังไงกัน? ฉันยังไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ!” หยางเมิ่งฉีอธิบายด้วยแววตาเป็นประกาย : “ที่จริงก็ไม่แปลกอะไรหรอก เธอเป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยซูริค หานจวิ้นซือเป็นผู้สนับสุนของโรงเรียนเรา ผู้อุปถัมภ์มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของนักเรียนนี่นา......” หลินวานวานเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง : “อ่อหรือ? อย่างนั้นหรือ?” “อืม คงอย่างนั้นแหละ” ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังแต่ว่าไม่ปิดบังไม่ได้ ถ้าหากปล่อยให้เธอรู้ที่มาที่ไประหว่างเธอและหานจวิ้นซือแล้วละก็ พรุ่งนี้เช้าเธอก็จะกลายเป็นจุดเด่นในโรงเรียนทันที