ตอนที่ 12 ความตั้งใจของฝ่ายหนึ่ง

ต๭นที่ 12 ความตั้งใจของฝ่ายหนึ่ง ชีวิตที่เงียบสงบดำเนินต่อไปอย่างต่อเนื่อง หยางเมิ่งฉีค่อยๆลืมเรื่องราวและคนคนนั้นที่เธอไม่ควรจะจดจำไป ตอนเย็นวันหนึ่ง เธอเพิ่งจะออกมาจากห้องสมุด รุ่นน้องผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาตรงหน้าเธอ : “พี่คะ ที่ทางเข้าประตูโรงเรียนมีคนมาหาพี่ค่ะ” “มาหาฉันหรือ?” เธอชี้ตัวเองด้วยความงุนงง “อืม ค่ะ หนุ่มหล่อด้วยน้า” เธออึ้งไปพลางพยักหน้า : “ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรีบวิ่งออกจากสวนของโรงเรียนไป ไกลแสนไกลนั้นมองเห็นผู้ชายใส่สูทคนหนึ่งยืนอยู่ หันหลังพิงประตูโรงเรียนรออยู่อย่างเซ็งๆ “สวัสดีค่ะ คุณมาหาฉันหรือคะ?” เธอเดินเข้าไปใกล้ทางด้านหลังถามขึ้น ชายหนุ่มคนนั้นหันกลับมา ระหว่างที่หันมานั้นก็มีสีหน้างุนงง : “คุณคือ? คุณคือคุณหยางใช่ไหมครับ?” กู้เฟิงเหยนไม่ได้คาดคิดมาก่อนเลยว่า คนที่มีบุญคุณช่วยชีวิตหานจวิ้นซือไว้ที่เจ้านายให้เขามารับ ที่แท้ก็คือผู้หญิงที่มาขอให้เขาพาเข้าไปในงานเลี้ยงของบ้านหานเมื่อเดือนก่อน...... หยางเมิ่งฉีเองก็ค่อนข้างประหลาดใจ แต่ก็ยิ้มออกไปก่อน : “อืม ฉันเองค่ะ” “อย่างนั้นครั้งก่อนที่คุณบอกว่าต้องการจะเข้าไปที่บ้านตระกูลหานเพื่อพบใครคนหนึ่ง ก็คือมาหาท่านประธานหานของเราน่ะสิ?” “ใช่ค่ะ” กู้เฟิงเหยนหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างนึกไม่ถึง : “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นก็ดีแล้ว เชิญคุณหยางขึ้นรถเลยครับ ท่านประธานต้องการพบคุณครับ” “มีอะไรหรือเปล่าคะ?” “คุณไปพบท่านแล้วก็จะทราบเองครับ” ถึงแม้ว่าจะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็เพื่อรักษามารยาท เธอจึงขึ้นรถไป ทั้งสองมาถึงยังโรงแรมอิมพีเรียลซิตี้ที่มีชื่อเสียงมากในเมืองซูริค ที่โรงแรมนั้นจัดงานการกุศล มีกิจกรรมสร้างความบันเทิงให้คนรวยอยู่หลายรายการ กู้เฟิงเหยนพาเธอขึ้นไปที่ชั้น 2 ผลักหนึ่งในประตูสีทองบานหนึ่งออก กล่าวด้วยความเคารพว่า : “ท่านประธานหานครับ คุณหยางมาแล้วครับ” หยางเมิ่งฉีมองเข้าไปที่ด้านใน เห็นหานจวิ้นซือกำลังเล่นสนุ๊กเกอร์อยู่ เธอรีบก้มหน้าลง ใบหน้าตลอดจนถึงหูเริ่มร้อนผ่าว “ให้เธอเข้ามาสิ” เธอก้าวเดินอย่างช้าๆเข้าไปข้างใน มือทั้งสองข้างจับไว้ด้วยกัน : “คุณหานคะ ดิฉันดีใจมากคะที่ได้เจอคุณอีก” “ประโยคนี้ผมควรจะเป็นคนพูดมากกว่านะ?” หานจวิ้นซือส่งยิ้มที่มุมปากให้เธอ ตั้งท่าอันสง่างามเล็งไปที่ลูกบอล ลูกบอลทั้งห้าสีเข้าเป้าไปพร้อมๆกัน “ไม่ทราบว่าคุณต้องการพบฉันมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” เขายืดตัวขึ้น : “ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก แค่คิดถึงความกล้าหาญของคุณในตอนเจอกันครั้งแรกเท่านั้นแหละ เลยอยากจะขอเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อหนึ่ง” “ไม่ต้องหรอกค่ะ ที่จริง....” ที่จริงเธออยากจะบอกว่า ถึงแม้เธอเคยช่วยชีวิตเขา แต่เขาก็เคยช่วยเธอคืนแล้วนี่ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรำลึกบุญคุณของเธอเอาไว้ในใจขนาดนั้นก็ได้ “ผมรู้ว่าคุณอยากจะพูดอะไร นี่เป็นเพียงความตั้งใจของผมฝ่ายเดียว กรุณาอย่าปฏิเสธเลยนะ” หานจวิ้นซือมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย หยางเมิ่งฉีไม่ได้พูดอะไรอีก บางทีอาจเป็นเพราะว่าเคยประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่ปกติร่วมกันมาก่อน ดังนั้นเวลาเจอหน้าเขาทีไร มักจะรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูก..... “ถ้างั้น....ก็ได้ค่ะ” เธอรับปากด้วยความรู้สึกลำบากใจ สายตาจ้องมองผู้ชายคนนั้นที่อยู่ตรงหน้าเธอโดยไม่รู้ตัว เขาสูงราว1.8เมตรกว่าๆ กลิ่นหอมอ่อนๆบนตัวเขา เสื้อสีดำเข้ารูปเผยให้เห็นร่างกายที่สมส่วนของเขา ผมดำเป็นมันขลับสวยงามไร้ที่ติ ใบหน้าขาวผ่องสดใส เผยให้เห็นมุมที่หล่อสุขุมของเขาอย่างชัดเจน ภายใต้ขนตาที่งอนยาว มีดวงตาอันลึกซึ้งเป็นประกายสีดำราวกับคริสตัลอยู่คู่หนึ่ง จมูกโด่งคมสัน เรียวปากอันสวยงามมีเสน่ห์เหลือร้าย..... หยางเมิ่งฉีทนไม่ไหวเกือบเอาหัวตัวเองชนเข้ากับโต๊ะสนุ๊กเกอร์ทีหนึ่ง เธอคิดอะไรของเธออยู่เนี่ย? ตกหลุมรักเขาแล้วหรือยังไง? โตจนอายุ20กว่าแล้ว เคยสังเกตผู้ชายละเอียดถึงขนาดนี้ที่ไหนกัน! เสียงสะท้อนก้องออกมาจากในความคิดเธอ เธอหวนนึกถึงคำพูดของผู้จัดการร้านกาแฟจ้าวลี่น่าที่บอกว่า : “เห็นหนุ่มหล่อแล้วต้องสงบสติอารมณ์เอาไว้” อืม ต้องสงบสติอารมณ์ไว้..... “รอผมสักครู่ได้ไหมครับ? ขอผมเล่นจบเกมส์นี้ก่อน” “ได้ค่ะ ไม่เป็นไร ตามสบายเลยค่ะ” ภายใต้แสงสว่างของหลอดไฟ อารมณ์ของเขาที่แสดงออกมาซับซ้อนมาก ราวกับเต็มไปด้วยความสง่างามและชนชั้นสูงผสมปนเปกันไป