ตอนที่ 13 เคยนอนด้วยกันยังไม่คุ้นเคยหรือ

ต๭นที่ 13 เคยนอนด้วยกันยังไม่คุ้นเคยหรือ เกมส์จบลงแล้ว พนักงานของโรงแรมเข้ามาในห้องสนุ๊กเกอร์ กล่าวด้วยความสุภาพและเคารพว่า “ท่านประธานครับ งานเลี้ยงอาหารค่ำจัดเตรียมพร้อมแล้วครับ” หานจวิ้นซือเหลือบตาขึ้นมอง “รู้แล้ว” เขาวางไม้ตีสนุ๊กในมือลง เดินเข้ามาตรงหน้าของหยางเมิ่งฉี ส่งสายตาอันสุภาพอ่อนโยนเป็นสัญญาณว่า “ไปกันเถอะ” เธอเดินตามเขาเข้าไปในห้องที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม เห็นอาหารอันเลิศหรูจัดเตรียมเอาไว้บนโต๊ะ เธอถามด้วยความสงสัย “มากมายขนาดนี้มีเราทานแค่2คนเองไม่ใช่หรือคะ?” “เลือกทานตามที่คุณชอบได้เลย ไม่ชอบก็ไม่ต้องสนใจครับ” หยางเมิ่งฉีนั่งลงอย่างเกรงใจ บอกกับตัวเองในใจว่า นี่เป็นความหวังดีของคนคนหนึ่ง อย่าเสียมารยาท “ครั้งที่แล้วผมทิ้งเบอร์โทรศัพท์เอาไว้ให้คุณ ทำไมคุณถึงไม่ติดต่อมา?” หยางจวิ้นซือเทไวน์ไปพลางเอ่ยถามเธอ “ก็คุณบอกไว้ว่าถ้ามีเรื่องอะไรค่อยติดต่อคุณไม่ใช่หรือคะ? อีกอย่างฉันก็ไม่มีเรื่องอะไร.......” เขายิ้มๆ “ไม่มีเรื่องอะไรก็ติดต่อมาได้นี่ครับ พบกันสักครั้ง ก็เป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรือครับ?” “ค่ะ ใช่” เธอรีบพยักหน้ารับ คนเขาถือว่าเธอเป็นเพื่อน คิดอีกแง่หนึ่ง ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเหตุผลที่ดีหรือไม่ดี “คุณเป็นคนที่ไหนของประเทศจีนครับ?” “คุณอยากรู้จริงๆหรือคะ?” หยางเมิ่งฉีสายตาเป็นประกาย “ถ้าฉันบอกคุณไปแล้ว ฉันขอถามคำถามเดียวกันนี้ด้วยได้ไหมคะ?” หานจวิ้นซือมองเธอด้วยสายตาน่าขำ “ได้สิครับ” “ฉันเป็นคนเซี่ยงไฮ้ค่ะ คุณละคะ?” “บรรพบุรุษอยู่ที่มาเก๊า แต่ว่าตั้งแต่คุณปู่เสียชีวิตไปก็ย้ายมาอยู่ที่ซูริคนี้ครับ” “แล้วคุณเคยไปประเทศจีนไหมคะ?” “น้อยครั้งครับ จนถึงตอนนี้ไปมาแค่ 3 ครั้งเอง มาเก๊า 2 ครั้ง ฮ่องกง 1 ครั้ง” หยางเมิ่งฉีส่งเสียงตอบรับว่าเข้าใจออกไป และเธอก็ก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรอีก “วันเสาร์ตอนเย็นคุณว่างไหมครับ?” เขาถามขึ้นทันที “ทำไมหรือคะ? ฉันต้องทำงานพิเศษน่ะค่ะ” หานจวิ้นซือขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ทำงานพิเศษ? คุณขาดแคลนเงินมากเลยหรือครับ?” เธออึ้งๆไป ในใจกำลังคิดว่า ขออย่าให้เขาเอ่ยปากที่จะช่วยชดเชยเรื่องค่าครองชีพบ้างเลย มิเช่นนั้นแล้วจะทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก..... “การทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองเป็นการแสดงออกถึงความขยันหมั่นเพียรอย่างหนึ่ง ไม่เกี่ยวว่าจะมีเงินหรือไม่มี แน่นอนคุณอาจจะมองว่าขาดแคลนเงินก็ได้” สายตาของเขาแสดงความชื่นชมเธอ “คุณไม่ต้องคิดมาก ผมไม่เอาเรื่องเงินมาทำให้คุณความดีของคุณต้องเสื่อมเสียหรอกครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ใช่คนประเภททำอะไรเพื่อหวังผลหรอกครับ” หยางเมิ่งฉีแปลกใจ “คุณอ่านใจคนได้ด้วยหรือคะ?” เธอยังไม่ทันได้พูดอะไร ทำไมเขาถึงรู้ว่าในใจเธอคิดอะไรอยู่..... หานจวิ้นซือส่ายหน้าอย่างขำๆ “ผมอ่านไม่ได้หรอกครับ คุณดูหน้าคนอย่างผมสิ เหมือนคนที่พอมองปั๊บก็รู้ทันทีว่าคุณคิดอะไรอยู่ที่ไหนกันล่ะ?” เธอพูดต่อพลางอมยิ้ม “พูดจริงๆ ฉันก็ว่าไม่เหมือนหรอกค่ะ” บรรยากาศที่น่าอึดอัดดูเหมือนจะผ่อนคลายลงทันที หยางเมิ่งฉีรู้สึกได้ว่าหานจวิ้นซือคนนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เห็นแต่ภายนอก เธอโล่งใจอยู่ไม่น้อย “คุณถามฉันว่าวันเสาร์ว่างหรือเปล่า มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?” “คืออย่างนี้ครับ วันเสาร์นี้ผมมีงานประมูลเพื่อการกุศลครั้งใหญ่ ผมอยากจะชวนคุณไปเป็นเพื่อนผมหน่อยครับ” “คุณหมายความว่า ให้ฉันไปเป็นคู่คุณหรือคะ?” “ครับ ได้ไหมครับ?” “มันดูไม่ค่อยเหมาะสมมังคะ ฉันยังเป็นนักศึกษาอยู่ ยังไม่เคยไปร่วมงานธุรกิจที่ไหนเลย อีกอย่างคุณก็ดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่ขาดคู่ควงนี่คะ.....” เธอมองดูบุคลิกลักษณะของเขาออกจะสมบูรณ์แบบขนาดนั้น หน้าตาก็ออกจะดี พูดตามความจริง “คู่ควงนะมี เพียงแต่ ไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่” “ไม่คุ้นเคย? แต่ว่าพวกเรา.....พวกเราก็ไม่ค่อยคุ้นเคยเหมือนกันไม่ใช่หรือคะ?” เธอยิ้มเจื่อนๆ หานจวิ้นซือครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จ้องมองนัยน์ตาของเธอที่หลบตาเขาไป เขาเอนกายเข้าไปใกล้เธอทันที ริมฝีปากใกล้หูของเธอ “ก็เคยนอนด้วยกันแล้วยังไม่คุ้นเคยอีกหรือครับ?” “.....”