ตอนที่ 14 ต้องการเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์

ต๭นที่ 14 ต้องการเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ หยางเมิ่งฉีรู้สึกว่าตัวเองนั้นแก่เกินวัยไปหน่อย ตอบสนองได้ช้า เป็นที่ชัดเจนว่าเธอได้ผ่านช่วงอายุของดอกไม้งี่เง่าเมื่อตอน18-19ปีมาแล้ว แต่ว่าเมื่อได้ยินหานจวิ้นซือกระซิบถามที่ข้างหู : นอนด้วยกันมาแล้วยังไม่ชินอีกหรือ?เธอถึงกับพยักหน้าออกไปอย่างลืมตัว เห็นสายตาของเขายิ้มอย่างทะเล้น เธอจึงตำหนิตัวเองลึกๆในใจว่า หยางเมิ่งฉี เธอนี่ช่างไม่มียางอายซะเลย...... อาหารชั้นเลิศที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า ไม่ได้มีรสมีชาติอะไรเลย เธอกินต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงรีบบอกว่า : “คุณหานคะ ขอบคุณคุณมากนะคะสำหรับอาหารมื้อนี้ ใกล้ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปทำงานแล้วคะ ดังนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” “ให้ผมไปส่งนะครับ” หานจวิ้นซือลุกขึ้น ไม่ยอมให้เธอมีโอกาสปฏิเสธได้ ชิงตัดหน้าออกจากห้องไปเสียก่อน “อย่าลำบากเลยค่ะ ฉันเรียกรถไปเองจะดีกว่า” เธอตามเขาไปติดๆ ดึงแขนของเขาและพยายามรักษารอยยิ้มที่สวยงามเอาไว้ เพื่อปกปิดความวุ่นวายสับสนในใจ “ไม่เป็นไรครับ อีกอย่างวันนี้ผมว่าง” หานจวิ้นซือเหลียวมองเธอครั้งหนึ่ง แล้วเดินตรงออกจากประตูโรงแรมไป พนักงานของโรงแรมที่ยืนอยู่ข้างประตูทั้งสองข้าง เมื่อเห็นเขาออกมาแล้ว พูดขึ้นพร้อมกันว่า : “ยินดีต้อนรับท่านประธานหานครั้งหน้ามาอีกนะครับ” หยางเมิ่งฉีรีบก้มหน้าก้มตาเดินตามเขาออกไป สำหรับเธอแล้ว สิ่งนี้มันดูเว่อร์ไปหน่อย ที่หน้าประตูมีรถยี่ห้อ BMW series7 จอดไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เขาเปิดประตูรถให้เธออย่างสุภาพบุรุษ หยางเมิ่งฉียังจะพูดอะไรได้อีก หันกลับไปมองพนักงานโรงแรมกำลังใช้สายตาจ้องมองเธอด้วยความสงสัย เธอจึงรีบขึ้นรถไปด้วยความไม่สบายใจ “คุณทำงานที่ไหนครับ?” หานจวิ้นซือสตาร์ทรถพลางส่งสายตาที่อ่อนโยนถามเธอ “ร้านกาแฟสตาร์บัค เลขที่ 1325 ถนนปันฮั่วฟูค่ะ” เธอมองข้างหน้าตลอด บอกออกไปตามตรง “คุณทำงานอยู่ที่ร้านสตาร์บัคบนถนนปันฮั้วฟูหรือครับ?” หานจวิ้นซือขมวดคิ้วด้วยความสงสัย : “ผมไปที่นั่นออกจะบ่อย ทำไมไม่เคยเห็นคุณเลยละครับ?” เธอยิ้มอย่างพอใจ : “คงเป็นเพราะฉันสวยไม่พอที่จะดึงดูดสายตาคนมังคะ” “คงไม่ใช่หรอกมังครับ เพราะผมไม่ค่อยได้สนใจคนอื่นมากกว่า” “ค่ะ ฉันรู้แล้ว” “คุณรู้ด้วย?” เขายังคงแสดงท่าทีสุขุม : “คุณคงไม่ได้อยากว่าผมมีตาหามีแววไม่หรอกนะครับ?” “ไม่หรอกค่ะ ที่จริง.....ฉันเคยเห็นคุณด้วยตอนที่ฉันกำลังทำงานอยู่ที่นั่น” หานจวิ้นซือหยุดรถกะทันหัน : “คุณเคยเห็นผมด้วย? เมื่อไหร่ครับ?” “น่าประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆที่ผ่านมาค่ะ ฉันเห็นคนที่เบื้องหลังเหมือนกับคุณมาก ตอนที่วิ่งตามออกไป แต่คุณก็หายไปก่อนแล้วค่ะ” “คุณทำอะไรอยู่ที่นั่นครับ?” “เป็นพนักงานเก็บเงินค่ะ” “มิน่า” เขาเข้าใจได้ทันที : “ผมเป็นลูกค้าประจำของร้านเลย คิดบัญชีทุกๆสิ้นปี ดังนั้นผมจึงไม่เคยไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินด้วยตัวเองเลยสักครั้ง” “ถึงคุณจะไป ก็ไม่แน่ว่าคุณจะจำฉันได้นะคะ” “ทำไมละครับ?” “เพราะว่า.....” เธอทิ้งช่วงสักครู่ : “ผู้จัดการร้านกาแฟ เธอบอกกับฉันว่า คุณไม่เคยเหลียวตามองผู้หญิงคนไหนเลยค่ะ” หานจวิ้นซือยิ้มให้เธอ : “ไม่รู้เลยจริงๆนะเนี่ยว่าผู้จัดการร้านของคุณนินทาวิพากษ์วิจารณ์ผมทั้งชื่นชมและตำหนิดูเหมือนว่าผมคงต้องเปลี่ยนแปลงภาพลักษณ์ของตัวเองเสียหน่อยแล้ว” “เปลี่ยนยังไงคะ?” เธออดไม่ได้ที่จะเสียดสี : “คงไม่ใช่เปลี่ยนเป็นพอเห็นผู้หญิงทีไรก็จะผิวปากแซวทุกทีอย่างนั้นหรอกนะคะ?” “ถ้าผมเปลี่ยนเป็นอย่างนั้น คงจะทำให้ใครหลายคนยากที่จะปรับตัวเลยทีเดียว” “อ้อ.....งั้นถ้าคุณตั้งใจจะเปลี่ยนแปลงจริงๆละก็ ต่อไปเวลาไปที่ร้านกาแฟของพวกเราช่วยมองเพศตรงข้ามเยอะๆหน่อยนะคะ” หานจวิ้นซือจ้องมองเธอเป็นนัยๆ : “รวมถึงตัวคุณด้วยหรือเปล่าครับ?”