ตอนที่ 15 เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น

ต๭นที่ 15 เรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้รู้สึกอบอุ่น บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นจนใครบางคนถึงกับเหงื่อผุดออกมาเต็มฝ่ามือ อาจเป็นเพราะที่ว่างในนั้นค่อนข้างน้อย หรืออาจเป็นเพราะคำพูดล้อเล่นของใครบางคน โชคดีที่ถึงจุดหมายปลายทางพอดี หยางเมิ่งฉีรีบกล่าวคำขอบคุณ แล้วกระโดดลงจากรถไป “ที่นัดกันไว้วันเสาร์ อย่าลืมนะครับ” หานจวิ้นซือไม่ลืมทิ้งท้ายเตือนเธอ เธอพยักหน้ารับ ไม่กล้าสบตาเขา จนกระทั่งรถของเขาเคลื่อนออกไปจนลับสายตาแล้ว เธอจึงหายใจหายคอได้สบายขึ้นพลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ แม้แต่เธอซึ่งเป็นคนที่จิตใจหนักแน่นขนาดนี้ยังอดหวั่นไหวไปด้วยไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนที่จิตใจอ่อนไหวอยู่แล้ว คุณจะให้พวกเขาทำอย่างไรกัน..... “เมิ่งฉี เมื่อกี้ฉันเหมือนเห็นหานจวิ้นซือแว๊บๆนะ หรือว่าฉันตาฝาดไปเอง?” ขาข้างหนึ่งเพิ่งจะก้าวเข้าไปยังร้านกาแฟ ขาอีกข้างหนึ่งยังไม่ทันก้าวตามมาก็พลันปรากฏดอกไม้งี่เง่ามาอยู่ตรงหน้าเธอ ถามด้วยความรีบร้อน “ไม่รู้สิคะ.....” เธอส่ายหน้าอย่างรีบๆ เธอตรงไปเปลี่ยนชุดทำงานในห้องแต่งตัว ขณะที่กำลังเดินออกมา ได้ยินเสียงบ่นว่า เฮ้อ ฉันคิดถึงเขาจังเลย ลองนับดูแล้ว เขาไม่ได้มาที่ร้าน 19 วันแล้วล่ะ” “ผิด! ต้องเป็น 21 วันต่างหาก เธอลืมนับวันหยุดของเธอไปด้วยอีก 2 วัน” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ช่างไร้สาระเสียจริง นั่งนับแม้กระทั่งจำนวนวันที่หานจวิ้นซือไม่ได้มาที่ร้านนานเท่าไหร่แล้ว ถ้าเกิดให้พวกหล่อนรู้ว่าเธอเพิ่งจะไปทานอาหารเย็นกับคนที่พวกหล่อนกำลังพูดถึงอยู่ละก็ ผลลัพธ์ต้องแย่แน่ๆเลยใช่ไหม? เป็นที่ชัดเจนว่าเรื่องนี้ควรจะเป็นความลับ แต่เธอกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ เพียงเพราะยิ่งอยากจะอยู่ห่างๆเขามากเท่าไหร่ ผลสุดท้ายกลับยิ่งเข้าใกล้มากขึ้น....... สองวันมาแล้วที่เธอเข้าห้องน้ำแล้วมัวแต่คิดถึงสัญญาที่นัดไว้กับหานจวิ้นซือ นี่เป็นปัญหาหนึ่งที่ทั้งน่าปวดหัวและอึดอัดใจเหลือเกิน ให้เธอไปเป็นเพื่อนเขาเข้าร่วมการประมูลอะไรนั่น? แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยไปร่วมกิจกรรมทางธุรกิจที่ไหนเลย ต้องใส่ชุดยังไง พูดคุยกันยังไง ต้องทำตัวยังไงฉันแทบไม่รู้เลย ให้เธอไปด้วยทำไมนะ? เป็นดอกไม้ประดับที่สวยงามงั้นหรือ? ตอนเย็นวันศุกร์ เธอได้รับข้อความและเมื่อลองเปิดดู ก็เห็นว่าเป็นเครื่องแต่งกายที่ประณีตชุดหนึ่ง ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าใครเป็นคนส่งมา หานจวิ้นซือเขาเหมือนบังคับกลายๆว่าเธอไม่ไปไม่ได้ แม้แต่เสื้อผ้าก็จัดเตรียมให้เธอเรียบร้อยแล้ว..... ตอนบ่ายวันเสาร์เธอไม่มีเรียน เธอเอาชุดติดตัวมาด้วย เดินออกจากประตูโรงเรียนไปอย่างรีบเร่ง กู้เฟิงเหยนยืนรออยู่ที่หน้ารถBMWของหานจวิ้นซือ เปิดประตูรถให้เธอ เธอรีบพยักหน้าอย่างมีมารยาทให้เขาแล้วรีบขึ้นรถไป “ทำไมถึงยังไม่เปลี่ยนชุดอีกละครับ?” หานจวิ้นซือถามด้วยความสงสัย “โธ่ คุณจะให้ฉันสวมชุดที่ราวกับเจ้าหญิงเดินออกมาจากโรงเรียนหรือไงคะ?” “.....” ขณะที่รถกำลังแล่นผ่านหน้าประตูของโรงแรมแห่งหนึ่ง เขารีบตะโกนขึ้น “หยุดรถ” กู้เฟิงเหยนจอดรถแล้ว หานจวิ้นซือมองไปที่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเขา “เข้าไปเปลี่ยนชุดกับผมดีกว่าครับ” เธอลงจากรถไปอย่างเชื่อฟัง เดินตามเขาเข้าไปในโรงแรม ผู้จัดการโรงแรมรีบกล่าวคำทักทายต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่น ดูเหมือนว่าไม่ว่าจะไปที่ไหน หานจวิ้นซือจะได้รับการต้อนรับอย่างดีอยู่เสมอ “ผมรอคุณข้างนอกนะครับ เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วก็ออกมาได้เลยนะ” เธอพยักหน้ารับ ปิดประตูห้องรับแขกVIPลง เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอที่ได้สวมชุดอันสวยงามอย่างนี้ หยางเมิ่งฉีมองตัวเองในกระจก แก้มแดงอมชมพู ผิวพรรณเปล่งปลั่ง รูปร่างเต็มไปด้วยทั้งความสง่างามและงดงาม ไม่เหมือนนักศึกษาของมหาวิทยาลัยซูริคอีกต่อไป แต่เหมือนผู้หญิงที่มีหลากอารมณ์หลายบุคลิกมากกว่า เธอดึงชุดเกาะอกแล้วดึงอีก สำหรับชุดเปิดอกเปลือยหลังแบบนี้เธอไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ เธอทำใจอยู่สักพักจึงตัดสินใจเดินออกมา หานจวิ้นซือได้ยินเสียงแล้ว จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าที่พอใจ “อย่าก้มหน้าสิครับ” เขารีบเดินเข้ามาใกล้ทันที ใช้มือเชยคางเธอขึ้นมา “มองผมแบบนี้สิ” หยางเมิ่งฉีอยากจะเป็นลม เดิมทีต่อหน้าหานจวิ้นซือก็แทบจะอดใจไว้ไม่ได้อยู่แล้ว ยิ่งเขาแสดงกิริยาอันอบอุ่นแบบนี้อีก.....