ตอนที่ 16 ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้

ต๭นที่ 16 ไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ เมื่อมาถึงสถานที่จัดงานประมูลแล้ว ยังไม่ทันได้เดินเข้างาน ก็พลันปะทะเข้ากับแสงแฟลชที่อยู่ตรงหน้า เธอหลบอยู่ด้านหลังของหานจวิ้นซือด้วยความตกใจกลัว ในใจมีเพียงความคิดเดียวคืออย่าให้ถูกถ่ายภาพได้ “ทุกท่านขอทางด้วยครับ หลีกทางหน่อยครับ” กู้เฟิงเหยนช่วยเปิดทางให้ เมิ่งฉียังคงหลบอยู่ด้านหลังของหานจวิ้นซือลึกๆ ใบหน้าอันขาวผ่องปราศจากเครื่องสำอางค์ได้รับการปกป้องอย่างใจกว้างโดยไหล่ของเขาเอาไว้อย่างมิดชิด หานจวิ้นซือเหมือนไม่แคร์การหลบซ่อนตัวของเธอสักเท่าไหร่ หรือว่าที่จริงแล้วเขาก็ไม่อยากเปิดเผยตัวตนของเธอเช่นกัน ในที่สุดพวกเขาก็หนีออกมาจากนักข่าวพวกนั้นมาได้ ที่นั่งของพวกเขาคือแถวหน้าสุด หยางเมิ่งฉีถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก สายตาเธอแอบมองไปรอบๆห้อง นี่เป็นห้องจัดงานประมูลที่โอ่งโถงสามารถจุคนได้หลายร้อยคนทีเดียว บรรดาคนที่มาเข้าร่วมงานส่วนใหญ่ต่างเป็นผู้มีอันจะกินและมีหน้ามีตาในสังคมทั้งนั้น รวมถึงคู่ควงที่พามาด้วย เพียงแต่คู่ควงเหล่านั้นต่างก็มีทีท่าสงบนิ่งมาก มีเพียงเธอเท่านั้นที่ราวกับแมลงไร้หัวอยู่คนเดียว..... เวลาเปิดประมูลเริ่มขึ้นแล้ว ประธานของงานเดินขึ้นไปบนเวที กล่าวต้อนรับผู้ที่มาเข้าร่วมงาน 2 – 3 ประโยค จากนั้นจึงเริ่มเข้าสู่เนื้อหาของงาน “วันนี้ชิ้นงานที่เราจะทำการประมูลก็คือ ถ้วยที่มีกลิ่นหอมของพระสงฆ์รูปหนึ่งในสมัยราชวงศ์ชิงจากประเทศจีน ขอเชิญทุกท่านรับชมได้เลยครับ” พนักงาน 2 คนยกกล่องไม้สมัยโบราณเข้ามายังห้องที่จัดงานประมูล ขณะที่ยกงานชิ้นนั้นผ่านไป หยางเมิ่งฉีที่นั่งอยู่แถวหน้าใกล้ที่สุดพูดขึ้นมาเบาๆว่า “หอมจังเลยนะคะ......” ดูเผินๆเหมือนเป็นแค่ถ้วยธรรมดาๆใบหนึ่ง ด้านบนบุบบิบบู้บี้ ยากมากที่จะคิดว่าสิ่งนี้เป็นของล้ำค่าชิ้นหนึ่ง หากว่าตัวมันเองไม่ได้ส่งกลิ่นหอมหวานฟุ้งกระจายออกมาอย่างนั้น “ถ้วยใบนี้ยังคงส่งกลิ่นหอมออกมานับตั้งแต่หลายร้อยปีก่อนหน้า กลิ่นหอมของมันที่กระจายออกมาไม่ใช่กลิ่นหอมธรรมดาๆ แต่เป็นกลิ่นหอมของดอกไม้หลายร้อยชนิดราวกับมาจากสวรรค์ ราคาเริ่มต้นในการประมูลของเราคือ 5,000 เหรียญฟรังสวิสต์” “มันมีค่าขนาดนั้นเลยหรือ? ตั้ง 5,000 เหรียญฟรังสวิสต์เลยนะ?” หยางเมิ่งฉีทำหน้าแบบไม่อยากจะเชื่อ มีใครบางคนเริ่มต้นประมูลต่อแล้ว หานจวิ้นซือเอนตัวลงมาใกล้พลางบอกว่า “คุณชอบไหมครับ? ผมจะประมูลให้” “ไม่เอาค่ะ ขอร้องเถอะนะคะ!” เธอปฏิเสธทันควันด้วยท่าทีรุนแรงเต็มที่ “ทำไมละครับ?” “ฉันไม่ค่อยได้พบปะกับใครเขา ดังนั้น....จึงไม่จำเป็นต้องมีของพวกนี้ไว้หรอกค่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หานจวิ้นซือไม่ยอมรับเหตุผลของเธอ ส่งสายตาตรงไปยังกู้เฟิงเหยนบอกเป็นนัยให้ยกป้ายประมูล กู้เฟิงเหยนชูป้ายขึ้น ทั่วทั้งห้องส่งเสียงฮือฮา เขาให้ราคามากกว่าคนอื่นถึงสิบเท่าแสดงความจำนงค์อย่างชัดเจนว่าเขาต้องการได้ของสิ่งนั้น หยางเมิ่งฉีตกใจเหงื่อแตกพลัก สายตาจ้องมองผู้ชายคนที่อยู่ข้างๆ พบว่าเขาไม่เพียงมีความสมบูรณ์แบบในรูปรสกลิ่นเสียงทั้งห้า แต่ยังมีความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวที่น้อยคนจะมีอีกด้วย “คุณหานคะ ฉันไม่อยากได้นะคะ ฉันรับมันไว้ไม่ได้จริงๆค่ะ” เธอเน้นย้ำอีกครั้งด้วยความมั่นใจ กลัวว่าเขาจะไม่เข้าใจความตั้งใจของเธอจริงๆ แต่สำหรับหานจวิ้นซือนอกจากรอยยิ้มของเขาแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก สินค้าที่ประมูลสุดท้ายก็ตกเป็นของกู้เฟิงเหยน ผลสุดท้ายก็เป็นจริงดังที่คาดไว้ หยางเมิ่งฉีจ้องมองถ้วยหอมใบนั้นบนเวทีด้วยความเสียใจ นัยน์ตาทั้งสองมองเห็นดวงดาว เธอเป็นแค่เด็กนักเรียนยากจนคนหนึ่ง หากเอาสิ่งของล้ำค่าเช่นนี้กลับไปที่โรงเรียนด้วย หลินวานวานจะต้องคิดว่าเธอไปขโมยมาจากหลุมฝังศพแน่ๆ..... ระหว่างเดินทางกลับ เธอเอาแต่จ้องมองวิวข้างทางอย่างเงียบๆ หานจวิ้นซือหัวเราะขึ้นมาทันที “ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนไม่ดีใจเมื่อได้รับของขวัญเลยสักคน” หยางเมิ่งฉีอึ้งไปเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆหันกลับมาทางเขาพร้อมกับจ้องหน้าเขากล่าวว่า “ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณต้องการ คุณจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มันมาใช่ไหมคะ?”