ตอนที่ 17 แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก

ต๭นที่ 17 แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก หานจวิ้นซือไม่ได้ตอบคำถามนี้ในทันที แต่เขากลับเอนตัวไปทางเธอ ลดกระจกลง ยื่นมือของเธอออกไปรับแสงจ้าของพระอาทิตย์ แสงนั้นลอดผ่านมือของเธอลงมา หยางเมิ่งฉีไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร “เห็นหรือยังครับ มือนั้นไม่สามารถเอื้อมถึงท้องฟ้าได้” เธอค่อยๆหดมือกลับเข้ามา ส่งเสียง อืม ตอบรับว่าเข้าใจแล้วในสิ่งที่เขาต้องการจะบอก “วันนี้คุณยังต้องไปทำงานอีกไหมครับ?” “ไปค่ะ” “ตอนเย็นใช่ไหมครับ?” “ไม่ใช่ค่ะ พวกเราแบ่งเป็น 2 กะค่ะ อาทิตย์นี้ฉันเข้างานกะบ่ายค่ะ” “กี่โมงครับ?” “4 โมงเย็นถึง 4 ทุ่มค่ะ คุณส่งฉันลงตรงปากทางข้างหน้านี้ก็พอแล้วค่ะ” รถมาถึงปากทางแล้ว หานจวิ้นซือกลับไม่บอกให้กู้เฟิงเหยนหยุดรถ หยางเมิ่งฉีดึงแขนเสื้อของเขาเบาๆ เพื่อให้สัญญาณเตือน “ฉัน......” “ผมบังเอิญอยากไปดื่มกาแฟสักหน่อย” “.....” หานจวิ้นซือมองหน้าเธอพลางยิ้มให้ เธอรีบเบือนหน้าหนีพร้อมกล่าวขึ้นลอยๆว่า “จำเป็นต้องตอนนี้เลยหรือคะ?” “ทำไมหรือครับ? ไม่ต้อนรับผมหรือ?” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่.....” เธอรู้สึกว่ามันยากเกินไปที่จะอธิบาย “คุณช่วยแกล้งทำเป็นไม่รู้จักฉันหน่อยได้ไหมคะ?” “ทำไมละครับ?” หานจวิ้นซือถามด้วยความสงสัย “รู้จักผมแล้วทำให้คุณต้องขายหน้าอย่างนั้นหรือครับ?” “ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่!” เธอรีบอธิบาย “ฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากที่ได้รู้จักคุณ แต่ว่าพวกเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงของฉัน.........คิดอะไรบางอย่างกับคุณ ดังนั้น......คุณคงเข้าใจนะคะ” “อ๋อ คุณไม่อยากเป็นศัตรูกับพวกเธออย่างเปิดเผยว่างั้นเหอะ?” “ก็ประมาณนั้นค่ะ” เธอพยักหน้า “ได้ ไม่มีปัญหา” หานจวิ้นซือรับปากอย่างตรงไปตรงมา สายตาของเขาสับสนเล็กน้อยเมื่อเห็นหยางเมิ่งฉีมีท่าทีกังวลใจ ดูยังไงเขาก็ไม่เหมือนคนที่ประนีประนอมอะไรง่ายแบบนั้น ก็เหมือนตอนที่อยู่ในงานประมูลนั่นแหละ เธออุตส่าห์ยืนกรานว่าไม่เอาถ้วยหอมชิ้นนั้น เขาก็ยังยืนกระต่ายขาเดียวประมูลมันมาจนได้ กับคนที่เอาแต่ใจแบบนี้และในสิ่งที่เธอบอกให้เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกัน เขาจะเต็มใจทำให้อย่างนั้นหรือ? หยางเมิ่งฉีทั้งรู้สึกกลัวและกังวล คิดว่าเรื่องนี้ยังไงๆก็ดูแล้วไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี..... ขณะนี้อีกราว 200 เมตรก็จะถึงร้านกาแฟแล้ว เธอเสนอตัวขอลงจากรถอีกครั้ง ครั้งนี้ หานจวิ้นซือไม่ได้ขัดขวางเธออีก ระยะทาง 200 เมตรเธอใช้เวลาเดินประมาณ 20 นาทีจึงไปถึงยังหน้าร้านกาแฟ สายตาแอบเหลือบมองตรงที่แขกคนสำคัญจอดรถ รถยนต์ยี่ห้อBMWสีบรอนซ์เงินจอดอยู่ในตำแหน่งที่โดดเด่นที่สุด เธอก้มหน้าเดินเข้าร้านไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงาน พยายามเก็บอาการให้ดูปกติที่สุด “เมิ่งฉี เธอสังเกตไหมว่าวันนี้ทุกคนดูกระตือรือร้นเป็นพิเศษเลยนะ?” จ้าวลี่น่าพูดขำๆขณะเดินมาหาเธอที่เคาน์เตอร์คิดเงิน ใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่มีเสน่ห์คนหนึ่งยิ้มร่าราวกับดอกไม้บาน “จริงหรือคะ? ฉันไม่ทันได้สังเกต.....” เธอแกล้งทำเป็นตีหน้าซื่อ “ก็ใช่นะสิ?!” จ้าวลี่น่าใช้สายตาชี้บอกถึงสาเหตุ “เธอดูทางโน้นสิ เห็นไหม?” หยางเมิ่งฉีมองตามสายตาของเธอไป มองแว่บแรกที่มองหา “หานจวิ้นซือ” ฉันเห็นเพียงหน้าโฆษณาน้ำหอมบนนิตยสารแฟชั่นเท่านั้น แล้วถึงค่อยเห็นใบหน้าของเขา ราวกับมีแรงดึงดูด เขาก็มองมาที่พวกเธอเช่นกันพร้อมทั้งส่งยิ้มให้อย่างมีมารยาท “ว้ายตายแล้ว เขายิ้มให้ฉันจริงๆด้วย ในที่สุดฉันก็เข้าใจความรู้สึกของพวกเธอแล้ว.....” จ้าวลี่น่ามีสีหน้าที่หลงใหล จากนั้นหยางเมิ่งฉีตั้งใจหลีกเลี่ยง ถึงแม้จะทำเช่นนั้น เธอก็ยังรู้สึกว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยจ้องมองเธออยู่บ่อยๆ เวลาผ่านไปราว 1 ชั่วโมง ในที่สุดหานจวิ้นซือก็ออกจากร้านไป เธอมองเบื้องหลังของเขาอย่างดีใจแล้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ว่าเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เวลา 3 ทุ่มตรง ยังเหลือเวลาอีก 1 ชั่วโมงก่อนก็จะเลิกงาน เขากลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่มีกู้เฟิงเหยนมาด้วย พนักงานหญิง 2-3 คนแย่งกันบริการให้เขา เขาสั่งแค่กาแฟดำแก้วเดียว จากนั้นจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย เพราะว่าเขาใช้ภาษารัสเซีย ดังนั้นจึงไม่มีใครฟังออกว่าเขาคุยเรื่องอะไร ผ่านไปราว 40 นาที เขาคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว ดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ ลุกขึ้น ค่อยๆเดินตรงมาที่เคาน์เตอร์คิดเงิน หัวใจของหยางเมิ่งฉีแทบจะกระโดดออกมาจากในอก เขาคิดจะทำอะไรของเขา? เดินมาทางนี้ทำไมกัน........ “ช่วยคิดเงินของวันนี้ด้วยครับ” หานจวิ้นซือพูดอย่างสุภาพ หยางเมิ่งฉีได้แต่ยืนงงทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่จ้าวลี่น่าตอบสนองทันการ เธอรีบเดินเข้ามาข้างหน้า เตือนด้วยความเคารพ “คุณหานคะ ปกติบัญชีของคุณจะรวบรวมให้ตอนปลายปีครั้งเดียวไม่ใช่หรือคะ?” “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ยกเลิกเก็บเงินเป็นกรณีพิเศษตอนปลายปีได้เลยครับ”