ตอนที่ 19 รอยยิ้มพิเศษ

ต๭นที่ 19 รอยยิ้มพิเศษ ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกเต็มไปด้วยบรรยากาศที่หรูหรา เฟอร์นิเจอร์และการตกแต่งในร้านเป็นสไตล์ย้อนยุคที่มีเอกลักษณ์ แสงจากโคมไฟระย้าให้แสงนวลที่ไม่เหมือนใคร ภาพที่แขวนอยู่บนฝาผนังบอกเล่าเรื่องราวเป็นตอนๆ ด้านหน้าของหยางเมิ่งฉีมีสเต็กเนื้อวัวที่นำเข้าจากนิวซีแลนด์หอมกรุ่นจัดวางอย่างประณีตพร้อมกับเนื้อปลากระพงราดซอสแชมเปญและถั่วอบ อาหารที่แสนวิเศษเช่นนี้ สำหรับเธอแล้ว ไม่น่าสนเลยสักนิด เสียงดนตรีแจ๊สอันนุ่มนวลดังก้องอยู่ในหู บรรยากาศที่แสนพิเศษและแสงจากโคมไฟอันไร้ขอบเขต เข้ากันได้ดีอย่างเห็นได้ชัด เธอยอมรับว่าบรรยากาศดีมาก แต่เธอก็ยอมรับเช่นกันว่าเธอเกือบจะหลับแล้ว “ทำไมไม่ทานละครับ?” หานจวิ้นซือเขย่าไวน์แดงในแก้วที่อยู่ในมือของเขาเบาๆ “ฉันไม่ค่อยชอบทานอาหารฝรั่งน่ะค่ะ” เธอตอบไปตามตรง “ถ้างั้นคุณชอบทานอะไรละครับ?” “ที่ฉันชอบคือ.....คุณต้องไม่ชอบมันแน่ๆ” เขาเลิกคิ้วด้วยความสนใจ “อืม ก็ลองบอกมาได้นี่ครับ” “พูดไปคุณก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ อีกอย่างพูดแล้วก็อยากกินขึ้นมาทันทีเลย” “ได้ครับ งั้นเราไม่ต้องทานอันนี้กันแล้วล่ะ ไปทานที่คุณชอบกันดีกว่า” หยางเมิ่งฉีกลอกตาไปรอบๆ “จริงหรือคะ?” “แน่นอนครับ” เขาส่งยิ้มให้พลางลุกขึ้น “ไปกันเถอะครับ” 20 นาทีต่อมา ทั้งสองคนมาถึงบริเวณไชน่าทาวน์ เป็นครั้งแรกที่หานจวิ้นซือมาในสถานที่แบบนี้ ลักษณะท่าทางคุณชายของเขาดึงดูดสายตาของคนอื่นอยู่ไม่น้อย “มาทางนี้ค่ะ” หยางเมิ่งฉีดึงแขนของเขามาอย่างตื่นเต้น ความรู้สึกอึดอัดใจก่อนหน้านี้ได้มลายหายไป เธอพาเขามาที่บูธที่มีกลุ่มควันลอยออกมา เงยหน้าขึ้นแนะนำด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นี่ค่ะ สิ่งที่ฉันชอบที่สุด” “อะไรหรือครับ?” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย “เรียกกันโดยทั่วไปว่า BBQ ค่ะ คืออาหารที่ใช้ความร้อนจากไฟเผามัน” เธอเผยยิ้มพลางยกมือขึ้น “เถ้าแก่ ฉันขอปีกไก่ 5 ไม้กับเนื้อแกะอีก 5 ไม้นะคะ” “ได้เลย” ก้อนถ่านที่อยู่ในเตาเผานั้นกลายเป็นไฟสีส้มออกมา กลุ่มควันลอยมาไปเรื่อยๆพร้อมกับกลิ่นไหม้ หานจวิ้นซือส่งเสียงไอ 2 ครั้งยากที่จะเคยชิน “กินได้หรือครับ?” เขาถามอย่างไม่คาดคิดมาก่อน “ได้สิคะ อร่อยมากด้วยนะ” หยางเมิ่งฉีรับเอาBBQที่ย่างเสร็จแล้วมา ยื่นไปตรงหน้าเขา “อยากลองบ้างไหมคะ?” “ไม่ดีกว่าครับ ขอบคุณ” เขาโบกมือ “คุณทานตามสบายเลยครับ” เมื่อกลับเข้ามาในรถ หานจวิ้นซือจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆทานด้วยความเอร็ดอร่อย “ที่แท้คุณก็พอใจอะไรง่ายๆแบบนี้เอง” “ใช่ค่ะ ขอเพียงกินได้ นอนหลับ หัวเราะได้ ฉันก็รู้สึกพอใจมากแล้วค่ะ” หยางเมิ่งฉียิ้มอย่างมีความสุข แววตาของเธอเป็นประกายเหมือนดาวระยิบระยับบนท้องฟ้า หานจวิ้นซือรู้สึกขัดใจนิดหน่อย “ทำไมมองฉันอย่างนี้ละคะ? หน้าฉันมีอะไรติดอยู่อย่างนั้นหรือ?” เธอรีบยกมือขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างเขินๆ “เปล่าครับ แค่รู้สึกว่าเวลาที่คุณยิ้มช่างวิเศษเหลือเกิน” “วิเศษตรงไหนหรือคะ ก็แค่มีลักยิ้มมากกว่าคนอื่น 2 อันเองนะ.....” เธอหันหน้ากลับไปด้วยความเขินอาย แก้มที่ขาวใสแดงขึ้นทันที