ตอนที่ 20 ผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง

ต๭นที่ 20 ผู้หญิงที่เป็นตัวของตัวเอง ข้างหน้าเต็มไปด้วยหมอกหนาทึบ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำลายความเงียบในเวลากลางคืน หยางเมิ่งฉีดูเบอร์โทรศัพท์ที่ขึ้นบนหน้าจอแล้ว แสดงท่าทางบอกให้หานจวิ้นซือห้ามส่งเสียง แล้วกดรับสาย “นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เธอยังไม่กลับอีก?!” หลินวานวานแทบจะคำรามใส่เธอ “เดี๋ยวก็ถึงโรงเรียนแล้วน่า.....” “บอกฉันมาตามตรงดีกว่า อย่าโกหกนะ บอกมาสิว่าอยู่กับแฟนใช่ไหม?” “เปล่านะ” เธอหน้าแดง “แค่นี้ก่อนนะ” เธอรีบตัดสายทิ้ง มือทั้งสองข้างบิดไปบิดมา หานจวิ้นซือเหล่มองอย่างสนใจ “เพื่อนคุณหรือครับ?” “ค่ะ คนนั้นแหละก็ที่ครั้งที่แล้วรบกวนคุณให้ช่วยเธอออกมา” ทันใดนั้นเขายิ้มที่มุมปาก หยางเมิ่งฉีขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “คุณยิ้มทำไมคะ?” “คุณรู้ไหมว่าสิ่งที่คุณทำให้ผมประทับใจคืออะไร?” “ไม่ทราบสิคะ” เธอส่ายหน้า “ความจงรักภักดี” จงรักภักดีหรือ? เธอถึงกับอึ้ง หานจวิ้นซือพูดต่อไปว่า “ครั้งแรกที่เราพบกัน คุณช่วยปกป้องผม ครั้งที่สองที่เจอกัน คุณก็ช่วยเพื่อนของคุณอีก พวกคุณสาวชาวเซี่ยงไฮ้เป็นคนดีขนาดนี้กันเลยหรือ?” “คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอยิ้มออกมาอย่างถ่อมตัว “สาวชาวเซี่ยงไฮ้ที่กล้าหาญมีน้อยมาก คุณอย่าคิดว่าที่เมื่อ2ปีก่อนเผชิญหน้ากับมือสังหารพวกนั้นฉันไม่รู้สึกอะไรนะคะ ความจริงฉันกลัวแทบตาย” “ผมไม่เชื่อหรอก” หานจวิ้นซือยังคงมองไปที่ด้านหน้า “เท่าที่ผมเห็น ผู้หญิงเซี่ยงไฮ้มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง เช่นเดียวกับ เฝิงเฉิงเฉิง” หยางเมิ่งฉีหันหน้ามาด้วยความสงสัย “คุณรู้จักเฝิงเฉิงเฉิงด้วยหรือคะ? คุณเคยดู (เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้) ด้วย?” “ครับ” เขาพยักหน้า “หนังเขาออกจะดัง ทำไมผมจะไม่เคยดูละครับ” “เฝิงเฉิงเฉิงเป็นคนที่มีเอกลักษณ์อย่างมาก แต่ว่าเธอคงไม่ใช่ตัวแทนของผู้หญิงเซี่ยงไฮ้ทั้งหมดหรอกนะคะ” เธอหยิบอัลบั้มรูปถ่ายเล็กๆออกมาจากในกระเป๋าเป้ของเธอ “ฉันให้คุณดูรูปคุณยายของฉันเองค่ะ” หานจวิ้นซือจอดรถลงที่ข้างทาง สายตาจ้องมองผู้หญิงที่อยู่ในรูป หล่อนสวมกี่เพ้าสีม่วง รูปร่างเล็กกะทัดรัด นั่งอยู่ที่ริมหน้าต่าง มีรอยยิ้มเขินๆบนใบหน้า “ดูสิคะ นี่เป็นผู้หญิงเซี่ยงไฮ้สมัยโบราณตามแบบฉบับเป๊ะเลย อ่อนโยนและบอบบาง สุภาพเรียบร้อย น่าเคารพยำเกรง น้อยคนที่จะมีบุคลิกที่กล้าหาญและดุเดือดอย่างเฝิงเฉิงเฉิงนั้น “ถึงจะมีน้อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลยนี่ครับ” นิ้วมือของเขาวางลงบนพวงมาลัยรถอีกครั้ง “คงไม่ได้มีแค่เฝิงเฉิงเฉิงคนเดียวมังครับที่เหมือนในตำนาน” หยางเมิ่งฉีเก็บอัลบั้มรูปลงไป “ในโลกนี้จะมีผู้หญิงสักกี่คนเชียวที่มีบทบาทโดดเด่นขนาดนั้น เฝิงเฉิงเฉิงก็แค่ผู้หญิงที่ดีธรรมดาๆคนหนึ่งที่คอยปกป้องดูแลผู้ชายที่เธอรักในเวลานั้นเท่านั้นเองค่ะ เธอมีชีวิตอยู่ก็เพื่อความรักและความชอบธรรม เธอเป็นแบบอย่างของผู้หญิงทุกคน แต่ว่าถ้าเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตแบบเธอหรอกค่ะ” “ทำไมละครับ?” “เพราะว่าชีวิตของเธอนั้นช่างสับสนวุ่นวายเหลือเกิน ไม่ได้อยู่กับคนที่รักก็ทำให้ปวดใจแล้ว คนที่รักยังมาตายต่อหน้าเธออีกนับว่าเป็นเรื่องที่น่าเศร้าเกินคำบรรยายเลยทีเดียว” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ “คนๆหนึ่งที่ไม่มีทางเลือกแบบนั้น ถึงแม้จะเป็นแบบอย่างของคนอื่น แต่คนๆนั้นคงไม่ใช่ฉันแน่ๆค่ะ” หานจวิ้นซือได้ฟังคำพูดของหยางเมิ่งฉีแล้วรู้สึกตกตะลึง เขามองเธอด้วยความสงสัยอยู่ลึกๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมา สายตาของเขาตกอยู่ในภวังค์ รู้สึกได้ว่าบรรยากาศดูเคร่งเครียดไปหน่อย หยางเมิ่งฉีจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “คุณว่าไหมคะ พวกเราสาวชาวเซี่ยงไฮ้ใส่กี่เพ้าแล้วดูสวยมาก?” เขาพยักหน้า “ใช่ครับ มีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร” “ที่หอพักของฉันมีกี่เพ้าอยู่ชุดหนึ่ง คุณแม่เป็นคนเย็บให้ ถ้าวันไหนมีโอกาสฉันจะใส่มาให้คุณดูนะคะ” “เอาสิครับ” หานจวิ้นซือยิ้มกว้าง เพิ่งจะพูดออกไปแม่บๆแต่เธอแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย คำพูดของแม่ในปีนั้นยังคงก้องอยู่ในหู “นี่เมิ่งฉี แม่เย็บไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ กี่เพ้าชุดนี้ถ้าในอนาคตต้องการใส่ ให้ใส่ให้กับคนที่ลูกรักดูเท่านั้นนะ ถ้าใส่ให้คนอื่นเห็นพวกเขาจะหัวเราะเยาะฝีมือแม่เอาได้น่ะ” เธอเพิ่งจะพูดอะไรออกไปเนี่ย? เธอบอกว่าจะใส่ชุดกี่เพ้ามาให้เขาดู?? โอ้พระเจ้า ตายแน่ๆงานนี้.....