ตอนที่21 ไม่ได้คิดอะไร

ต๭นที่21 ไม่ได้คิดอะไร พอถึงที่หมาย เธอมองดูอาคารเรียนที่อย่างกับพระราชวัง หยางเมิ่งฉีเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ “จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ” หานจวิ้นซือดับเครื่องยนต์ แล้วเดินลงไปเปิดประตูให้เธอ “ขอบคุณค่ะ” เธอตอบกลับ แสงไฟสีเหลืองอ่อนข้างทาง แสงจันทร์สีขาวที่เหมือนผ้าปกคลุมไปทั่วทุกสิ่ง มีกลิ่นอ่อนของดอกระฆัง “ฉันเข้าไปก่อนนะคะ” เธอยกค้างขึ้นเล็กน้อย มองดุผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า “ครับ” หานจวิ้นซือพยักหน้า แต่เหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “เดี๋ยวก่อนครับ” เขาเดินกลับไปในรถ ยื่นของที่เขาตั้งใจประมูลให้เธอ “ของขวัญของคุณ” “ฉันรับไว้ไม่ได้” หยางเมิ่งฉีโบกมือ “ขอบคุณมากนะคะ แต่ของมันมีค่าเกินไป..........” “เพราะมันมีค่าเกินไปจนไม่สามรถตีราคาได้ เธอเคยช่วยชีวิตฉัน ฉันอยากให้ของเป็นการตอบแทน” เธอถอนหายใจ “คุณหาน........” พอเห็นเขาขมวดคิ้ว เธอรีบเรียกใหม่ “หานจวิ้นซือ ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนที่รู้จักตอบแทนบุญคุณคนที่ช่วยเหลือคุณเอาไว้ แต่คุณไม่จำเป็นต้องคอยพูดขอบคุณฉัน จิตใจที่ต้องการช่วยเหลือคนอื่นทุกคนมีได้เป็นเรื่องปกติ สำหรับฉันมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร” หานจวิ้นซือยิ้ม “ฉันไม่เคยเห็นใครดื้อเท่าเธอมาก่อน” เขาก้าวขอเดินเข้าไป ยื่นมือไปเกยคางเธอขึ้น อาจเป็นเพราะความเคยชินของเขา แต่ หยางเมิ่งฉีไม่คุ้นชินกับการกระทำของเขา “ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคน ที่ฉันต้องคอยมานั่งคิดว่าจะตอบแทนยังไง” เธอหัวใจเต้นแรง ก้าวถอยหลังอัตโนมัติ “ดึก ดึกมากแล้ว เราแยกย้ายกันกลับบ้านเถอะ” หยางเมิ่งฉีหันหลังเดินไปอย่างรวดเร็ว เดินไปได้ไม่ไกล เธอหยุดเดิน คิดอะไรสักพัก แล้วเดินกลับมา“ฉันอาจจะไม่ควรพูด แต่ฉันอยากบอก ฉันมีแฟนแล้ว อีกครึ่งปีถ้าเขาเรียนจบก็จะกลับมาแล้ว” หานจวิ้นซืออึ้งไปสักพัก เขาหัวเราะขึ้นมา “คุณหยางครับ ฉันว่าเธอคงเข้าใจผิด ที่ฉันพูดเมื่อกี้ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเธอ” หยางเมิ่งฉีหน้าแดง เธออยากจะหารูมุดเข้าไป เธอโบกมือด้วยความอาย “ลาก่อนนะคะ” หลังจากกลับมาถึงหอ หลินวานวานเอามือเท้าเอวดักรอเธอที่หน้าประตู “ดึกขนาดนี้แล้วทำไมเพิ่งกลับ ไปไหนมา กับใคร อะไรยังไง บอกมาให้หมด” “ไปกินมื้อค่ำกับเพื่อนที่ทำงาน” เธอยื่นมือออกไป “นี่ไง ซื้อปิ้งย่างมาฝากแกด้วย” หลินวานวานรับมา พยักหน้ายิ้ม “ยังนับว่าแกมีจิตสำนึกอยู่ ไม่เสียเปล่าที่นั่งรอแกตั้งนาน” “แกกินไปเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำนอนแล้ว” เธอหาว เดินถือชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำ เธอกำลังอาบน้ำยังไม่เสร็จ หลินวานวานมาเคาะประตู “เมิ่งฉี มีคนโทรมา ให้ฉันช่วยรับก่อนมั้ย” เธอยื่นแขนออกมา “ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันรับเอง”