ตอนที่28 กลิ่นหอมตอนกลางคืน

ต๭นที่28 กลิ่นหอมตอนกลางคืน โชคดีที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ ทำให้บรรยากาศกลับไปเป็นปกติ “ฉันขอไปห้องน้ำแปป” หานจวิ้นซือลุก แล้วเดินออกจากห้องไป ผู้ชายสามคนที่เหลือรีบเข้ามาล้อมรอบเธอแล้วถามขึ้น “คุณหยาง คุณกับหานเป็นอะไรกัน ช่วยแอบบอกเราหน่อยได้มั้ยครับ” “คุณมาจากเมืองไหนของจีน ปีนี้อายุเท่าไหร่” “นี่เป็นนามบัตรฉัน เห็นที่เธอเป็นรุ่นน้องฉัน มีปัญหาอะไรไม่ต้องไปหาตำรวจให้มาหารุ่นพี่คนนี้” หยางเมิ่งฉียกยิ้ม “พวกคุณถามฉันพร้อมกันขนาดนี้ จะให้ตอบคำถามไหนก่อนคะ” พวกเขามองหน้ากัน แล้วถามขึ้นอีกครั้ง “ตอบข้อที่คุณเป็นอะไรกับหาน” “เป็นเพื่อนค่ะ” เพื่อปกกันไม่ให้พวกเขาเข้าใจผิดเหมือนแม่บ้านของเข้า เธอพูดย้ำ “เพื่อนธรรมดาค่ะ” “เออ.............” หานจวิ้นซือเปิดประตูเข้ามา “คุยอะไรกัน” “เปล่าๆ.............” ทั้งสามกลับไปที่ใครที่มัน หลังกินข้าวเสร็จก็ประมาณสามทุ่มกว่าๆแล้ว ออกจากร้านมา หยางเมิ่งฉีนึกว่าจะกลับกันแล้ว ไม่รู้ว่าใครชวนขึ้น “นี่ก็เริ่มดึกแล้ว เราไปเที่ยวไนท์คลับกันมั้ย” แล้วมีคนพูดเสริมขึ้น “เอาดิๆ” เธอรีบหันไปมองหน้าหานซือจวิ้น แต่ดูเหมือนเขาก็ไม่ได้คิดที่จะปฏิเสธเหมือนกัน หยางเมิ่งฉีไม่มีทางเลือกนอกจากตามพวกเขามา ลงจารถ เธอจ้องมองชื่อร้าน “กลิ่นหอมกลางคืน” เธอรู้สึกอุ่นใจ เพราะบรรยากาศค่อนข้างเหมือนเซี่ยงไฮ้ พอคิดคำนวณวันเวลา เธอไม่ได้กลับบ้านมาครึ่งปีแล้ว เธอโทรหาที่บ้านประมาณเดือนหรือสองเดือนครั้ง เพราต้องการจะประหยัดค่าใช้จ่าย ภายในห้องค่อนข้างใหญ่ เธอนั่งเงียบๆอยู่ที่มุมห้อง หานจวิ้นซือกับเพื่อนอีกสามคนสนุกสนานกัน เลือกเพลง ร้องจบหนึ่งเพลงแล้วร้องเพลงใหม่ต่อๆกันไม่หยุด “ดื่มน้ำผลไม้หน่อย” หานจวิ้นซือยื่นน้ำมะม่วงปั่นมาให้เธอ เธอพูดขอบคุณแล้วรับมันมา “ร้องเพลงมั้ย” “ไม่ดีกว่า” เธอยิ้ม “ฉันชอบนั่งฟังมากกว่าร้อง” “ปกติพวกเขาค่อนข้างยุ่ง ไม่ได้จะว่างง่ายๆ ถ้าเกิดไม่ยอม พวกนั้นก็คงไม่ยอมปล่อยเราไปง่ายๆ” “แล้วเราจะกลับกันตอนไหนคะ” เธอกลัวเพราะ มหาลัยออกกฎใหม่ต้องกลับไปก่อนเที่ยงคืน เพราะหลังเที่ยงเขาจะปิดประตูไม่ให้เข้า “ทำไม คุณมีธุระหรอ” “เปล่า เพียงแต่ฉันต้องกลับก่อนเที่ยงคืน ไม่งั้นฉันจะเข้าไปไม่ได้เพราะประตูปิด” “กฎใหม่หรอ” “อืม..........” หานจวิ้นซือหยิบมือถือออกมา “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันโทรศัพท์ให้ยกเลิกกฎข้อนี้ทิ้ง” “ไม่ได้นะคะ” หยางเมิ่งฉีห้ามขึ้น “มันจะเปลี่ยนเพราะปัญหาของฉันคนเดียวได้ไงคะ” “โตๆกันแล้ว ไม่ต้องเคร่งครัดขนาดนั้นก็ได้” “ไม่ได้ค่ะ ฉันยังอยากจะจบจากที่นี่อยู่ คุณอย่าทำให้ฉันกับมหาลัยมีปัญหากัน” เขาหัวเราะ “ไอ้พวกนี้ไม่ได้เล่นจนพอใจ พวกเราหนีกลับไม่ได้แน่นอน” มองดุเวลา “ยังเหลืออีกหนึ่งชั่วโมงจะถึงเที่ยงคืน รออีกสักพัก ถ้ากลับเข้าไปไม่ได้ฉันก็ไม่ปล่อยให้เธอนอนบนถนนหรอก ไม่ต้องกลัว”