ตอนที่29 อำนาจของเสน่ห์ที่ทำให้ลุ่มหลง

ต๭นที่29 อำนาจของเสน่ห์ที่ทำให้ลุ่มหลง เวลาค่อยๆผ่านไป เข็มนาฬิกาก็ชี้มาถึงเที่ยงคืนตรง หยางเมิ่งฉีไม่ได้รู้สึกสบายใจเพราะคำพูดของหานจวิ้นซือ แต่เป็นเพราะเธอไม่อยากทำลายบรรยากาศของพวกเขา หลังเที่ยงคืน ในที่สุดก็สินใจแยกยายกันกลับบ้านใครบ้านมัน “คุณหยางครับ ถ้ามีโอกาสหน้าเรานัดเจอกีนอีกนะครับ” เธอพยักหน้ายิ้ม “โอเคค่ะ” พูดคุยบอกลากัน พวกเขาก็ต่างคนต่างกลับ แล้วหลังจากนี้เธอควรทำยังไงต่อ หยางเมิ่งฉีก้มหัวลง ตาเธอเริ่มจะปิด......... “ไปกันเถอะ” เสียงของหานจวิ้นซือเหมือนลมพัดผ่านหูเธอ เธอเงยหน้าขึ้น “ไปไหน” “บ้านฉัน” “บ้านคุณหรอ” เธอหายจากความง่วง “ไม่เป็นไรคะ ฉันนอนโรงแรมเอาก็ได้” พอนึกถึงแม่บ้านของเขา เธอก็กลัวขึ้นมา “น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ ฉันไม่ได้จะกินเธอสักหน่อย” หานจวิ้นซือเข้าใจผิด เธอรีบพูดขึ้น “มีนไม่ใช่อย่างที่คุณคิด” “แล้วหมายความว่ายังไง” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจ “ฉันหมายถึงดึกขนาดนี้แล้วไปรบกวน ครอบครัวคุณคงไม่ดีเท่าไหร่” “ไม่เป็นไร ไม่มีใครอยู่” “ไม่มีใครหรอ..........” เธองง เขาหมายความว่ายังไง “ขึ้นมาก่อน” หานจวิ้นซือเปืดประตูรถให้เธอ พอเธอขึ้นมาแล้ว เขาถึงจะเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ เห็นเธอกอดตัวเองไว้ ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“หนาวหรอ” เธอยังไม่ทันได้ตอบกลับ เขาก็ถอดเสื้อสูทออกมาคลุมให้เธอแล้ว หยางเมิ่งฉีหน้าแดง เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากเสื้อเขา ไม่รู้ยี่ห้ออะไร แต่มันทำให้คนลุ่มหลง “คุณบอกว่าที่บ้านไม่มีใคร หมายความว่าอะไรหรอ” “ตระกูลฉันเป็นครอบครัวใหญ่ ฉันมีลุก3คน มีน้าสาว2คน ไม่มีพ่อไม่มีแม่” “ไม่มีพ่อแม่หรอ” “ตอนฉันอายุ18 พวกท่านก็เสียไปแล้ว ทิ้งให้ฉันอยู่บนโลกนี้คนเดียว” แววตาหานจวิ้นซือเศร้าๆ เขาจับพวงมาลัยแน่น หยางเมิ่งฉีอ้าปากค้าง เธอไม่ได้ถามเพราะอะไร เธอถามไม่ได้ถึง. เธอจะอยากรู้มากแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากรื้อฟื้นความทรงจำที่เจ็บปวดของเขา............. ถ้าเขาอยากเล่า เดี๋ยวเขาก็คงเล่าเอง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากเล่า ในรถเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง หยางเมิ่งฉีผิดหวัง และเห็นใจ เพราะเธอรู้สึกว่า เหมือนเธอจะไม่รู้อะไรที่เกี่ยวกับชีวิตของเขาเลย “คุณมีพี่น้องมั้ย” “มีเยอะ แต่ที่พ่อเดียวกันมีพี่สาวสามคน” “พวกเธอไม่ได้อยู่ที่บ้านนั้นหรอ” “พี่สาวคนโตแต่งงานแล้ว พี่คนที่2กับคนที่3ก็จะกลับนานๆที พวกเธอชอบความวุ่นวาย ชอบจัดปาร์ตี้ แต่ฉันชอบความสงบ เลยไล่พวกเธอออกไปอยู่ที่อื่น” อารมณ์ของเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ดูไม่ออกว่าจะแปลกไปจากเดิมตรงไหน “แล้วคุณ..........มีแฟนมั้ย” มันเป็นคำถามที่ค่อนข้างส่วนตัว หยางเมิ่งฉีรู้ว่าไม่ควรถาม แต่ก็เผลอถามออกไปแล้ว เขาเหล่มองเธอ เทียบรถไปจอดที่ข้างถนน แล้วถามเธอแบบล้อเลียน “เธออยากรู้เรื่องของฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ” เธออายหน้าแดง ส่ายหัว “เปล่า ฉันก็แค่ถามไปงั้นๆ”