ตอนที่31ความลับที่ไม่สามารถพูดได้

ต๭นที่31ความลับที่ไม่สามารถพูดได้ “พวกเราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆคะ” คำนี้เธอไม่รู้พูดซ้ำไปกี่รอบแล้วคนอื่นจะเชื่อมั้ยเธอไม่รู้แต่ตอนนี้สีหน้าของหานหนานหยงบงบอกว่าเธอไม่เชื่อและไม่มีทางเชื่อ “แล้วเธอรู้จักน้องชายฉันได้ยังไง” หยางเมิ่งฉีชะงักไปสักพักแล้วพูดขึ้น“ขอโทษนะคะฉันบอกคุณไม่ได้จริงๆค่ะ” “บอกไม่ได้หรอ”หานหนานหยงขมวดคิ้วเรื่องที่บอกไม่ได้มันยิ่งอยากทำให้คนอยากรู้ และความสนใจ “เรื่องระหว่างชายหญิงมันก็มีแค่ไม่กี่อย่างแหละที่พูดไม่ได้เป็นเพราะพวกเธอเป็นแฟนกันใช่มั้ย” เธอส่ายหน้า“ไม่ใช่ฉัน................” “เหอะช่างมันเถะถ้าเธอไม่อยากพูดฉันก็ไม่อยากบังคับถึงเธอจะไม่ยอมพูดแต่ฉันดูออก” หยางเมิ่งฉีถามแบบงงๆ“คุณหานคะคุณดูออกอะไรหรอคะ” “เรียกฉันพี่ก็พอ” หานหนานหยงมองแรงเธอ“เป็นผู้หญิงของนองฉันขนาดนั้นเห็นฉันเป็นคนอื่นได้ไง” “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของเขา.................” เธอตกใจยืนขึ้นแล้วรีบปฏิเสธ “เธอนี่หัวดื้อจริงๆเธอรู้มั้ยเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่น้องชายฉันพามาที่นี่เขาไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยผู้หญิงคนไหนมาก่อนเป็นคนแรกจริงๆกับผู้หญิงคนอื่นๆที่เขาเคยเล่นด้วยถ้ามีเรื่องเขาจะหายไปเลยไม่สนใจว่าพวกเธอจะเป็นยังไงหรือรู้สึกยังไง” หยางเมิ่งฉีเขินหน้าแดง“เพราะประตูหอปิดไปแล้วเขาไม่มีทางเลือกเลยส่งฉันมาที่นี่” “งั้นก็ยิ่งเห็นได้ชัดเลยประตูหอปิดแล้วโรงแรมมีไว้ทำไมโรงแรมของตระกูลเรามีตั้งเยอะแยะเขาหาห้องให้เธออยู่ได้สบายแล้วทำไมเขาต้องพาเธอมาให้ฉันล่ะเพราะความสัมพันธ์ไม่ธรรมดานะซิ.................” “แต่ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดจริงๆนะคะ” หยางเมิ่งฉีไม่เข้าใจต้องให้เธอพูดยังไงเธอถึงจะเชื่อ................ “พอแล้วฉันรู้ว่าเธออายเธอไม่ยอมรับไม่เป็นไรเพราะยังไงสิ่งที่เธอได้รับเป็นสิ่งที่เชี่ยหยาวหวังอยากได้รับมาตลอต” “เชี่ยหยาวคือใครหรอคะ” เธอตกใจรีบพูดขึ้น“อ่อไม่มีอะไรฉันพูดเล่นเฉยๆ” หยาวเมิ่งฉีอาบน้ำเสร็จเธอก็ไปนอนตรงห้องนอนที่มีไว้ให้แขกเธอหลับสนิทจนถึงเช้า รุ่งเช้าเธอเห็นหานหนานหยงอยู่ในสวนดอกไม้ “อ่าวเมิ่งฉีทำไมไม่นอนอีกหน่อยล่ะ” เธอเห็นหานเมิ่งฉีเธอจึงโบกมือทักทาย “เดี๋ยวฉันต้องไปโรงเรียน”เธอเดินเข้ามาพร้อมกับยิ้ม“ขอบคุณเรื่องเมื่อคืนที่ให้ที่พักนะคะ” “ดูพูดเข้าไม่ต้องเกรงใจวันหลังว่างก้มาเที่ยวหาฉันได้” “อืม..................” “ไปเราไปกินอาหารเช้ากัน” หานหนานหยงดึงแขนเธออย่างเป็นมิตรรู้สึกถูกชะตากับเธอเมื่อคืนที่พูดคุยกันถึงแม้เธอจะถูกเข้าใจผิดแต่หยางเมิ่งฉีก็รู้สึกชอบพี่สาวของเขาเหมือนกัน ทั้งสองเพิ่งเดินมาถึงประตูบ้านข้างหลังก็มีเสียงรถขับมาจอดอยู่หน้าบ้าน “ดูซิใครมาเอ่ย” หานหนานหยงพูดแซวเธอหันหลังมองเป็นร่างอันหล่อเหล่าของผู้ชายที่มาส่งเธอเมื่อคืน หานจวิ้นซือก้าวเดินมายืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วเอ่ยถาม“กินอาหารเช้ารึยัง” เธอกำลังจะตอบแต่หานหนานหยงแย่งตอบขึ้นมาก่อน“ยังแกมาพอดีเลยเรามากินข้าวด้วยกันเถอะไม่ได้กินด้วยกันมาหลายวันแล้ว” “ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมพาเธอไปหากินข้างนอกดีกว่ามีเรื่องจะพูดด้วยอยู่พอดี” “คุยกันที่นี่ไม่ได้หรอฉันเป็นพี่สาวแกนะ” “ผมรีบ” หานจวิ้นซือพาเธอเดินจากมาที่รถทำให้หานหนานหยงไม่ค่อยพอใจ“ดีหานจวิ้นซือไอ่เนรคุณไม่รู้บุญคุณ” รถมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารอังกฤษหยางเมิ่งฉีหาโต๊ะที่ติดหน้าต่างแสงแดดส่องมาโดนหลังมือเธอมือขาวๆของเธอดูสวยกว่าเดิม “คุณผู้ชายต้องการรับอะไรดีคะ”พนักงานเอ่ยถามขึ้นด้วยภาษาอังกฤษอย่างมีมารยาท หานจวิ้นซือมองมาที่เธอ“ให้คุณผู้หญิงเลือกก่อน” หยางเมิ่งฉีตกใจเธอรีบส่ายหน้า“ฉันเอาอะไรก็ได้ค่ะ” “เธอชอบแล้วแต่อะไรก็ได้ถ้าเกิดเธอชินกับการตามใจคนอื่นวันหลังถ้าเธอแต่งงานเธออาจจะได้สามีที่เป็นคนขี้อาแต่ใจแล้วเธอต้องคอยตามใจเขาตลอด” เธอตกใจอึ้งกับคำพูดของเขาเธอรู้สึกเพียงว่าตัวเองไม่ได้ต้องการอะไรเพราะเธอเป็นคนง่ายๆสบายๆไม่เรื่องมากแต่ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองคอยทำตามใจใครเธอไม่นึกว่าการที่มีนิสัยแบบนี้จะส่งผลกระทบกับเรื่องสามีในอนาคตมันไม่ค่อยเกี่ยวกัน.............. หานจวิ้นซือสั่งเซตอาหารเช้าให้เธอเห็นเธอยังนั่งขมวดคิ้วอยู่เขาหัวเราะ“ยังคิดมากเรื่องเมื่อกี้อยู่หรอ” “เปล่า”เธอรีบหันหน้ามองไปข้างนอกด้วยความเขินอายที่ถูกเขาจับได้ “เมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง” “ก็ดีนะ” “พี่สาวฉันเป็นคนตรงๆถ้าพูดอะไรที่ไม่ค่อยดีเธอไม่ต้องไปใส่ใจ” “ไม่มีอะไรหรอก” ความจริงหยางเมิ่งฉีไม่ลืมสิ่งที่เธอพูดเมื่อคืนเธอไม่กล้าคาดหวังและไม่กล้าคิดไปเองเธอคิดการที่เขาทำดีกับเธอเป็นเพราะที่บ้านอบรมสั่งสอนมาดีเขาไม่ได้ทำแบบนี้กับเธอแค่คนเดียว “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับฉันเรื่องอะไรหรอ”เธอถามขึ้น “คือวันที่15นี้เป็นวันเกิดของฉันฉันจะจัดงานฉันอยากเชิญเธอมาร่วมงาน” เธออ้าปากค้าง“วันเกิดคุณหรอ” “อืมทำไมต้องตกใจด้วย” หานจวิ้นซือตลกหน้าตาและท่าทางตกใจของเธอ “เปล่าๆฉันแค่กำลังเครียดว่าจะให้อะไรคุณเป็นของขวัญดี” เธอคิดเขารวยขนาดนั้นก็คงจะมีทุกอย่างแล้วก่อนหน้านั้นเขาเคยพูดว่าสิ่งที่ไม่สามารถตีค่าได้ด้วยเงินต่างหากเป้นสิ่งที่มีคุณค่าถึงจะไม่อยากยอมรับแต่นั่นคือความจริงพอได้ยินว่าเป็นวันเกิดเขาความรู้สึกแรกของเธอคือเธออยากมอบของขวัญที่มีคุณค่าแบบนั้นให้กับเขา “เธอไม่ต้องเครียดไปฉันคิดเผื่อให้เธอแล้ว” “ห้ะ”เธอตกใจกว่าเดิม“คุณคิดเผื่ออะไร”