ตอนที่32 พฤติกรรมผิดปกติ

ต๭นที่32 พฤติกรรมผิดปกติ หยางเมิ่งฉีแปลกใจ หานจวิ้นซือจะพูดอะไรกันแน่ “ฉันจำได้ว่าเธอมีชุดกี่เผ้าที่แม่เธอทำให้เธอใช่มั้ย” “ใช่” เธอทำหน้างง “คุณอยากได้หรอ” “ฉันไม่ได้อยากได้ ฉันอยากให้เธอทำตามคำพูดที่เคยพูดไว้ ใส่มันมางานวันเกิดฉัน” หยางเมิ่งฉีกลืนน้ำลายลงคอ เธอนึกไม่ถึงว่าเขาจะขอเรื่องนี้ ใช่ เธอเคยรับปากว่าจะใส่ให้เธอดู แต่เธอก็แค่พูดไปแบบนั้น ไม่นึกว่าเขาจะจริงจัง แต่ตอนนี้เขาจริงจังมาก “ได้มั้ย” เธอยิ้มเจื่อนๆ “ใส่นี่ใส่ได้ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องของขวัญ............” “ไม่เป็นไร แค่เธอรับปากว่าจะใส่ก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดแล้ว” หน้าเขาจริงจัง ไม่ได้พูดเล่น หยางเมิ่งฉีอยากพูดคำที่แม่ของเธอพูดกับเธอไว้ แบบนี้ เขาจะรู้สึกยังไง “งั้นก็ได้” มาถึงขั้นนี้แล้ว นอกจากรับปากก็เหมือนไม่มีทางเลือกอื่น คำพูดคนเรา เมื่อพูดไปแล้วก็ต้องทำให้ได้ คืนนั้น หยางเมิ่งฉีเลิกงานเสร็จกลับมาที่หอ เธอเปิดกระเป๋าเดินทางออกมาดูแบบแอบๆ ในนั้นมีชุดกี่เผ้าภาพวาดหมึกน้ำ ดอกไม้ทุกดอกแสดงออกให้เห็นถึงความอ่อนโยน จะใส่มันปานวันเกิดหานจวิ้นซือจริงๆหรอ เธอหยิบชุดเดินมาตรงระเบียง เธอเงยหน้ามองดาวบนฟ้า รู้สึกว่าการกระทำของตัวเองไม่ค่อยปกติ กำลังนอกลู่นอกทาง คิดนานมาก สุดท้ายเธอตัดสินใจ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะใกล้ชิดกับเขา หลังจากงานนี้เธอต้องกลับมาอยู่ในที่ๆเธอควรอยู่ ตอนที่เธอกำลังรู้สึกว้าวุ่นใจ บรรยากาศเงียบสนิท เธอสะดุดเข้ากับข่าวที่เต็มไปด้วยหัวข้อข่าวงานวันเกิดลูกชายตระกูลหาน โดยเฉพาะคำพูดของเพื่อนร่วมงานที่ร้านกาแฟ แค่เพียงมีเวลาว่างพวกเขาก็จะคุยเม้าท์กันไม่จบไม่สิ้น รวมถึงหลินวานวาน เธอก็ยังเครียดวาจะซื้อของขวัญให้เขาดีมั้ย เป็นการขอบคุณที่เขาเคยช่วยชีวิตเธอไว้ ไม่ว่าเธอจะเดินถึงไหน เธอก็จะได้ยินชื่อของเขา ในโลกของเธอถูกเขาครอบงำไปแล้วเหลือเพียงเล็กน้อย.................... คืนก่อนงานวันเกิด หานจวิ้นซือโทรหาเธอ “เพิ่งเลิกงานหรอ” เขาถาม “หือ แล้วคุณรู้ได้ยังไง” เธอหันไปมองด้วยความแปลกใจ เธอเพิ่งเลิกงาน และกำลังเดินกลับหอ “ฉันมีตาทิพย์ ไม่ได้แค่มองเห็นเธอ แล้วยังรู้อีกด้วยวาเธอกำลังคิดอะไรอยู่” “หรอ งั้นฉันกำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ” เธอเผลอยิ้ม เธอชอบน้ำเสียงอ่อนโยน อบอุ่นของหานจวิ้นซือ “เธอกำลังคิด ถ้าพรุ่งนี้เธอใส่ชุดนี้จีคนหัวเราะมั้ย” ข้างหน้ามีแสงไฟจากรถส่องมาทางเธอ เธอยกมือขึ้นบังอัตโนมัติ “ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ล่ะ” “งั้นฉันก็คงเดาผิด” หานจวิ้นซือยกยิ้ม “เห็นฉันยัง” “อืม” เธอวางสายแล้วเดินเข้าไปหาเขา เขาลงมาจากรถ ยืนอยู่ข้างประตู เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว คอเสื้อค่อนข้าแหวกออก ทำให้เห็นเนื้อหนังของเขา “ทำไมคุณ................” “พอดีฉันมีธุระแถวนี้” “อ่อ...........” เขาเปิดประตูรถ “ขึ้นรถ เดี๋ยวฉันแวะไปส่ง” หยางเมิ่งฉีไม่ได้ปฏิเสธเพราะเธอมีเรื่องอยากจะถามเขาอยู่พอดี “งานวันเกิดของคุณจะมีคนมากมายมาร่วมใช่มั้ย” หานจวิ้นซื้อยิ้ม “’งั้นเมื่อกี้ที่ฉันเดาถูกนะซิ” เธอพูดขึ้น “คุณตอบฉันมาก่อน” “ใช่” “แล้วจะออกข่าวด้วยใช่มั้ย” “ใช่” “งั้นฉันไม่ไปดีกว่า..............” “ทำไม” “ฉันไม่อยากให้คนรอบข้างรู้ว่าเรารู้จักกัน” เขายื่นมือออกไป เธอคิดว่าเขาจะยกคางเธอขึ้น เขาเพียงแต่แตะไหล่เธอเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วง คนเยอะแยะขนาดนั้น ไม่มีนักข่าวคนไหนจะสนใจแค่เธอคนเดียวหรอก” หยางเมิ่งฉีอึ้ง พอคิดไปคิดมา เขาก็พูดถูก คนยิ่งเยอะยิ่งปลอดภัย เธอไม่จจะเป็นต้องกังวล พอคิดได้ดังนี้ เธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นมามาก “งั้นฉันอวยพรคุณล่วงหน้าแล้วกัน สุขสุนต์วันเกิด ขอให้สมหวังปารถนาทุกอย่าง” “แล้วทำไมต้องอวยพรล่วงหน้า” เขามองหน้าเธอแบบงงๆ “ฉันกลัวว่าพรุ่งนี้คนจะเยอะ จนไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณ” “คนที่คุยกับฉันนักข่าวจะต้องให้ความสนใจ โดยเฉพาะผู้หญิง” “..............งั้นยิ่งต้องอวยพรล่วงหน้า” พอถึงมหาลัย ก่อนหยางเมิ่งฉีจะลงจากรถ เธอเอ่ยถามขึ้น “หานจวิ้นซือ ฉันต้องใส่ชุดกี่เผ้าจริงๆหรอ” “เธอไม่ต้องเครียด มันก็แค่ชุด” “แต่ฉันกลัวว่าคนอื่นๆจะใส่ชุดทางการ ถ้าฉันใส่ชุดบ้านๆแบบนี้ อาจจะทำให้คณขายหน้า................” หานจวิ้นซือยกยิ้ม “ฉันไม่นึกว่าเธอจะเป็นห่วงภาพลักษณ์ของฉันขนาดนี้” เธอหน้าแดง “ช่างมันเถอะๆ แค่นี้นะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” วันรุ่งขึ้น วันนี้อากาศดีเป็นพิเศษ สี่โมงเย็น กู้เฟิงเหยนโทรมาบอกว่าเขาถึงแล้ว หยางเมิ่งฉีทำใจตั้งนาน กว่าจะยอมสวมชุด ชุดไม่ได้เลวร้ายน่าเกลียดเหมือนที่แม่พูด สวยหรือไม่สวยเธอไม่รู้ รู้เพียงว่ามันพอดีกับตัวเธอมาก เธอยืนอยู่หน้ากระจก ผมดำยาวถึงเอว เธอหมุนรอบดูตัวเอง “หยางเมิ่งฉี แกจะไปงานวันเกิด ทำไมต้องทำหน้าเหมือนอมทุกข์ขนาดนั้น ยิ้มหน่อยสิ” เธอยกมือมาบีบแก้มตัวเอง พยายามฉีกยิ้ม หลังแต่งตัวเสร็จ ก่อนออกจากห้อง เธอกลับไปหากล่องของขวัญในกระเป๋า หยิบกิ๊บติดผมที่เขาเคยให้ ขึ้นมาติดไว้ที่ผมบนหูข้างซ้ายอย่างไม่ลังเล เธอไม่มีเครื่องประดับอะไรมาก มีเพียงอันนี้ ที่เขาเคยให้เธอ ของที่เขาให้ต้องราคาแพงแน่ๆ ที่เธอติดไม่ได้อยากให้ใครมอง เธอเพียงแค่อยากติดมันเฉยๆ กู้เฟิเหยนเห็น เกือบจำเธอไม่ได้ “คุณหยาง คุณ..............” “น่าเกลียดมากเลยใช่มั้ย” เธอถามขึ้น ตอนออกจากโรงเรียนมีคนมากมายมองเธอด้วยสายตาอึ้งๆ “เปล่าครับ สวยมาก” เขาหยุดแล้วพูดต่อ “และมันพิเศษมาก” รถแล่นออกมาตามทาง ยิ่งใกล้จะถึงที่หมายเธอยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เหมือนกู้เฟิงเหยนจะดูออกว่าเธอจะเป็นกังวล “คุณหยางใส่ชุดนี้แล้สวยมาก ในงานคุณต้องเด่นและดึงดูดสายตาอื่นๆมากแน่ๆเลยครับ”