已经是第一章了
ตอนที่33 สวยราวกับนางฟ้า
ตนที่33 สวยราวกับนางฟ้า
พอถึงที่หมาย หยางเมิ่งฉีมองดูรถหรูๆแต่ละคัน เธอรู้สึกไม่มั่นใจ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ผู้ช่วยกู้ ฉันขอยืมเสื้อกันหนาวของคุณหน่อยซิ”
กู้เฟิงเหยนถามแบบงงๆ “ทำไมครับ”
“ฉันรู้สึกหนาว”
“หนาวหรอ”
ขทำหน้างง นี่มันเพิ่งจะเดือนสิงหาคม อีกนานกว่าจะถึงฤดูหนาว
“ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรค่ะ” เธอเปิดประตูจะลงจากรถ
“เปล่าครับ”
กู้เฟิงเหยนรีบถอดออก แล้วยื่นมันให้เธอ
ลงจากรถ เธอเพิงสังเกตเห็นว่าวันนี้ไม่ใช่วันธรรมดาจริงๆ ไม่ต้องสงสัยว่างานจะใหญ่โตแค่ไหน แค่จำนวนนักข่าวที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ทำให้เธอขนลุกแล้ว
เธอเริ่มเสียใจที่เผลอรับปากเขาไปเร็วแบบนั้น
“คุณหยาง เชิญครับ”
เธอเดินตามกูเฟิงเหยนเข้าไปในบ้าน ไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องแสดงบัตรเชิญ ไม่มีคนห้ามเธอไม่ให้เข้า
ทั้งสองมาถึงห้องงานเลี้ยง มีเสียงไวโอลิน และเต็มไปด้วยนักธุรกิจ ลูกหลานคนรวย ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็ล้วนแต่มีฐานะหน้าตาในสังคม
“คุณรอผมอยู่ที่นี่แปบหนึ่ง ผมขอขึ้นไปบอกคุณหานก่อน”
“อืม ได้ค่ะ”
หยางเมิ่งฉีเป็นเด็กเรียนเปลี่ยนธรรมดาที่มาจากจีน เธอไม่มีหน้ามีตาในสังคม เธอไม่มีคนคอยหนุนหลัง เธอเลยไม่ต้องคอยรับหน้าหรือพูดคุยกับใคร หลังจากที่กู้เฟิงเหยนเดินจากไป เธอก็เดินมาหลบอยู่ตรงมุมข้างๆของงานเลี้ยง
สิบนาทีต่อมา กู้เฟิงเหยนเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง ตอนนี้ในงานเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย
“มากับผมทางนี้ครับ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ หยางเมิ่งฉีเดินตามเขา มาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องหนึ่ง
“คุณหานอยู่ข้างใน เชิญครับ”
เธออึ้ง วันนี้วันเกิดเขาไม่ใช่หรอ แล้วทำไมมาแอบอยู่ที่นี่...............
เธอดันประตูเข้า เห็นเงาหล่อสูงของเขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง มือทั้งสองข้างของเขาสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ชุดสูทสีดำ หล่อเหลามีเสน่ห์
“เจ้าของวันเกิด ข้างนอกมีคนมากมายกำลังรอคุณอยู่นะ”
ไม่รู้เป็นเพราะเธอตัดสินใจว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่จะใกล้ชิดกับเขารึเปล่า เลยทำให้เธอกล้าและไม่ค่อยเกรงตอนอยู่ต่อหน้าเขา
หานจวิ้นซือหันหลังกลับมา มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาขมวดคิ้ว
หยางเมิ่งฉีตกใจ เธอรู้สึกตัวขึ้นมา รีบถอดเสื้อกันหนาวออก “เมื่อกี้ฉันกลัวว่าคนอื่นจะหัวเราะเยาะ เลยยืมเสื้อผู้ช่วยกู้มาสวมทับ”
เธอถิดเสื้อยาวใหญ่ตัวนอกออก คนที่ยืนอยู่หน้าเขาคือ ผู้หญิงที่สวยหวาน ผมดำตรงยาวถึงกลางหลัง ชุดกระโปรงกี่เผ้า สวยราวกับนางฟ้านางสวรรค์
หานจวิ้นซือมองตาค้าง เอามือออกจากกระเป๋ากางเกง ยกมือขึ้นกอดอกไว้ เดินหมุนรอบตัวเธอ สายตาของเขาทำให้เธอหัวใจเต้นแรง เขินหน้าแดง เธอก้มหน้าลง ยืนนิ่งให้เขาสำรวจ
ปฏิเสธไม่ได้ว่าหยางเมิ่งฉีทำให้เขาพึงพอใจมาก แต่สิ่งที่ทำให้เขาประทับใจกว่าคือกิ๊บติดผมที่เขาซื้อให้เธอ
เธอติดมันมางานวันเกิดเขา หานจวิ้นซืออารมณ์ดีผิดปกติ
มือเธอมีเหงื่อออกมากมาย เธอกำมือไว้แน่น
“พอใจแล้วใช่มั้ย”
เธอทนต่อไปไม่ไหว หยางเมิ่งฉีเงยหน้าถามเขา
หานจวิ้นซือเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ยื่นมือไปโอบเอวแล้วดึงเธอเข้าหาตัวเอง
เธอตกใจ ถามเขา “คุณจะทำอะไร”
เขาพูดกระซิบอยู่ข้างหูเธอ ทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขาโอบเธอไว้ เธอคงล้มลงไปนั่งอยู่ที่พื้นเพราะแขนขาอ่อนแรง
“ฉันอยากพิสูจน์ ว่าเอวบางๆนี้มือฉันจะสามารถจับมือเดียวได้มั้ย......”
หานจวิ้นซือไม่คิดว่าตัวเองจะทำแบบนี้ เป็นเพราะความเคยชิน เขาเลยเผลอยื่นมือออกไป
“แล้ว......พิสูจน์เสร็จรึยัง”
หน้าเธออยู่กลางอกเขา ได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนของเขา มันยิ่งทำให้เธอหัวใจเต้นแรง ทำอะไรไม่ถูก
“อืม”
“งั้นก็ปล่อยฉันได้แล้ว..........”
หยางเมิ่งฉีพูดด้วยน้ำเสียงเบาเบาจนเธอนึกว่าเขาจะไม่ได้ยิน
เขาดึงมือกลับ ยืนออกมาห่างจากตัวเธอเล็กน้อย มองดูกิ๊บที่ติดอยู่บนหัวเธอแล้วเอ่ยพูดขึ้น “มันเหมาะกับเธอมาก”
ก๊อกๆ..............
มีคนเคาะประตู กู้เฟิงเหยนพูดขึ้น “คุณหานครับ ใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้วครับ”
“อืม เดี๋ยวฉันออกไป”
หานจวิ้นซือก้มมองดูนาฬิกา พูดขึ้น “หลังเลิกงาน เธออย่าเพิ่งรีบกลับ”
เขาไม่รอฟังคำตอบจากเธอ เดินออกจากห้องไปแล้ว
หยางเมิ่งฉียืนงงอยู่กับที่ อย่าเพิ่งรีบกลับหรอ มันหมายความว่ายังไง
เธอเดินกลับเข้าไปในงานตามเดิม ทำให้เธอตกใจตาค้าง
นักข่าวที่ยืนอยู่หน้าประตูเมื่อครู่ ตอนนี้มารวมอยู่ในงานแล้ว เสียงชัตเตอร์และแสงแฟลชไม่มีหยุดพัก กล้องทุกตัวเลงไปที่หานซือจวิ้น ในมือเขาถือแก้วไวน์ไว้ กล่าวขอบคุณแขกที่มาร่วมงานของเขา
มีคนเป็นร้อยล้อมรอบตัวเขาอยู่ ยกแก้วขึ้นมาแสดงความยินดี มีแต่หยางเมิ่งฉีคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างๆคนเดียวเงียบๆ โชคดีที่เมื่อคืนเธออวยพรเขาล่วงหน้าแล้ว ไม่งั้นถ้าเป็นวันนี้คงไม่มีโอกาสนั้น
“คุณผู้หญิงมาคนเดียวหรอครับ”
ผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งเดินมาทักเธอ
“อืม...........”
“คุณเป็นคนจีนใช่มั้ย”
ถามาได้ หน้าเธอเหมือนคนอเมริกาหรอ แต่เธอก็ยิ้มตอบกลับอย่างมีมารยาท “ค่ะ”
“คุณอพยพมาหรือแค่มาทำงานที่นี่”
“ฉันเป็นเด็กแลกเปลี่ยน”
“อ่อ แล้วเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ”
“มหาวิทยาลัยซูริค”
เขาถามเธอไม่จบไม่สิ้น เธอใจลอยไม่ตั้งใจตอบคำถามเขา
เธอไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า โดยเฉพาะผู้ชายแบบนี้
มีผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาทักทาย พูดคุยกับเธอ จู่ๆก็มีคนสนใจ ไม่ได้รู้สึกดีใจ เธอกลับรู้สึกอึดอัดมากกว่า เธอตอบคำถามพวกเขาไปด้วย แต่ตากลับมองไปที่ผู้ชายที่ยืนเปล่งประกายอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย
เหมือนใจตรงกัน หานจวิ้นซือก็มองมาทางเธอเหมือนกัน รอบตัวเขามีคนมากมาย เขาจึงไม่สามารถปลีกตัวออกมาหาเธอได้
เซี่ยหยาวยืนมองผู้ชายที่เธอรักอย่างหลงใหล เธอไม่ชอบออกนอกหน้า ตอนนี้ เธอไม่ทำตัวเด่นเพียงเพราะมีความสัมพันธ์บางอย่างกับหานจวิ้นซือ แล้วจะแกล้งทำเป็นออกหน้าออกตาในสังคม
ตอนนี้ เธอกลับรู้สึกไม่สบายใจ เพราะเธอเห็นหานจวิ้นซือที่ชอบเหล่มองผู้หญิงอีกคน ผู้หญิงที่ไม่ใช่เธอ
เธอมองตามเขา เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดกี่เผ้า อายุประมาณ25ต้นๆ ใบหน้าสวยหวาน ฟันขาว หุ่นดี เธอไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่ แต่ที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือเสน่ห์และแรงดึงดูดที่ออกมาจากตัวเธอ เป็นเสน่ห์ที่สามารถดึงดูดให้หานจวิ้นซือสนใจได้
15กันยายน งานเลี้ยงวันเกิดหานจวิ้นซือ เซี่ยหยาวได้เจอหยางเมิ่งฉีครั้งแรก
已经是最新一章了
加载中
