ตอนที่34 คู่เต้นรำของเขา

ต๭นที่34 คู่เต้นรำของเขา เพลง[PorUnaCabeza]เพราะๆดังขึ้น ผู้หญิงกับผู้ชายในงานจับคู่กันเต้นรำ มีผู้ชายหลายคนชวนหยางเมิ่งฉี แต่เธอปฏิเสธพวกเขาทุกคน เธอไม่ได้หวังให้หานจวิ้นซือมาขอเธอ แต่เธอไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นใกล้ชิดเธอ รอบข้างหานจวิ้นซือยังคงเต็มไปด้วยผู้คน ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง เขาได้รับความสนอกสนใจ คงเป็นเพราะรูปร่างหน้าตา และน่าที่การงานที่ดีในสังคม หยางเมิ่งฉีไม่ได้โกรธที่เขาไม่สนใจทิ้งให้เธออยู่คนเดียว เธอจิบไวน์ และมองดูคนอื่นๆเต้นรำอยู่คนเดียวเงียบๆ เพลงแรกเล่นจบ เพงที่สองขึ้นมา หานจวิ้นซือจับมือผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาตรงกลางวง เธอมอดูพวกเขา เหมือนคู่กิ่งทองใบหยก ผู้หญิงสวยสง่า โดยเฉพาะตอนหมุนตัว กระโปร่งผลิบานเหมือนดอกไม้ ให้คนละสายตาไม่ได้............. ยิ่งการเต้นของเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาอ่อนโยน ทุกลายท่าสมบูรณ์เป็นอย่างมาก ทำให้ผู้หญิงมากมายในงานหลงใหลอยู่ในห้วงภวังค์ หยางเมิ่งฉีก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์นั้นเหมือนกัน เธอแอบคิดฝันเธอคือผู้หญิงที่เต้นรำอยู่กับเขา เธอจ้องมือขวาของเขาไว้ ในหัวคิดถึงคำพูดของเมื่อครู่ของเขา “เอวบางๆ จะจับ..............” แล้วจู่เพลงที่สองก็เล่นจบไป ความคิดของเธอถูกขัดขึ้น ทำให้เธอเรียกสติตัวเองกลับมาเหมือนเดิม เธอหน้าแดง กับความคิดบ้าๆเมื่อครู่ของตัวเอง เธอวางแก้วในมือ แล้วเดินออกไปหาห้องน้ำอย่างรีบเร่ง เธอยืนอยู่หน้ากระจก ก้มตัวล้างหน้า เดือนกันยายน ไม่ได้หนาวมาก แต่น้ำที่โดนหน้าทำให้เธอรู้สึกหนาวเย็น แต่มันก็ดี เธอจะได้ตื่นจากความคิดบ้าๆนั้นสักที เธอยืนตัวตรง ใช้กระดาษซับน้ำออกจากหน้า ในหัวคิดเมื่อไรงานเลี้ยงจะเลิก มีเหงาของคนเดินผ่านหลังเธอ มองจากกระจกเห็นได้ชัดเจน เป็นผู้หญิงที่สวยมาก ผู้หญิงคนนั้นยืนมาหยุดอยู่ตรงขวามือของเธอ เปิดก๊อกน้ำล้างมือตัวเอง หยางเมิ่งฉีรู้จักผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นผู้หญิงคู่เต้นรำของหานจวิ้นซือเมื่อครู่ “ฉันขอกระดาษทิชชูหน่อยได้มั้ยคะ” “นั่นไงค่ะ” เธอชี้ไปที่กล่องทิชชู เธอยิ้ม “ขอโทษค่ะ ฉันมองไม่เห็น” “ค่ะ” เธอยิ้มลาอย่างมีมารยาท หันหลังจะเดินออกไป แต่เธอเรียกเขาไว้ “เดี๋ยวก่อนค่ะ” “มีอะไรหรอคะ” “ฉันก็เป็นคนจีนเหมือนกัน ได้มาเจอกันที่นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี พูดคุยกันแปบหนึ่งได้มั้ย” ถึงเธอจะไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีจุดประสงฆ์อะไร แต่เธอก็ตอบรับ “ค่ะ” ทั้งสองคนเดินมาอยู่ตรงสวนหน้าบ้าน ในสวนเต็มไปด้วยดอกไม้ มีกลิ่นหอมลอยเต็มสวน “อากาสที่นี่ดี” เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แนะนำตัวเอง “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเซี่ยหยาว” เธอยื่นมือออกมา หยางเมิ่งฉียืนงงๆ เธอรู้สึกเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาจากไหนสักที่ “คุณมาที่นี่ครั้งแรกใช่มั้ย” เซี่ยหยาวถามขึ้น เธอพยักหน้า “ใช่ค่ะ” เธอไม่ได้ตั้งใจจะโกหก แต่เธอคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องพูดความจริง เพราะเธอจำได้แล้ว พี่สาวของหานจวิ้นซือเคยพูดถึงเธอ ถึงแม้ตอนนั้นจะไม่ได้บอกว่าเขาสองคนเป็นอะไรกัน แต่เท่าที่เห็นพวกเขาสองคนไม่แค่เพื่อนกันธรรมดาแน่นอน ในสถานการณ์แบบนี้ เธอระวังคำพูดหน่อยก็ดี “’งั้นคุณคงเป็นเพื่อนของหานจวิ้นซือใช่มั้ย” หยางเมิ่งฉีเงียบ เธอพยายามเก็บอาการ เธอคงเดาถูกบ้างแล้ว เธอไม่ได้ถามว่าเธอเป็นอะไรกับหานจวิ้นซือเหมือนคนอื่นๆ แต่ถามว่าเอเป็นเพื่อนของเขาใช่มั้ย นั่นหมายความว่าเธอคงจะค่อนข้างมั่นใจกับตำแหน่งของตัวเอง “ใช่ค่ะ” “แล้วคุณชื่ออะไรคะ” “หยางเมิ่งฉี” “หยางเมิ่งฉีหรอ” เธอทำท่าคิด “ทำไมไม่เคยได้ยินหานจวิ้นซือพูดถึงล่ะ” “งั้นแสดงว่าเขาคงแคร์ความรู้สึกของคุณมาก เยไม่พูดถึงชื่อผู้หญิงอื่นตอนอยู่ต่อหน้าคุณ” เซี่ยหยาวทำท่าตกใจอึ้ง “คุณรู้ได้ไงว่าฉันกับเขาเป็นอะไรกัน” “ตลอดทั้งงาน เขาเต้นรำกับคุณแค่คนเดียว และดูเหมือนคุณจะรู้จักที่นี่ดี” “เหอะๆ คุณหยางนี่ฉลาดจังเลยนะคะ” หยางเมิ่งฉีฟังออก การที่เธอเข้าหาเธอ มันไม่ใช่เรื่องที่ดี “คุณคิดว่าเขาเป็นคนยังไงหรอคะ” เธอเดินเข้าไปเด็ดดอกไม้ขึ้นมาดม “ก็ดีค่ะ” หยางเมิ่งฉีตอบสั้นๆง่ายๆ เธอพยายามกดกลั้นอารมณ์ ชมเขาต่อหน้าเธอ มันเป็นการกระทำที่โง่เง่าที่สุด “ดูเหมือนคุณหยางจะไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเขาเลยนะคะ เพราะถ้าคุณรู้จักเขาคุณต้องรู้ว่าเขาเป็นคนอันตราย” “หรอคะ ทำไมล่ะคะ” เซี่ยหยาวยกยิ้ม “เขาเป็นผู้ชายที่ตกหลุมรักแล้วจะถอนตัวไม่ขึ้น สิ่งที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้นคือ แค่เราอยู่ใกล้กับเขา ก็ทำให้ตกหลุมรักเขาได้ง่ายๆ” หยางเมิ่งฉีละสายตามองไปทางอื่น ความจริงแล้วเธอรู้ดีแต่ก็แกล้งทำเป็นถาม เธอรู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าหานจวิ้นซือเป็นผู้ชายที่อันตราย “คุณหานอายุยังน้อย เลยดึงดูดผู้หญิงเป็นธรรมดา ฉันคิดว่าเรื่องแค่นี้คุณคงไม่คิดมากหรอใช่มั้ยคะ” “ทำไมจะไม่คิดล่ะคะ หัวใจของผู้ชายก็เหมือนม้า ถ้าคุณมัดแน่นเกิดไปก็ทำเขาไม่พอใจ ถ้าคุณปล่อยให้หลวมเกินไปก็อาจทำให้เขาละเลยคุณ อีกอย่างรอบตัวเขาก็เต็มไปด้วยผู้หญิง เป็นเรื่องที่ฉันไม่สามารถห้ามได้” พอพูดมาถึงนี่ เธอรู้จุดประสงฆ์ที่แท้จริงของเธอแล้วว่าเธอต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ “ความจริงคุฯน่าจะพูดความรู้สึกจริงๆของคุณออกไปให้เขาได้รับรู้ เขาน่าจะเข้าใจได้” “ฉันเคยพูดแล้ว” เธอถอนหายใจ “แต่เธอรู้มั้ยเขาพูดกลับมาว่ายังไง” เธอส่ายหน้า “เขาบอก ถึงแม้ระหว่างทางจะสวยมากแค่ไหน เขาก็แค่ผ่านมัน เขาไม่ลืมว่าจุดหมายปลายทางของเขาคือที่ไหน”