ตอนที่35 ดูได้แต่ตามืออย่าต้อง

ต๭นที่35 ดูได้แต่ตามืออย่าต้อง จุดประสงฆ์ที่เซี่ยหยาวพูดแบบนี้ ก็เพื่อที่จัเตือนเธอว่า หานจวิ้นซือคือผู้ชายที่เธอสามารถดูได้แต่ตาห้ามแตะต้อง พูดง่ายๆก็คือ เธอดูได้ แต่ไม่มีทางได้ครอบครอง หยางเมิ่งฉีไม่ได้โกรธที่เธอพูดแบบนี้ ระหว่างเธอกับเขาไม่ได้มีอะไรกันจริงๆตั้งแต่แรก แต่พอได้ยินคำนี้ เธอก็รู้สึกแปลกๆในใจขึ้นมา “คุณเซี่ย นี่มันก็ดึกแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” เธอมองดูเธอ เซี่ยหยาวพยักหน้า “อืม” หันหลังกลับ เธอเดินจากมาได้ไม่ไกล มีเสียงพูดขึ้นมาจากด้านหลัง “ฉันหวังว่า..........” “คุณสบายใจได้ ฉันจะไม่ทำให้คุณมีปัญหากับเขา”เธอหยุดชะงัก “แต่ หัวใจของผู้ชายต่อให้เราพยายามแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์” หยางเมิ่งฉีเธอเหล่ตามอง พูดอย่างมั่นใจ แล้วเดินจากไปโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองอีกเลย กลับเข้ามาในงาน เธอสีหน้าดูไม่ค่อยดี โดนผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาพูดเตือนเธอ เป็นใครใครก็รู้สึกไม่ดี เธอรู้สึกไม่ค่อยโอเค แต่ทำไม ในใจลึกๆแอบรู้สึกเจ็บ ความรู้สึก....อยากจะร้องไห้ “คุณหยาง ไปไหนมาครับ ผมตามหาตั้งนาน” กู้เฟิงเหยนถามขึ้น “คุณหาฉันทำไม” อารมร์ไม่ดี เธอเลยพูดห้วนๆ “คุณหาน กลัวว่าคุณจะหลงทาง”กู้เฟิงเหยน “คุณเป็นแขกที่เขาเชิญมา เป็นแขกคนเดียวที่เขาเชิญด้วยตัวเอง” แขก......นี่เป็นสถานะที่แท้จริงของเธอซินะ “ฉันรู้สึกอึดอัด เลยออกไปสูดอากาสข้างนอก” เธอก้มหน้าลง อารมณ์ไม่ดี...... “คุณเต้นรำเป็นมั้ย ไม่รู้ว่าคุณจะให้เกรียติเต้นกับผมได้มั้ย” กู้เฟิงเหยนถามขึ้น ถ้าเป็นก่อนหน้านั้น เธอคงจะปฏิเสธแต่ตอนนี้เธอตอบรับไปอย่างง่ายดาย “ได้สิ” พวกเขาเดินเข้าไปในวง เสียงเพลงดังขึ้น หยางเมิ่งฉีไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเธออยากเอาชนะ ก่อนหน้านั้นทุกคนเต้นกันจนเหนื่อยแล้ว เลยเหลือเพียงไม่กี่คู่ที่ยังเต้นกันในวงอยู่ หยางเมิ่งฉีเคยได้รางวัลเต้นรำคู่ การเต้นแบบนี้ สำหรับเธอเป็นเรื่องที่ง่ายดาย ท่าเต้นรำของเธอ และชุดกี่เผ้าของเธอ หน้าเอเชียที่สวย ไม่นานก็ดึงดูดสายตามากมาย เธอสบตาเข้ากับหานจวิ้นซือที่มองเธออยู่ เธอตื่นกลัว เธอจึงรับหลบสายตามองไปทางอื่น หานจวิ้นซือนั่งมองอยู่ข้างๆ ในมือถือแก้วคอกเทล ยกมันขึ้นดื่ม เขามองดูผู้หญิงที่กำลังเต้นรำกับกู้เฟิงเหยน สายตานิ่งเงียบ จนเซี่ยหยาวทายไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ หยางเมิ่งฉีก้มหน้าลง ตั้งใจไม่สบตากับเขา หานจวิ้นซือเหมือนเป็นหนาม มองนานๆทำให้เธอทนไม่ไหว “ไม่นึกว่าคุณหยางจะเต้นรำเก่งขนาดนี้” หลังเต้นเสร็จ กู้เฟิงเหยนอึ้ง “ที่ไหน มีคนอีกมากมายที่เต้นเก่งกว่าฉันอีก” เธอมองไปที่เซี่ยหยาวแล้วเอ่ยถามขึ้น “ผู้หญิงคนนั้นใครหรอ เธอก็เต้นเก่งเหมือนกันหนิ” กู้เฟิงเหยนมองตามเธอ เขาแอบยกยิ้มในใจ เพียงแค่ยิ้มๆแต่ไม่ได้ตอบอะไร หานจวิ้นซือไม่ได้นั่งอย่ที่เดิม หยางเมิ่งฉีตัดสินใจจะจากไปเงียบๆ ถึงแม้ว่าเธอจะจำคำพูดของเขาได้ แต่เธอคิดว่ามันคงไม่จำเป็นแล้ว มีสายตามากมายมองมาที่เธอ แล้วยังมีเสียงซุบซิบพูดคุยกัน เธอไม่ชอบให้คนอื่นมองดูเธอ ทำให้เธอยิ่งอยากรีบกลับ เธอเดินมาถึงหน้าประตู เธอก็เดินชนกับผู้หญิงที่แต่งตัวดีคนหนึ่ง เธอเงยหน้ามองเป็นพี่สาวของหานจวิ้นซือ “เมิ่งฉีหรอ” เธอดีใจที่ได้เจอเธอ ยื่นมือเข้าไปจับมือเธอ “เธอจะไปไหน” “คุณหาน ฉันธุระต้องขอตัวกลับก่อน” “ธุระอะไร จะสำคัญกว่าวันเกิดน้องฉัน” หยางเมิ่งฉีก้มหน้า “ธุระส่วนตัวค่ะ” “จะสำคัญหรือใหญ่โตแค่ไหนก็ให้งานเสร็จแล้วค่อยกลับซิ วันนี้ฉันมาสาย เธอเข้าไปกับฉันหน่อย ช่วยฉันพูดให้เขาหายโกรธหน่อยซิ” “ขอโทษค่ะ ฉันไม่สะดวกจริงๆ........” เธอดึงมือออกจากมือเธอ วิ่งจากมาลมพัดผมเธอปลิว อยู่ท่ามกลางทางเดินคนเดียวที่แสดงออกถึงความว่างเปล่า หานจวิ้นซือกลับเข้ามาในงานหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาไม่เห็นหยางเมิ่งฉี เขามองหารอบๆงาน และแล้วก็มีคนตบไหลเขา “ไอ่น้องชาย สุขสันต์วันเกิด” เขาตกใจ “ขอบคุณ” เธอเห็นสีหน้าเขาที่ไม่สนใจใยดีเธอ เอ่ยถามขึ้น “แกไม่สงสัยหรอว่าทำไมฉันถึงมาสาย” “มีอะไรให้น่าสงสัย เพราะไม่ว่ายังไงพี่ก็มีคำแก้ตัวที่แถเยอะแยะ” “ดูพูดเข้า ฉันมีเรื่องนิดหน่อย ตอนออกจากบ้าน.............” เธอพูดอธิบายอยู่ หานจวิ้นซือเดินจากไปแล้ว เธอวิ่งตามเขา “เห้ย แกได้ฟังที่ฉันพูดป่ะเนี่ย” “ผมไม่ว่างฟังตอนนี้” “แกกำลังมองหาคนอยู่ใช่มั้ย” ได้ยินดังนี้ หานจวิ้นซือหันหลังกลับไปถามเธออย่างไม่มั่นใจ “พี่เจอใครมา” “ฉันหรอ......” เธอตั้งใจไม่บอก “แกบอกฉันมาก่อนว่ากำลังมองหาใคร” “พี่อยากรู้หรอ” เขาเลิ้กคิ้ว “ผมไม่บอก” “เชอะ ฉันไม่ง้อ หาหยางเมิ่งฉีไม่ใช่หรอ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้........” “เธออยู่ไหน” “กลับไปแล้ว” หานจวิ้นซือชะงักค้าง สายตานิ่งเงียบ “ผิดหวังละซิ” “เปล่า” “เห้อ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนจะรับในสิ่งที่แกเป็นได้ ที่แกเอาแต่คอยเล่นกับความรู้สึกผู้หญิงคนอื่นๆ แกปล่อยหยางเมิ่งฉีไปคนนึง ฉันดูออกว่าเธอใสซื่อจริงๆ” “พี่ ผมมีตาผมดูออก ในสายตาพี่ผมดูเลวขนาดนั้นเลยหรอ” “อ่าว ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เห้ แกอย่าเพิ่งไป.............”