已经是第一章了
ตอนที่36 ชีวิตเพียบพร้อมแต่ไม่เคยมีความสุข
ตนที่36 ชีวิตเพียบพร้อมแต่ไม่เคยมีความสุข
หยางเมิ่งฉีเปลี่ยนชุดทิ้ง เธอตัดสินใจว่าจะไม่ใส่มันอีก
เธอสระผมเสร็จ เดินมายืนอยู่ตรงระเบียง มองดูท้องฟ้าที่มืดมิด ในมือถือผ้าเช็ดผมไว้ แต่ไม่รู้จะทำอะไรต่อ เธอปล่อยให้น้ำจากผมหยดลงเปียกเต็มหลัง
มือถือบนหัวเตียงเธอดังขึ้น เธอหันหลังกลับไปหยิบมือถือขึ้นมาดู
หานจวิ้นซือ ชื่อนี้ที่เธอไม่มีทางได้ใกล้ชิด
“ฮัลโหล”
เธอลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ตัดสินใจรับ
“ทำไมกลับถึงไม่มาลาล่ะ”
เป็นคำถามที่จับผิด แต่ทำไมพออกมาจากปากเขาถึงฟังดูอุ่นใจ
“ขอโทษที ฉันมีธุระด่วน”
“ออกมาหน่อยได้มั้ย”
ออกมาหรอ เธองง “ออกไปไหน”
“ฉันอยู่หน้าโรงเรียน”
หยางเมิ่งฉีกัดปาก “อืม ได้”
หลังจากวางสาย เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก็ดี จะได้พูดทุกอย่างให้เคลียร์
ลมหนาวพัดผ่าน เธอเดินเหยียบใบไม้ที่ร่วงลงที่พื้น
ข้างหน้า หานจวิ้นซือกำลังยืนพิงอยู่ที่รถ ในมือคีบบุหรี่ไว้ แสงไฟแดงๆจากบุหรี่ เหมือนหิ่งห้อยที่บินอยู่ท่ามกลางความมืด
“ขอโทษนะที่ปล่อยให้คุณรอ”
“ไม่เป็นไร”
เขาดับบุหรี่ แล้วเปิดประตูรถออก “ขึ้นรถ”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากไปไกล ข้างหน้ามีแม่น้ำเราเดินไปคุยกันที่โน่น”
หานจวิ้นซือไม่ได้คัดค้าน
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน หยางเมิ่งฉีลังเล ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มพูดยังไง
“เธอยังไม่ได้ตอบฉันว่าทำไมถึงกลับไปทั้งๆที่ไม่ลา”
“ฉันตอบไปแล้วหนิ ฉันมีธุระ.............”
“ไม่มีทาง” เขาพูดอย่างมั่นใจ “ถ้ามีธุระ เธอไม่มีทางไปโดยไม่บอกลา”
“ฉันไม่ได้เป็นคนที่มีมารยาทผู้ดีอยู่แล้ว ทุกครั้งที่มีเรื่องด่วน ฉันก็จะเสียสติ แล้วอีกอย่างฉันเป็นคนควบคุมสติไว้ไม่ได้”
หานจวิ้นซือเอ่ยถาม “อ้าวหรอ เช่นอะไรล่ะ”
“เช่นอะไรคืออะไร”
“ด้านไหน ที่จะทำให้เธอควบคุมสติตัวเองไม่ได้”
เธอหน้าแดง “ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากทำเรื่องที่ทำให้ตัวเองขายหน้าต่อหน้าผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างคุณหรอกนะ”
“เธอคิดว่าฉันเป็นผุ้ชายที่สมบูรณ์แบบหรอ”
“แล้วไม่ใช่หรอ คุณเป็นคนที่ต้องรับกิจการต่อ มีหน้าที่การงานที่ดี ในโลกนี้มีอะไรที่คุณทำไม่ได้บ้างล่ะ”
เขายิ้ม“เธอพูดเหมือนฉันเป็นเทวดา”
ทั้งสองนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างแม่น้ำ มองดูแม่น้ำ หานจวิ้นซือพูดขึ้น “แต่ถ้าเทียบกับการที่มีคนเคารพ ฉันอยากเกิดเป็นผู้ชายธรรมดามากกว่า”
“ทำไม”
“ไม่ทำไม ไม่ใช่ทุกอย่างจะมีเหตุผลของมัน”
“คุณนี่เกิดมามีชีวิตที่ดีแล้วไม่รู้จักสำนึกอีก คุณไม่รู้ความลำบากของผู้ชายธรรมดาคนอื่นๆ พวกเขา. ต้องทำทุกอย่างเพื่อความฝัน ครอบครัว ต้องขยันทำงานหนักทุกวัน คงจะอยากมีชีวิตเริดหรูเหมือนคุณ มีแฟนสวยๆ ถึงเป็นเพียงแค่ความฝันก็คงจะมีความสุขมาก”
หยางเมิ่งฉีพูดไปเรื่อยเปื่อย เธอไม่ได้สังเกตสายตาที่เขามองดูเธอด้วยความแปลกใจ
“เธอรู้ว่าฉันมีแฟนแล้วหรอ”
เธอตกใจ พยักหน้า “อืม รู้สิ ก็ผู้หญิงที่เต้นรำกับคุณคนนั้นไง”
หานจวิ้นซือไม่ได้ปฏิเสธ เขาพูดขึ้น “เธอเป็นคู่หมั้นของฉัน”
“อ่อ..............”
หยางเมิ่งฉีพยายามทำตัวนิ่งให้ดูเป็นปกติ
“คืนนี้ที่ฉันบอกให้เธออยู่ก่อน ก็เพราะจะบอกเรื่องบางอย่างกับเธอ”
“เรื่องอะไร”
“เดือนหน้าฉันจะไปจีน ถ้าเธออยากกลับบ้าน ไปพร้อมฉันก็ได้”
ใครๆก็รู้ว่าเธออยากกลับบ้านแค่ไหน แต่ตอนนี้เธอไม่อยากแสดงออกให้เขารู้
“ไม่เป็นไร ฉันใกล้จะจบแล้ว อีกแค่ไม่กี่เดือน”
หานจวิ้นซือเหมือนจะรู้ว่าเธอต้องปฏิเสธ เขาเลยไม่ค่อยรู้สึกแปลกใจ
“คุณไปจีนทำไม”
“ไปดูที่ทำการค้า”
“คุณจะไปลงทุนธุรกิจที่จีนหรอ”
“มีแพลนแบบนั้น”
หยางเมิ่งฉีถาม “ทำไม”
เขายกยิ้ม หันไปมองหน้าเธอ “ทำไมเธอชอบถามว่าทำไม”
“ฉันแค่รู้สึกแปลกใจ”
เธอก้มหน้า เธอไม่กล้ามองตาเขา แววตาของเขาเหมือนหลุม ตกลงไปก็หาทางขึ้นมาไม่ได้
“จีนเป็นสถานที่ดี ฉันมีความคิดนี้มาสักพักแล้ว เพียงแต่เพิ่งตัดสินใจได้”
“แล้วคุณจะไปดูเมืองไหน”
“เซี่ยงไห้”
หยางเมิ่งฉีตกใจอึ้ง เธออยากถามว่าทำไมถึงเลือกเซี่ยงไห้ แต่ก็กลัวเขาจะหัวเราะเยาะเธอ ที่เธอสงสัยแล้วถามมาก………….
“อืม เซี่ยงไห้เป็นเมืองที่ดี คุณตาถึง”
เธอยอมเชื่อว่าการที่เขาเลือกเซี่ยงไห้เป็นเพราะเขาตาถึง เธอไม่อยากคิดไปเอง ว่าเขาเลือกเพราะมีเหตุผลอื่น
“ฉันตาดีตาถึงมาโดยตลอด แต่ก็มีเรื่องหลายอย่างที่ไม่เป็นไปตามที่หวังหรือวางไว้”
หานจวิ้นซือหยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋าเสื้อ หยิบขึ้นมาหนึ่งม้วน แล้วจุดมัน ท่ามกลางควัน เขายื่นมือมาจับผมเธอ “วันหลังสระผมอย่าลืมเป่าให้แห้ง ระวังเป็นหวัด”
หยางเมิ่งฉีเขินอาย คุยกันมาตั้งนาน ยังไม่ได้เริ่มคุยเรื่องที่อยากคุย แต่กลับถูกการการะทำของเขาทำให้เธอเสียสติ หน้าแดงไม่รู้จะตอบเขายังไง
“ตอนออกมาทำไมไม่รู้จักใส่เสื้อกันหนาว” เขาถอดเสื้อสูทของตัวเองออกมาคุมให้เธอ
เขาเป็นสุภาพบุรุษ คอยดูเอาใจใส่ อ่อนโยนแบบนี้ตลอด เซี่ยหยาวพูดถูก เขาเป็นผู้ชายที่อันตราย อันตรายมากๆๆๆ............
“หานจวิ้นซือ ฉันมีเรื่อง..........อยากคุยกับคุณ”
เธอรวบรวมความกล้าพูดออกไป
“อืม ว่ามา”
“หลังจากนี้ ฉันหวังว่าเราไม่ต้องเจอกันอีก เพื่อปกกันไม่ให้คนอื่นเข้าใจผิด”
“คนอื่นที่เธอหมาถึงคือใคร” เขาเงยหน้าขึ้น
“เป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ฉันรู้สึกว่าเราสนิทใกล้ชิดกันมากเกินไป คนเป็นเพื่อนกันต้องแบ่งเส้นกันชัดเจน คุณมีคู้หมั้น ถึงจะไม่สนใจเรื่องอื่น คุณก็ควรเป็นห่วงความรู้สึกเธอ แล้วอีกอย่าง ฉันอยากมีชีวิตธรรมดา ตั้งใจเรียนให้จบ”
หยางเมิ่งฉีพูดออกมาทีเดียว เธอหลับตาลงช้าๆ
เหมือนเสียงทุกอย่างหายไป หานจวิ้นซือเงียบไปนาน สีหน้านิ่งเงียบไม่แสดงออกใดๆ สักพักเขาลุกยืน แล้วพูดขึ้น “ก็ได้”
เขารับปาก ไม่ได้รู้สึกผิดหวัง มีแต่ความนิ่งเงียบ
“ดึกมากแล้ว กลับกันเถอะ”
เธอส่ายหน้า “คุณไปก่อนเลย ฉันอยากนั่งอีกสักพัก”
“อืม อย่านั่งนาน อากาศมันเย็น”
“เสื้อ.........”
“เธอใส่ไว้”
เขากดมือห้ามเธอไว้ มือของเขาร้อนมาก เหมือนมอบความอบอุ่นให้เธอ
หานจวิ้นซือจากไปแล้ว แผ่นหลังเขาค่อยๆหายจากสายตาเธอไป หัวใจของเธอแตกสลาย
ลมพัดผ่านเข้ามา เธอเอามือกุมหน้าตัวเอง เธอเพิ่งรู้ตัว ว่าเธอกำลังร้องไห้
已经是最新一章了
加载中
