ตอนที่37เป็นได้แค่ทางผ่าน

ต๭นที่37เป็นได้แค่ทางผ่าน คืนนั้นเธอนั่งจนถึงดึกๆแล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่สบายเป็นหวัด เธอมาอยู่ที่ซูริคมานานสักพักแล้วหยางเมิ่งฉีไม่เคยไม่สบายนานเกิน10วันไม่หายขนาดนี้เธอมั่นใจว่าตัวเองมีภูมิคุ้มกันที่ดีมาตลอดเพราะทุกครั้งที่เป็นหวัดแค่ไม่กี่วันเธอก็จะหายทั้งๆที่ไม่ต้องกินยา แต่ครั้งนี้เหมือนร่างกายเธอไม่ฟังเธอกินยามา1อาทิตย์ไม่ได้แค่ไม่หายแต่กลับทำให้เธอกินจนอยากอ้วก ชีวิตของเธอกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่มีผู้ชายที่ชื่อหานจวิ้นซือเข้ามาวุ่นวายมีหลายครั้งตอนอยู่ร้านกาแฟเธอมักจะจ้องดูโต๊ะที่เขาชอบนั่งเป็นประจำคิดไปเรื่อยเปื่อยนี่คงเป็นสิ่งที่เธอต้องการ เรื่องบางเรื่องกำหนดให้เป็นได้แค่ความทรงจำคนบางคนก็เป็นได้แค่คนเดินส่วนกันเป็นได้เเค่ทางผ่าน ในตอนที่เธอนึกว่าคงจะไม่ได้เจอเขาอีกจนถึงเธอเรียนจบแต่เที่ยงวันหนึ่งอยู่ๆเขาก็มาร้านกาแฟ บรรยากาศในร้านตึงเครียดแปลกๆเธอก้มหน้าพยายามเก็บกลั้นอารมณ์ตัวเองไว้ หลังเที่ยงแสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาทางมุมหน้าต่างในร้านเงียบสนิท หานจวิ้นซือเขาไม่ได้มาคนเดียวเขามากับคนเยอรมันสองคนพวกเขาใช้ภาษาอังกฤษในการสนทานาการ “เมิ่งฉีฉันอาหารเป็นพิษปวดท้องเธอเอากาแฟไปเสิร์ฟที่โต๊ะแปดแทนฉันหน่อย” หยางเมิ่งฉีตกใจเธอรู้เพราะโต๊ะแปดเป็นโต๊ะที่หานจวิ้นซือนั่งอยู่เธอปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็ว“ฉันไม่ว่าง” “ไม่ว่างอะไรขอร้องนะฉันปวดท้องไม่ไหวแล้วเธอดูลูกค้าโต๊ะแปดเป็นใครเขาเป็นผู้ชายในฝันของฉันเลยนะ” “งั้นเธอก็ขอให้คนอื่นช่วยสิ”เธอไม่อยากไป “คนอื่นฉันไม่ไว้ใจพนักงานร้านเรามีแค่เธอคนเดียวที่ไม่แสดงอาการและดูนิ่งสุดเธอช่วยฉันหน่อยนะๆๆ” เธอเอามือกุมท้องไว้เหงื่อท่วมหน้าผาก“ไปเร็วๆ” หยางเมิ่งฉีไม่รู้จะปฏิเสธยังไงก็เลยรับปากไป“ก็ได้ๆ” ในมือถือถาดไว้ก้าวเดินออกไปด้วยความลำบากร้านกาแฟกว้างแค่ไม่กี่ร้อยตารางเมตรแต่เหมือนเดินยังไงก็ไม่ถึง “คุณหานกาแฟของคุณค่ะ” หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนานเหมือนคนไม่รู้จักกันเธอเรียกเขาว่าคุณหานเขาแทบจะไม่เงยหน้ามองเธอ หลังจากวางลงบนโต๊ะเธอหันหลังเดินจากไป หานจวิ้นซือนั่งทั้งวัน4โมงเย็นเธอเลิกงานเปลี่ยนชุดกำลังจะกลับบ้าน เดินออกมาจากร้านเธอเดินมาที่ป้านรถเมล์ที่ใกล้ที่สุด4โมงเย็นเป็นเวลาที่คนขึ้นรถเมล์มากที่สุดทุกคันที่ขับผ่านคนเต็มทุกคันเธอนั่งรอนานมากจนกระทั่งมีรถบีเอ็มดับเบิลยูคันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าเธอ หานจวิ้นซือส่งสายตาให้เธอขึ้นรถแต่เธอยืนอยู่กับที่ไม่ได้ทำตามเขา ข้างหลังมีรถหลายคันเริ่มกดแตรไล่เขาจอดขวางทางจราจรคนรอบข้างมองเธอด้วยสายตาไม่พอใจเธอเริ่มทำตัวไม่ถูกเหมือนกระทำผิดร้ายแรงเธอกัดฟันแล้วยอมเปิดประตูขึ้นรถไป ในรถเงียบสนิททั้งสองไม่มีใครเปิดปากพูดหยางเมิ่งฉีนึกว่าหานจวิ้นซือจะขับไปส่งเธอที่มหาลัยแต่ขับไปได้ครึ่งทางเธอเพิ่งสังเกตเห็นมันไม่ใช่ทางกลับมหาลัย “คุณจะไปไหน” “โรงพยาบาล” “คุณไม่สบายหรอ” “เธอมากกว่ามั้งที่ไม่สบาย”เขาถามกลับ “ฉันไม่ได้ไม่สบายฉันสบายดี” “เสียงแหบขนาดนั้นยังจะปากแข็งอีก” หยางเมิ่งฉีมองออกไปนอกหน้าต่างแล้วพูดขึ้น“คุณลืมเรื่องที่ฉันบอกคุณคืนนั้นแล้วหรอ” “ไม่ได้ลืม”เขาหยุดชะงัก“ถึงจะเป็นแค่คนแปลกหน้าฉันก็ไม่ยืนมองให้ตายไปต่อหน้าฉันเฉยๆหรอก” เขาหมายถึงเธอหรอ“ฉันแค่เป็นหวัดเฉยๆ” “แค่หวัดก็คือโรคไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ” “คุณรู้ได้ไงว่าฉันยังไม่ได้ไปหา” “ความรู้สึก” เธอยอมรับโดยที่ไม่พูดอะไรเธอหันหน้าไปมองเขาแล้วพูดขึ้น“เมื่อเย้นฉันเอากาแฟไปเสิร์ฟให้คุณ” “อืมฉันรู้”เขาขมวดคิ้ว“แล้วทำไม” “เปล่าฉันเห็นคุณไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองก็นึกว่าคุณไม่รู้” “ไม่มองแต่หูฟังอยู่” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจเสียงเธอแหบจนตัวเองแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง สักพักรถก็ถูกจอดอยู่หน้าโรงพยาบาล เขาลงจากรถเดินมาเปิดประตูให้เธอเธอนั่งนิ่งไม่ยอมลง “ฉันไม่อยากไปหาหมอ” “ให้หมอดูหน่อยจะได้มั่นใจ” “เป็นแค่หวัดธรรมดาไม่จำเป็นก็ได้” “ถ้าเธอไม่อยากเข้าไปเดี่ยวฉันโทรให้หมอออกมาหา” เขาพูดจบก็จะล้วงหามือถือหยางเมิ่งฉีพูดขัดขึ้น“ฉันไปก็ได้” เป็นแค่หวัดธรรมดาแล้วหมอที่ตรวจเธอแถมเป็นหมอเฉพาะทางหมอเบิกยาให้เธอให้เธอนอนพักผ่อนเยอะๆออกจากโรงพยาบาลเธอแอบบ่นเบาๆ“ก็บอกแล้วไม่ได้เป็นอะไรมาก” นั่งเข้ามาในรถเธอขมวดคิ้วมองดูถุงยาที่ได้ท้องเธอเริ่มปั่นป่วน “ขมวดคิ้วเป็นอะไร”หานจวิ้นซือถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “ฉันกินยาจนกลัวแล้ว” ได้ยินดังนี้เขาเงียบแล้วจอดรถหน้าร้านใจกลางเมือง“เธอรอฉันแปบนึง” หยางเมิ่งฉีทำหน้างงแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเธอหลับตาลงพักผ่อน ไม่นานเธอตื่นเพราะได้ยินเสียงปิดประตูหานจวิ้นซือยื่นถุงบางอย่างมาให้เธอ “คุณหยุดให้ของฉันได้แล้วฉันไม่มีทางรับไว้แน่นอน” เธอมองดูกล่องแล้วปฏิเสธทันที “ไม่อยากรู้หรอว่ามันคืออะไร” ตอนแรกเธอก็ไม่ได้อยากรู้แต่พอเขาถามขึ้นมาเธอก็แอบหรี่ตามองแล้วทำหน้างงๆ“ครีมพัฟ” “อืม” เธอใจเต้นเร็วทำตัวไม่ถูกสักพักเธอเอ่ยถามขึ้น“แล้วคุณรู้ได้ไงว่าฉันชอบกิน” “วันงานวันนั้นฉันเห็นเธอกินไปมากอยู่” เธอหน้าแดงไม่ใช่เพราะเขาคอยสังเกตมองเธอแต่เธออายเพราะเหมือนเธอเป็นผู้หญิงที่กินเก่ง “รับไว้เถอะก่อนกินยาก็กินมันก่อนอย่ากินตอนท้องว่างเดี๋ยวจะไม่สบายท้อง” ในใจเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเธอรีบหันหน้าหนี หานจวิ้นซือทำเหมือนเป็นเพราะความเคยชินแต่เขาไม่รู้ตัวว่านี่เป็นนิสัยความเคยชินที่ไม่ดี การที่เขาดีกับเธอมันยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจการที่เธอชินกับการกระทำของเขาห่างจากเขาไม่ได้พอมาวันหนึ่งเขาไม่อยู่แล้วกลายเป็นคนที่เธอไม่สามารถพึ่งพาได้อีกต่อไปแล้วเธอจะทำยังไง