ตอนที่38 วันสิ้นโลก

ต๭นที่38 วันสิ้นโลก พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืด สีสวยน่ามอง ในหัวหยางเมิ่งฉีนึกเรื่องสนุกๆออก แต่ก็ไม่ลืมว่ามันออกมาจากปากของใคร ความสุขก็คือการใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวเดินท่ามกลางแสงไฟสลัวในยามเย็น เธอไม่ได้ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว และไม่ได้เดินอยู่ตรงทางเดิน แต่นั่งอยู่ในรถของหานจวิ้นซือ เธอเลยไม่ได้รู้สึกมีความสุข มีแต่ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ทั้งๆที่พูดแล้วว่าจะไม่มาเจอกันอีก ตอนนี้กลับมาเจอกันโดยไม่มีเหตุผล มันยากขนาดนั้นเลยหรอการที่เราจะตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้ เธอรู้สึกไม่สบายใจ หายใจไม่ทั่วท้อง รถจอดลง เห็นเธอยังไม่ยอมลงจากรถ หานจวิ้นซือพูดล้อเลียนเธอ “ยังนั่งไม่พอหรอ ให้ฉันพาเธอขับอ้อมอีกรอบมั้ย” เธอรับเงยหน้ามอง เห็นว่าถึงแล้ว เธออายรีบเปิดประตูรถวิ่งลงจากรถ หานจวิ้นซือตะโกนเรียกเธอไว้ “ไม่ได้มีคนวิ่งไล่ฆ่าเธอ เธอจะวิ่งหนีทำไม” “อ่อ ขอบคุณนะสำหรับวันนี้” เธอนึกว่าที่เขาเรียกเธอไว้ เพื่อจะได้ยินเธอพูดขอบคุณเขาหรอ “เธอเป็นคนที่ตื่นเต้นแล้วทำตัวแปลกๆจริงๆด้วย” หานจวิ้นซือยื่นถุงยากับกล่องขนมให้เธอ มองเธอด้วยแววตาใจจดใจจ่อ มีลมผัดผ่านมา ความหนาวเย็นทำให้หยางเมิ่งฉีได้สติ “คุณรอฉันแปบนึง เดี๋ยวฉันไปเอาเสื้อสูทมาคืนให้คุณ” พูดเสร็จเธอหันหลังวิ่งกลับไป หยิบเสื้อออกมาแล้วเดินกลับมาที่เดิม แต่หานจวิ้นซือก็ไม่อยู่ เขากลับไปแล้ว แสงไฟสีส้ม เธอยืนค้างอยู่ที่เดิมนานมาก หานจวิ้นซือคงสังเกตเห็นเธอลำบากใจ เขาฉลาดขนาดนั้นทำไมจะดูไม่ออก……………… เธอเดินกลับห้องด้วยความผิดหวัง เธอทบทวนบทเรียน แต่ใจลอยไม่มีสมาธิ เธอขีดเขียนเล่นบนกระดาษ เขียนไปเขียนมาเธอชะงัก เพราะเขาเผลอเขียนหานจวิ้นซือลงในกระดาษ หยางเมิ่งฉี แกตายแน่ๆ เธอโยนปากกาทิ้ง ก้มนอนลงบนโต๊ะ เหมือนโลกกำลังจะแตกสาย “เมิ่งฉี” หลินวานวานกลับมาที่ห้อง เธอเดินเข้าไปตบไหล่ทักเธอ เธอตกใจยืนตัวตรง วินาทีต่อมาเธอรีบขย้ำกระดาษทิ้ง “แกเรียกทำไม ฉันตกใจหมด” เธอมองหน้า แล้วจับหน้าอกของตัวเอง “ตกใจอะไรขนาดนั้น เหอะ ฉันรู้สึกวาช่วงนี้เธอชอบทำตัวแปลกๆ” “ทำไมหรอ แปลกตรงไหน” หยางเมิ่งฉีหลบตาพูดติดๆขัดๆ ด้วยความไม่มั่นใจ “ชอบใจลอย” หลินวานวานชี้หน้าเธอ “แล้วอีกอย่าง ทำหน้าเครียด ไม่มีชีวิตชิวา เหม่อลอยบ่อยๆ ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว..............” “พอเถอะ” เธอพูดขัดขึ้น “แกกำลังอวดที่แกเรียนภาษามาดีหรอ” “ฉันเรียนมา เป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้เรียกว่าอวด แล้วอีกอย่างแกไม่รู้สึกว่าฉันพูดเก่งมาตั้งแต่แรกแล้วหรอ” เธอยิ้มเจื่อนๆ “ไม่รู้สึก” หลินวานวานไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เธอเดินตามหลังเธอ เซ้าซี้ต้องเอาคำตอบให้ได้ หยางเมิ่งฉีเลยตอบไปมั่วๆ “ฉันทะเลาะกับแฟน” “แฟน” เธออ้าปากค้าง “แฟนที่ไหน” “อะไรมาจากไหน” “ไม่ใช่ ฉันหมายถึงเธอมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันไม่รู้” “แกไม่ใช่แบคทีเรียในท้องฉัน ทำไมต้องรู้ทุกอย่าง” “เชอะ หยางเมิ่งฉี ฉันเล่าเรื่องทุกอย่างของฉันให้แกฟัง แต่แกกลับไม่บอกฉันว่าแกมีแฟนแล้ว ฉันโกรธแกแล้ว โกรธจริงๆด้วย” “ฉันไม่ได้อยากรู้ แต่แกเล่าของแกเอง..............” เธอแลบลิ้นให้เธอ ทำให้หลินวานวานโมโห “แกนี่เป็นคนใจดำขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ” “พอเถอะ ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่ แกอย่ามาเซ้าซี้ฉันเลย” “ไปก็ไป ใครอยากจะอยู่” หลินวานวานหยิบเสื้อผ้าเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตูดังปัง หยางเมิ่งฉีไม่ได้รู้สึกกังวล เพราะเธอรู้จักหลินวานวานดี เพราะเธอเป็นคนโกรธได้ไม่นาน ครึ่งชั่วโมงต่อมา หลินวานวานใส่ชุดนอนเดินออกมาจากห้องน้ำ พูดขึ้นหน้ายิ้มๆ “เมิ่งฉี วันอาทิตย์นี้เราไปเดินเล่นที่ห้างกันมั้ย” เธอเงยหน้ายกยิ้ม “ทำไม” “เธออารมณ์ไม่ดีไม่ใช่หรอ จะได้ไปปลดปล่อย” “แต่เมื่อกี้ใครนะที่พูดว่าไม่อยากสนใจฉัน” หลินวานวานพูดขึ้น “อ่าว แกอย่าได้คืบเอาศอกนะ ฉันอุตสาห์พูดด้วยอย่ามาเยอะ” “ห้าๆๆ โอเคๆ” หยางเมิ่งฉีหัวเราะ เธอมาอยู่ที่นี่สองปี เธอโชคดีที่ได้เจอหลินวานวาน เธอสามารถแบ่งปันทุกอย่างกับเธอได้ นอกจากผู้ชายกับทรัพย์สมบัติ ตั้งแต่วันพุธ ที่ซูริคฝนตกติดกันมาสามสี่วันแล้ว กว่าฝนจะหยุดตกก็วันอาทิตย์แล้ว ตอนเช้า หลินวานวานเปิดหน้าต่าง แล้วร้องตะโกนขึ้น “ว้าว วันนี้อากาศดีมาก” ทั้งสองออกมาตั้งแต่เก้าโมงเช้า มาอยู่ตรงย่านที่เป็นสวรรค์ของคนชอบซื้อของ ของทุกอย่างแพงมาก เดินมาได้ชั่วโมงกว่า หยางเมิ่งฉีเริ่มบ่น “กลับกันเถอะ เราก็ไม่ได้จะซื้ออะไรอยู่แล้วหนิ” “ไหนๆก็มาแล้ว จะรีบกลับทำไม แล้วอีกอย่าง เราแค่เดินดูของไม่จำเป็นต้องซื้อก็ได้” “ทฤษฎีบ้าอะไรของแก” หยางเมิ่งฉีหัวเราะ ต้องยอมแพ้เธอ “ตรงข้างหน้าเป็นร้านกาแฟที่แกทำงานอยู่ไม่ใช่หรอ เราไปนั่งพักกัน” “ฉันบอกไว้เลยนะ แค่นั่งพัก ฉันไม่มีทางซื้อเลี้ยงแกแน่นอน เพราะราคาแต่ละแก้วเท่ากับค่าจ้างฉันทั้งอาทิตย์” “โอเค ไม่มีปัญหา”