已经是第一章了
ตอนที่39 จะมีมั้ยครั้งในชีวิตที่จะไม่บังเอิญเจอกัน
ตนที่39 จะมีมั้ยครั้งในชีวิตที่จะไม่บังเอิญเจอกัน
ทั้งสองคนเดินจูงมือกันเข้าไปในร้าน จ้าวลี่น่า “สวัสดี เมิ่งฉี มาได้ไง”
“อืม ฉันมาเดินเล่นที่ห้าง เหนื่อยก็เลยมานั่งพักหน่อย”
“อ่อ งั้นตามสบายนะ”
ทั้งสองนั่งอยู่ตรงมุมของร้าน มองไม่เห็นทั่วๆร้าน ทันใดนั้น มีพนักงานคนหนึ่งยกกาแฟมาเสิร์ฟให้พวกเธอ และมีชุตเซ็ตผลไม้ หยางเมิ่งฉีก้มมอง มันเป็นกาแฟที่แพงที่สุดในร้าน เธอตกใจ “พวกเราไม่ได้สั่งนะ”
“ลูกค้าโต๊ะแปดสั่งให้พวกเธอ”
พนักงานผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจ หยางเมิ่งฉีตกใจ เธออ่อนไหวกับโต๊ะแปดมาก
เธอรีบลุกขึ้นยืนมอง สบตาเข้ากับหานจวิ้นซือ เธออายจนอยากจะมุดรูหนี ทำไมตอนเข้ามาเธอไม่เห็นเขา โลกแคบมาก ไปไหนก็ได้เจอ.................
“ใครหรอ”
หลินวานวานขมวดคิ้ว เห็นหยางเมิ่งฉีไม่พูดไม่จา พนักงานผู้หญิงตอบแทนด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “หานจวิ้นซือไง เธอกับหานจวิ้นซือรู้จักกันด้วยหรอ”
“หานจวิ้นซือหรอ” หลินวานวานไม่เชื่อหูตัวเอง ยินอึ้งไปสักพัก เธอตบโต๊ะแล้วพูดขึ้น “หานจวิ้นซือหรอ สนิทซิ ฉันสนิทกับเขามาก”
พนักงานเห็นว่าตัวเองคิดผิด สีหน้าเธอดีขึ้นมาหน่อย “ยังไงเขาก็เลี้ยวแล้ว ขอให้กินให้อร่อย”
หลังเธอเดินจากไป หลินวานวานยกยิ้แล้วลุกขึ้น
“แกจะทำอะไร” หยางเมิ่งฉีดึงเธอไว้
“ฉันจะไปขอบคุณเขาไง เขาเลี้ยงกาแฟเรา ก็ต้องพูดขอบคุณซิ”
“ไม่ต้องหรอก เขารวยขนาดนั้นไม่ใสใจกับกาแฟแค่สองแก้วนี้หรอก”
“ยังไงฉันก็ไม่สบายใจ เขาเป็นคนเคยช่วยชีวิตฉันไว้นะ ฉันจะเลี้ยงข้าวเขา”
“เลี้ยงบ้าไร เงินแกแค่นั้นอ่ะนะ แกจะเลี้ยงเขาอะไร แกงเผ็ดหมาล่าหรอ”
“ฉันก็กำลังคิดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน” หลินวานวานพูดเบาๆ “แกคอดนะ พวกเขามีเงินขนาดนั้นกินของแพงทุกวัน ถ้าจะได้เปลี่ยนรสชาติเปลี่ยนแนวบ้างก็คงจะดีเหมือนกัน”
หยางเมิ่งฉีตบไหล่เธอ “อย่าไปขายขี้หน้าเลย”
“ขายขี้หน้าบ้าไร ฉันไม่ได้ไปขอยืมเงินเขา ฉันแค่จะขอเลี้ยงข้าวเขา”
ไม่ว่ายังไงหลินวานวานก็ต้องไปได้
“ปล่อยฉัน”
“ฉันไม่ปล่อย”
ทั้งสองคนกำลังดึงกันไปดึงกันมา จู่ๆก็มีเสียงคนพูดขึ้น “พวกคุณสองคุณกำลัง...........”
“ปะ เปล่า เราแค่แกล้งเล่นกัน................”
เธอตัวแข็งทื่อ อายหน้าแดง เธอเหลือบมองหน้าหลินวานวาน
“คุณหาน สวัสดีค่ะ”
หลินวานวานตื่นเต้น ทำตัวไม่ถูก
“สวัสดีครับ”
หานจวิ้นซือยิ้มให้อย่างเป็นมิตร แล้วเอ่ยถามขึ้น “ไม่ทราบว่าทั้งสองมีเวลามั้ยครับ ผมอยากจะชวนกินข้าวด้วยกัน”
“กินข้าวหรอคะ” หลินวานวานเหล่มองหยางเมิ่งฉี “ฉันกำลังจะขอเลี้ยงคุณอยู่พอดี”
“ครับ เลี้ยงผมหรอ เลี้ยงทำไมครับ”
“ก็ครั้งก่อนคุณช่วยฉันไว้ไม่ใช่หรอคะ อยากเลี้ยงเป็นการขอบคุณค่ะ”
หยางเมิ่งฉียืนนิ่ง เธอรู้ ขอแค่เธอไม่พูด หานจวิ้นซือก็คงไม่พูดอะไรออกมา เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษพอ
“ไม่เป้นไรครับ พบรับคำขอบคุณ แต่เรื่องเลี้ยงข้าวช่างมันเถอะครับ ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงเลี้ยงผม”
ทั้งสองเดินขึ้นรถเขาไป เขาพาพวกเธอไปร้านอาหารอิตาลี
มาถึงขนาดนี้แล้วเธอก็ทำอะไรไม่ได้
ในห้องหรู จังหวะที่หานจวิ้นซือออกไปห้องน้ำ หลินวานวานพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “เมิ่งฉี ฉันฝันไปรึเปล่า แกช่วยหยิกฉันหน่อยซิ”
เธอหยิกแรงมาก จนหลินวานวานร้องด้วยความเจ็บ “แกหยิกแรงทำไม แกโกรธแค้นอะไรฉันรึเปล่า”
“แกจะได้รู้ไงว่าฝันหรือไม่ฝัน” แล้วเสียงข้อความก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู
“โชคชะตาบางอย่าง เลี่ยงไม่ได้และนี้ไม่พ้น”
ข้อความจากหานจวิ้นซือ หยางเมิ่งฉีหัวใจเต้นแรง ว้าวุ่นใจ
หลังกินข้าวเสร็จ เธอหาเหตุผลแล้วพาหลินวานวานออกมา
หลังจากกลับถึงที่พัก หลินวานวานถามเธอ “หยางเมิ่งฉี แกบอกฉันมาตามตรง แกกับหานจวิ้นซือเป้นอะไรกัน”
“เป็น เป็นอะไรกัน เราไม่ได้สนิทกัน”
“แกอย่ามาโกหก ฉันเห็นตอนกินข้าว เขาแอบมองเธอตลอด”
หยางเมิ่งฉีตกใจ เพราะข้อความนั้น ทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง เธอเลยก้มกินโดยไม่ได้สนใจอะไร
“เป็นไปได้ไง เธอคงมองผิดไปแหละ”
“แกไม่ยอมรับใช่มั้ย” หลินวานวานเหมือนจะเริ่มโกรธ “ไม่บอกก็ช่างฉันไม่สนใจแล้ว”
หยางเมิ่งฉีไม่นึกว่าเธอจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ทั้งเย็นเธอไม่สนใจเธอ ไม่เหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมา เธอรู้ว่าเธอคงโกรธจริงๆ เธอเลยเดินเข้าไปพูดกับเธอก่อน
“วานวาน อย่าโกรธเลยนะ ฉันบอกแกก็ได้” เธอหยุดชะงัก “แต่ แกต้องรับปากก่อนวาจะไม่บอกใคร”
หลินวานวานเงยหน้าขึ้น “แกสบายใจได้ ถึงแม้ปกติฉันจะชอบเผลอพูด แต่อะไรที่ไม่ควรพูด ฉันก็คงจะไม่พูดหรอก”
“’งั้นก็ได้”
หยางเมิ่งฉีเล่าเรื่องเมื่อสองปีก่อนให้เธอฟัง หลังจากเล่าจบหลินวานวานก็ทำหน้าตกใจ
“โห แกกับเขาถึงขั้นเคยนอนด้วยกันเลยหรอ”
“เคยนอนบ้าอะไรของแก พูดให้มันดีๆหน่อย พูดซะน่าเกลียด”
ตอนแรกมันเป็นเรื่องที่พูดยาก แต่พอเธอพูดแบบนี้มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่ดี
“แต่มันไม่น่าเชื่อมากเลยเนอะ ฉันไม่กล้าเชื่อถ้าไม่ได้ยินด้วยหูตัวเอง ฉันก็ว่าทำไมเขามองแกด้วยสายตาไม่เหมือนตอนเขามองคนอื่น”
“หลินวานวาน”
หยางเมิ่งฉีตะโกนชื่อเธอ “แกอย่าคิดไปในทางที่มันไม่ควรได้มั้ย ฉันกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” หลินวานวานมองบน “ดูแกร้อนตัว”
“ฉันไม่น่าเล่าให้แกฟังเลย”
เธอล้มตัวลงนอนบนเตียง แล้วหยิบหนังสือนิยายขึ้นมาอ่าน
“ที่รัก ฉันว่าหานจวิ้นซือต้องแอบชอบเธอแน่ๆเลย”
หลินวานวานขยับหน้าเข้ามาใกล้เธอ
“แกดูจากส่วนไหน”
“สายตาที่เขามองเธอมันพิเศษ ไม่เหมือนกับสายตาที่เขามองผู้หญิงคนอื่น”
หยางเมิ่งฉีโยนหนังสือลงบนเตียง แล้วถามขึ้น “แกเคยมีแฟนหรอ”
“ไม่เคย”
“ไมเคย แล้วพูดเหมือนรู้ดี”
“อ่าว ไม่เคยกินเนื้อหมู แต่ต้องเคยเห็นหมูวิ่งซิ แกปากแข็งไปเถอะ อนาคตพวกแกเป็นอะไรกันจริงๆขึ้นมา อย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
อาทิตย์หลังจากนั้น ทุกอย่างเงียบเป็นปกติ แต่พอมาวันหนึ่ง อยู่ๆหยางเมิ่งฉีก็รู้สึกแปลกๆ สายตาที่เพื่อนร่วมงานในร้านกาแฟมองเธอเปลี่ยนไป
เธอถามพวกเขา แต่ไม่มีใครพูดอะไร เอก็เลยไม่ได้สนใจ ปล่อยผ่านไป
已经是最新一章了
加载中
