ตอนที่40 ความลับที่เน่าหายในท้อง

ต๭นที่40 ความลับที่เน่าหายในท้อง และแล้วสิ่งที่คาดไม่ถึงคือ ความลับที่เธออยากปกปิดไว้ ตอนนี้ทุกคนกลับรู้หมดแล้ว เย็นวันนั้น ตอนเปลี่ยนกะ เธอเข้าห้องน้ำ ไม่นานก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เป็นพนักงานคนอื่นๆ แล้วเธอก็ได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูดคุยกัน “หยางเมิ่งฉีนี่โชคดีเนอะ ที่ทำให้หานจวิ้นซือหลงได้” “เห้อ แกอย่าไปอิจฉาเลย ถ้าเปลี่ยนเป็นแก แกกล้าถอดเสื้อต่อหน้าเขามั้ยล่ะ” “กล้าดิ ทำไมจะไม่กล้า คุณหานนะแก เขาจะหลงใครง่ายๆหรอ ยังไงก็คือนางหยาเมิ่งฉีโชคดี ถ้าฉันมีโอกาสแบบนั้น อย่าว่าแต่ถอดเสื้อเลย ถึงจะกลายเป็นผู้หญิงของเขาฉันก็ยอม” “แล้วแกรู้ได้ไงว่านางแค่ถอดเสื้อตบตาคนอื่น คจะอยากแต่หานจวิ้นซือไม่เล่นด้วย คุณหานใช่ผู้ชายแบบนั้น แล้วอีกอย่างผู้ชายที่มีค่าและรวยขนาดนั้นผู้หญิงคนไหนจะไม่อยาก เป็นแกแกอยากมั้ยล่ะ อยากมั้ยๆ............” เสียงหัวเราะค่อยๆหายไป ทำให้หยางเมิ่งฉีโกรธจนจะเผลอกัดปากตัวเอง จนถึงตอนนี้ เธอเพิ่งเข้าใจว่าไม่มีความลับที่ไหนที่ไม่มีทางถูกเปิดเผย ความลับที่ตายไปกับเรา หลินวานวานซื้อกับข้าวจากโรงอาหารกลับมา เธอยิ้มแล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ “ที่รักเลิกงานแล้วหรอ เรามากินข้าวกันเถอะ” เห็นเธอไม่ยอมขยับ เอ่ยถามด้วยใบหน้างงๆ “มีไรรึเปล่า” “วานวาน แกเอาเรื่องที่ฉันเล่าให้แกไปเล่าให้คนอื่นฟังแล้วใช่มั้ย” หยางเมิ่งฉีหันหน้ามา ถามเธอด้วยแววตาและสีหน้าจริงจัง “เรื่องอะไร” “เรื่องฉันกับหานจวิ้นซือ” “เปล่านะ” หลินวานวานขมวดคิ้ว “มีไร” “แกไม่ได้เล่าจริงๆหรอ” เธอไม่ได้ไม่เชื่อใจเธอ แต่เรื่องนี้มีแค่เธอรู้คนเดียว “ฉันสาบาน ถ้าฉันเอาปบอกใคร ขอให้โดนฟ้าผ่าตาย” เห็นเธอไม่แสดงอาการใดๆ หลินวานวานเริ่มกังวล “ฉันถึงกับสาบานแล้ว แกจะให้ฉันทำยังไงอีก แกถึงจะเชื่อฉัน” “โอเค ฉันเชื่อแก” เธอลุกออกมาข้างนอก แล้วหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรกาหานจวิ้นซือด้วยมือสั่นๆ “ฮัลฌหล” พอได้ยินเสียงเธอ น้ำตาเธอแทบร่วง “คุณว่างมั้ย” เหมือนเขาจะฟังออกว่าเธอแปลกๆ เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ว่าง มีอะไรรึเปล่า” กู้เฟิงเหยนทที่กำลังจะหันไปพูดเตือนเขา “คุฯหาน เดี๋ยวเรามี...........” เขายอมือขึ้นห้ามไม่ให้เขาพูดต่อ เขาเลยทำได้แค่เงียบ “’งั้นเราเจอกันหน่อยมั้ย” “อืม เธออยู่ไหน” “ฉันรอคุณอยู่ข้างแม่น้ำโรงเรียน” “อืม ได้” หลังจากวางสาย เขาเอ่ยบอกกู้เฟิงเหยน “กลับรถ ไปมหาลัย” “แล้วเรื่องสัญญาที่เราจะร่วมงานOmni mediaกับอังกฤษ...............” “แกไปเจรจากับเขา” “งานใหญ่ขนาดนั้น คุณไม่ไปคุยเองไม่ดีมั้งครับ” “ไม่เป็นไร ฉันเชื่อใจแก” กูเฟิงเหยนไม่พูดอะไรต่อ เขาเป็นคนดูแลและเป็นเพื่อนของเขา และเป็นมือดีในเรื่องธุรกิจที่ต้องคอยช่วยเหลือเขา เรื่องงานและสิ่งอันตรายทุกอย่างที่ต้องเจอ มันเป็นหน้าที่ที่เขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฟ้ามืดสนิท เสียงเงียบสนิท มีเพียงเสียลมและเสียงแม่น้ำเคลื่อนตามแรงลม หานจวิ้นซือเดินลงจากรถ เห็นเงาของคนที่ยืนอยู่ข้างแม่น้ำ ผมยาวปลิวตามแรงลมที่พัด ได้ยินเสียงเท้า เธอหันหลังกลับมามอง “ขอโทษนะ ดึกขนาดนี้แล้วยังไปรบกวนคุณ” “ไม่เป็นไร มีเรื่องอะไรรึเปล่า” หยางเมิ่งฉีก้มหน้า เงียบไปสักพักแล้วเอ่ยถามขึ้น “คุณ.....บอกเรื่องที่ฉันช่วยคุณไว้เมื่อสองปีก่อนกับคนอื่นรึเปล่า” หานจวิ้นซืออึ้ง แล้วเอ่ยถามเธอ “ถ้าฉันบอกว่าเปล่า เธอจะเชื่อมั้ย” เธอเงยหน้าขึ้น สบตากับเขา แล้วตอบ “ฉันเชื่อ” “ทำไมถึงเชื่อล่ะ” “เรื่องนี้ฉันเคยเล่าให้แค่วานวานฟัง ฉันไม่สงสัยเธอ แล้วก็ไม่สงสัยคุณด้วย เพราะพวกคุณเป็นเพื่อนของฉัน” “แค่เพื่อนหรอ” เขาหยุด “ฉันรู้ว่าเธอรู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง” หยางเมิ่งฉีใจเต้นแรง แกล้งไม่รู้เรื่อง “ฉันไม่เข้าใจ” หานจวิ้นซือยิ้ม “เธอชอบคอยย้ำตลอดว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน” “ก็เราเป็นเพื่อนกันจริงๆหนิ...........” “ใช่ เป็นเพื่อน เพื่อนที่ทำให้ฉันหานจวิ้นซือคอยเป็นห่วงเป็นใย” บรรยากาศเริ่มตึงเครียด เธอเปลี่ยนเรื่องคุยด้วยความเขินอาย “แล้วสรุปคุณได้บอกมั้ย.................” “ใครรู้แล้วบ้าง” เธอไม่อยากเผชิญหน้า เขาก็ไม่ฝืน “เพื่อนร่วมงานที่ร้านกาแฟ” เธอทำหน้าน้อยใจ “พวกเธอพูดเกินจริงไปมาก” “อ่อ แล้วพวกเธอพูดว่าไงบ้างล่ะ” เรื่องแบบนี้เธอจะพูดออกมาได้ไง เธอหน้าแดง “ฉันไม่บอก” “เธอไม่บอกฉันก็เดาออก” หานจวิ้นซือมองเธอด้วยสายตาล้อเลียน “พวกเธอบอกว่าเธอพยายามเข้าหาฉัน แต่ฉันไม่สนใจใช่มั้ยล่ะ” “คุณรู้ได้ไง” “ฉันเดาถูกอีกแล้วซินะ” “ไม่ใช่อย่างที่พวกเธอพูด ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณคือใคร แล้วทำไมฉันต้องตั้งใจเข้าหาคุณด้วยล่ะ” เขายื่นมือไปตบหัวเธอเบาๆ ด้วยความรักความเอ็นดู “อย่าตื่นตัวไป ฉันรู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น” “คุณไม่รู้” เธอหันหลัง ในใจรู้สึกน้อยใจ ความกล้าในวันนั้น ทำให้เป็นเรื่องที่คนอื่นใช้นินทา คนไม่โดนไม่มีวันเข้าใจ “ฉันจะไม่รู้ได้ไง” หานจวิ้นซือโอบไหล่เธอ “ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าฉันเป็นใคร แต่ก็ยังพยายามออกห่างฉันอยู่เลยไม่ใช่หรอ” ทำไมวนกลับมาที่เรื่องนี้อีกแล้วล่ะ หยางเมิ่งฉีถอนหายใจ “ช่างมันเถอะ ยังไงกระดาษก็ไม่สามารถห่อหุ้มไฟไว้ได้ ใครอยากพูดอะไรก็ปล่อยให้เขาพูดไป เพราะอีกไม่นานก้คงจะหยุดพูดกันไปเอง” เธออารมณ์ไม่ค่อยดี เธอกางมือออก แล้วตะโกนออกไปดังๆ “Go you own way; let others talk!” “เธอจัดการอารมณ์โกรธด้วยวิธีนี้หรอ” หานจวิ้นซือยกยิ้ม เธอตอบกลับ “แล้วจะให้ทำไง เอามีดไปตัดลินพวกเธอหรอ หรือทำร้ายทุกคนที่ทำให้ฉันไม่พอใจหรอ” “อย่างน้อยก็ออกไปแก้เรื่องที่ไม่จริงไม่ใช่หรอ” “ไม่เอา แก้ตัวไปก็เท่านั้น บางคนการที่เรายิ่งอธิบาย พวกเขาก็จะคิดว่าเราร้อนตัว ก็เหมือนคำสุภาษิตของจีนที่ดังๆ คุณคงไม่เคยได้ยิน”