ตอนที่41 ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพ

ต๭นที่41 ปฏิบัติต่อเธออย่างสุภาพ เธอเหล่มอง เอามือตีหัวเธอ “ยิ่งอธิบายก็เหมือนปกปิด ที่ปกปิดก็เพราะมันเป็นความจริง” “ความจริงชนะข้อแก้ตัว” หานจวิ้นซือพูดเสริม “ใช่ แบบนั้นแหละ” เธอยิ้มแห้ง “คุณเคยได้ยินด้วยหรอ” “เคยแบบผ่านๆหู” มือถือในกระเป๋าสั่น เป็นหลินวานวานโทรมา เหมือนเธอยังเป็นห่วงเรื่องนั้นอยู่ เสียงดูเป็นกังวล “เมิ่งฉี” “อืม ว่าไง” “แกยังไม่เชื่อฉันใช่มั้ย ทำไมยังไม่กลับมา” “ไม่ใช่ ฉันอยู่ข้างนอกเดี๋ยวก็กลับแล้ว” “จริงหรอ” “อืม จริงๆ” “โอเค งั้นแกกลับมาเร็วๆนะ” “รู้แล้วๆ” หลังจากวางสาย เธอถามเขาขึ้น “คุณคงยุ่งมากใช่มั้ย เรากลับกันเถอะ” “นั่งอีกแปบ” เขาเดินเข้ามา นั่งลงบนเก้าอี้ยาว แล้วทิ้งระยะห่างไว้ให้เธอได้นั่ง หยางเมิ่งฉีนั่งลง คิดในใจ ดีที่วันนี้ใส่เสื้อกันหนาวมา ไม่งั้นเขาคงถอดเสื้อเขาแล้วเอาให้เธอใส่แน่นอน เสื้อครั้งที่แล้วยังอยู่กับเธออยู่เลย คนที่ไม่รู้ คงนึกว่าเธอเป็นนักต้มตุ๋น ที่คอยหลอกเอาเสื้อสูทราคาแพงของเขา “แฟนเธอ เขาทำงานอะไร” “ห้ะ อ่อ เขาเป็นพนักงานบริษัท” หยางเมิ่งฉีนึกไม่ถึงว่าหานจวิ้นซือจะสนใจเรื่องของแฟนเธอ เธอตกใจมาก “เธอรักเขามั้ย” เธอกลืนน้ำลาย เป็นคำถามที่ค่อนข้างจริงจัง เธอหัวใจเต้นเร็ว “รักสิ ก็ต้องรัก ถ้าไม่รักก็คงไม่คุยกันถึงขั้นเรื่องแต่งงานหรอก” เธอหันมองเขา แล้วตั้งใจถามเชิงล้อเล่น “แล้วคุณไม่รักเซี่ยหยาวหรอ” หานจวิ้นซือไม่ตอบ เขาแค่ยกยิ้ม “กูเฟิงเหยนเริ่มถูกคุณพาไปในทางที่ไม่ดีแล้วนะ” เขาเลิกคิ้วขึ้น “หืม หมายความว่าไง” “ตอนที่พวกคุณไม่อยากตอบคำถาม พวกคุณก็ชอบกลบเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม” “ไม่ใช่ไม่อยากตอบ แต่มันไม่จำเป็นต้องตอบ” “มันดูเหมือนฉันจะเป็นคนเสียเปรียบ” เพราะเธอตอบทุกครั้งที่เขาถาม กู้เฟิงเหยนขับรถมารับเขาหน้าประตู เปิดประตูออกให้เขา หานจวิ้นซือนั่งเข้าไปแล้วถามขึ้น “เจรจาเรียบร้อยใช่มั้ย” “เรียบร้อยครับ” “ดีมาก” เขานิ่งเงียบ พอสักพักเขาถามขึ้น “เรื่องนั้นแกเป็นคนปล่อยออกไปใช่มั้ย” เหมือนกู้เฟิงเหยนจะรู้อยู่แล้ว เขาพยักหน้ายอมรับ “ใช่ครับ” “เหตุผล” “หาคำตอบหัวใจให้คุณ” เขาถอนหายใจ “เฟิงเหยน ฉันรู้ว่าแกหวังดีกับฉัน แต่เรื่องบางเรื่อง ก็ไม่ต้องบังคับฝืนใจ ความตั้งใจของแก อาจจจะไม่ได้ผลดีตามที่หวังไว้” “ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงครับ ผมอยู่กับคุณมาสิบกว่าปี รู้จักคุณดี อะไรที่คุณอยากได้ไม่มีอะไรที่จะไม่มีทางได้มา เป็นเพราะเธอเคยช่วยชีวิตคุณไว้ คุณเลยปฏิบัติตัวดีกับเธอ เธอขอไม่ให้ติดต่อกันอีก คุณก็รับปาก เธอปฏิเสธคุณ คุณก็ไม่โกรธ ถ้าคุณไม่อยากบังคับฝืนใจเธอ งั้นคุณก็ไม่ต้องมาห้ามผมทำ” หยางเมิ่งฉีได้รับสายจากกู้เฟิงเหยน ไม่ได้ไม่แปลกใจ แต่เธอขาดไม่ถึงมากกว่า ระหว่างทางที่ไปตามนัด เธอคิดไม่หยุดว่าเหตุผลที่เขานัดเธอคืออะไร ร้านอาหารจีน กู้เฟิงเหยนรอมาสักพักแล้ว เห็นเธอมาถึง เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงเก้าอี้ให้เธอ “คุณหยาง เชิญนั่งครับ” เธอนั่งลง แล้วถามขึ้น “คุณนัดเจอฉันมีธุระอะไรหรอคะ” “ได้ข่าวว่าคุณลาออกจากงานที่ร้านกาแฟแล้วหรอครับ” “อืม” “แล้วคุณจะทำอะไรต่อหลังจากนี้” เธอยักไหล่ “ไม่ทำอะไร อีกอย่างฉันก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว ยังไงไม่ช้าก็ต้องลาออกอยู่ดี” “ไม่ใช่ครับ ผมหมายถึงคุณจะหางานใหม่ทำมั้ย” “ไม่หาค่ะ ตอนที่ที่มหาลัยก็ค่อนข้างยุ่ง เลยว่าจะไม่หาแล้ว” กู้เฟิงเหยนพยักหน้ารับ เขาหยิบกาน้ำชายกขึ้นรินใส่แก้วแล้ว ยื่นมันให้เธอ “ความจริงแล้วที่ผมนัดคุณมาวันนี้ ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วย” “ฉันหรอ” หยางเมิ่งฉีขมวดคิ้ว “ฉันจะช่วยอะไรคุณได้” “คืออย่างนี้ ตระกูลหานมีธุรกิจมากมาย แล้วหนึ่งในนั้นคืองานธุรกิจ แล้วงานส่วนใหญ่คุณหานจะเป็นคนรับผิดชอบ แล้วมีอีกบางส่วนที่ลุงกับพี่ชายของเขาเป็นคนรับผิดชอบ ตอนนี้มีบริษัทย่อยที่หนึ่ง มีปัญหาด้านบัญชี ฉันยอกาขอให้คุณช่วยเราคำนวณหาข้อผิดพลาดหน่อยจะมั้ยครับ” มันทำให้เธอลำบากใจมาก “ผู้ช่วยกู้ ในบริษัทคงมีทีมนักบัญชีที่เก่งอยู่แล้ว” “มีครับ แต่ที่สำคัญคือ เราไม่อยากให้ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะมันเป็นเครือที่ที่ลูกชายคนที่สองของลุงเป็นคนดูแล ถ้าทำให้เป็นใหญ่อาจจะผิดใจกัน คุณหยางเป็นคนฉลาด คงเข้าใจดีว่าผมหมายความว่ายังไง” หยางเมิ่งฉีกัดปาก ไม่ใช่เธอไม่อยากช่วย แต่มันเป็นเรื่องภายในครอบครัว มันจะดูไม่ดีที่คนนอกอย่างเธอเข้าไปยุ่ง “ฉันไม่ค่อยรู้เรื่องธุรกิจ คงจะ...................” “คุณไม่จำเป็นต้องรู้อะไรเยอะ แค่เอาสิ่งที่คุณเรียนมาใช้ รวมยอดทุกอย่างให้ผมก็พอ” เธอก้มหัวลง แล้วเงยหน้าถามขึ้น “นี่คุณขอให้ช่วยเอง............หรือคุณหานสั่ง” “ผมขอเอง คุณหานไม่ได้อยากดึงคุณเข้ามาเกี่ยวด้วย เพราะมันเป็นเรื่องในครอบครัว มันเป็นเรื่องที่ยากลำบาก” “คุณเชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยหรอ” “ครับ เรื่องก่อนหน้านั้น ทำให้ผมรู้ว่าคุณเป็นคนยังไง” หยางเมิ่งฉีก็ยังคงลังเลอยู่ เธอไม่เคยเสียใจที่ช่วยชีวิตเขาไว้ และไม่ได้รุ้สึกไม่ดีที่จะช่วยเขาอีกครั้ง แต่ถ้าเธอยอมตอบตกลง ก็เท่ากับว่าเธอกำลังกลับคำพูดทำลายความตั้งใจของตัวเอง เธอกับเขา ก็ไม่มีทางที่จะตัดกันขาด “ผมหวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธ เพราะถึงคุณหานจะมีเงิน แต่เขาก็มีบางอย่างที่เขาทำไม่ได้ ยิ่งคนที่ยืนอยู่ที่สูง ยิ่งรู้สึกโดดเดี่ยว คนที่ไว้ใจได้จริงๆ ก็ยิ่งน้อยตาม” เธอใจอ่อน จึงยอมตอบตกลงไป “งั้นก็ได้ค่ะ” “คุณหยางขอบคุณมากๆเลยครับ” “แล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง” “เรื่องนี้ผมจะจัดเตรียมให้” ออกจากร้าน มีลมหนาวเย็นพัดผ่านมา เรื่องส่วนใหญ่หลังจากรับปากไปแล้ว มันก็ยากที่จะถอยหลังกลับ ก่อนหน้าเริ่มงานวันหนึ่ง กู้เฟิงเหยนพาเธอมาทำเรื่องที่บริษัท อยู่หน้าประตูบริษัทเธอเจอหานจวิ้นซือ เขาใส่ชุดสูทเรียบร้อย หน้านิ่ง ตอนแรกเห็นเธอเขาก็แปลกใจเล็กน้อย แต่พอเห็นกู้เฟิงเหยนที่ยืนอยู่ข้างเธอ เหมือนจะเข้าใจแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปแล้วพูดขึ้น “มากับฉัน”