已经是第一章了
ตอนที่42 อยู่ในอ้อมกอดของเขา
ตนที่42 อยู่ในอ้อมกอดของเขา
เธอเดินตามเขาเข้าไปในลิฟท์ ทุกครั้งที่เธออยู่ต่อหน้าเขา เธอจะใจเต้นแรง โดยเฉพาะสถานการณ์แบบนี้ อยู่ห้องแคบสูดลมหายใจที่เดียวกัน
“เงินหาเจอรึยัง”
“ห้ะ” เธอเงยหน้ามองแบบงงๆ
“เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ”
“ปะ เปล่า”
“แล้วก้มหน้าทำไม”
“ฉันชินแล้ว..............”
“หรอ” หานจวิ้นซือไม่เชื่อ เขาเดินเข้าไปหาเธอดันให้เธอไปชิดอยู่ตรงมุม แล้วพูดขึ้น “มองหน้าฉัน แล้วค้างอยู่แบบนี้หนึ่งนาที”
“ทำไม”
เธอยกมือกอดอกไว้ เหมือนเขาจะกลืนกินเธอ
“เธอบอกว่าไม่ได้กลัวไม่ใช่หรอ งั้นก็ทำตามที่ฉันบอก”
นี่มันเอาเปรียบกันชัดๆ เธอกัดฟัน เงยหน้า คิดในใจ “ฉันแค่มาช่วย ฉันต้องมั่นใจในตัวเอง”
พวกเขาชะงักค้างอยู่แบบนี้หลายนาที แล้วหานจวิ้นซือก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ได้กลิ่นน้ำหอมจากตัวเขา ทำให้เธอหูแดง
ลมหายใจเขาเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เธอแทบจะเป็นลม
“อดทน ต้องอดทนไว้”
เธอกัดฟันสู้ มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หน้าเขาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
เขาจะทำอะไร..........ทำอะไรกันแน่...........
เธอหัวใจเต้นแรง ไม่กล้าคิดว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เธอหลับตาลง
ลมหายใจของเขาผ่านหน้าเธอไป แล้วกระซิบข้างหูเธอ “เธอหน้าแดงแล้วน่ารักมาก”
เธอเข่าอ่อนกำลังล้มลง แต่แล้วหานจวิ้นซือยื่นมือมารับเธอไว้ ตอนแรกเธอต้องล้มลงไปนั่งกับพื้น แต่ตอนนี้เธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา
หยางเมิ่งฉีซวยแล้ว แกตายแน่
“เมื่อกี้เป็นอะไร”
หานจวิ้นซือมองหน้าเธอ แล้วถามเธอด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ฉันหน้ามืด”
เขาพยายามเก็บอาการไม่ให้หลุดขำ “ฉันนึกว่าเธอกลัวความสูง”
กลัวความสูงหรอ
พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาขึ้นมานานแล้วแต่ก็ไม่ถึงสักที เธอวิ่งเข้าไปดูข้างหน้าต่าง พอเห็นทำให้เธอเริ่มกลัว
“ทำไมห้องทำงานอยู่สูงขนาดนี้ ที่นี่ที่ไหน บนฟ้าหรอ”
เขาเดินไปยืนข้างเธอ แล้วพูดขึ้น “ยืนที่สูง ทำให้มองได้ไกล”
“แต่คุณไม่กลัวแผ่นดินไหวหรอ”
“ถ้าแผ่นดินไหว ชั้นสิบกันชั้นเก้าสิบเก้ามันต่างกันตรงไหน”
“แล้วมองได้ไกลกับมองใกล้ๆมันต่างกันตรงไหน”
“คุณค่าของคนคนหนึ่งมันอยู่ที่ยืน เขายืนได้สูงเป้าหมายก็จะยิ่งไกล ถ้ายืนที่ต่ำเป้าหมายก็จะต่ำไปด้วย เป้าหมายใหญ่โตแค่ไหน ใจก็จะใหญ่ตามไปด้วย”
หยางเมิ่งฉีอึ้ง เธอแอบเหล่มองเขา เขาเป็นผู้ชายที่มุ่งมั่นแค่ไหน
เข้าไปในห้องทำงานของเขา ความรู้สึกแรกของเธอ หรูหรา
พรหมราคาแพง พนังสีขาวหิมะมีภาพวาดราคาแพงแขวนอยู่ ดอกมะลิข้างหน้าต่างมีกลิ่นหอมน่าหลงใหล
“เชิญนั่ง”
หานจวิ้นซือใช้มือชี้ไปที่โซฟา
หยางเมิ่งฉีนั่งลง สายตามองไปเห็นหนังสือนิตยสารบนโต๊ะ หน้าปกเป็นหาน
จวิ้นซือ เพียงแต่วันเวลาค่อนข้างนาน เป็นเดือนสิงหาเมื่อสองปีที่แล้ว
เธอดุแล้วพูดขึ้น “ตอนวัยรุ่นคุณหล่อมาก”
หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว แล้วเดินเข้าไปนั่งข้างเธอ “ตอนวัยรุ่นหรอ ฉันแก่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ไม่ ไม่ใช่ ตอนนี้คุณก็ยังดูวัยรุ่นอยู่”
“ฉันวัยรุ่นอยู่แล้ว” เขาหยุดสักพัก “เธอรู้มั้ยฉันอายุเท่าไหร่”
“ไม่รู้”
“แล้วเธอรู้มั้ยคำพูดของเธอทำร้ายจิตใจมากแค่ไหน”
“ฉันพูดไม่ค่อยเก่ง คุณไม่ต้องใส่ใจ.................”
ดวงตาของหยางเมิ่งฉีใสซื่อ น่าเอ็นดู แววตาวิตกกังวล
“เธอเอาคืนฉันหรอ”
“เปล่า” เธอรีบโบกมือปฏิเสธ “ทำไมฉันต้องเอาคืนคุณด้วย”
“แน่ใจหรอ”
หานจวิ้นซือหน้านิ่ง “หลับตา”
“ทำไม”
“ปกติคนที่โกหกแล้ว หลับตาลงหนึ่งนาที แล้วลืมตาขึ้น จะถูกจับได้ว่าโกหก”
“มั่วรึเปล่า”
“กลัวหรอ”
“ไม่ได้กลัว หลับก็ได้”
เธอหลับตาลง แล้วพูดเตือนเขา “อย่าลืมดูเวลาด้วย ฉันจะได้ลืมตา”
“อืม”
นาทีเดียวมันสั้นมาก แต่พออยู่กับหานจวิ้นซือแล้ว รู้สึกนานมาก
“คุณอยากพิสูจน์ว่าฉันเอาคืนคุณเรื่องอะไรหรอ”
“เรื่องเมื่อกี้ ตอนเราอยู่ในลิฟท์.............”
เธอหน้าแดง “ฉันแค่หน้ามืด ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“หรอ ฉันรู้สึกว่าเวลาที่ฉันเข้าใกล้เธอแล้ว เหมือนเธอจะรู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ”
“บ้าหรอ ฉันเป็นผู้หญิง คุณเป็นผู้ชายแล้วเข้าใกล้ฉัน ฉันจะไม่ตื่นเต้นได้ยังไง”
“งั้นเธอก็หมายความว่า ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายคนไหน เธอก็ตื่นเต้นใช่มั้ย”
“ใช่”
“ผู้ช่วยกู้ล่ะ”
หยางเมิ่งฉีใจหาย จะให้พูดความจริงหรอ ความจริงไม่ตื่นเต้นเลยสักนิด
“ตื่นเต้นสิ”
พูดความจริงไม่ได้ ไม่งั้นคำพูดก็จะสวนกับการกระทำ
“เธอคิดว่าแค่เธอหลับตา ฉันก็จะดูไม่ออกแล้วใช่มั้ยว่าเธอกำลังโกหก” เสียงหานจวิ้นซือใกล้ขึ้น “กลัวหรอ”
เธอกำลังจะปฏิเสธ แต่ทันใดนั้น หน้าผากเหมือนโดนคนหอม เสียงลมหายใจอุ่นๆ เธอใจเต้นเร็ว ตรงที่ที่โดนหอม ร้อนขึ้นมา...............
ลืมตาขึ้น เธอตกใจกับผู้ชายตรงหน้า พูดไม่ออก
หานจวิ้นซือหน้านิ่ง ไม่แสดงอาการใดๆ เหมือนมันเป็นเรื่องปกติไม่ผิดที่เขาจะหอมเธอ
已经是最新一章了
加载中
