ตอนที่43 ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบดูแลเอาใจใส

ต๭นที่43 ไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบดูแลเอาใจใส บรรยากาศแปลกๆ ความกังวลของเธอ คววามสบายใจของเขา ทำให้ความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้น ปังๆ.........เสียงเคาะประตูดังขึ้น “เข้ามา” ประตูเปิดออก กู้เฟิงเหยนทำหน้าหนักใจแล้วพูดขึ้น “ท่านประธาน คุณเซี่ยมาครับ” หานจวิ้นซือ “รู้แล้ว” ได้ยินดังนี้ เธอรีบลุกขึ้น “งั้นฉันกลับก่อน” เธอรู้ดีว่าคุณเซี่ยไหน แล้วเธอมั่นใจว่าเธอคงไม่อยากเห็นเธอ “แล้วเรื่องที่ผมขอไว้ล่ะ” “เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันค่อยมาใหม่” กุ้เฟิงเหยนโล่งใจ “ขอบคุณครับ” “ไม่เป็นไร เพื่อนช่วยเพื่อน” เธอโบกมือลา หานจวิ้นซือฉีกยิ้ม แล้วถามเขา “เธอน่าสนใจมากเลยใช่มั้ย” “มากกว่าเซี่ยหยาว” แววตาอ่อนโยนเมื่อครู่เปลี่ยนไป “เธออยู่ไหน” “อยู่หน้าเคาเตอร์ ตอนนี้คงขึ้นมาแล้ว” หยางเมิ่งฉียืนอยู่หน้าลิฟท์ เธอยกมือจับหน้าผากตัวเอง อยู่ๆหัวใจก็เต้นแรงขึ้น พอประตูเปิดออก เธอรีบวิ่งเข้าไปในลิฟท์ เจอเข้ากับเซี่ยหยาวพอดี “เธอมาทำอะไรที่นี่” เซี่ยหยาวเลิกคิ้ว แล้วมองเธอด้วยสายตาเอาเรื่อง “สวัสดีค่ะคุณเซี่ย ฉันมาหาผู้ช่วยกู้” กลัวเธอจะเข้าใจผิด เธอเลยพูดขึ้น แต่ทำไมในใจเธอถึงรู้สึกกลัว “กู้เฟิงเหยนหรอ เธอมาหาเขาทำไม” “คือ........คุณไปถามเขาเองดีกว่า ฉันมีธุระต้องขอตัวก่อน” หลังประตูลิฟท์ปิดลง เซี่ยหยาวรู้สึกไม่ดี เธอไม่กล้าเผชิญหน้า เธอสูดหายใจเข้า แล้วเดินตามทางมาห้องทำงานของเขา หานจวิ้นซือยืนอยู่ข้างหน้าต่าง หันหลังให้เธอ ส่วนใหญ่ ทั้งสองจะตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด “เด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร” “เธอรู้จักแล้วไม่ใช่หรอ” เซี่ยหยาวเดินเข้าไป “ฉันถามว่าคุณเป็นอะไรกับเธอ” “แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ” หานจวิ้นซือหันกลับมา ถามเธอกลับด้วยใบหน้านิ่งเฉย “ทำไมต้องให้ฉันคิด คุณไม่รู้สึกว่าใจร้ายกับฉันมากไปหรอ” “ฉันรับปากเธอไปแล้ว เธอยังจะกลัวอะไรอีก” เซี่ยหยาวน้อยใจ “จะไม่ให้ฉันกลัวได้ไง คุณคือคนที่ฉันจะแต่งงานด้วย หานจวิ้นซือ คุณเคยรักฉันมั้ย ถ้าฉันเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นบ้าง คุณก็รู้สึกว่ามันปกติฉันมั้ย” “ฉันไม่ใช่ชายที่ชอบเอาใจใส่ใครอยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งจะรู้หนิ” “ใช่ ฉันไม่ได้เพิ่งรู้ แต่คุณกล้าพูดมั้ยว่าครั้งนี้มันเป็นแค่การเล่นๆไม่ได้จริงจัง” หานจวิ้นซือไม่ชอบให้ผู้หญิงรังควาน เซี่ยหยาวไม่เคยทำแบบตัวหน้ารำคาญ ทั้งสองคบกันมานาน ถึงจะไม่ใช่รักที่แสดงออกนอกหน้า ต่างคนต่างให้เกียติกัน แต่ตอนนี้ เธอกำลังข้ามเส้น ทำให้เขาไม่พอใจ “เธออยากได้ยินอะไรกันแน่ ต้องให้ฉันตอบเธอถึงจะพอใจใช่มั้ย” เซี่ยหยาวอึ้ง เธอไม่เคยพูดเสียงดังกับเธอขนาดนี้มาก่อน ยิ่งสายตาเย็นชาแบบตอนนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เธอหันหลังกลับ น้ำตาไหลลงทันที “ขอโทษ ฉันข้ามเส้นมากไปหน่อย” หานจวิ้นซือน้ำเสียงอ่อนลง เซี่ยหยาวหันหน้ากลับมาแล้วคว้ามือเขาไว้ “จวิ้นซือ เราแต่งงานกันเถอะ ฉันกลัวมาก กลัวว่าคุณจะทิ้งฉันไป.................” “ฉันพูดคำไหนคำนั้น” เขาเคยรับปาก กับเซี่ยหยาวถึงจะไม่รัก แต่เขาก็ต้องรับผิดชอบเธอตามหน้าที่ ติดต่อกันหนึ่งอาทิตย์ หยางเมิ่งฉีทำงานตรวจสอบบัญชีของบริษัทย่อย ตามที่กู้เฟิงเหยนบอก เธอต้องมารายงานหานจวิ้นซือที่บริษัททุกวันตอนห้าโมงเย็น เจ็ดวันมานี้ ไม่ว่าเธอจะตั้งใจขนาดไหน แต่ก็หาข้อผิดพลาดไม่ได้ ทุกอย่างปกติ เธอรู้สึกผิด คิดว่าตัวเองไม่เก่งพอ เธอแอบมาพูดกับกู้เฟิงเหยน “ผู้ช่วยกู้ ฉันต้องขอโทษด้วยที่ช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้” “ไม่เป็นไรครับ คุณค่อยๆหา ไม่ต้องรีบ” เขาพูดด้วยท่าทางง่ายๆไม่มีความกังวลใดๆ ทำให้หยางเมิ่งฉีรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกหลอก “มีบางอย่างไม่รู้ควรพูดมั้ย................” “อ่อ พูดมาตามตรงเลยครับ” “มีปัญหาจริงๆหรอ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนคุณกำลังกลั่นแกล้งฉัน………” กู้เฟิงเหยนเลิกคิ้ว “จะเป็นไปได้ไง ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น” “แต่ฉันรู้สึกแปลกใจ คุณบอกว่าถ้าใช้ทีมงานตรวจสอบกลัวว่าจะทำให้เสียความรู้สึก แล้วที่ฉันตรวจสอบทุกวันแบบนี้ จะไม่ทำให้เสียเหมือนกันหรอ” “มันไม่เหมือนกัน ตอนผมส่งคุณไป ผมบอกคนอื่นว่าคุณเป็นเพื่อนของคุณหาน จะมาฝึกงานที่นี่ พวกเขาไม่มีทางสงสัย” “แล้วถ้าฉันขอหยุดไม่ตรวจสอบแล้วล่ะ” “ทำไม” “ตรวจหามาตั้งหลายวัน ไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันเลยคิดว่าคงไม่มีความจำเป็นที่จะหาต่อไป” กู้เฟิงเหยนมองเธอด้วยสายตาจับผิด “คุณไม่อยากหาต่อ หรือไม่อยากเจอคุณหานทุกวันกันแน่” หยางเมิ่งฉีหน้าแดง รีบพูดแก้ตัว “ฉันไม่อยากหา ต้องไปๆมาๆทุกวัน ฉันเริ่มเรียนไม่ทันเพื่อนแล้ว” “งั้นเอาแบบนี้ คุณช่วยหาอีกสักสามวัน ถ้าสามวันนี้ไม่ได้อะไรคืบหน้า คุณค่อยหยุดตรวจสอบ” เธอแลบลิ้นให้เขา “งั้นก็ได้” “เหอะ ไหนว่าอยู่กับผมแล้วคุณจะตื่นเต้น แล้วทำไมถึงยังกล้าแลบลิ้นล่ะ” “ใครบอกคุณว่าฉันตื่นเต้น” “คุณหานไง เมื่อวานเขายังถามผมอยู่เลย” หยางเมิ่งฉีอึ้ง เธออยากกัดลิ้นตัวเอง เธอเป็นคนพูดเอง ลืมไปได้ไง เธอยิ้มเจื่อนๆ แล้วถามขึ้น “เขาถามคุณว่าไง” “เขาถามว่า...........” เขากระแอม แล้วเปลี่ยนไปใช้น้ำเสียงหานจวิ้นซือ “คุณหยางอยู่กับแกแล้วเธอตื่นเต้นมั้ย” “แล้วคุณตอบเขาว่าไง” “ผมตอบว่าไม่ตื่นเต้น เราไม่ได้คบหาดูใจกัน ทำไมต้องตื่นเต้น” เธอหลบสายตา กระทืบเท้า “ใครว่าฉันไม่ตื่นเต้น ฉันตื่นเต้นมาก คุณตอบไปตามความรู้สึกตัวเองได้ไง” “ผมไม่รู้สึกว่าคุณจะรู้สึกตื่นเต้นตรงไหน.............” “..............ฉันไม่พูดกับคุณแล้ว” เย็นวันต่อมา เธอเพิ่งเลิกเรียน ตอนกลับหอ มีสายจากกู้เฟิงเหยนโทรเข้ามา “ฮัลโหลคุณหยาง เกิดเรื่องแล้ว” เธอตกใจ “เรื่องอะไร” “ตอนเย็นคุณหานไปขี่ม้า แล้วตกลงมาจากหลังม้า” “ตะ ตกลงมาหรอ อาการหนักมั้ย” “ถ้าไม่หนักแล้วผมจะโทรหาคุณหรอ” “ถ้าหนักก็ไปหาหมอซิ คุณโทรหาฉันมีประโยชน์อะไร” “หมอไปหามาแล้ว คุณช่วยมาที่บ้านตอนนี้หน่อย”