已经是第一章了
ตอนที่44 คงไม่ได้เป็นบ้าใช่มั้ย
ตนที่44 คงไม่ได้เป็นบ้าใช่มั้ย
กูเฟิงเหยนพูดจบ ไม่รอให้เธอได้ตอบอะไร เขาก็วางสายไป เห็นได้ชัดว่าไม่ยอมให้เธอปฏิเสธ
เอาไงต่อดีตอนนี้
หยางเมิ่งฉีกำมือถือไว้แน่น ฟ้ากำลังจะมืดแล้ว ที่บ้านเขาก็ไม่มีใครอยู่ด้วย พอนึกถึงสายตา และครั้งที่แล้วที่จู่ๆเขาก็หอมหน้าผากเธอ มันทำให้เธอลังเล หัวใจเต้นแรง……………
เธอยกมือจับหน้าผากตัวเอง คิดย้อนไปถึงเรื่องวันนั้น เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหานจวิ้นซือต้องทำแบบนี้กับเธอ ทั้งๆที่เขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว
“แกไม่สบาย เป็นไข้หรอ”
หลินวานวานเดินเข้ามาในห้อง ในมือถือกล่องข้าวไว้
“แกสิเป็นไข้.............”
“ถ้าไม่ได้เป็นไข้ แล้วจับหน้าผากทำไม”
“ฉันเปล่า”
เธอรีบดึงมือออก แล้วหันหลังกลับ
“ยังเปล่าอยู่ หลายวันมานี้เธอชอบทำท่านี้บ่อยๆ เป็นบ้าไปรึเปล่า”
“บ้าบ้านแกซิ” เธอหยิบกระเป๋า “ฉันออกไปข้างนอกแปป”
“ไปไหน แกไม่กินข้าวหรอ”
“ไม่กินแล้ว แกกินเลย ดูซิว่าจะทำให้แกพูดน้อยลงมั้ย”
เธอตบไหล่เธอ แล้วรีบวิ่งออกไป
คนเปิดประตูเป็นแม่บ้านคนเดิม แต่ครั้งนี้เธอไม่ได้ขัดเธอ “คุณหยาง เชิญคะ”
ดูเหมือนว่าหานจวิ้นซือสั่งล่วงหน้าแล้ว
แม่บ้านพาเธอขึ้นไปที่ชั้นสอง รายงานตรงหน้าประตู “คุณชาย คุณหยางมาถึงแล้วคะ”
“เข้ามา”
หยางเมิ่งฉีเปิดประตูเข้าไป เธอเห็นหานจวิ้นซือนอนอยู่บนเตียง เขาเปิดเสื้อแหวกอก ทำให้เห็นหน้าอกขาวเนียนของเขา เธอเขินหน้าแดง ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้ สองมือกำไว้แน่น เธอก้มหน้าลงมองพื้น อารมณ์แปรปรวนอธิบายไม่ถูก
หานจวิ้นซือมองเธอเงียบๆ สักพักเขาเผลอยิ้ม “คุณมาเยี่ยมศพหรอ ถึงแม้จะยืนสงบนิ่งส่งศพก็ไม่ต้องนานขนาดนั้นหรอกมั้ง”
เธอเงยหน้าขึ้นด้วยความอาย ก้าวเดินเข้าไปด้วยความลำบาก เอ่ยถามขึ้น “คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย”
“ฉันดูเหมือนไม่เป้นไรหรอ”
“แล้ว...........มีอะไรฉันพอจะช่วยได้มั้ย”
เธอย่อตัวนั่งลง พยายามให้ระดับสายตาเทียบเท่ากัน หานจวิ้นซือเป้นใคร เธอไม่กล้ายืนค้ำหัวเขา..............
“ทายาให้ฉันหน่อย”
“ทายาหรอ” หยางเมิ่งฉีกลืนน้ำลายลงคอ เท่าที่เธอมองเห็นด้วยตา ไม่มีบาดแผลที่ไหนที่ต้องทายา.............
“อืม ที่หลัง”
เธอลากสายตาไปมองที่แผ่นหลัง เขายังใส่เสื้ออยู่ งั้นหมายความว่าเขาต้องถอดเสื้อหรอ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขา จะให้มาถอดเสื้อเขาได้ไง เธอพูดยิ้มๆ “ฉัน....ว่าคุณโทรหาคุณเซี่ยดีกว่า”
“ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง”
ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงหรอ ข้อแก้ตัวนี่ฟังขึ้นมาก เพราะในละครส่วนใหญ่เขาก็แสดงกันแบบนี้ หยางเมิ่งฉีพูดขึ้น “งั้นฉันให้แม่บ้านมาช่วยคุณดีกว่า”
เธอเพิ่งหันหลัง หานจวิ้นซือก็ลากเธอไว้ “ฉันไม่ชอบให้คนอื่นมาถูกตัวฉัน”
ตอนนี้เธอหมดคำพูด หันหลังกลับมา จ้องหน้าเขาอย่างงงๆ เป็นผู้ชายแต่กลับทำรักนวลสงวนตัวเหมือนผู้หญิง............
ตรงหัวเตียงมียาวางเรียงกันเรียบร้อย เห็นได้ชัดว่าตั้งใจให้เธอมารับใช้เขา
พอนึกถึงครั้งก่อนตอนเธอไม่สบายเขาดูแลเอดีมาก กลัวว่าเธอจะกินยาลำบาก เขาก็ซื้อขนมมาให้ ตอนนี้เขาบาดเจ็บอยู่ เธอควรจะยื่นมือเข้าไปช่วย
เธอหลับตา แล้วยื่นมือไปถอดเสื้อให้เขาด้วยความนุ่มนวลอ่อนโยน
“เธอหลับตาทำไม” หานจวิ้นซือยกคิ้ว “ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”
พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอค่อยๆลืมตาขึ้น มองเห็นรอยช้ำที่หลังเขา เธอเอ่ยถามขึ้น “ทำไมกลายเป็นแบบนี้ เจ็บมากมั้ย”
“เจ็บซิ”
“สมน้ำหน้า พวกคนรวยนี่ว่างมากไม่มีไรทำใช่มั้ย ทำไมต้องไปขี่ม้าเล่น”
“ทำไมฟังดูเหมือนเธอเป็นห่วงฉันมาก”
หยางเมิ่งฉีเบ้ปาก “มันแปลกตรงไหน คุณเป็นเพื่อน ฉันก็ต้องเป็นห่วงเป็นธรรมดา”
“เพื่อนเธอหอมเธอได้ด้วยหรอ”
เขาไม่พูดไม่เท่าไหร่ พอพูดขึ้นเธอก็เริ่มเครียด เธอรีบลุกขึ้นยืน “หานจวิ้นซือ แล้วคุณมาหอมฉันเล่นทำไม”
เธอตั้งใจเน้นเสียงตรงคำว่า ‘เล่น’
“ฉันไม่ได้แค่หอมเล่นๆ”
หานจวิ้นซือทำหน้าตาจริงจัง
หัวใจเต้นแรง เธอหันหน้าหลบ ยิ้มแห้งๆ “คุณอย่าแกล้งฉันเลย ฉันไม่ได้มีใบหน้าที่น่ารังแกสักหน่อย”
“โอเค ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว มาทายาให้ฉันก่อน”
บทสนทนาสิ้นสุดลง หานจวิ้นซือไม่ชอบผู้หญิงเซ้าซี้ และเขาเองก็ไม่ชอบบังคับฝืนใจผู้หญิงเหมือนกัน
ตอนนี้ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอยังไม่แน่ชัด
“ฉันได้ยินมาว่า มะรืนคุณก็จะไปจีนแล้ว”
หยางเมิ่งฉีทายาไปด้วยถามไปด้วย
“อืม”
“สภาพคุณตอนนี้ไปได้หรอ”
“ไม่เป็นไร แค่พักหน่อยก็คงไม่มีปัญหาอะไร”
“ฉันว่าคุณเลื่อนเถอะ มันช้ำเกิน คงไม่หายง่ายๆหรอก”
หานจวิ้นซือส่ายหน้า “เลื่อนไม่ได้ ฉันนัดคนทางโน้นไว้แล้ว จะเปลี่ยนคำพูดหรือผิดนัดไม่ได้”
เธอถอนหายใจ “เห้อ เดินทางไกลแบบนี้ คุณคงได้ทรมานสมใจแน่”
“ฉันกำลังจะบอกพอดี”
“บอกอะไร”
“ไปด้วยกันนะ”
เธอเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ฉันเคยบอกคุณไปแล้ว ฉันยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้”
“งั้นฉันจ้างเธอได้มั้ย”
“จ้างฉัน จ้างทำไม”
“ทายาให้ฉัน”
“คุณหมายความว่าให้ฉันเป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลคุณหรอ”
“ไม่ใช่ ฉันไปเซี่ยงไห้ครั้งแรก ไม่รู้จักทาง อยากจ้างให้เธอช่วยมาเป็นไกด์ให้หน่อย”
หานจวิ้นซือพูดด้วยความจริงใจ แต่หยางเมิ่งฉีก็ยังลำบากใจอยู่ เธอไม่คิดว่านี่จะเป็นเหตุผลที่เธอต้องกลับประเทศ
“ที่นั่นมีไกด์ดีๆมากมาย เพียงแค่คุณมีเงิน”
“แล้วเรื่องทายาล่ะ”
“ก็มีผู้ช่วยกู้ไง”
“ผู้ช่วยกู้เป็นผู้ชาย ผู้ชายสองคนทายาให้กัน เธอไม่รู้สึกแปลกๆหรอ”
“แต่..............”
“เอาเถอะ เธอไม่ต้องลำบากใจ ฉันไม่ได้มีเจตนาอื่น ถ้าเธอไม่อยากไป ฉันก็ไม่บังคับเธอ”
หยางเมิ่งฉีลำบากใจ ยินยิมหรือไม่ยอม เป็นเพียงแค่คำพูด แต่ตอนนี้มันกลับทำให้พูดออกมายาก
“ดูขมวดคิ้วเข้า ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันไม่เคยพูดแล้วกัน”
หานจวิ้นซือยื่นมือไปจับคิ้วที่ขมวดของเธอ ด้วยความอ่อนโยน
“..............ก็ได้ ฉันตกลง”
“คุณยอมไปหรอ”
คำตอบของเธอทำให้เขาคาดไม่ถึง
ไม่ได้มีเพียงเขาที่คาดไม่ถึง หยางเมิ่งฉีเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ปฏิเสธไป แต่เธอมั่นใจอยู่เรื่องหนึ่ง นี่เป็นความรู้สึกที่มาจากใจ
“อืม คุณได้ยินไม่ผิด ฉันจะไปด้วย”
“โอเค งั้นฉันจะให้กู้เฟิงเหยนจ่ายค่าแรงให้เธอตามรายชั่วโมง”
“ไม่ต้องหรอก อย่าพูดถึงเรื่องเงินเลยเดี๋ยวเครียดเปล่าๆ”
“ฉันรู้ว่าเธอต้องพูดแบบนี้” หานจวิ้นซือยกยิ้ม
已经是最新一章了
加载中
