已经是第一章了
ตอนที่45 ท้าท้ายขีดจำกัดของเขา
ตนที่45 ท้าท้ายขีดจำกัดของเขา
ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ประตูก็ถูกเปิดออก ตามมาด้วยใบหน้าตึงเครียดของใครบางคน
“คุณเซี่ย”
หยางเมิ่งฉีตกใจลุกจากเตียง สำลีที่ถืออยู่ในมือหล่นลงพื้น
เธอนึกว่าเซี่ยหยาวจะเสียสติแล้วเดินเข้ามาตบเธอ แต่นึกไม่ถึง เธอแค่เพียงก้มตัวลงเก็บสำลี แล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวฉันทำเอง”
“งั้นฉันกลับก่อนนะคะ”
หยางเมิ่งฉีหันไปมองหานจวิ้นซือ ไม่รอให้เขาอนุญาต เธอรีบวิ่งออกไป............
ตัวจริงมาแล้ว ถ้าเธอยังอยู่ที่นั่น มันจะทำให้ตัวเองดูหน้าสมเพศ ความจริงเธอคงต้องอธิบายให้เซี่ยหยาวฟัง แต่เพราะเธอไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอไม่ได้ทำอะไรผิด สำหรับเธอหานจวิ้นซือเป็นแค่เพื่อน ไม่ว่าทั้งสองจะรู้สึกแปลกๆต่อกัน แต่เธอไม่เคยลืม เส้นกั้นระหว่างพวกเขา
เซี่ยหยาวถือยา แล้วเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง
“เธอมาได้ยังไง”
หานจวิ้นซือถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“ฉันไม่ควรมาหรอ”
เธอเงยหน้าถาม พยายามกดกลั้นอารมณ์เอาไว้
“ควรหรือไม่ควร เธอก็มาแล้วไม่ใช่หรอ”
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
เธอหมดความอดทนเลยเอ่ยถามออกไป
“เฟิงเหยนเป็นคนโทรไป คงกลัวฉันอยู่คนเดียวแล้วอดอู้มั้ง”
“ไม่ได้มีเพียงเธอที่มีเวลาว่าง แล้วอีกอย่างฉันมีสิทธิ์มากกว่าเธอ”
เซี่ยหยาวจงใจเน้นย้ำสถานะของตัวเองด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ในใจเธอไม่มีความมั่นใจใดๆ
“ถ้าเธอคอยพูดเรื่องเดิมๆแบบนี้กับฉัน เธอคงเข้าใจดีว่าฉันไม่สนใจ”
หานจวิ้นซือพลิกตัวกลับมา แล้วจดกระดุมเสื้อตัวเอง
สูดหายใจเข้า เธอยิ้ม “ก็ได้ ฉันไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”
เงียบไปสักพัก เธอเอ่ยถามขึ้นเบาๆ “จวิ้น คุณมีอะไรจะพูดกับฉันใช่มั้ย”
เธอรู้ว่าเขาจะไปจีน ถ้าตามปกติแล้ว เขาจะพาเธอไปด้วย
“พูดเรื่องอะไร”
เห็นเขาไม่พูด เธอเลยพูดขึ้น “ได้ยินมาว่าคุณจะไปจีนหรอ”
“เหอะ ข่าวเธอนี่ไวจังเลยนะ”
“งั้นก็แปลว่าจริงใช่มั้ย”
“อืม”
“คุณจะพาฉันไปด้วยใช่มั้ย”
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง เธอไม่เคยคิดว่าโลกนี้ไม่มีเรื่องไหน ที่ไม่ทางเปลี่ยนไป
“ช่วงนี้สุขภาพร่างกายเธอไม่ค่อยดี อย่าไปเลย”
โลกหายใจติดขัดของเธอ หลายปีมานี้ไม่ว่าเขาจะพยายามหาหมอที่ดีแค่ไหนมารักษาเธอ เหมือนเธอจะไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ครั้งที่แล้วเป็นเพราะว่าวิ่งนานไปหน่อย เลยทำให้หายใจไม่ทัน”
“อย่าดื้อด้านเลย ครั้งนี้ไปฉันก็ไม่ค่อยมีเวลามาดูแลเธอ”
“ไม่เป็นไร ฉันอยู่คน.............”
“เซี่ยหยาว” เธอยังไม่ทันได้พูดจบ เขาก็พูดขัดขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ
เซี่ยหยาวก้มหน้าลง แล้วถามขึ้น “คุณเป็นห่วงฉัน หรือไม่ได้อยากพาฉันไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“เธอชอบถามอะไรที่มันไร้สาระ มันก็จริงที่เมื่อก่อนทุกครั้งที่ฉันไปจีนจะพาเธอไปด้วย นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอดึงดึงจะไปด้วย แต่เธอต้องทำความเข้าใจใหม่ เคยพาเธอไปไม่ได้แปลว่าต้องพาเธอไปด้วยทุกครั้ง มันเป็นไปไม่ได้”
“แล้วถ้าครั้งนี้ฉันก็ยังจะดื้อดึงไปด้วยล่ะ”
เซี่ยหยาวหัวร้อน เธอกำลังท้าทายขีดจำกัดของเขาอย่างไม่สนใจทุกอย่าง
เงียบไปสักพัก เขาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ฉันก็คงจะไม่ยอมเธอทุกครั้งเหมือนกัน”
บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียด เซี่ยหยาวโยนสำลีในมือทิ้ง เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้วยความโมโห
สายตาของหานจวิ้นก็เย็นลงไป เขาซือจุดบุหรี่ คิดย้อนกลับไปถึงเรื่องวันนั้น ถ้าวันนั้นไม่เกิดเรื่องขึ้น วันนี้ก็คงไม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้
ก่อนเดินทางหนึ่งวัน หยางเมิ่งฉีกำลังคิดหนักว่าจะบอกเพื่อนเธอยังไง
“วานวาน ฉันจะกลับจีนแล้ว”
“กลับจีนหรอ ยังเรียนไม่จบเลย กลับไปทำไม” หลินวานวานตกใจ
“ไม่ใช่ ฉันแค่.......มีธุระ”
“ที่บ้านแกเกิดเรื่องหรอ”
“ไม่ใช่ เป็นเพราะ...............”
เธอเงียบ หลินวานวานเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมา “เพราะหานจวิ้นซือใช่มั้ย”
“อืม”
“เป็นเขาจริงๆหรอ พวกแกสองคนจะไปทำอะไร”
“เขาจะไปเซี่ยงไห้ อยากให้ฉันเป็นไกด์ให้”
“เรื่องคงไม่ง่ายดายขนาดนั้นหรอกมั้ง”
หลินวานวานไม่มีทางเชื่อว่าหานจวิ้นซือจะขาดไกด์
“แล้วมันต้องซับซ้อนขนาดไหน” หยางเมิ่งฉีถามคืน
“หมดกันๆ ชายโสดกับหญิงโสด คงต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ” เธอตบบ่าของหยางเมิ่งฉี “ไม่เป็นไร ถึงแม้พวกแกสองคนจะต่างกันมากไปหน่อย แต่เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ ฉันจะไม่เตือนแกถ้าแกจะตกเหว ในทางกลับกัน ฉันจะคอยสนับสนุนให้แกกล้าที่จะทำตามหัวใจตัวเอง”
“พอได้แล้ว แกพูดบ้าอะไรของแก”
หยางเมิ่งฉีพูดห้าม “เราไม่ได้ไปกันแค่สองคน มีผู้ช่วยเขาด้วย”
“ผู้ช่วยหรอ มันก็เป็นแค่ตัวประกอบ แกต่างหากที่เป็นตัวหลัก”
“ฉันขี้เกียจพูดกับแกแล้ว”
เช้าวันรุ่งขึ้น กู้เฟิงเหยนขับรถมาจอดที่หน่าประตู รับกระเป๋าเดินทางเธอมา “คุณหยาง ให้ผมจัดการเองครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ขึ้นรถ เธอเลยถามขึ้น “เราต้องไปบ้านหานอีกใช่มั้ย”
“ใช่ครับ คุณหานให้ผมมารับคุณก่อน”
“แผลเขาเป็นยังไงบ้าง”
“ไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ”
“งั้นก็ดีแล้ว”
“ผมต้องขอบคุณคุณจากใจจริง” อยู่ๆกู้เฟิงเหยนก็พูดขึ้น
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไร”
“เรื่องเมื่อสองปีก่อน”
เธอเบ้ปาก “เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ฉันลืมแล้วด้วย”
“คุณลืม แต่คุณหานไม่ลืม”
หยางเมิ่งฉีแอบยิ้ม “จะจำไปตลอดชีวิตรึไง” เธอหยุดชะงัก “แต่ ฉันอยากรู้ว่าคืนนั้นเขาถูกใครไล่ฆ่าหรอ”
“เขาไม่ได้บอกคุณหรอ”
“เขาบอก แต่ฉันคิดว่ามันไม่ง่ายขนาดนี้”
“คุณคงคิดมากไปเอง”
เธอยักไหล่ “ก็คงใช่มั้ง”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอไม่เคยคิดที่จะเข้าไปอยู่ในโลกของเขา
已经是最新一章了
加载中
