ตอนที่46 จุดหมายปลายทางสุดท้าย

ต๭นที่46 จุดหมายปลายทางสุดท้าย พอถึงบ้าน หานจวิ้นซือใส่ชุดสูทเดินลงมาจากบันได พอเห็นเธอ เขายกยิ้ม “พร้อมรึยัง” “อืม พร้อมแล้ว” “งั้นไปกันเถอะ” ตอนทางไปสนามบิน เธอแกล้งทำเป็นมองวิวนอกรถ อยู่ๆก็มีเสียงคนเอ่ยขึ้นข้างๆหู “ถึงเซี่ยงไห้ เธอนัดแฟนเธอออกมา เราไปกินข้าวด้วยกัน” “ห้ะ อ่อ ได้” ปากตอบตกลง แต่ลำบากใจ ทำไมเขาต้องสนใจเรื่องของแฟนเธอขนาดนี้ พอเข้าเกรด เธอกระซิบเบาๆข้างหูกู้เฟิงเหยน “เดี๋ยวฉันจะนั่งข้างคุณนะ” “ทำไม” เขาทำหน้าไม่เข้าใจ “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” “อ่อ ได้ครับ” พอขึ้นเครื่อง เธอมัวแต่ดีใจที่จะได้เจอพ่อกับแม่ เธอลืมเรื่องที่จะคุยกับกู้เฟิงเหยน พอเธอหายตื่นเต้น เธอตกใจที่คนนั่งอยู่ข้างเธอเป็นหานจวิ้นซือ เธอรีบหันหลังไปมอง เห็นกู้เฟิงเหยนนั่งอยู่ข้างหลังสุด เขากำลังยกยิ้มให้เธอ “ดูอะไรอยู่” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาไม่สบายเนื้อสบายตัว หยางเมิ่งฉีรีบถอดเสื้อกันหนาวออกแล้วปูให้เขา “ดีขึ้นรึยัง” เขาอึ้ง แล้วพยักหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณ” เมื่อคืนเธอนอนไม่ค่อยหลับ พอเครื่องบินขึ้นได้สักพัก เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าเริ่มรู้สึกง่วง ไม่นานเธอก็เผลอหลับไป เธอหลับสนิท พอตื่นมา เธอกำลังนอนพิงไหล่หาน จวิ้นซืออยู่ และเสื้อก่อนหน้านั้นที่เธอเอาใช้เป็นที่ลองให้เขาอิง ตอนนี้มันกำลังห่มอยู่บนตัวเธอ “ฉันนอนไปนานแค่ไหน” เธอรีบเอาเสื้อกลับไปให้เขาอิงตามเดิม “ก็ไม่ได้นานมาก จะถึงเซี่ยไห้แล้ว” เธอตกใจ “ว่าไงนะ จะถึงเซี่ยงไห้แล้วหรอ” ยังเรียกว่าไม่นานอีกหรอ............ “อีกประมาณชั่วโมงหนึ่งก็คงถึงแล้ว” หานจวิ้นซือมองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน “คงหิวแล้วใช่มั้ย” “อืม” เขาเรียกพนักงานมา ให้เธอเลือกอาหารที่เธอชอบ หยางเมิ่งฉีหยิบเค้กขึ้นมาหนึ่งก้อนเข้าปาก เหมือนเสือหิวโซ เธอไม่ได้กินอะไรมาสองมื้อแล้ว “กินช้าๆก็ได้ เดี๋ยวก็สำลักหรอก ไม่มีใครแย่งเธอกินสักหน่อย” หานจวิ้นซือเปิดน้ำยื่นให้เธอ ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “คุณไม่กินหรอ” เธอรับน้ำมา แล้วยกดื่ม เขาส่ายหน้า “ฉันไม่ชอบกินอาหารบนเครื่อง” “ความไม่ชอบคุณนี่เยอะเหมือนกันเนอะ” “พ่อแม่เธอรู้มั้ยว่าเธอกลับ” “ยังไม่รู้ ฉันอยากเซอไพรส์พวกเขา” “ฉันไปกินข้าวบ้านเธอได้มั้ย” เธออ้าปากค้าง โบกมือปฏิเสธ “ไม่ได้ ไม่มีทาง” “why?” “ครอบครัวฉันค่อนข้างหัวโบราณ อยู่ๆฉันก็พาผู้ชายกลับบ้าน พ่อฉันเอาฉันตายแน่.............” ที่สำคัญ เธอมีแฟนอยู่แล้ว หานจวิ้นซือยกยิ้ม “ร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ” “แน่นอน คุณไม่รู้จักพ่อฉัน เขาขึ้นชื่อเรื่องหัวดื้อหัวตอ” “หัวดื้อหัวต่อคือ” “ก็คือเขาไม่ฟังใคร” “เหอะๆ งั้นก็ได้” “ขอบคุณนะ” เธอโล่งอก และรู้สึกผิด ถ้าตามหลักแล้วเขามาถึงเซี่ยงไห้เธอต้องเชิญเขาไปที่บ้าน แต่เขาเป็นผู้ชาย แล้วยังมีใบหน้าดูดีมีชาติตระกูล ไม่ว่าจะดูยังพ่อเขาก็ไม่มีทางรู้สึกดีด้วยได้............. ตอนนั้นเธอจะมาเรียนต่อนอก พ่อเธอพูดแล้วพูดอีกเรื่องโลกภายนอกอันตราย มีผู้ชายมากมายที่เจ้าเล่ห์ หลองลวง ชอบเอาเปรียบผู้หญิง พูดเตือนเธอตลอดว่า สวีจื่อเย่าคือผู้ชายที่เธอต้องแต่งงานด้วย หลังเครื่องลงจอด แสงแดดตอนเย็น เปลี่ยนสีทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มอมแดง พอถึงที่พัก หยางเมิ่งฉีเอาของแล้วพูดขึ้น “หานจวิ้นซือฉันกลับบ้านก่อนนะ” “บ้านเธออยู่ไหน” “อยู่ไกล อยู่นอกเมืองโน้น” “งั้นค่อยกลับพรุ่งนี้ เดี๋ยวให้กูเฟิงเหยนไปส่ง” “ไม่เป็นไร” เธอโบกมือให้ “นี่มันถิ่นของฉัน คุณกลัวฉันจะหลงทางรึไง” หานจวิ้นซือเงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้น “แล้วจะมาอีกทีเมื่อไหร่” หยางเมิ่งฉีลังเล “ไว้ดูก่อน” “ฉันมาแค่ห้าวัน เธออย่ามัวแต่อยู่บ้าน” เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจในคำตอบของเธอ “ฉันรู้หน่า ฉันเป็นไกด์คุณนะ ฉันรู้ตัวเองดี” “รู้ก็ดีแล้ว” หยางเมิ่งฉีรีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกจากโรงดดรม หยางเมิ่งฉีนั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน เธอใช้เวลาสองชั่วดมงในการนั่งไปถึงบ้าน เธอยืนอยู่หน้าร้านเกี๊ยว มองดูภาพที่คุณเคยตรงหน้า เธอตะโกนขึ้น “พ่อ แม่ หนูกลับมาแล้ว...............” คนที่วิ่งออกมาจากในบ้านก่อนคือแม่ของเธอเฉียวอวี้หลัน เธอตกใจไม่เชื่อตาตัวเอง “ฉีฉี ลูกหรอ ลูกกลับมาได้ยังไง” คนที่ออกมาทีหลังเป็นพ่อของเธอหยางอี้เทียน ใส่ผ้ากันเปื้อนไว้ มือเปื้อนแป้ง พอเห็นลูกสาวของตัวเองเขาก็ยิ้มดีใจ แต่ก็ค่อนข้างงง “เมิ่งฉี ลูกจบเดือนมิถุนาไม่ใช่หรอ ทำไมถึงกลับมาก่อน” เธอโอบกอดทั้งสอง สักพักเธอพูดขึ้น “หนูมาดูงานที่นี่กับเจ้านาย หนูเลยแวะมาหาพ่อแม่ด้วย” “เจ้านาย” พ่อหยางขมวดคิ้ว “เจ้านายที่ไหน” “เป็นเจ้านายที่ซูริคที่หนูทำงานด้วย เขามาดูงานที่เซี่ยงไห้ และหนูเป็นคนที่นี่พอดี เขาเลยพาหนูมาด้วย” “เจ้านายอายุเท่าไหร่” “ก็เยอะแล้วนะ ห้าสิบกว่าแล้ว” เธอไม่อยากให้พ่อคิดมาก เธอเลยโกหกไปอย่างนั้น “ผู้ชายหรือผู้หญิง คนที่ไหน” “พ่อ หนูเพิ่งกลับมาถึง ทำไมพ่อไม่ถามเรื่องหนูบ้าง ถามแต่เรื่องคนอื่นทำไมเนี่ย” แม่หยางมองแรงเขา “ใช่ เราเข้าบ้านกัน ไม่ต้องไปสนใจพ่อ” ปีกว่าแล้วที่เธอไม่ได้กลับบ้าน ทุกอย่างในบ้านยังเหมือนเดิม ร้านเกี๊ยวเล็กๆ มีลูกค้าสองสามคนกำลังก้มกินเกี๊ยวร้อนๆ ถึงจะเทียบไม่ได้กับร้านอาหารหรูๆของเมืองนอก แต่ภาพตรงหน้ามันกลับทำให้เธออุ่นใจ “หิวแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวแม่ต้มเกี๊ยวให้” “โอเค” แม่หยางนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ พูดคุยเรื่องเรียนและชีวิตความเป็นอยู่ของเธอ ส่วนใหญ่ถามเรื่องหัวใจ “ทำไมลูกโชคไม่ค่อยดี” “ทำไมคะ” “จื่อเย่าเพิ่งไปเมื่อวาน ดูดวง โชคชะตาพวกลูกสองคนสิ” เขาถอนหายใจ โทษลูกตัวเอง “กลับมาแทนที่จะบอกก่อน ถ้ารู้ว่าแกกลับมาวันนี้ เมื่อวานเขาคงไม่ไปหรอก” “ไปก็ไปสิ” เธอไม่รู้สึกอะไรตอบยิ้มๆ “ดูพูดเข้า ไม่เจอกันตั้งนาน แกไม่อยากเจอเขาหรอ” “ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก มีเวลาอีกเยอะแยะ” เธอเอามือเท้าคาง “คนโบราณพูดไว้ดี คนเราถ้ารักกันจริงจะกลัวทำไมแค่ไม่ได้เจอกัน”