已经是第一章了
ตอนที่47 เซลล์ที่ไม่ฟังการควบคุม
ตนที่47 เซลล์ที่ไม่ฟังการควบคุม
สี่ทุ่มกว่าๆ หยางเมิ่งฉีช่วยพ่อกับแม่เก็บร้าน อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอมองดูเบอร์โทร แล้วออกมารับสายข้างนอก
“ฮัลโหล”
“ถึงบ้านยัง” หานจวิ้นซือเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น อุ่นใจเหมือนเธอได้กินเกี๊ยวตอนกลับถึงบ้าน
“อืม ถึงนานแล้ว กำลังจะพักผ่อน”
“รู้สึกยังไงได้กลับบ้าน”
เธอเงยหน้าขึ้นมองฟ้า ฉีกยิ้ม “ดีมาก”
“อิจฉาเธอจัง”
อยู่ๆน้ำเสียงเขาก็เศร้าๆ เธอรู้ว่าเขาไม่มีพ่อแม่ ไม่มีแม้แต่คนคอยเป็นห่วง เขาหวังเพียงอยากเป็นคนธรรมดาที่มีความสุข
“พรุ่งนี้คุณต้องคุยงานมั้ย”
“อืม แต่แค่ช่วงเช้า ช่วงเย็นฉันว่าง”
“งั้นดีเลย พรุ่งนี้เย็นๆฉันไปหา พาคุณเที่ยวรอบๆเมือง”
หานจวิ้นซือดีอกดีใจ “ได้ ฉันตั้งหน้าตั้งตารอ”
“อืม แล้วคุณทายาที่หลังรึยัง”
อยู่ๆเธอก็เป็นห่วง
“ยัง”
“ทำไม ผู้ช่วยกู้ไม่ทาให้หรอ”
“มือไม้หนักแบบนั้น ฉันไล่เขาออกจากห้องไปแล้ว”
หยางเมิ่งฉีมองบน “หานจวิ้นซือ ปกติคุณก็ดูเหมือนเป็นคนง่ายๆสบายๆ ไม่นึกว่าจะมีมุมแบบนี้กับคนอื่นด้วย”
เขายังไม่ทันได้ตอบ แม่หยางก็ตะโกนขัดขึ้น “ฉีฉี ทำอะไรอยู่ รีบๆเข้ามา แม่จะปิดประตูแล้ว”
“ค่า แม่” เธอตอบกลับ แล้วกลับมาพูดกับเขาต่อ “แค่นี้นะคุณ แม่เรียกแล้ว ฝันดี ขอให้คุณฝันถึงเรื่องดีๆ”
เช้าวันรุ่งขึ้น เธอกินข้าวกลางวันเสร็จ เธอพูดกับพ่อแม่ “พ่อ แม่ เย็นนี้หนูต้องไปทำงาน ถ้ากลับมาดึก ไม่ต้องรอหนูนะกินข้าวกันก่อนเลย”
“ไม่ไปไม่ได้หรอ เมื่อคืนเพิ่งกลับ ทำไมต้องรีบไปด้วย”
“ไม่ได้ แม่คิดว่าเจ้านายเขาออกเงินให้ดูกลับบ้านเพื่อมาเยี่ยมพ่อแม่หรอ เรื่องไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น”
“งั้นก็ได้ เดินทางระวังๆด้วย”
“อืม”
พอออกจากบ้าน ตลอดทาง เธอว้าวุ่นใจ ทำไมรอบนี้เธอกลับมาไม่รู้สึกคิดถึงฉวี่จื่อเย่าเลย ในหัวคิดถึงแต่เรื่องของหานจวิ้นซือ ห่วงว่าเขาจะอยู่ได้มั้ย กินดีมั้ย เป็นห่วงกลัวเขาจะหลงทาง ห่วงเรื่องแผลของเขา..........
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าการที่เธอเป็นห่วงเขามันไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ เธอหักห้ามใจตัวเองไม่ได้
ทุกคนคงจะมีเซลล์เซลล์หนึ่งที่ไม่ฟังการควบคุม และเห็นได้ชัดว่าเซลล์ในร่างกายของเธอขัดขืน..............
พอถึงโรงแรม เธอขึ้นลิฟท์มาที่ชั้นยี่สิบสอง หานจวิ้นซืออยู่ห้อง202
เธอกดกริ่งอยู่นาน แต่ไม่มีคนตอบรับ เธอเลยลองไปเคาะห้องกู้เฟิงเหยนดู และเขาก็ไม่อยู่เหมือนกัน
เธอหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรหาเขา สักพักกูมีคนรับสาย “ฮัลโหล”
“คุณอยู่ไหน”
“ฉันกำลังกินเข้ากับคู่ร่วมมืออยู่ เธอมาถึงแล้วหรอ” เสียงเขาเหมือนเมาเล็กน้อย
“อืม มาถึงแล้ว คุณจะเสร็จเมื่อไหร่”
เขาตอบกลัลอย่างเร็ว “เธอรอฉันแปปนึง ฉันรีบกลับ”
ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง หานจวิ้นซือกลับมาถึง
หยางเมิ่งฉียืนพิงพนังคุยแชทกับหลินวานวานยู่
ได้ยินเสียงเท้าเดิน เธอเงยหน้ามอง เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เธออุ่นใจขึ้นมา
“ผู้ช่วยกู้ล่ะ”
“อยู่คุยต่อ”
หานจวิ้นซือเปิดประตูออก เขาล้มตัวนั่งลงบนโซฟา หลับตาลง
“ดื่มหนักหรอ”
เธอนั่งใกล้เขา ได้กลิ่นเหล้าอ่อนๆ
“อืม นิดหน่อย เหล้าของจีนนี่แรงเหมือนข่าวลือเลย”
หยางเมิ่งฉีรินน้ำอุ่นยื่นให้เขา พูดแซว “พรุ่งนี้ฉันเอาเหล้าที่พ่อฉันดองเองมาให้คุณลองชิม รสชาติไม่ต่างกับของแพงๆเท่าไหร่”
“เหอะๆ อืม” หานจวิ้นซือยิ้มพยักหน้า
“แผลคุณเป็นยังไงบ้าง หันหลังให้ฉันดูหน่อย”
ค่อยๆถอดเสื้อเขาออก รอยช้ำเต็มแผ่นหลัง เธอกดลงบนลงหลัง เขาเจ็บจนเผลอยืดหลังตรง
“ยังเจ็บอยู่หรอ”
“อืม”
“คุณไปนอนบนเตียง เดี๋ยวฉันทายาให้”
หยางเมิ่งฉีเปิดม่านออก ในห้องสว่างมากขึ้น หานจวิ้นซือทำตามที่เธอบอก เขาหลับตาลง
หลังล้างมือเสร็จ เธอถือกล่องยา เธอทายาฆ่าเชื้อให้เขาเป็นอันดับแรก แล้วค่อยทายาตามหลัง เธอเบามือเพราะกลัวจะทำเขาเจ็บ พอทายาเสร็จ เธอก็ดึงผ้ามาห่มให้เขา
หานจวิ้นซือนอนหลับไปแล้ว ขนตางอนยาว จมูกสูงโด่ง ใบหน้าหล่อเหลา ตอนนอน เขาดูดีมากจนไม่สามารถละสายตาออกได้
หยางเมิ่งฉีนั่งมองหน้าเขา แอบสำรวจใบหน้าเขา เธออยากยื่นมือไปจับขนตาของเขา ดูๆไปแล้วทำให้รู้สึกอยากจับต้อง...................
“จ้องฉันทำไม”
จู่ๆเขาก็ลืมตา ยกยิ้มมุมปาก จ้องมองหน้าเธอ
หยางเมิ่งฉีตกใจที่จู่ๆเขาก็ตื่น “ใครมองคุณ ฉันกำลังมีเรื่องให้คิดอยู่”
“คิดเรื่องอะไร หูถึงได้แดงขนาดนี้”
เขาขยับร่าง เข้าไปใกล้เธอ
เสียงเขาอ่อนโยน ทำให้เธอว้าวุ่นใจ เหมือนเธอรู้เป็นแบบนี้ต่อไปน่าจะไม่ใช่เรื่องดี เธอรีบพลิกตัว ยังไม่ทันได้ลงจากเตียง ก็ถูกเขาจับแล้วดึงกลับไป
เสียงล้มลงเตียง สิ่งที่เธอไม่คาดคิดคือ เขาทับอยู่บนตัวเธอ แถมยังจับมือที่งสองข้างของเธอไว้แน่น ถามแบบยิ้มๆ “เธอกลัวฉันขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใครกลัวคุณ” เธอพยายามดิ้น “ปล่อยฉันนะ...............”
“เธอกลัวว่าฉันจะทำอะไรหรอ”
หานจวิ้นซืออยู่ใกล้กับเธอมา ใกล้มากพอที่จะได้ยินเสียงหัวใจของเขา หยางเมิ่งฉีใจเต้นแรง เธอหยุดดิ้นแล้วยอมรับ “ใช่ ฉันกลัวว่าคุณจะทำอะไรฉัน”
“แล้วถ้าฉันทำขึ้นมาจริงๆล่ะ”
เธอกระพริบตา แล้วส่ายหน้า “คุณไม่มีทางทำ”
“มันก็ไม่แน่”
หานจวิ้นซือยกยิ้ม เขาค่อยๆก้มหน้าลง ปากใกล้จะแตะกันแล้ว หยางเมิ่งฉีหันหน้าหลบ แล้วพูดขึ้น “หานจวิ้นซือ คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”
เธอดีดดิ้น เห็นเขาดิ้นแรง หานจวิ้นซือตะคอกขึ้น “หยุดดิ้น”
เป็นการขู่ และเตือนในเวลาเดียวกัน
已经是最新一章了
加载中
