ตอนที่49 เธอเสียตัวให้ฉันแล้วหรอ

ต๭นที่49 เธอเสียตัวให้ฉันแล้วหรอ เลี่ยวฉินอาย “แล้วปกติไม่ได้ติดต่อกันหรอ” “MSN Email” “แล้วทำไมไม่เมลบอกเขาว่าหนูกำลังจะกลับมาล่ะ” “หนูบอก แต่เหมือนเขาจะไม่เห็น แล้วหนูก็โทรหาเขาด้วย แต่พอเขาเห็นเบอร์ที่โทรจากนอกเขาก็วางสายทิ้งไปเลย” หยางเมิ่งฉีทำหน้าไม่พอใจ เลี่ยวฉินเลิกคิ้ว “ทำไม เขาช่วยหนูประหยัด หนูยังไม่พอใจอีกหรอ” “หนูไม่ได้ไม่พอใจ หนูแค่พูดความจริง” “พอเถอะ ฉันพูดจบแล้ว อย่าลืมลูกชายฉันกับเธอเป็นอะไร จะทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังให้ดี” เลี่ยวฉินพูดจบก็เดินจากไป............. พอได้ยินเรื่องพวกนี้ทำให้เธอหมดอารมณ์ เธอเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างๆหาน จวิ้นซือ “เรากลับกันเถอะ ไว้ค่อยมาใหม่วันหน้า” “คนเมื่อกี้คือใคร” เขาสังเกตเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดี คงเป็นเพราะผู้หญิงคนเมื่อกี้พูดอะไรแน่นอน“ว่าที่แม่” หานจวิ้นซืออึ้ง “แม่ของแฟนเธอหรอ” “อืม” “อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เธอไม่ได้เข้าใจเราผิดใช่มั้ย” “แน่นอน เธอนึกว่าฉันจะได้สามีรวย” เธอเบ้ปาก น้อยใจ ตั้งแต่ปีแรกที่ไปเรียน ทุกครั้งที่กลับมาต้องโดนเธอต่อว่าเรื่องเดิมๆ ไม่เคนเป็นห่วงว่าเธอจะมีชีวิตความเป็นอยู่ยังไง ห่วงอยู่เรื่องเดียวคือกลัวว่าเธอจะสวมเขาให้ลูกชายตัวเอง “เธอไม่ถูกกับแม่ของเขาหรอ” หานจวิ้นซือถามยิ้มๆ เธอตอบกลับ “เกี่ยวอะไรกับคุณ...............” “ฉันเตือนด้วยความหวังดี ถ้าแฟนของเธอเชื่อฟังแม่ เธอห้ามแต่งงานกับเขาเด็ดขาด เธอไม่มีทางมีความสุขแน่นอน” “คุณจะซ้ำเติมฉันทำไม” “ฉันแค่พูดเตือนเธอด้วยความหวังดี” “เชอะ.............” หยางเมิ่งฉีไม่ยอมรับความจริง แต่ในใจเธอกลับคิดว่ามันเป็นเรื่องจริง “เดี่ยวเราไปกินข้าวด้วยกัน” “ไม่เป็นไรดีกว่า ฉันต้องต่อรถกลับอีก” “ไม่เป็นไร ลำบากเปล่าๆ” “ลำบากอะไร ฉันขับไปส่งเธอ ฉันยังไม่กลัว แล้วเธอกลัวอะไร” เธอถอนหายใจ “บ้านฉันอยู่ไกล ฉันกลัวว่าคุณจะหาทางกลับไม่เจอ” หานจวิ้นซือบีบหน้าผากเธอ “GPS มีไว้ทำมั้ย” เขาพูดมาขนาดนี้แล้ว ถ้าเธอยังปฏิเสธอยู่ก็คงจะดูไม่ดี “งั้นก็ได้...........” พวกเขาหาร้านอาหารเงียบแถวนั้น กินไปด้วยพูดคุยไปด้วย ใช้เวลาไปประมาณสองชั่วโมงกว่า เสียงโทรศัพท์เธอดังขึ้น พ่อโทรมา เธอรีบวิ่งออกไปรับข้างนอก ไม่นานหานจวิ้นซือก็เดินตามออกมา “กลับกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” รถขับมาตลอดทาง มองดูแสงไฟบนท้องถนน หยางเมิ่งฉีมีความรู้สึกไม่ค่อยอยากจากกับเขา “พรุ่งนี้ฉันกับผู้ช่วยน่าจะติดคุยงานทั้งวัน เธออยู่ที่บ้านไม่ต้องมาก็ได้” “อ่อ” “ใช่ เมื่อไหร่เธอจะนัดแฟนเธอออกมา” เธออึ้ง “อ่อ เขาไปทำงานนอกสถานที่” “คลาดกันได้ไง” หานจวิ้นซือยักไหล่ “อยากเจอเขาสักหน่อย” หยางเมิ่งฉีบ่นเบาๆ “จะเจอกันทำไม เจอกันอาจจะตีกันก็ได้” “วันหลังฉันแต่งงาน เดี๋ยวฉันส่งการ์ดเชิญไป ถึงเวลาก็ได้เจอกันเอง” หานจวิ้นซือเงียบ ไม่ได้พูดอะไรต่อ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางเมิ่งฉีตะโกนห้ามขึ้น “จอด จอด จอดตรงนี้ก็พอ” เขากำลังจะเปิดประตูลงจากรถตาม แต่ถูกเธอห้ามไว้ก่อน “คุณไม่ต้องลง เดี๋ยวถูกจับได้” “ถูกจับได้อะไร” หานจวิ้นซือ “เธอเสียตัวให้ฉันแล้วหรอ ” หยางเมิ่งฉีหรี่ตามอง และชี้ไปป้ายร้าน “เห็นยัง ร้านเกี๊ยวตรงนั้นเป็นบ้านฉันเอง ถ้าคุณลงจากรถ แล้วพ่อแม่ฉันเห็นมันจะไม่ดี............” หานจวิ้นซือถอนหายใจ “โอเค ไว้ค่อยโทรติดต่อกัน” “อืม ขับรถกลับดีๆ” เธอลงจากรถ แล้วพูดข้างหน้าต่าง “ถ้ากลับไม่ถูก โทรหาฉันได้ตลอด” “แต่ที่จริง ฉันคิดว่าไหนๆก็มาถึงแล้ว ลงไปทักพ่อแม่เธอหน่อยจะดีกว่า” “ไม่ต้องๆ คุณรีบกลับไปพักได้แล้ว บายๆ” หยางเมิ่งฉีโบกมือไล่ เธออยากให้พายุพัดเอาเขากลับซูริค เดินมาถึงหน้าบ้าน เธอได้ยินเสียงคุ้นเคย เธอชะงักเท้า ไม่ค่อยกล้าเดินเข้าไป “ฉีฉี มายืนทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่เข้าบ้าน” เธอหันหลังกลับ “แม่ แม่ไปไหนมา” “ไปซื้อบุหรี่ให้พ่อ” เฉียวยี่หลานสีหน้าไม่ค่อยดี ในมือหิ้วของไว้ หยางเมิ่งฉีคิดว่าแม่เธอโกรธที่เธอกลับบ้านดึก ไม่ได้คิดอะไรมาก เดินเข้าบ้านไป “น้าเลี่ยว มาได้ยังไงคะ” เธอพยายามกล่าวทักด้วยใบหน้ายิ้มๆ “อ่อ เมิ่งฉีกลับมาแล้วหรอ งั้นฉันขอตัวกลับก่อน ไหนๆเมื่อเย็นเราก็เจอกันแล้วหนิ” เลี่ยวฉีมองมาทางเธอ แล้วลุกขึ้นเดินออกจากบ้าน “นั่งต่อหน่อยสิ” หยางอี้เทียนพูดขึ้น หยางเมิ่งฉีรู้สึกโล่งใจ เห็นได้ว่าเธอไม่น่าจะได้พูดอะไรมั่วๆ แต่ทำไมดึกขนาดนี้เธอมาที่นี่ทำไม มันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน “ไม่แล้ว มันก็ดึกมากแล้ว เมิ่งฉีพรุ่งนี้มากินข้าวที่บ้านน้า แล้วเราค่อยคุยกัน” “อืม” เธอรีบรับปากไป เลี่ยวฉินกลับไป เธอรีบถามพ่อเธอ “พ่อ น้าเลี่ยวมาทำอะไรหรอ” “แล้วแกคิดว่ามาทำไม ก็มาคุยเรื่องแต่งานของแกกับจื่อเย่าไง” เขาพูดยิ้มๆ “เรื่องแต่งงานหรอ” เธอตกใจ “คงไม่ให้พวกหนูแต่งกันตอนนี้หรอกใช่มั้ย” พอพูดถึงเรื่องแต่งงาน เธอก็รู้สึกใจไม่ดี........... “ไม่ใช่ตอนนี้ จะรีบแค่ไหนก็ต้องรอให้แกเรียนจบก่อน” “พ่อ เรื่องแต่งงานพ่อกับแม่ไม่ต้องยุ่ง เดี๋ยวหนูคุยกับจื่อเย่าเอง” พ่อจ้องหน้าเธอ “ไม่ให้ยุ่งหรอ มีพ่อแม่ที่ไหนจะไม่ยุ่งเรื่องแต่งงานของลูกตัวเอง” “พ่อหมายถึงตอนศตวรรศที่20ใช่มั้ย นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว” “บอกหน่อยว่านี่มันยุคสมัยไหน”’ หยางเมิ่งฉีกลัวว่าพ่อจะโมโห เธอเลยพูดจาดีๆ “พ่อ มันหมดยุคการบังคับให้แต่งงานแล้ว เดี๋ยวหนูจะตัดสินใจเรื่องนี้ด้วยตัวของหนูเอง” “ฉันไม่ยอม” หยางอี้เทียนเอามือตบโต๊ะ ทำให้ลูกค้าในร้านตกใจ “ไปคุยกันข้างใน” แม่เธอพูดขึ้น พอเข้าข้างใน เขาชี้หน้าเธอ “โตแล้วใช่มั้ยถึงเก่งกล้าขนาดนี้ ไม่ให้ฉันยุ่ง แล้วแกเห็นฉันกับแม่แกเป็นอะไร แกมองดูสิมีลูกสาวบ้านไหนที่พูดจาแบบนี้กับพ่อแม่ตัวเอง” หยางเมิ่งฉีเริ่มโมโห “พ่อ หนูพูดอะไรผิด หนูแค่รู้สึกว่าเรื่องแต่งงานหนูกับจื่อเย่าจะเป็นคนตัดสินใจเอง แล้วมันผิดตรงไหน” “แล้วที่ฉันกับแม่จื่อเย่าคุยเรื่องแต่งานลูกสาว แล้วฉันผิดตรงไหน” “พ่ออย่าคิดว่าหนูไม่รู้ พวกพ่อไม่ได้ตกลงวันกันไปแล้วหรอ” จากที่เธอรู้จักพ่อของเธอและแม่สามีในอนาคต เธอมั่นใจคงจะกำหนดวันกันไปแล้ว “ตกลงกันไปแล้วจะทำไม เพราะไม่ว่ายังไงพวกแกก็ต้องแต่งกันอยู่ดี” “หนูไม่ยอม” เธอโกรธ แล้ววิ่งออกจากบ้านไป