ตอนที่50 ไม่ได้รู้สึกรัก

ต๭นที่50 ไม่ได้รู้สึกรัก แม่เธอวิ่งตามมาดึงแขนเธอไว้ “ฉีฉี ลูกพูดแบบนั้นกับพ่อได้ยังไง” “แม่ก็ดูพ่อดิ แววตาของเขาเหมือนอยากยกให้บ้านนั้นใจจะขาด ทำไมเขาต้องรีบอยากให้หนูแต่งงานขนาดนั้น หนูทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรอ” เฉียวอวี้หลานถอนหายใจ “ลูกคิดมากไปแล้ว พ่อกับแม่ไม่ลูกชาย มีแค่ลูกคนเดียว ถ้าเลือกได้ก็อยากให้หนูอยู่กับพ่อแม่ไปตลอดชีวิต แต่พวกเราทำไม่ได้ ทุกคนต้องแต่งงานมีครอบครัว ไม่ว่ายังไงก็ต้องแต่ง ก็เลือกเอาคนที่ดีๆ จื่อเย่าพ่อกับแม่ก็ค่อนข้างถูกใจ ขยัน ปากหวาน หลายปีมานี้ลูกเรียนอยู่เมืองนอก ที่บ้านมีปัญหาอะไรก็ต้องคอยพึ่งเขา ผู้ชายที่ดีขนาดนี้ลูกยังไม่พอใจอีกหรอ ฉีฉี เชื่อแม่ มีแค่จื่อเย่าที่เป็นคู่ที่ดีที่เหมาะสมกับลูกที่สุดแล้ว” เงียบไปสักพัก หยางเมิ่งฉีเงยหน้าถามเธอ “แม่ก็คิดว่าจื่อเย่าเหมาะกับหนูที่สุดแล้วใช่มั้ย” แม่เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย “ทำไม ลูกสองคนทะเลาะกันหรอ” “เปล่า หนูแค่รู้สึกว่า ระหว่างหนูกับเขาไม่มีความรู้สึกเหมือนเรารักกันจริง” “นั่นก็เป็นเพราะว่าความรู้สึกแน่วแน่น ก็เหมือนแม่กับพ่อไง ตอนเราวัยรุ่นก็ไม่รู้ว่าอะไรคือรัก แต่ก็อยู่ด้วยกันมาได้จนถึงทุกวันนี้” “อืม หนูรู้แล้ว” เธอไม่อยากพูดอะไรเยอะ เพราะพูดไปก็ไม่เข้าใจกัน อยู่กันคนละยุคคนละสมัยกัน “ฉีฉี อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้เรื่อง ลูกลืมเรื่องที่พ่อเคยบอกไปหมดแล้วใช่มั้ย” เธอตกใจ “แม่ พูดเรื่องอะไร” “เมื่อกี่แม่เห็นทุกอย่าง เจ้านายลูกดูแลตัวเองดีเกินไปรึเปล่า อายุ50กว่าแต่ยังดูเหมือนคนอายุไม่ถึง30” “คือ..............” เธอแก้ตัวไม่ออก ที่เธอไม่พอใจไม่ได้เป็นเพราะเธอกลับดึก แต่เป็นเพราะเห็นหานจวิ้นซือตอนมาส่งเธอ “ลูกไม่ต้องแก้ตัว แม่เชื่อแค่ในสิ่งที่แม่เห็น” “หนู้ยอมรับก็ได้ว่าหนูโกหก แต่ก็เป็นเพราะว่ากลัวพ่อจะเข้าใจผิด และหนูกับเขาเราไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน” “แม่ไม่สนใจว่าระหว่างลูกกับเขาเป็นอะไรกัน แต่เรื่องแต่งงานข้ามประเทศลูกเลิกคิดไปได้เลย ดูยายของลูกเป็นตัวอย่าง” พอพูดถึงเรื่องคุณยาย หยางเมิ่งฉีสีหน้าไม่ค่อยดี ลมหนาวพัดผ่านมา ทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว แม่กลับเข้าไปในร้านแล้ว พอเธอปรับอารมณ์ได้ หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาวีจื่อเย่า เธอลืมไปแล้วว่าครั้งล่าสุดที่โทรคุยกันเป็นเมื่อไหร่ ที่รู้คือมันนานมากแล้ว “ฮัลโหล เมิ่งฉี เธอกลับมาแล้วหรอ” ฉวีจื่อเย่าเห็นว่าเป็นเบอร์ในประเทศ กดรับอย่างรวดเร็ว “อืม ฉันส่งเมลไปคุณไม่ได้เปิดอ่านหรอ” “โน้ตบุ๊คฉันเสีย ส่งซ่อมยังไม่ได้ไปเอา” “อ่อ” เธอหยุดชะงัก “ฉันจะบอกว่าวันนี้แม่นายมาบ้านฉันด้วย” “เกิดเรื่องหรอ” “แม่นายกับพ่อฉันตัดสินใจกำหนดวันแต่งโดยที่ไม่ถามความเห็นจากพวกเรา” ตอนพูดคำนี้เธอหวังลึกๆว่าเขาจะยืนอยู่ข้างเธอ แต่ไม่นานเธอก็ต้องผิดหวัง “เรื่องแค่นี้เองหรอ” เขาพูดยิ้มๆ “กำหนดก็ให้กำหนดไป เพราะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องเป็นคนของฉันอยู่ดี” ที่ผ่านมาเธอมองข้ามความไม่ดีของเขามาตลอด แต่เรื่องเดี่ยวที่เธอทนไม่ได้คือเรื่องที่เขาชอบคิดว่าไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องแต่งงานกับเขา มองเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆ ถ้าไม่รัก ทำไมเขาต้องมาแต่งงานกับเธอ น้ำตาคลอ เธอตะโกนด่าเขา “ฉวีจื่อเย่า คุณฟังไว้ให้ดี ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือวันข้างหน้า ชีวิตของฉัน ฉันจะเป็นคนกำหนดมันเอง” หลังจากวางสาย เธอโยนมือถือลงตรงพื้นหญ้า เธอเงยหน้ามองดาวบนฟ้า พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ หลับตาลง ในหัวมีภาพของเขาพุดขึ้น พอนึกถึงเขา มันทำให้ใจเธอสงบ เธอเดินเข้าไปก้มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเบอร์โทรหา พอได้ยินเสียงอบอุ่นของเขา “สบายใจได้ ฉันไม่หลง” “หานจวิ้นซือ..............” เธอเรียกได้แค่เพียงชื่อเขา ก็สะอื้นพูดต่อไม่ได้ “เป็นอะไร” เขาฟังออกว่าเสียงเธอแปลกไป “คุณมาพาฉันไปหน่อย” พอเธอนึกถึงพ่อแม่ที่ไม่เข้าใจเธอ พอนึกถุงฉวีจื่อเย่าที่ไม่สนใจความรู้สึกของเธอ เธอโมโหเลยพูดแบบนั้นออกไป แต่ไม่นึกว่าหานจวิ้นซือจะตอบตกลงแบบไม่ลังเล “อืม เธอรอฉัน” สายถูกตัดไป หยางเมิ่งฉีไม่ได้รู้สึกเสียใจที่โทรไปหาเขา เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ แล้วเดินตามทางถนน ถึงจะไม่รู้ว่าต้องเดินไกลแค่ไหน แต่เธอมั่นใจถ้าเดินต่อไปเรื่อยๆเธอก็จะเห็นจุดหมายปลายทางเอง แสงไฟสว่างส่องมาทางเธอ เธอหยุดเดินแล้วเงยหน้ามอง เธอกำมือแน่น แล้วคลายออก แล้วกำใหม่ “โดนด่ามาใช่มั้ย” หานจวิ้นซือเดินลงจากรถ แล้วถามเธอยิ้มๆ “อืม..............” “ให้ฉันเดา” เขาเอามือกอดอก “ต้องเกี่ยวข้องกับแม่สามีในอนาคตแน่ๆ” หยางเมิ่งฉีไม่ตกใจที่เขาเดาถูก เพราะเธอรู้ว่าอะไรที่เขาเดาแล้วจะไม่ถูก “อือ..............” “เธอบอกเรื่องที่เจอเราเมื่อเย็นกับพ่อเธอหรอ” “เธอไม่ได้บอก” “แล้วเพราะอะไร” “พ่อฉันกำหนดวันแต่งงานอำเภอใจโดยไม่ถามฉันสักคำ” หานจวิ้นซือ “ถ้าไม่อยากแต่ง ก็แค่ไม่ต้องแต่ง” “พูดง่ายเนอะ ถ้าบอกให้คุณไม่ต้องแต่งงานกับเซี่ยหยาว คุณทำได้มั้ยล่ะ” “มันคนละเรื่องกัน ตอนนี้เราคุยเรื่องของเธอกันอยู่” เธอสูดจมูก “ช่างมันเถอะ มันไม่ใช่เรื่องที่น่าพูดถึง” เธอสูดหายใจ เดินเข้าไปเปิดประตูรถ ขึ้นนั่ง “ดึกๆดื่นๆ เธอโทรให้ผู้ชายมาพาเอาตัวเธอไป ไม่คิดว่ามันอันตรายไปหรอ” หานจวิ้นซือเดินตามเธอขึ้นรถ เอื้อมไปขาดเข็มขัดให้เธอ “ฉันแค่อยากหาใครสักคนที่ให้ที่พักฉัน ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วอีกอย่าง คุณไม่ใช่คนแบบนั้น” “เธอรู้ได้ไงว่าฉันไม่ใช่คนแบบนั้น” “ผู้ชายที่เขาคิดไม่ดีจริงๆ เขาคงไม่เปิดเผยตัวตนของตัวเองแบบนี้หรอก” “มันก็ไม่แน่ ผู้ชายเป็นสัตว์อันตราย เธออย่ามองฉันในแง่ดีเกินไป” หยางเมิ่งฉีมองเขา “คุณอย่ามาอำฉัน ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่ คนแรกที่ฉันนึกถึงคือคุณ คุณควรจะต้องภูมิใจ ไม่ใช่มาอำให้ฉันกลัวแบบนี้” หานจวิ้นซือยกยิ้ม “เธอมองฉันเป็นคนดีขนาดนั้น เพราะตั้งใจจะทำให้ฉันไม่กล้าทำอะไรเธอใช่มั้ย” เธอรู้ว่าเขาพูดเล่น เธอหันมองเขา “เธอมั่นใจขนาดเพราะเชื่อว่าฉันไม่กล้าทำ หรือ........ไม่อยากทำ” “ทั้งไม่กล้าและไม่อยาก” “งั้นมาลองดู” เขาเหยียบเบรกกะทันหัน แล้วกดไหล่เธอไว้ ตอนปากจะแตะกัน เธอรีบยกมือปิดปากตัวเอง “จะลองอีกมั้ย” ปลายจมูกของเขาแตะอยู่ที่คิ้วของเธอ เสียงลมหายใจร้อนๆของเขาอยู่บนตาเธอ ทำให้คนลุ่มหลง เธอส่ายหน้าพูดอู้อี้ในลำคอ “ไม่ลอง...........”