ตอนที่ 51 เมาแล้วเกิดอะไรขึ้น

ต๭นที่ 51 เมาแล้วเกิดอะไรขึ้น รถถูกขับเคลื่อนอีกครั้ง มองดูท้องถนนที่คุ้นเคยจากกระจกหลัง หยางเมิ่งฉีเอ่ยถามขึ้น “หานจวิ้นซือคุณก็คิดว่า ฉันเป็นผู้หญิงหัวดื้อเอาแต่ใจ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ถึงกับหนีออกจากบ้าน” เขายิ้มตอบ “ความดื้อรั้นเป็นสิ่งปกติของผู้หญิงทุกคน” “ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยดื้อหรือทำให้พวกท่านโกรธ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน มันเป็นเรื่องใหญ่ และสำคัญในชีวิตฉัน” “งั้นเธอก็ต้องรู้ใจตัวเอง ที่เธอไม่พอใจเป็นเพราะพวกเขาก้าวก่ายเรื่องแต่งงานของเธอ หรือเป็นเพราะเธอไม่อยากแต่งงานกันแน่” เธอคิดตาม “ก็ทั้งสองนั่นแหละ แต่ที่ฉันไม่อยากแต่งงานไม่ได้เป็นเพราะว่าอยากผิดสัญญาแต่เป็นเพราะว่ามันเร็วเกินไป เราทั้งสองก็ยังเด็กเกินไป เขาไม่ใช่ทายาทคนรวย และฉันเองก็ไม่ใช่ลูกสาวคนรวย เพราะฉะนั้นเราเลยต้องพึ่งพาตัวเอง ฉันไม่อยากต้องคอยทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องพวกนี้” หานจวิ้นซือพยักหน้า “เธอคิดถูกแล้ว ถ้าเรื่องพวกนี้ พ่อแม่เธอไม่เข้าใจ เธอก็คุยกับแฟนเธอสิ เพราะไม่ว่ายังไงการแต่งงานเป็นเรื่องของคนสองคน จะตัดสินใจกันยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับพวกเธอสองคน” เธอก้มหน้าลง แล้วบ่นเบาๆในลำคอ “ถ้าฉันคุยกับเขารู้เรื่อง ก็คงไม่ต้องกลายมาเป็นแบบนี้หรอก” เสียงเธอเบาเกินไปจนหานจวิ้นซือไม่ได้ยิน “เธอว่าไงนะ” “ไม่มีไร” เธอไม่อยากให้เขารู้ เพราะความรักของเธอไม่ได้สวยงามอย่าที่เขาคิด รถจอดอยู่หน้าโรงแรม กู้เฟิงเหยนเห็นทั้งสองคน เขาอ้าปากค้าง “ไหนว่าส่งเธอกลับบ้านไม่ใช่หรอครับ แล้วทำไมถึงกลับมาด้วยกันได้” เธอยิ้มเจื่อนๆ “ไม่อยากให้ฉันมาหรอ” “เปล่าครับ นี่เป็นโรงแรมไม่ใช่บ้านของผม ผมจะไม่ต้อนรับได้ยังไง แค่แปลกใจเฉยๆ” หยางเมิ่งฉีเดินไปเปิดประตูห้องที่หานจวิ้นซือจองไว้ให้ ก่อนปิดประตูเธอเอ่ยขึ้น “ถึงจะเป็นบ้าน คุณก็ไม่มีสิทธิ์ไม่ต้อนรับ” กู้เฟิงเหยนเผลอหัวเราะ “คุณหาน ผมไม่เคยเห็นใครตลกเหมือนเธอมาก่อน” หลังอาบน้ำเสร็จ เธอนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟา ไม่รู้เวลาผ่านไปนานขนาดไหน จู่ๆเสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เธอตกใจเรียกสติกลับมาได้ เธอมองดูเวลา นี่มันก็ห้าทุ่มครึ่งแล้ว ดึกขนาดนี้ใครจะมาเคาะประตู เธอเดินไปอยู่หน้าประตูแล้วเอ่ยถามขึ้น “ใคร” เธอนึกว่าหานจวิ้นซือ “ผมเองครับ กู้เฟิงเหยน” “คุณมีธุระอะไรรึเปล่า” “อืม เปิดประตูก่อนซิครับ” เธอเปิดประตูตามมารยาท กูเฟิงเหยนถือขวดไวน์ในมือ แล้วยกยิ้ม “คุณหานบอกว่าคุณอารมณ์ไม่ดี เรามาดื่มกันหน่อยมั้ยครับ” เธอโบกมือปฏิเสธ “ไม่ดีกว่า ขอบคุณค่ะ” เด็กสามขวบยังรู้เลยว่าดื่มแล้วทำให้เกินปัญหา แล้วอีกอย่างเธอไม่ใช่เด็กสามขวบ “ไม่ต้องมองผมด้วยสายตาแบบนั้นก็ได้ ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณสักหน่อย” หยางเมิ่งฉีรีบพูดอธิบาย “ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่ไม่ชอบดื่ม...........” “งั้นคุณช่วยดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อย ผมอารมณ์ไม่ค่อยดี” “ห้ะ คุณอารมณ์ไม่ดีเพราะอะไร”เธอถามด้วยใบหน้างงๆ “เรื่องมันยาว” กู้เฟิงเหยนเดินเข้ามาในห้อง วางขวดไวน์ไว้บนโต๊ะ “รอแปปนึง ผมขอไปเอาแก้วก่อน” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจ แล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องนอน หานจวิ้นซือกำลังดูงานอยู่ กู้เฟิงเหยนเปิดประตูเข้ามา “คุณหาน ไป เราไปดื่มกัน” “ดื่มหรอ” เขาขมวดคิ้ว “ดื่มที่ไหน” “ที่ห้องคุณหยาง” หานจวิ้นซือหัวเราะแห้ง “แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกคิดจะทำอะไร อยากสร้างภาพจัดฉากทำเรื่องอะไรที่ดีใช่มั้ย” “เธอจะแต่งงานแล้วนะครับ หรือคุณจะยอมปล่อยให้เธอกลายเป็นผู้หญิงของคนอื่นไปแบบนั้นจริง” เขาเงียบไปสักพัก ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปตบบ่าเขา “แกฟังให้ดี ฉันไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นเพื่อให้เธอกลายมาเป็นของฉัน” พูดจบ ก็เดินตรงเข้าไปในห้องของหยางเมิ่งฉี “หึ คุณมาได้ไง” เธอเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้ว กำลังรอกู้เฟิงเหยนอยู่ “ถ้าจะดื่มคนยิ่งเยอะยิ่งสนุก” กู้เฟิงเหยนเดินตามเข้ามา ในมือถือแก้วมาสามใบ เขาวางแก้วลงบนโต๊ะ เทไวน์ใส่แก้ว หยางเมิ่งฉีกำลังลังเล หานจวิ้นซือยื่นมือเข้าไปหยิบแก้วเธอขึ้นมา “เห้ย คุณหานครับ คุณหยิบผิดแก้ว” กู้เฟิงเหยนพูดห้าม แต่เขาไม่ฟังยกดื่มจนหมดแก้ว “ส่วนของเธอฉันจะดื่มแทนเอง” ไม่ดีร้องขอ แต่เป็นคำสั่ง กู้เฟิงเหยนยกขึ้นดื่มจนหมดแก้ว แล้วพูดขึ้น “งั้นพวกคุณดื่มกันเอง ผมขอตัวไปนอนก่อน” เพราะไม่ว่ายังไงก็คงเป็นไปไม่ได้ สิ่งที่เขาพยายามจะสร้างมันไม่ทางเกิดขึ้น หานจวิ้นซือดื่มอยู่คนเดียว ไม่นานก็ดื่มหมดไปครึ่งขวด ถ้าพูดถึงเรื่องอารมณ์ อารมณ์ของเขาไม่มีทางดีไปกว่าใครแน่นอน แต่ที่ไม่เหมือนคือ เขาไม่มีทางแสดงให้ใครเห็นอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา “พอเถอะ คุณเริ่มจะเมาแล้วนะ” หยางเมิ่งฉีดึงแก้วในมือเขาไป “ถ้าฉันดื่มหมด เธอก็ไม่ต้องดื่มแล้ว” “ถึงคุณไม่ดื่ม ฉันก็กะจะไม่ดื่มอยู่แล้ว” เขายิ้ม “ก็จริง แต่ฉันไม่ค่อยชินกับการทำอะไรแค่ครึ่งๆกลางๆไม่ทำให้เสร็จทีเดียว” เขายกดื่มแก้วสุดท้ายจนหมด หยางเมิ่งฉีบ่น “ความเคยชินบ้าอะไร” หานจวิ้นซือรู้สึกเมาจริงๆ เขานั่งพิงอยู่บนโซฟา มองดูหยางเมิ่งฉีด้วยสายตาร้อนผาว ในใจเริ่มมีความรู้สึกต้องการที่หักห้ามไม่ได้ “ไม่เป็นไรใช่มั้ย เดี๋ยวฉันพาคุณกลับห้อง” เธอดึงแขนเขาไว้ เดินได้เพียงแค่สองก้าว ก็เสียหลักล้มลงบนโซฟา แล้วถูกเขาทับอยู่บนตัวเธอ อยู่ๆบรรยากาศก็น่าตื่นกลัว เธออยากดันเขาออก แต่ถูกเขาจับกดข้อมือไว้ “ฉีฉี........” น้ำเสียงที่อ่อนโยน ทำให้หยางเมิ่งฉีเสียสติ ส่วนน้อยที่จะมีคนเรียกเธอแบบนี้ นอกจากฉวีจื่อเย่าแล้ว ไม่เคยมีใครที่จะทำให้เธอใจสั่นขนาดนี้มาก่อน หานจวิ้นซือมองเธอด้วยสายตาปรารถนาต้องการ เวลาผ่านไปนานมาก จนทำให้เธอลืมว่าตัวเองเป็นใคร ตกอยู่ในห้วงภวังค์.......... ริมฝีปากของเขาค่อยๆขยับไปใกล้เธอ ทีละนิดๆ ในใจลึกๆทั้งสองพยายามหักห้ามใจตัวเอง โดยเฉพาะหานจวิ้นซือ ทั้งๆที่เขารู้ว่าไม่ควรทำแบบนี้ แต่เขาไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้ ความปรารถนาที่เขามีต่อเธอ ถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ปลูกขึ้น ยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น ริมฝีปากเย็นจูบลงมา หยางเมิ่งฉีปิดตาลง สติเลือนหายไป............ เธอถูกเขาจูบจนหายใจแทบจะไม่ทัน เร่าร้อนแค่ไหน เป็นอารมณ์ความต้องการของชายหญิงคู่หนึ่งที่รักกัน ถึงจะมีความรู้สึกเร่าร้อนแบบนี้ได้ จูบกันอย่างร้อนแรง ไม่มีท่าทีที่จะหยุดง่ายๆ ความร้อนในตัวเขาทำให้หยางเมิ่งฉีหลงลืมตัว เธอเอื้อมมือไปคล้องคอเขา ตอบรับสัมผัสที่เขามอบให้ “ไม่ได้ ทำแบบนี้ไม่ได้” เธอผลักเขาออก แล้ววิ่งออกไป ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ เธอนั่งอยู่บนพื้น กอดเข่าตัวเองไว้แน่น ในหัวมีแต่ภาพของเชี่ยหยาวและฉวีจื่อเย่า เหมือนงูพิษที่ค่อยๆกัดกินใจเธอ