已经是第一章了
ตอนที่ 52 ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้
ตนที่ 52 ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้
สติค่อยๆกลับมา เธอดิ้นเสียงเคาะประตู “ฉีฉี เปิดประตู”
เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น เธอพยายามหักห้ามใจตัวเอง ทำไมต้องให้เธอมาพบเจอเขาในที่ผิดที่ผิดเวลา.............
“ฉีฉี”
หานจวิ้นซือเรียกเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขาเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้จักคุ้นเคยกันมานานหลายพันปี เขาเรียกชื่อเธอหลายร้อยครั้ง
หลังจากที่สงบสติได้ เธอยืนขึ้นแล้วเปิดประตูออก ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอยังคงเป็นผู้ชายคนเดิมที่แลดูอ่อนโยน แต่ต่างจากเดิมตรงที่ใบหน้าไม่ได้นิ่งเฉยเหมือนเคย
หานจวิ้นซือคว้าตัวเธอเข้ามากอด เอ่ยพูดขึ้นข้างๆหูเธอ “ฉันชอบเธอ ได้ยินมั้ย ฉันชอบเธอ”
ทันใดนั้น เหมือนท้องฟ้าถล่มลงทุกอย่างพังทลาย
“แต่ฉันไม่ได้ชอบคุณ”
“เธอโกหก”
เขามองตาเธอ เธอค่อยๆก้มหน้าลง
ใช่ เธอโกหก ถ้าเธอไม่ชอบเขา ก็คงไม่ตอบสนองเขาหรอก คำโกหกนี้เธอหลอกตัวเองยังไม่ได้เลย แล้วจะเอาหลอกคนอื่นได้ยังไง
“หานจวิ้นซือ ฉันไม่สนว่าคุณจะชอบฉันจริงๆหรือแค่อยากจะเล่นๆกับฉัน ฉันไม่ได้ชอบคุณ นี่เป็นเพียงคำตอบเดียวที่ฉันให้คุณได้ คุณไม่ต้องมาหาเหตุผลเพราะอะไร เพราะคุณเองรู้เหตุผลข้อนั้นดี”
เธอพยายามดีดดิ้น เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ สิ่งที่ทำให้คนเจ็บปวดที่สุดในโลกนี้คือการที่ไม่สามารถสารภาพรักกับคนที่เรารักได้
หานจวิ้นซือไม่ยอมปล่อยมือ เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง “คำตอบแบบนี้ฉันไม่ยอมรับ”
“แล้วคุณจะเอายังไง ฉันบอกชอบคุณไม่ได้ คุณมีคนที่คุณต้องแต่งงานด้วย แล้วฉันเองก็มีคนที่ต้องแต่งงานด้วยแล้วเหมือนกัน หานจวิ้นซือ เรื่องของเราเป็นไปไม่ได้ คุณได้ยินมั้ย มันเป็นไปไม่ได้”
หยางเมิ่งฉีร้องไห้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้เสียใจหนักขนาดนี้
“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ถ้าฉันรู้สึกดีกับเธอ อะไรที่มันเป็นไปไม่ได้ ฉันจะทำให้มันเป็นไปได้”
“คุณจะทำยังไง คุณบอกฉันมาสิ คุณอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องแต่งงานกับเชี่ยหยาว”
เธอสะอื้นไม่หยุด ร้องไห้เหมือนเด็กน้อย หานจวิ้นซือยกมือเช็ดน้ำตาให้เธอ แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ ก่อนหน้าที่ฉันจะรู้จักเธอ ฉันต้องใช้ชีวิตตามกฎเกณฑ์ที่วางไว้ แต่ตอนนี้ฉันยอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ”
การที่เขาบอกว่ายอมละทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ คำนี้ทำให้เธอหัวใจแตกสลาย............
“ความรักของคนสองคน ไม่ใช่ว่ายอมเสียสละแล้วจะได้รักกัน ถึงแม้จะไม่มีเชี่ยหยาว ก็ต้องมีปัญหาอื่นตามมา”
หยางเมิ่งฉีรู้ดี ระหว่างเธอกับเขา ไม่ได้มีเพียงแค่สองคนนั้นขั้นไว้ ระยะห่างระหว่างพวกเขาห่างกันมาก เธอไม่มีทางยอมละทิ้งพ่อแม่เพื่อเขา และเขาเองก็ไม่สามารถละทิ้งหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายไปโดยไม่สนใจดี
เคยมีหนังสือเล่มหนึ่งกล่าวไว้ ความรักคือการพบเจออย่างหนึ่ง คือการที่เรารู้สึกหัวใจเต้นแรงตั้งแต่แรกพบ
ถ้าการที่หยางเมิ่งฉีได้พบหานจวิ้นซือเมื่อสองปีก่อน จะทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ เธอยอมไม่ต้องพบเจอกันดีกว่า เพราะคงจะไม่ทำให้เธอรู้สึกแย่ รู้สึกผิดและเจ็บปวดแบบนี้
ดึกมากแล้ว แต่เธอก็ยังนั่งเงียบๆอยู่ท่ามกลางความมืดคนเดียว เมื่อหลายชั่วโมงก่อน คำพูดที่หานจวิ้นซือพูดทิ้งท้ายไว้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บมาจนถึงตอนนี้
“ถ้าเกิดความรักที่ฉันมีให้เธอทำให้เธอรู้สึกลำบากใจ งั้นก็คิดซะว่าฉันไม่เคยพูดมันออกมาก็แล้วกัน”
เขาเดินจากไปด้วยสีหน้า แววตาผิดหวัง
หยางเมิ่งฉีกุมหน้าอกไว้แล้วบอกกับตัวเอง : ถึงแม้ตอนนี้จะเจ็บปวด ก็ดีกว่าวันข้างหน้าไม่สามารถกลับตัวกลับใจหรือแก้ไขอะไรได้อีก
การที่ดิ้นร้นอยู่ระหว่างความรักและหน้าที่ ไม่ว่าจะเกิดกับใครก็คงจะรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน
เช้าวันรุ่งขึ้น พระอาทิตย์ขึ้นอีกครั้งหลังจากที่เธอนอนคิดมาทั้งคืน ก็ทำให้เธอยอมรับและจัดการกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองได้ขึ้นมาบ้าง
เธอล้างหน้า แล้วเดินมาอยู่หน้าห้องหานจวิ้นซือ เธอกำลังจะยกมือเคาะประตู
“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหยาง”
ได้ยินเสียงมาจากด้านหลังทำให้เธอตกใจ “อืม” เธอยิ้มแห้งๆให้กูเฟิงเหยน
“มาหาคุณหานหรอครับ”
“ใช่ เขายังไม่ตื่นหรอ”
“ตื่นแล้วครับ แล้วออกไปแล้วด้วย วันนี้ทั้งวันคงไม่กลับมาที่นี่”
เธอรู้ว่าวันนี้เขามีงานต้องทำ แต่แค่รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ “แล้วทำไมคุณไม่ไปด้วยล่ะ”
“เขาบอกให้ผมอยู่.............” กู้เฟิงเหยนมองด้วยสายตาแปลกใจ “ส่งคุณกลับบ้าน”
หยางเมิ่งฉีอึ้งไปเล็กน้อย คงคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้
“คุณหานฝากผมมาบอกว่าคุณไม่ต้องโกรธพ่อของคุณ ถึงเขาจะทำไม่ถูก แต่ยังไงสุดท้ายเขาก็ยังเป็นพ่อของคุณอยู่ดี”
“อันนี้ฉันรู้” เธอยิ้มแห้ง “งั้นฉันขอตัวกลับก่อน”
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่เป็นไร” เธอโบกมือ “ฉันอยากกลับคนเดียว”
กู้เฟิงเหยนเหมือนจะเดาออกว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เลยไม่ได้ฝืนใจเธอ เขาเดินไปส่งเธอหน้าโรงแรม แล้วเอ่ยเตือนเธอ “คุณหยางอย่าลืมนะครับ พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าเราต้องเดินทางกลับซูริค”
“อืม” เธอพยักหน้า
แล้วหันหลังกลับ ก้เฟิงเหยนรั้งเธอเอาไว้ “คือ...........”
“มีอะไรรึเปล่า”
“ผมอาจจะไม่ควรก้าวก่าย แต่ผมก็อดไมได้ คุณหานเขารู้สึกดีกับคุณจริงๆ”
หยางเมิ่งฉีก้มหน้า แล้วเอ่ยพูด “ฉันไม่ได้บอกว่ามันไม่จริง แต่เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปได้”
เธอดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับไปมอง เธอยอมตัดใจเจ็บตอนนี้ดีกว่าดื้อดันไปแล้วเจ็บไปตลอดในวันหน้า
กลับถึงบ้าน พ่อไม่สนใจเธอ เธอสูดหายใจเข้าแล้วเดินเข้าไปบอก “พ่อ หนูขอโทษ”
“คิดได้แล้วหรอ”
“อืม คิดได้แล้ว แต่เฉพาะเรื่องที่หนูหนีออกจากบ้าน แต่เรื่องแต่งงาน หนูไม่คิดว่าหนูผิด”
“แก.............”
“พ่อใจเย็นๆอย่าโมโหไป เรื่องนี้หนูจะไม่เจรจากับพ่อ แต่หนูจะไปคุยกับแม่จื่อเย่า ถึงเธอจะคุยไม่รู้เรื่อง แต่ก็ไม่เหมือนกับพ่อดื้อดึงเอาแต่ใจ”
ก่อนพายุฝนจะกระหน่ำมา เธอรีบหนี วิ่งมาบ้านจื่อเย่า
เลี่ยวฉีถือตะกร้ากำลังจะออกไปจ่ายตลาด พอเห็นเธอ ก็ยิ้มดีอกดีใจ “ฉีฉี มาแล้วหรอ ไป ไปจ่ายตลาดกับน้า”
หยางเมิ่งฉีตอบตกลง “ได้ค่ะ”
เป็นโอกาสดีที่เธอจะพูดให้เธอเปลี่ยนใจ
已经是最新一章了
加载中
