ตอนที่ 53 การนอกใจทางร่างกายและจิตใจ

ต๭นที่ 53 การนอกใจทางร่างกายและจิตใจ “คุณป้าคะ เรื่องแต่งงานที่คุยกับพ่อ จื่อเย่ารู้เรื่องด้วยมั้ย” “ไม่รู้ เรื่องนี้น้าตัดสินใจเองได้” “ถึงยังไงก็ควรถามความเห็นจากเขา บางทีเขาอาจจะยังไม่อยากแต่งตอนนี้ก็ได้นะคะ” “ไม่มีทาง จื่อเย่าอยากแต่งกับเธอจะตาย แล้วอีกอย่างเขาเชื่อฟังฉันทุกอย่าง เรื่องที่ฉันตัดสินใจเขาไม่เคยกล้าขัด” หยางเมิ่งฉีไม่พอใจ แต่ก็ต้องฝืนยิ้ม “แต่ว่าตอนนี้เราไม่มีอะไรเลย” “ไม่มีอะไร” “บ้าน รถ งาน สิ่งสำคัญพวกนี้ เราไม่มีอะไรเลยสักอย่าง” เลี่ยวฉิน “ใครว่าไม่มีบ้าน บ้านหลังนั้นของเราเธออยู่ไม่ได้หรอ” “ป้าคะ บ้านหลังนั้นมีคุณลุง น้า และลูกสาวของน้าอยู่ มันไม่พอหรอกค่ะ” “ไม่เป็นไร พอถึงเวลาเดี๋ยวป้ากับลุงไปนอนห้องจื่อเย่า แล้วพวกเธอไปนอนห้องใหญ่” เธอพูดไม่ออก แต่ก็พยายามพูดอธิบาย “เรื่องบ้านไม่ใช่ปัญหาใหญ่ สิ่งสำคัญคือหนูยังเรียนไม่จบ ยังไม่มีงานที่แน่นอน หนูอยากรออีกสองปีค่อยแต่งพอตอนนั้นเราคงมีทุกอย่างแล้ว พวกป้าก็ไม่ต้องเหนื่อยกันมาก” เธอคิดเผื่อทุกคน แต่เธอไม่เข้าใจ “เมิ่งฉี ฉันรู้สึกว่าครั้งนี้เธอกลับมาแล้วไม่เหมือนเดิม อยู่โน้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นใช่มั้ย ตอนนี้เธอเลยอยากหาข้อแก้ตัวล้มเลิกการแต่งงาน” หยางเมิ่งฉีส่านหน้า “มันไม่ใช่ ป้าคิดไปไกลแล้วค่ะ หนูแค่ให้คำแนะนำที่ดีกับทุกฝ่าย” “เรื่องพวกนี้เธอไม่ต้องกังวล ไม่มีรถก็เดินเท้าเอา เรื่องงานก็ค่อยๆหา ฉันไม่คิดว่าเรื่องพวกนี้จะส่งผลอะไรไม่ดีต่อการแต่งงาน” “ก็ได้ค่ะ เราอย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย” ก่อนมาเธอไม่ได้คาดหวังว่าจะเปลี่ยนอะไรได้ ความจริงมันก็เป็นอย่างที่เธอคิด “เมิ่งฉี อย่าหาว่าป้าปากไม่ดี ป้าคิดว่าเธอไปอยู่นอกมาหลายปี เหมือนความคิดเธอจะเปลี่ยนไป” “เปลี่ยนยังไงคะ” “เธอต้องการบ้าน ต้องการรถ เธอเองก็รู้ว่าฐานะทางบ้านของป้าเป็นยังไง เธอพูดแบบนี้ต้องการให้พวกป้าลำบากใจใช่มั้ย” หยางเมิ่งฉีเหนื่อยใจ แต่ก็พยายามอธิบาย “ที่หนูพูดมาทั้งหมดนี้ไม่ได้จะขอจากป้า แต่พวกหนูจะหาด้วยตัวเอง มันคือเป้าหมายในชีวิต การมีเป้าหมายไม่ดีหรอคะ” เลี่ยวฉินยิ้มแห้ง “การมีเป้าหมายเป็นเรื่องที่ดี แต่กลัวว่าจะโลภมากเกินไป ผู้หญิงสมัยนี้หวังแต่จะจับคนรวย ป้าไม่ได้ว่าหนู เพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง แม่สามีไม่ใช่จะฟังหรือเข้าใจอะไรได้ง่ายๆ หลังจากกินข้าวเที่ยงเสร็จ หยางเมิ่งฉีหาข้ออ้างขอตัวกลับบ้าน ระหว่างทาง เธอคิดไปมากมาย การที่เธอไม่อยากแต่งงานเป็นเพราะเรื่องฐานะทางการเงินที่ไม่มั่นคงจริงๆหรือเพราะมีเหตุผลอย่างอื่น เธอไม่กล้าเผชิญหน้าตรงๆ กับปัญหาข้อนี้ เป็นเพราะเธอตัดสินใจเชื่อว่าเป็นเพราะหน้าที่การงาน แต่ที่แม่จื่อเย่าพูดมันก็ถูก ปัญหาแค่นี้มันไม่เพียงพอต่อการจะเอามาเป็นเหตุผลในการจะไม่แต่งงาน กลับถึงบ้าน เธอเอ่ยพูดขึ้น “พ่อ แม่ หนูคิดดีแล้ว จะแต่งก็แต่งเลย” หยางอี้เทียนกับเฉียวอวี้หลานตกใจอึ้ง คิดในใจเลี่ยวฉินเก่งที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจได้ “ทำมั้ยจู่ๆถึงคิดได้ล่ะ” “ก็อย่างที่พ่อกับแม่พูด ไม่ว่ายังไงก็ต้องแต่งกันอยู่ดี แล้วจะเสียเวลายื้อต่อไปทำไม” การที่เธอพูดออกมาแบบนี้ ไม่ได้แค่จะพยายามพูดให้พ่อแม่สบายใจ แต่ยังพูดเพื่อเตือนสติตัวเองอีกด้วย เธอบังคับให้ตัวเองยอมรับความจริงข้อนี้ เธอหวังเพียงวันหนึ่งจะไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ตกดึก ในห้องโรงแรมห้าดาว มีคนยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ในมือถือแก้วกาแฟอยู่ เขามองดูข้างล่าง ทั้งเมืองเต็มไปด้วยแสสีไฟ “คุณหานครับ” กู้เฟิงเหยนยืนอยู่ข้างหลัง เอ่ยทักเบาๆ “อืม มีเรื่องอะไร” “ให้ผมโทรหาคุณหยางมั้ยครับ” หานจวิ้นซือหันหลังกลับ “แกคิดจะทำอะไรอีก” “มะรืนเราก็จะกลับกันแล้ว นอกจากที่ที่เราไปกันวันนั้น เซี่ยงไฮ้ยังมีที่เที่ยวอีกหลายที่ที่เรายังไม่ได้ไป ให้............” “อย่าเลย นานๆเธอจะได้กลับบ้านมาที ปล่อยให้เธออยู่กับครอบครัวไปเถอะ” หานจวิ้นซือเดินไปที่โต๊ะทำงาน เปิดโน้ตบุ๊กตั้งใจทำงาน กูเฟิงเหยนรู้ว่าการที่เขาตัดสินใจอะไรไปแล้วจะไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ เขาเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ก็ไม่ได้ไม่ทำอะไรเหมือนกัน ครึ่งชั่วโมงก่อนร้านเกี๊ยวปิด หยางเมิ่งฉีไปจ่ายตลาด เธอแอบหาเวลาโทรไปหาหาน จวิ้นซือ มองดูชื่อที่แสดงตรงหน้าจอ หานจวิ้นซือนิ่งไปสักพัก นิ้วเรียวยาวกดรับ “ฮัลโหล” หยางเมิ่งฉีรวบรวมความกล้า แล้วเอ่ยถาม “พรุ่งนี้คุณว่างมั้ย” “ว่าง มีไรรึเปล่า” “ฉันอยากพาคุณไปที่ที่หนึ่ง...........” เขาเงียบไปสักพัก แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ “อืม” “งั้นเอาตามนี้นะ พรุ่งนี้สิบโมงเดี๋ยวฉันไปหา” “อืม” หลังวางสาย หยางเมิ่งฉีแปลกใจเล็กน้อยที่หานจวิ้นซือไม่ถามว่าจะไปไหน เช้าวันต่อมา ฟ้ายังไม่สว่าง เธอก็รีบออกจากบ้านแล้วไปขึ้นรถที่ใจกลางเมือง พอถึงโรงแรม เธอเคาะประตูห้องหานจวิ้นซือ สักพักถึงจะมีคนมาเปิดประตู เขามด้วยใบหน้างุนงง “ทำไมมาเช้าจัง ไหนว่าสิบโมงไม่ใช่หรอ” “เพราะต้องเดินทางไกล ฉันกลัวเวลาไม่พอ เลยมาก่อน” “จะไปไหน” เขาถามเธอ เธอยิ้มตอบ “ขอปิดเป็นความลับก่อน” “รอแปปนึง ฉันขอไปเปลี่ยนชุดแปป” “ได้” เธอเดินเข้าไปในห้อง “อย่าใส่เสื้อผ้าที่เป็นแบรนด์นะคุณ เพราะที่ๆเราจะไปมันค่อนข้างกันดาน” หานจวิ้นซือแต่งตัวเสร็จเดินออกมา เขาใส่เสื้อสีดำธรรมดา กับกางเกงสูทยาว เป็นการแต่งตัวที่ธรรมดาที่สุดแล้ว แต่ก็ยังดูดีไม่ต่างอะไรจากเดิม “แบบนี้ได้มั้ย” “ก็พอได้” หยางเมิ่งฉีถอนหายใจ การที่คนคนหนึ่งดูดีไม่เกี่ยวอะไรกับเสื้อผ้าที่ใส่ ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับหน้าตา โดยเฉพาะหานจวิ้นซือ ถึงแม้จะให้เขาใส่เสื้อกระสอบ ก็ไม่สามารถทายหรือปกปิดความหล่อของเขาไว้ได้ ทั้งสองดินออกมาจากห้อง เจอเข้ากับกู้เฟิงเหยน เขาถามด้วยใบหน้างงๆ “หึ ไหนบอกว่า............” “เธอมาเอง” หานจวิ้นซือรู้ว่าเขาจะพูดอะไร ไม่รอให้เขาพูดจบ เลยพูดขัดขึ้นก่อน “แล้วพวกคุณจะไปไหนกันครับ” หยางเมิ่งฉีชิงตอบ “ไปที่ที่ดีๆ” “ผมไม่มีสิทธิ์ไปด้วยใช่มั้ย” ดูจากสถานการณ์แล้ว เขาหมดสิทธิ์ “ขอโทษด้วยนะ พาคุณไปไม่ได้จริงๆ” กู้เฟิงเหยนยกยิ้ม “ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือ”