ตอนที่54 ความโหดร้ายบนโลก

ต๭นที่54 ความโหดร้ายบนโลก หานจวิ้นซือเดาไม่ออกว่าหยางเมิ่งฉีจะพาเขาไปไหน ทำได้แค่ขับรถตามที่เธอบอก ขับไปนานมากกว่าจะถึงที่หมาย ตรงหน้าเป็นบ้านหลังหนึ่งที่เก่าแก่ สภาพภายในค่อนข้างทรุดโทรม “ที่นี่ที่ไหน” เขาถามด้วยใบหน้างงๆ “มากับฉัน” หยางเมิ่งฉีไม่ยอมบอกอะไร เธอมุดเข้าไปในประตูเหล็กเล็กๆ หานจวิ้นซือเดินตามหลังเข้าไป สักพักเขาก็เห็นคนแก่คนหนึ่ง นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆในบ้าน “ยาย” หยางเมิ่งฉีเดินเข้าไปทักเธอ ไม่นานเธอก็ฉีกยิ้ม เธอยกมือลูบหัวเธอ “ฉีฉี หลานกลับมาแล้ว” “ค่ะ หนูคิดถึงยายจังเลย คิดถึงมากๆ” “ยายก็คิดถึงหลานเหมือนกัน” รอยยิ้มของเธออ่อนหวาน หานจวิ้นซือยืนคิดอยู่บางอย่างอยู่ข้างๆ เมื่อนานมาแล้ว หยางเมิ่งฉีเคยให้เขาดูรูปของยายเธอ เป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างโบราณ สิบกว่าปีที่ผ่านมาเวลาได้ทิ้งร่องรอยไว้บนหนาเธอ พูดคุยไปสักพัก หยางเมิ่งฉีแนะนำเขา “ยายคะ นี่เป็นเพื่อนของหนูที่มาจากซูริค ชื่อ หานจวิ้นซือ” หานจวิ้นซือเดินขึ้นหน้า “สวัสดีครับ” เธอมองหน้าเขา แล้วพยักหน้ารับ “ยินดีต้อนรับ” เธอพุดเพียงคำเดียวแล้วลุกขึ้นยืน “ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวไปพักก่อน” หยางเมิ่งฉีพาเธอเข้าไปในห้องนอน แล้วเดินออกมา ปิดประตู เดินมาหาหานจวิ้นซือ “เห็นแล้วใช่มั้ย” “เห็นอะไร” “ยายฉันเศร้าโศกมาก” “เกิดอะไรขึ้น” เธอถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น “ความจริงแล้วตอนฉันให้คุณดูรูปแล้วบอกคุณว่าเธอสุขสบายดี ฉันโกหกคุณ เมื่อห้าสิบปีก่อน พ่อกับแม่ของยายจับเธอแต่งงาน ตอนนั้น อย่าว่าแต่การรักกันเลย ถึงทั้งสองจะตกลงจะแต่งงานกัน ไม่พบเจอกันก่อนแต่งงานเป็นเรื่องที่ผิด แต่ยายฉันดันไปตกหลุมรักผู้ชายที่มีฐานะร่ำรวย แล้วผู้ชายคนนั้นก็รักเธอเหมือนกัน ทั้งสองแอบคบกัน แล้วหลังจากนั้นยายก็ท้อง ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเขาจะแต่งงานกับเธอ เธอก็รอแล้วรออีก รอจนท้องโต โดนคนมากมายด่า เธอเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มีทางทำให้เธอผิดหวัง ในยุคสมัยนั้น การหนีงานแต่ง ท้องก่อนแต่ง มันเป็นปัญหาใหญ่ มีความผิดหนัก แต่เธอก็พยายามอดทนจนคลอดแม่ออกมา ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ ถึงมันจะยากลำบาก แต่เธอก็ยังเชื่อว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่มีทางหักหลังหรือทำร้ายเธอ จนกระทั่งแม่อายุสองขวบ ยายบังเอิญได้ข่าวว่าผู้ชายคนนั้นแต่งงานไปตั้งนานแล้ว เธอถึงยอมตัดใจ ยอมรับความจริงเรื่องการรักคนที่ไม่ควรรักเป็นเรื่องที่ผิด เพราะความต่างฐานะจะนำพาให้เกิดเรื่องที่โหดร้าย” หยางเมิ่งฉีพูดถึงนี่ น้ำตาเธอคลอ เธอคิด การที่เธอพูดแบบนี้ หานจวิ้นซือคงจะเข้าใจว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร “ความหวังสุดท้ายถูกดับไป หลังจากนั้นยายเลยกลายเป็นคนซึมเศร้า เธออาการหนักมาก ทุกครั้งที่อาการกำเริบเธอจะนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง หวังอยากเจอผู้ชายที่หักหลังเธออีกสักครั้ง” หานจวิ้นซือเจ็บปวดหัวใจ เขาไม่ได้สงสารเพราะยายโดนทิ้ง แต่เธอสงสารผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ ที่เธอใช้วิธีนี้มาบ่งบอกว่าเธอรู้สึกยังไงและกังวลอะไรอยู่ เธอหวาดกลัว เมื่อเทียบกันแล้วการที่ผู้ชายคนหนึ่งทิ้งให้ผู้หญิงคนหนึ่งรอเก้อ คงไม่มีผลกระทบใดๆกับเขา แต่ทางกลับกัน การที่ผู้หญิงคนหนึ่งต้องคอยรอผู้ชายคนหนึ่ง นั่นหมายความว่าเธอต้องทุ่มเทหรือใช้เวลาทั้งชีวิตในการรอคอย จับมือเธอไว้ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ แล้วพูดขึ้น “ฉีฉี การที่เจอเรื่องแบบเดียวกัน มันไม่ได้หมายความว่าจะมีตอนจบเหมือนกัน” เธอก้าวถอยหลัง หยางเมิ่งฉีอนุญาตให้ตัวเองซาบซึ้ง แต่ไม่ยอมให้ตัวเองใจเต้นแรง จะมีจุดจบเหมือนกันมั้ย มันก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลา แต่เธอไม่มีเวลามากมายขนาดนั้นเพื่อรอเวลานั้น เธอไม่อยากเดินตามทางที่ยายเคยเดิน ไม่อย่างนั้น แม่ของเธอคงต้องเสียใจมาก “ถ้าคุณไม่รังเกียจ อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนซิ” หานจวิ้นซือพยักหน้า “อืม” “งั้นคุณนั่งรอไปก่อน เดี๋ยวฉันไปจ่ายตลาด” “ฉันไปเป็นเพื่อน” “ไม่เป็นไร ฉันไปแปปเดียว เดี๋ยวก็กลับ” เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นคาว หยางเมิ่งฉีถือตะกร้าเดินวนไปวนมาที่ตลาด เธอไม่รู้ว่าหาน จวิ้นซือชอบกินอะไร พอคิดไปคิดมา เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรหากู้เฟิงเหยน เขารับสาย “ฮัลโหลครับ คุณหยาง” “ผู้ช่วยกู้ ฉันมีบางอย่างอยากถามคุณหน่อย คุณหานชอบกินอะไรหรอ” กู้เฟิงเหยนตกใจกับคำที่ได้ยิน “ห้ะ ว่าไงนะครับ” “ฉันอยู่ตลาด ตอนเที่ยง............” “อ่อ ผมเข้าใจแล้ว” เขาพูดขัดขึ้น “คุณหานชอบกินเนื้อผัดถั่วลิสง” “ไม่ใช่มั้ง” เธอแปลกใจ ได้ยินแต่เนื้อผัดพริก ไม่เคยได้ยินเนื้อผัดถั่วลิสง “เชื่อผมสิ ผมอยู่กับเขามานาน เรื่องนี้ผมมั่นใจ” “โอเคค่ะ” หลังจากซื้อของเสร็จ เธอเดินกลับมาที่บ้านยาย เธอมองเห็นหานจวิ้นซือนั่งอยู่บนบ้าน คีบบุหรี่ไว้ในมือ เงียบสนิท เงียบจนได้ยินเสียงลม ทำให้เห็นใบหน้าที่เศร้าหมองของเขาได้ชัดเจน “ฉันกลับมาแล้ว” เธอโบกมือ ฉีกยิ้มให้เขา แสงแดดส่องโดนหน้าเธอ ทำให้หน้าเธอแดงอมชมพู “เหนื่อยมั้ย” หานจวิ้นซือเงยหน้ามองเธอ แล้วยกยิ้ม “แค่ไปจ่ายตลาดเอง” เธอถอดเสื้อกันหนาวออก พับแขนเสื้อขึ้น “ลูกคนจนไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” “ให้ฉันช่วยมั้ย” เขายืนอยู่ตรงหน้าห้องครัว แล้วเอ่ยถามขึ้น หยางเมิ่งฉีส่ายหน้า “ไม่ต้อง ฉันไม่กล้าใช้แรงงานลูกคนรวยอย่างคุณหรอกนะ” ได้ยินเสียงเปิดประตู ทั้งสองหันหลังกลับไปมอง ยายของเธอตื่นแล้ว เธอเดินไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้หน้าบ้าน หานจวิ้นซือกำลังจะเดินเข้าไปทัก แต่ถูกหยางเมิ่งฉีดึงห้ามไว้ เธอบอก “ท่านชอบอยู่เงียบๆคนเดียว อย่าไปรบกวนเธอเลย” เธอเตรียมทุกอย่างเสร็จแล้ว บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย “ฉันทำไม่ค่อยเก่ง แต่ก็พอกินได้อยู่” หานจวิ้นซือมองดูเนื้อผัดถั่วลิสงจานนั้นไม่วางตา แววตาบ่งบอกอารมณ์หลายอย่าง “เป็นไรไป ไม่ชอบกินหรอ” “เปล่า ชอบๆ” ตะเกียบในมือเขาสั่นๆ “ถ้าชอบก็กินเยอะๆนะคุณ”