ตอนที่55 รสชาติหวานของผลไม้

ต๭นที่55 รสชาติหวานของผลไม้ หานจวิ้นซือคีบถั่วลิสง แล้วเอ่ยถามเธอด้วยความแปลกใจ “เธอรู้จักอาหารจานนี้ได้ยังไง” “ผู้ช่วยกู้บอกว่าคุณชอบกิน” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เพราะเธอไม่มั่นใจ กู้เฟิงเหยนแกล้งเธอรึเปล่า “อ่อ............” เขาพยักหน้า อารมณ์กลับไปนิ่งเฉยเหมือนเดิม หยางเมิ่งฉีไม่ได้ถามว่าอาหารจานนี้มีอะไรพิเศษสำหรับเขายังไง เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน ถามเยอะไปคงไม่ดี “ยายเธอใช้ชีวิตอยู่คนเดียวแบบนี้ ไม่โดดเดี่ยวเกินไปหรอ” ตอนหลังจาน หานจวิ้นซือเดินมาถามเธอ “จะให้ทำไงได้ ก็ท่านไม่ยอมจากที่นี่” “เธอดูแลตัวเองได้หรอ” “ได้สิ ถ้าโรคไม่กำเริบ เธอก็ใช้ชีวิตได้เหมือนคนปกติ” “แล้วท่านเคยสอนอะไรเธอมั้ย” หยางเมิ่งฉียกยิ้ม “เคยสิ ตอนฉันยังเป็นเด็ก ท่านสอนฉันว่า ฉีฉี ไม่ว่าหลานจะเจอปัญหาหนักหนามากแค่ไหน อย่ายอมแพ้ ต้องรู้จักขอบคุณ จำไว้ว่าความดีและซื่อตรงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่พระเจ้ามอบให้คนจนอย่างเรา” หานจวิ้นซือมองไปยังเธอ “ท่านสอนมาดีมาก” ทั้งสองอยู่จนถึงตอนเย็น ระหว่างนั้น พวกเขาพูดคุยกันมากมายเรื่องอดีตของยาย “ถ้าฉันเรียนจบ ฉันคงได้มาเยี่ยมยายบ่อยๆ” หยางเมิ่งฉีพูดขึ้นลอยๆ แต่ทำให้หานจวิ้นซือนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาเหยียบเบรกกะทันหัน แล้วเอ่ยถามขึ้น “เธอยื่นเรียนต่อโทได้มั้ย” เธอนิ่งอึ้งไปสักพัก เธออ่านจากสายตาเขาออก ว่าเขาคิดที่จะทำอะไร “ฉันไม่มีเงิน” เธอก้มหน้าลง เลี่ยงตอบคำถามของเขา เธอไม่ยอม และไม่อยากใช้ชีวิตอยู่ที่ซูริคต่อ “ฉันจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง” ขอเวลาแค่สองปีในการรั้งเธอไว้ เขามั่นใจว่าเขาสามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้ “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่มีความคิดนั้นในหัวตอนนี้” เธอก้มหน้าลง พยายามหักห้ามใจตัวเอง “ฉีฉี” หานจวิ้นซือผิดหวัง เขาจับไหล่เธอไว้ “ทำไมเธอต้องดื้อดึงขนาดนั้น ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี” “ฉันเล่านิทานให้คุณฟัง” หยางเมิ่งฉีเงยหน้า สบตาเขา “มีนางฟ้าคนหนึ่งกับเพื่อนของเธอบินเล่นอยู่บนฟ้า เธอมองเห็นผลไม้ต้นหนึ่ง เธอกำลังจะเด็ด แต่เพื่อนๆของเธอห้ามเธอเด็ด แต่เธอไม่ฟังเธอตัดสินใจเด็ดมัน ทั้งขมทั้งฝาด เพื่อนเธอบินหายไปหมด เพียงพริบตาเดียวเธอเสียปีกไป ทำให้บินไม่ได้อีกต่อไป ไม่สามารถรับแสงจากดวงอาทิตย์ และในที่สุดเธอก็ต้องตายไปอย่างโดดเดี่ยว ท้ายที่สุด ทำให้เธอเข้าใจว่าผลไม้หน้าตานากินแต่มีรสชาติขมฝาด” หลังจากเล่าจบ เธอถามเขา “คุณรู้มั้ยนิทานเรื่องนี้ต้องการจะสื่ออะไร” เขาส่ายหน้า เขาไม่ได้ไม่รู้ แต่เขาอยากรู้ว่าเธอจะพูดอะไร “นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ผลไม้ไหนที่ไม่ควรเด็ดก็ไม่ต้องเด็ด ไม่งั้น จะส่งผลกระทบไม่ดีต่อชีวิตของเรา” เงียบไปสักพัก หานจวิ้นซือพูดขึ้น “ไปกันเถอะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเงียบ บรรยากาศค่อนข้างสบายๆ อยู่ฉวีจื่อเย่าก็โทรมาขัดจังหวะ หยางเมิ่งฉีเหล่มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เธอกดรับ “ฮัลโหล” “ฉีฉี เธอยังโกรธฉันอยู่หรอ” “เปล่า” “แล้วทำไมเธอไม่ตอบข้อความฉันล่ะ” “ฉันไม่ได้รับ” เธอไม่ได้ประชด แต่เป็นเพราะเธอไม่ได้รับจริงๆ “ไม่ใช่มั้ง สัญญาไม่ดีหรอ คงเป็นเพราะฉันอยู่ที่ค่อนข้างกันดารมั้ง” “อ่อ” “เธอยังอยู่เซี่ยงไฮ้ใช่มั้ย ให้ฉันลางานไปหามั้ย” “ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับแล้ว” “ทำไมกลับไปเร็วจัง” “อืม” “งั้นก็ได้ เดินทางกลับดีๆล่ะ” “รู้แล้ว” กำลังจะวางสาย “แปปหนึ่ง................” “ว่าไง” “ฉันได้ยิน..........ได้ยินมาว่า..........” เหมือนเขามีอะไรจะพูด “ได้ยินว่าอะไร” “ได้ยินมาว่า เธอกับเจ้านายเธอใกล้ชิดสนิทสนมกันมากหรอ” “คุณหมายความว่ายังไง” เธอขมวดคิ้ว “ไม่มีอะไรมาก แค่อยากเตือนเธอว่าพวกเราสองคนต้องแต่งงานกัน อะไรที่เลี่ยงได้ก็เลี่ยง อย่าให้ใครเอาไปพูดเสียๆหายๆ” “ใคร ใครเอาไปพูด” นอกจากแม่คุณ จะมีใครอีก “เธอไม่ต้องสนใจ แค่ทำตามที่บอกก็พอ” เธอพยายามกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้โมโห “ถ้าคุณจะคิดแบบนี้ ฉันก็คงช่วยอะไรไม่ได้” เหมือนจะฟังน้ำเสียงเธอออก ฉวีจื่อเย่าเลยกดเสียงต่ำลง “ฉีฉี ฉันไม่ได้อะไร เพราะฉันเชื่อใจเธออยู่แล้ว แต่จะทำอะไรก็อย่าให้มันเกินไป” เหอะ น่าขันนัก บอกว่าเชื่อใจเธอ แต่ดูพูดเข้า “ขอบคุณ แต่คำพูดคุณสวนทางกันนะ” หยางเมิ่งฉีพยายามกลั้นน้ำตาไว้ เธอไม่อยากให้หานจวิ้นซือเห็นว่าเธอทะเลาะกับเขา เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอไม่มีความสุข.............. แต่ ดูเหมือนจะยากมาก หลังจากวางสาย เธอหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองดูฝนที่โปรยลงมา “พ่อแม่เธอรู้มั้ยว่าพรุ่งนี้เธอจะกลับซูริคแล้ว” หานจวิ้นซือถามขึ้น “รู้” “ถ้างั้นฉันขับรถไปส่งเธอเอากระเป๋าสัมภาระ วันนี้นอนโรงแรมแล้วกัน พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องรีบมาก” “โอเค ขอบคุณนะ” เธอไม่เคยรู้สึกขอบคุณเขาขนาดนี้มาก่อน ไม่ใช่เพราะว่าเขารอบคอบ แต่เป็นเพราะว่าเขารักษาระยะห่างไว้ได้ดี ทั้งๆที่เขารู้ว่าเธอทะเลาะกับแฟน เขาไม่เคยถามหรือพูดอะไรเพื่อตอกย้ำความเจ็บของเธอ พอถึงโรงแรม ลงจากรถ กู้เฟิงเหยนเดินหน้าบึ้งเข้ามาทัก “คุณหาน ผมมีเรื่องไม่ดีจะบอก...........” “เรื่องอะไร” หานจวิ้นซือขมวดคิ้ว ถามกลับ กู้เฟิงเหยนเหล่มองหยางเมิ่งฉี แล้วพูดเบาๆ “คุณเชี่ยมาครับ” พูดจบ เชี่ยหยาวก็เดินออกมาจากโรงแรมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แล้วเรียกชื่อเขา “จวิ้น”