ตอนที่ 57 จูบที่เร่าร้อน

ต๭นที่ 57 จูบที่เร่าร้อน หยางเมิ่งฉีกินเกี๊ยวไปด้วย ฟังที่กู้เฟิงเหยนเล่าไปด้วย เธอค่อยๆรู้สึกไม่อยากกินแล้ว “แล้วถ้ามันสำคัญกับเขาขนาดนั้น แล้วคุณบอกให้ฉันทำทำไม มันเท่ากับว่าเรากำลังตอกย้ำความเจ็บของเขา” “มันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น คุณหานรักแม่มาก ตั้งแต่ที่แม่เขาเสียไป เขาก็กลายเป็นคนเย็นชา จนกระทั่งได้เจอคุณ เขาค่อยๆเริ่มมีความรู้สึกอีกครั้ง กลางวันถึงผมจะไม่อยู่ที่นั่นด้วย แต่ผมมั่นใจว่าที่คุณทำอาหารจานนั้นให้เขากิน เขาต้องดีใจมากแน่นอน” เธออยากร้องไห้ เธอวางตะเกียบลง “ฉันกินอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ” เธอลุกขึ้น แล้วเดินเข้าไปเก็บของในห้อง แม่เธอเดินตามเข้ามา “ฉีฉี ลูกอย่าลืมที่สัญญากับแม่เอาไว้นะ” “อืม หนูรู้” ความหวังของแม่ เธอไม่มีทางทำให้เธอผิดหวัง ถึงตัวเองจะไม่มีความสุข แต่ขอแค่พวกเขามีความสุขก็พอแล้ว พวกเธอบอกลาด้วยความยากลำบาก ขากลับ เธอคิดถึงคำพูดที่กู้เฟิงเหยนบอก ทำให้เธออารมณ์ไม่ค่อยดี พอถึงโรงแรม ตอนแรกเธออยากจะหลบหน้าไม่อยากเจอพวกเขา แต่ก็ดันเจอกันได้ “กินมื้อเย็นรึยัง” หานจวิ้นซือถามด้วยความเป็นห่วง เธอพยักหน้า ตอบกลับ “กินแล้ว” “ผมก็กินแล้ว กินเกี๊ยวที่บ้านเธอมา รสชาติอร่อยมาก” กู้เฟิงเหยนตั้งใจพูดอวด เป็นอย่างที่คิด หานจวิ้นซือทำหน้าไม่พอใจ แต่ก็พยายามไม่แสดงอาการมาก “พวกเธอไปพักกันก่อน ฉันมีธุระจะออกไปข้างนอก” “อืม” พยักหน้า เธอถือกระเป๋าแล้วรีบเดินเข้าไป เธอมองเห็นสายตาไม่พอใจของเขา ตกดึก เธอนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียง พรุ่งนี้พอกลับไป เธอคงจะไม่ได้ติดต่อกับหานจวิ้นซืออีก แต่เหมือนจะมีคำพูดอีกมากมายที่อยากจะบอกเขา แต่ไม่ทันได้พูด ถ้าเกิดเชี่ยหยาวไม่มา เธอคงได้บอกเขาออกไปทีเดียวจนหมด ตอนนี้ประมาณตีหนึ่ง หลังหานจวิ้นซือพาเชี่ยหยาวออกไป ก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ไม่ใช่ คงกลับมากันแล้ว แต่เธอไม่เห็นเอง เขาพักอยู่ห้องข้างๆเธอ แต่เธอไม่กล้าเอาหูแนบฟังเสียง เธอพยายามนับแกะ แกะหนึ่งตัว แกะสองตัว ทำให้เธอค่อยๆเริ่มง่วง จู่ๆก็มีเสียงข้อความดังขึ้น เธอตกใจ รู้สึกว่าน่าจะเป็นเขา และเป็นเขาจริงๆ เธอเปิดอ่าน “เปิดประตู” เปิดประตูหรอ เธอตกใจ ไม่เชื่อตาตัวเอง เขาบอกให้เธอเปิดประตู อย่าบอกนะว่าเขาอยู่หน้าห้องเธอ เธอไม่ได้คิดอะไรมาก กระโดดลงจากเตียง ไม่ทันได้เปิดไฟ แต่วิ่งไปประตูให้เขาก่อน เงาดำพุ่งเข้ามาในห้อง เหมือนเมื่อสองปีก่อน เขาเอามือกุมหน้าแล้วดันตัวเธอติดไว้กับผนัง ถึงจะมืด แต่ก็เห็นใบหน้าเขาได้ชัดเจน พวกเขาสบตากันนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร............. “คุณ...........” เธอกำลังจะอ้าปากพูด แต่ถูกเขาจูบปิดปาก เหมือนทั้งโลกเงียบสนิท ไม่รู้ว่าพวกเขาจูบกันนานเท่าไหร่ หยางเมิ่งฉีถูกจูบจนแทบจะหายใจไม่ออก เธอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขา เลือดร้อนในตัว เธอเผลอยกมือไปคล้องคอเขา ได้กลิ่นมิ้นต์จากลมหายใจของเขา ความโลภเธอค่อยๆเพิ่มขึ้น ในหัวเธอมีทั้งเสียงเห็นด้วยกับเสียงค้าน เสียค้าน “หยางเมิ่งฉีเธอจะทำแบบนี้ไม่ได้ เธอจะปล่อยตัวปล่อยใจแบบนี้ไม่ได้ เธอจะปล่อยให้ตัวเองมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นไม่ได้” แล้วอีกเสียงหนึ่งบอกเธอว่า “ปล่อยไปตามเสียงหัวใจ ความรักมันเป็นเรื่องที่เห็นแก่ตัว ขอแค่รักกันมันไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้” บางครั้ง เธออยากปล่อยตัวปล่อยใจสักครั้ง ก็เหมือนตอนนี้ เธอไม่อยากคิดอะไรมาก ปล่อยไปตามเสียงหัวใจตัวเอง แต่จะทำแบบนี้ได้หรอ หลังจากที่ปล่อยไปแล้วล่ะ สิ่งที่รอเธออยู่คืออะไร หรือบางที สิ่งที่รอเธออยู่ อาจจะเป็นแค่ความเจ็บปวด หานจวิ้นซือออกจากปากเธอ ไม่เหมือนคืนนั้น ที่ต้องการครอบครองตัวเธอ ทั้งสองสบตากันในความมืด แล้วเขาก็ดึงเธอเข้ามากอด แล้วเอ่ยพูดข้างหูเธอ “ฉีฉี ถ้าฉันให้อนาคตที่แน่นอนกับเธอไม่ได้ ฉันไม่มีทางร่วงเกินเธอ” เธอต้องขอบคุณที่เขารู้สึกแบบนั้น แต่ทำไมใจเธอถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ “หานจวิ้นซือ ทุกครั้งคุณก็บอกว่าจะไม่ทำ แต่คุณก็ทำมันทุกครั้ง” หยางเมิ่งฉีผลักเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม “บางครั้งมันก็ห้ามใจไว้ไม่ได้” “แล้วมันยังไงล่ะ คู่หมั้นของคุณอยู่ข้างๆห้อง ถ้าเกิดเธอจับได้ขึ้นมาคุณจะให้ฉันทำยังไง” “สักวันเธอก็ต้องรู้อยู่ดี ฉันตัดสินใจแล้ว” “ตัดสินใจทำอะไร” “ยกเลิกงานแต่ง” ได้ยินดังนี้ เธอรีบพูดห้าม “ไม่ได้ คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้” “นี่มันเรื่องของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาห้าม” หยางเมิ่งฉีอึ้งไปสักพัก แล้วพูดอธิบาย “ฉันหมายถึง คุณอย่ารีบร้อนด่วนตัดสินใจ คิดดีก่อน” “เธออยากให้ฉันแต่งงานกับเชี่ยหยาวหรอ” หานจวิ้นซือถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอเริ่มใจอ่อน “ฉันหวังเพียงแค่ให้คุณมีความสุข” เป็นครั้งแรกที่เธอเผชิญหน้าตรงๆกับปัญหานี้ “ฉันรู้ว่าคุณมีเหตุผลที่ต้องแต่งงานกับเธอ ไม่ว่ามันจะด้วยเหตุผลอะไร ฉันไม่อยากให้คุณเปลี่ยนแปลงมันเพราะฉัน” “เธอรู้ได้ไงว่าฉันเปลี่ยนมันเพราะเธอ มันอาจจะเป็นเพราะว่าฉันอยากรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองก็ได้” “ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็คงพูดอะไรไม่ได้” เขายิ้ม “ถ้าไม่ใช่แบบนั้น เธอจะพูดอะไรล่ะ” “ฉันอยากบอกแค่ ขอให้คุณมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุข” “มีความสุขได้ยังไง ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่เราไม่ได้รัก” เธอมักจะถูกเขาต้อนให้จนมุม เผชิญหน้ากับสายตาของเขา อยากหลบก็หลบไม่พ้น อยากหนีแต่ก็ไม่กล้า “ฉันเห็นใจในความทุกข์ของคุณ แต่ขอโทษนะ ฉันเองก็คงช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน” “เธอเห็นใจฉันหรอ ฉันยังไม่ทันได้เห็นใจเธอเลย แต่เธอกลับเห็นใจฉันงั้นหรอ” เธอหน้าแดง “ฉันมีอะไรให้คุณมาเห็นใจ” “เธออย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่า ความสัมพันธ์ของเธอกับแฟนเป็นยังไง”