已经是第一章了
ตอนที่ 58 อยู่กับฉันนะ
ตนที่ 58 อยู่กับฉันนะ
ไม่อยากยอมรับว่าเขาเข้าใจถูก เธอปากแข็ง “อย่าเมารวมสิคุณ คุณไม่มีความสุข คุณเลยคิดว่าคนอื่นจะไม่มีความสุขเหมือนคุณ”
“ยังจะมาปากแข็งอีก”
หานจวิ้นซือเอามือดีดหน้าผากเธอ “รู้มั้ยทำไมดึกขนาดนี้แล้ว ฉันถึงมาหาเธอ”
“ไม่รู้”
“ฉันไม่พอใจ”
“ไม่พอใจอะไร” ตอนแรกเธออยากถามว่าใครไปทำอะไรให้ แต่พอคิดไปคิดมา ช่างมันเถอะ จะใครก็ช่างแต่คงไม่ใช่เธอ
“ทำไมกู้เฟิงเหยนไปบ้านเธอได้”
เธองงไปสักพัก แล้วยกยิ้ม “คุณไม่ได้กำลังหึงใช่มั้ย”
หน้าตาดี การกระทำสุภาพบุรุษอย่างหานจวิ้นซือ เวลาหึงขึ้นมาเธอจะเป็นยังไง มันทำให้คนอยากรู้อยากเห็น
“จะใช่หรือไม่ใช่ก็ช่าง ฉันแค่อยากรู้ว่าทำไมเขาไปได้ ฉันถึงไปไม่ได้”
“คุณดูดีเกินกว่าจะให้คุณปลอมตัวได้”
“กู้เฟิงเหยนไปไหนฐานะอะไร”
“คนขับรถของเจ้านายไง”
หานจวิ้นซือนิ่งเงียบไป แล้วพูดขึ้น “แล้วทำไมฉันถึงปลอมเป็นคนขับรถบ้างไม่ได้ล่ะ”
หยางเมิ่งฉีพูดขึ้น “จะบ้าหรอ หน้าตาอย่างคุณเนี่ยนะ ไปถึงหมูบ้านฉันนะ การที่ฉันบอกพวกเขาว่าคุณคือคนขับรถ ให้ตายยังไงก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก”
พอคิดไปคิดมาเธอก็แอบสงสัย “แล้วคุณจะอยากไปบ้านฉันทำไมหรอ”
“แค่อยากไปดู”
“มีอะไรน่าดู วันหลัง................”
“อย่าบอกฉันว่าตอนเธอแต่งงานแล้วค่อยมาดู”
“เหอะ ฉันกำลังจะพูดแบบนั้นพอดีเลย”
หานจวิ้นซือมองแรงเธอ แล้วส่ายหัว “เดี๋ยวเถอะ”
เธอยิ้ม แล้วเปลี่ยนเป็นน้ำเสียจริงจัง “เออใช่ ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ”
“ว่ามา”
“วันนี้ผู้ช่วยกุ้เขาบอกอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคุณให้ฉันฟัง รวมทั้งเรื่องเนื้อผัดถั่วลิสง.............” เธอพูดด้วยความระมัดระวัง มองดุสีหน้าของเขา แล้วค่อยๆพูดต่อ “ฉันคิดไม่ถึงว่า คุณเองก็จะมีมุมที่ทุกข์ใจ...........”
“พอเลย”
หานจวิ้นซือพูดขัดขึ้น “คนเรามันก็ต้องมีมุมทุกข์ใจบ้าง เธออย่ามองฉันด้วยสายตาสงสารแบบนั้น”
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“หรอ แล้วเธอหมายความว่ายังไงล่ะ”
เขายกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
“การที่เราได้มาเจอกัน ก็ถือว่าโชคชะตาที่ดี ไหนๆฉันก็ใกล้จะเรียนจบแล้ว ก่อนจะไม่ได้เจอกัน ฉันอยากให้คุณรับปากฉันว่าจะดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้เกิดเรื่องเหมือนเมื่อสองปีก่อน แล้วอย่าให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย ไม่ว่าคุณจะมีศัตรูมากมายแค่ไหน คุณต้องเชื่อมั่นว่า ยังมีคนอีกมากมายอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ต่อ”
“แล้วเธออยากให้ฉันอยู่ต่อ หรืออยากให้ฉันหายไป”
“รู้แล้วยังจะมาถามอยู่”
“เห้อ.......” เขาถอนหายใจ “กู้เฟิงเหยนชอบพูดให้ฉันเหมือนเป็นคนไม่มีคนคบ เธออย่าไปเชื่อคำพูดของเขา เขาบอกมันให้ใครฟังไปเรื่อย ทำให้คนใจอ่อน ยิ่งเห็นคนร้องไห้เขายิ่งมีความสุข”
หยางเมิ่งฉีไม่เชื่อว่ากู้เฟิงเหยนจะหลอกเธอ ในทางกลับกัน เธอรู้สึกได้ว่าหานจวิ้นวือไม่อยากให้ใครต้องมาคอยเป็นห่วงตัวเอง
“อย่ามาพูดเป็นเล่น ฉันจริงจังนะ รับปากฉันมาสิ”
คนเราต้องมีชีวิตอยู่บนความเชื่อ ถ้าเกิดเขารับปาก ก็ต้องทำตามที่พูดไว้
หานจวิ้นซือเงียบไป แล้วเอ่ยพูดขึ้น “ถ้าเธอเป็นห่วงฉันขนาดนี้ ก็คอยอยู่ข้างฉันสิ”
หยางเมิ่งพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ “คุณก็รู้ไม่ว่ายังไงฉันก็รับปากคุณไมได้ แล้วยังจะพูดอีก”
“พูดออกมาอาจจะมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย แต่มันก็ดีกว่าไม่พูดหรือทำอะไรเลย”
ผู้ชายที่กล้าหาญ จะกล้าเสี่ยงไม่กลัวแพ้
อยู่ๆเสียงมือถือเขาก็ดังขึ้น หานจวิ้นซือมองแล้วกดวางอย่างไม่ลังเล
แต่เธอก็กดโทรกลับมาอีก จนกว่าเขาจะยอมรับ “ดึกขนาดนี้แล้วมีอะไรรึเปล่า”
น้ำเสียงอ่อนโยนแต่ห่างเหิน
“นอนยัง”
เชี่ยหยาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นใจเหมือนรู้ว่าเขาไม่อยู่ห้อง
เพราะอยู่ใกล้กันมาก หยางเมิ่งแอยากแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก็คงไม่ได้ เธอรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนตัวเองขโมยของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดี หรือทำลายใครก็ตาม
หานจวิ้นซือไม่เคยโกหก โดยเฉพาะกับเชี่ยหยาว แต่กลับถูกใบหน้ารู้สึกผิดของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาเปลี่ยนใจ “นอนแล้ว”
“อืม ฝันดีนะ”
เธอพูดด้วยนำเสียงไม่พอใจ แล้ววางสายไป
“ไปได้แล้ว”
หยางเมิ่งฉีเปิดประตูให้เขา หันมองระเบียงที่ว่างเปล่า เธอโล่งใจ กำลังจะหันหลังบอกเขา แต่กลับถูกเขาดันตัวให้ชิดกับผนัง “ฉันรับปากกับเธอว่าจะเคารพในการตัดสินใจของเธอ แต่เธอก็ต้องรับปากว่าหลังจะกลับไปแล้ว จะไม่หลบหน้าฉัน”
เธอตกใจ แล้วหันมองซ้ายมองขวา “คุณปล่อยฉันนะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“เห็นก็เห็นสิ ฉันไม่แคร์”
หานจวิ้นซือไม่ชอบทำอะไรหลบๆซ่อนๆ ถ้าไม่ได้เป็นเพราะห่วงความรู้สึกของเธอ เขาคงตอบเชี่ยหยาวไปตามตรงแล้ว
“คุณไม่แคร์แต่ฉันแคร์”
หยางเมิ่งฉีพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ เธอไม่เคยถูกใครทำลาย แล้วเธอเองก็ไม่อยากทำร้ายใครด้วย
จะบอกว่าเธออ่อน หรืออะไรก็ช่าง เธอไม่ได้กล้าพอที่จะทำร้ายคนอื่น
สัญญาที่ให้ไว้เชี่ยหยาวเธอไม่เคยลืม จนถึงตอนนี้เธอไม่เคยคิดที่จะลืมหรือผิดคำพูด
“รับปากฉันมาแล้วฉันจะปล่อย”
ไม่ว่าจะเป็นคนดีหรือคนเลว ทุกคนล้วนมีด้านมืด หานจวิ้นซือมั่นใจว่าเธอจะต้องยอมเขาแน่นอน เลยไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ
“ก็ได้ ฉันรับปากก็ได้”
ในเวลาแบบนี้เธอไม่มีทางเลือกมาก สิ่งที่ทำได้คือยอมๆเขาไป
หานจวิ้นซือกลับไปแล้ว ภายในห้องเงียบสนิท ทิ้งไว้เพียงแค่กลิ่นอายของเขา
เธอพิงอยู่ข้างประตู ใจที่ไม่นิ่งอยู่แล้วในตอนแรก ตอนนี้ถูกเขากระตุ้นให้วุ่นวายกว่าเดิม เธอเริ่มกังวลว่าการที่เธอเข้าใกล้หานจวิ้นซือมากเท่าใดจะเป็นการทำให้เธอถอยห่างจากฉวีจื่อเย่ามากเท่านั้น…………
ผู้ชายที่เพอร์เฟคยากที่จะทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ใจเต้น
ตอนเผชิญหน้ากับหานจวิ้นซือ เธอพยายามไม่เผลอใจ พยายามยึดมั่นความเชื่อของตัวเอง เธอกลัวว่าคนอื่นจะว่าเธอเป็นผู้หญิงที่หน้าไม่อาย ถ้าเธอบอกคนอื่นว่าการที่เธอเปลี่ยนใจเป็นเพราะว่าเจอรักแท้ คงไม่มีใครเชื่อ คนอื่นคงคิดว่าเธอรักเพราะเห็นแก่เงิน
มันก็จริง ความรักของคนจนไม่มีทางมีค่า
已经是最新一章了
加载中
