ตอนที่ 59 ไม่มีทางเดินเข้าไปในใจของเขาได้

ต๭นที่ 59 ไม่มีทางเดินเข้าไปในใจของเขาได้ ไม่ใช่ซินเดอเรลล่าทุกคนจะหารองเท้าแก้วของตัวเองพบ ถ้าคุณมั่นใจว่าตัวเองจะหาเจอ ก่อนจะหามัน คุณควรเผื่อใจให้ความผิดหวังด้วย กลิ่นอายจางหายไป ไม่เหลือแม้แต่ร่องรอยที่แสดงให้เห็นว่าเขาเคยมา หยางเมิ่งฉีลุกขึ้นยืน เหมือนเป็นแค่ความฝัน หานจวิ้นซือกลับไปถึงห้อง เขาเปิดไฟ เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟา มองมาทางเขาด้วยสายตาผิดหวัง “คุณถึงกลับกล้าโกหกฉัน เพราะผู้หญิงคนนั้น” เชี่ยหยาวกัดฟัน ตัวสั่น เธอเจ็บปวดหัวใจมาก นานเท่าไหร่ ทั้งสองรู้จักกันมานานเท่าไหร่ ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะโกหกเธอ ตอนนี้ กลับโกหกเธอเพียงเพราะผู้หญิงไร้ยางอายคนหนึ่ง เหอะ ไร้ยางอาย อาจจะเป็นเพราะเธอคิดไปเองคนเดียว ถ้าเธอไร้ยางอายจริง เขาคงไม่มีทางโกหกเพื่อปกป้องเธอหรอก “ขอโทษ” หานจวิ้นซือเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้านิ่งเฉย “เรามาคุยกันเถอะ” เรื่องบางเรื่อง ไม่ว่ายังไงก็ต้องเผชิญหน้า คนบางคน ไม่ว่ายังไงก็ถูกกำหนดมาให้ต้องเจ็บปวด ถึงแม้จะไม่อยากยอมรับแค่ไหนก็ตาม “ไม่มีอะไรต้องคุย ขอแค่คุณอย่าลืมที่เคยสัญญากับฉันไว้แค่นั้นก็พอ” เธอลุกขึ้นจะเดินออกไป แต่ถูกเขาดึงเอาไว้ “ฟังฉันให้จบแล้วค่อยไป” เชี่ยหยาวเอามือปิดหู “ฉันไม่ฟัง ไม่คุยอะไรทั้งนั้น คุณขอโทษแล้วฉันก็ยกโทษให้” ทั้งที่เธอรู้ว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว แต่ก็ยังหลอกตัวเองและไม่ยอมรับความจริง “หยาวหยาว อย่าทำแบบนี้ ฟังที่ฉันพูดก่อน” หานจวิ้นซือกดไหล่เธอไว้ “ฉันรู้ไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่มีทางชดใช้ในสิ่งที่ติดค้างเธอไว้หมด ใช่ ฉันเคยรับปากว่าจะชดใช้ให้ด้วยการแต่งงานกับเธอ เพราะนั่นคือสิ่งที่เธอต้องการ แต่ตอน นี้.............” “ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟัง” เธอพุ่งเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขา ร้องไห้โวยวาย ทุบหน้าอกของเขา “หานจวิ้นซือ คุณก็รู้ว่าฉันไม่เหลืออะไรแล้ว คุณคือคนเดียวที่ฉันสามารถพึ่งพาได้ ถ้าแม้แต่คุณก็จะทิ้งฉันไป ฉันก็ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ.......” เชี่ยหยาวดูจะเสียใจมาก หานจวิ้นซือกลัวว่าอาการแน่นหน้าอกของเธอจะกำเริบ เลยไม่อยากพูดอะไรต่อ “ฉันเกลียดตอนที่คุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ตอนอยู่กับฉัน คุณก็เผชิญหน้ากับฉันด้วยความนิ่งเฉย คุณเอกที่จะโกหกเพื่อให้เธอ แล้วคุณจะโกหกเพื่อฉันบ้างไม่ได้หรอ ตอนฉันถามคุณ คุณโกหกหรือหลอกอะไรฉันก็ได้ คุณโกหกฉันว่าคุณอยู่ห้องผู้ช่วยกู้ หรือออกไปกินมื้อค่ำ หรือออกไปเดินเล่นเพราะนอนไม่หลับ หรืออะไรก็ได้ แต่ขอแค่อย่ามองฉันด้วยสายตาซื่อตรงและจริงจังแบบนี้ ขอแค่นี้ได้มั้ย” การที่ผู้ชายคนหนึ่งยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง มันหมายความว่าผู้หญิงคนนั้นสำคัญและมากพอที่จะอยู่ในใจเขาได้ และสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เชี่ยหยาวไม่มีทางรู้ได้ “มันดึกมากแล้ว ร่างกายเธอไม่ค่อยแข็งแรง ไปพักเถอะ” เขาไม่ตอบคำถามเธอ และมองเห็นแววตาผิดหวังของเธอในเวลาเดียวกัน ไม่ได้เป็นเพราะหานจวิ้นซือใจดำ แต่เป็นเพราะหัวใจของคนมันมีอยู่แค่นั้น ถ้ามีคนเข้ามา อีกคนก็ต้องเดินออกไป และยิ่งกว่านั้น หัวใจของเขา เชี่ยหยาวไม่เคยเข้าไปได้ “จูบฉันนะ” การที่จู่ๆเธอก็ขอ ทำให้เขาคาดไม่ถึง “อย่าปฏิเสธฉันเลย ฉันจะเสียใจมาก” สายตาอ้อนวอนของเชี่ยหยาวทำให้เขาปฏิเสธไม่ลง ไม่ว่ายังไง มันคือสิ่งที่หานจวิ้นซือติดค้างเธอ เดินขึ้นหน้า เขารั้งเอวเธอ แล้วก้มจูบเธอ ริมฝีปากเย็นเฉียบจูบเธอด้วยความเฉยชา เช้าวันรุ่งขึ้น ทุกห้องเปิดประตูห้องออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย สิ่งที่นึกไม่ถึงคือ เชี่ยหยาวจะออกมาจากห้องหานจวิ้นซือ “อรุณสวัสดิ์ครับ คุณหยาง” กู้เฟิงเหยนเอ่ยทัก เพื่อจะดึงดูดความสนใจของเธอ “อรุณสวัสดิ์” เธอตอบกลับด้วยรอยยิ้มน้อยนิด “พวกคุณตื่นเช้ากันขนาดนี้เลยหรอ” เชี่ยหยาหาว จงใจบิดขี้เกียจ หานจวิ้นซือเดินตามหลังออกมา เขาตกใจอึ้งไปสักแปป แล้วเปลี่ยนสีหน้ากลับมานิ่งเหมือนเดิม “กินข้าวเช้า จะได้ไปสนามบิน” พูดเสร็จเขาก็เดินจากไป อาหารเช้าที่ครบครัน ไม่ได้ทำให้เธออยากกิน แต่เธอก็ต้องทำเป็นกินเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต สถานการณ์ไม่คาดคิดนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่โอเค ถ้าเมื่อคืนหานจวิ้นซือไม่ได้มาหาเธอที่ห้องก็ว่าไปอย่าง ในเมื่อเขาไป แล้วพูดคำพวกนั้นกับเธอ แล้วเช้านี้ก็ทำให้เธอเห็นภาพเหล่านั้น เธอรู้สึกเหมือนเมื่อคืนถูกหลอก ในระหว่างทางที่ไปสนามบิน เธอไม่เปิดปากพูดอะไรเลย ตอนขึ้นเครื่องเธอยู่ห่างจากสองคนนี้ได้ไกลเท่าไหร่ยิ่งดี เข้าเกรด กู้เฟิงเหยนกระซิบกับเธอ “เดี๋ยวเรานั่งด้วยกันนะ” เธอตอบกลับแบบส่งๆ “ไว้ค่อยว่ากัน” ครั้งที่แล้วตอนมา เธอขอนั่งกับเขา แต่ก็ถูกเขาหักหลัง ครั้งนี้ ผีที่ไหนก็รู้ว่าเขาคิดที่จะทำอะไรกันแน่ เธอจงใจเดินอยู่ข้างหลังช้าๆ เธอนั่งตามหมายเลข เธอได้ที่นั่งติดหน้าต่าง ทำให้เธอสบายใจขึ้น ขอแค่ไม่ได้นั่งกับหานจวิ้นซือ มันก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด เธอเอาแต่จ้องออกไปนอกหน้าต่าง ไม่รู้ตัวว่ามีเงาของคนกำลังเดินมาทางเธอ พอได้ยินเสียง เธอแค่เหล่ตามองด้วยความไม่ตั้งใจ แต่ก็ต้องตกใจตาโต “คุณเชี่ย คุณ......คุณมานั่งที่นี่ได้ยังไง” เชี่ยหยาวสะบัดตั๋วในมือ “ก็นั่งตามเลขที่ได้” เธอเริ่มอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ถึงแม้จะไม่อยากนั่งกับหานจวิ้นซือ แต่ถ้าเทียบกันแล้ว เธอไม่อยากนั่งกับเชี่ยหยาวมากกว่า กู้เฟิงเหยนมานั่งข้างหานจวิ้นซือ เขาเหล่ตาถาม “แกแลกที่กับเชี่ยหยาวทำไม” “เห้อ ผมเลือกได้ที่ไหน เธอบอกว่าทะเลาะกับคุณ ไม่อยากนั่งกับคุณ ผมจะทำยังไงได้” “แกเชื่อที่เธอพูดหรอ” หานจวิ้นซือถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เชี่ยหยาวต้องการจะทำอะไรเขารู้ดี “ผมไม่ได้เชื่อ แต่ถ้าเธออยากหาเรื่องคุณหยางจริงๆ โอกาสเยอะแยะ จะแลกหรือไม่แลกก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมาก” เขาหน้านิ่ง “ฉันให้เวลาแกสิบนาที ไปแลกกลับมาซะ” ไม่สนว่าหลังจากนี้เชี่ยหยาวจะมีหรือไม่มีโอกาสหาเรื่องเธอ แต่ถ้าเขาอยู่ตรงนั้น เขาไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนมาหาเรื่องเธอได้ ตอนเครื่องบินขึ้น ใจของเธอเหมือนลอยอยู่กลางอากาศเหมือนเครื่องบิน “ฉันแปลกใจมาก ทำไมคุณถึงมาเซี่ยงไฮ้กับจวิ้นซือได้” “เพราะฉันเป็นคนเวี่ยงไห้” เชี่ยหยาวหัวเราะเยาะ “ใช้เป็นเหตุผลได้ด้วยหรอ ที่ซูริคมีคนเป็นหมื่นเป็นพันที่มาจากเซี่ยงไฮ้ ทำไมคนอื่นไม่มาด้วย แต่กลับเป็นเธอคนเดียวที่มาล่ะ” “อันนี้คุณสามารถไปถามว่าที่สามีของคุณได้” “ว่าที่สามีหรอ เธอรู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นว่าที่สามีของฉัน แต่เธอก็ยังกล้ามาอ่อยเขาเนี่ยนะ” “ฉันเปล่า” “หลอกล่อให้เขาไปห้องเธอตอนดึกๆดื่นๆ แล้วเธอยังกล้าบอกว่าเปล่า ผู้หญิงดีๆที่ไหนจะทำแบบนี้ การที่เธอปิดหูปิดตาหลอกตัวเองได้ ไม่ได้หมายความว่าเธอจะสามารถปิดหูปิดตาคนอื่นไว้ไม่ให้เห็นสิ่งที่เธอไม่อยากให้เห็นได้หรอกนะ”