已经是第一章了
ตอนที่60 กินแมลงวัน
ตนที่60 กินแมลงวัน
หยางเมิ่งฉีรู้สึกว่าอาหารที่ตัวเองกินเข้าไปทั้งหมด กลายเป็นแมลงวันที่น่ารังเกียจ
“คุณจะคิดยังไงก็แล้วแต่ สิ่งที่ฉันบอกได้ก็คือ อะไรที่ฉันรับปากคุณไว้แล้วฉันจะไม่ลืม หานจวิ้นซือจะเป็นว่าที่สามีของคุณคนเดียว”
“เธออย่าคิดว่าฉันจะเชื่อเธออีก ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่ตลอดไป เธอมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะเป็นว่าที่สามีของฉันแค่คนเดียว”
หยางเมิ่งฉัถอนหายใจ “มันก็ใช่ คุณเชี่ยนิสัยแบบนี้คงจะทำให้คนที่รักอยากไปหาคนอื่น ฉันหมายถึงคนอื่นไม่ใช่ฉันนะ”
“เธอ............”
เชี่ยหยาวโกรธจนพูดไม่ออก ดีที่กู้เฟิงเหยนมาทันเวลา เขากระแอม เธอเลยลุกขึ้นแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม
“คุณเชี่ยพูดอะไรกับเธอ”
“คุณคิดว่าอะไรล่ะ”
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอารมณ์เสียจริง เธอจะเป็นคนที่ใช้น้ำเสียงที่ดีในการพูดการจา
“ผมยังไม่อยากเดาตอนนี้ คุณหานฝากอะไรบางอย่างมา” กู้เฟิงเหยน ขยับหน้าเข้ามาใกล้ๆ “เมื่อคืนเชี่ยหยาวอาการไม่ดี เขาเลยต้องดูแลเธอทั้งคืน ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น”
ความจริง หานจวิ้นซือไม่ได้โกหก เชี่ยหยาวรู้ว่าเขาไม่ได้เต็มใจจูบเธอ เธอรู้สึกโกรธ อาการเลยกำเริบ ถึงแม้อาการจะดีขึ้นหลังจากกินยา แต่เพราะไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นอีก เขาเลยให้เธอพักอยู่ที่ห้องตัวเอง
หยางเมิ่งฉีหันหน้าหนี “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”
“ดูหน้าอมทุกข์ทั้งวันของเธอสิ ตั้งแต่เช้ากินอะไรไม่ลง สีหน้าไม่ค่อยดี แล้วยังจะปากแข็งไม่ยอมรับอีก”
“ฉันเปล่า”
“เป็นไปไม่ได้”
“ฉันบอกเปล่าก็คือเปล่า”
“ก็ได้ เปล่าก็เปล่า แต่คุณหานสั่งอะไรผมบางอย่างไว้ ให้ทำให้คุณกลับมาอารมณ์ดีให้ได้ก่อนเครื่องจะลงจอด บอกมาผมต้องทำยังไงคุณถึงจะอารมณ์ดีขึ้นได้”
เธอคิดไปสักพัก “ที่จริงแล้ว ฉันอยากรู้ว่าทำไมหานจวิ้นซือถึงต้องแต่งงานกับเชี่ยหยาว”
กู้เฟิงเหยนส่ายหัว “มันเป็นความลับ ถ้าเขาไม่อนุญาต ผมคงบอกอะไรคุณไม่ได้”
“งั้นคุณบอกฉันมาว่าทำไมเมื่อสองปีก่อนเขาถึงถูกตามฆ่า”
เงียบไปสักพัก กู้เฟิงเหยนส่ายหัวอีกครั้ง “อันนี้ก็เป็นความลับ ผม.......”
“ช่างมันเถอะ ฉันไม่ถามแล้ว”
อารมณ์ดีขึ้นหรอ ถูกเขาทำแบบนี้ อารมณ์ไม่ดีมากขึ้นกว่าเดิม
กลับมาที่ซูริคอีกครั้ง ความหวังเดียวของหยางเมิ่งฉีคือเรียนจบเร็วๆ แล้วไปจากที่ที่ไม่เหมาะกับเธอ
แต่มันไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง
ห้าวันหลังจากกลับไปเรียน เธอโดนเรียกบอกว่ามีคนต้องการพบเธอ
ระหว่างเดินไปห้องรับรอง เธอคิดให้ตายยังไงก็คิดไม่ออกว่าคนที่ต้องการพบเธอคือใคร อยู่ที่นี่นอกจากหานจวิ้นซือกับกู้เฟิงเหยน เธอไม่รู้จักใครอีกเลย
พวกเขาคงไม่มาหาเธอด้วยวิธีแบบนี้หรอก แล้วจะเป็นใครได้ล่ะ
เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตู ดันประตูออก มีคนยืนอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง เป็นผู้หญิง
ดูจากข้างหลังแล้ว หยางเมิ่งฉีรู้สึกไม่คุ้นตาเลย
“สวัสดีค่ะ คุณหาฉันหรอคะ”
เธอถามด้วยความสงสัย มองคนตรงหน้าอย่างไม่วางตา
เธอไม่ได้หันกลับมาทันที มีออร่าความเป็นผู้ดีและความเย็นชา
“สวัสดีค่ะ คุณ................”
“ฉันได้ยินแล้ว ไม่จำเป็นต้องถามซ้ำ”
เธอพูดด้วยนำเสียงโอหัง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้มาดีแน่นอน
เธอเอามือกอดอกแล้วเดินเข้ามาหาเธอ มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาดูถูก
“เธอคือหยางเมิ่งฉีหรอ”
สูดหายใจแล้วยิ้มตอบ “ใช่ค่ะ”
“เธอรู้จักฉันมั้ย”
ส่ายหัว “ไม่รู้จักค่ะ”
“มองดูดีๆ รู้จักหรือไม่รู้จักกันแน่”
น้ำเสียงเหมือนออกคำสั่ง ทำให้หยางเมิ่งฉีไม่พอใจ เธอเกลียดคนที่ชอบทำตัวเหมือนตัวเองใหญ่ แล้วใช้น้ำเสียงออกคำสั่งแบบนี้มาก
“ขอโทษ ฉันไม่ทราบจริงๆค่ะ”
ความจริง ตาของเธอเหมือนของใครบางคนมาก แต่เธอไม่อยากโยงเข้าหากัน
“เหอะ งั้นฉันจะบอกเธอว่าฉันเป็นใคร ฟังให้ดี ฉันชื่อหานอวิ๋นหลาน เป็นพี่สาวคนโตของหานจวิ้นซือ”
เธอตั้งใจเน้นคำสุดท้าย
หยางเมิงฉีหลับตาลง เธอไม่อยากยอมรับว่าตัวเองคิดถูกแล้ว
“รู้มั้ยว่าฉันมาหาเธอทำไม”
“ไม่รู้ค่ะ”
หานอวิ้นหลันหัวเราะ “ไม่รู้หรอ ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งไม่รู้”
“พี่มีอะไรก็พูดมาตามตรงเลยดีกว่าค่ะ”
เธอถอนหายใจ เธอเหนื่อยใจที่ต้องคอยเจอคนพวกนี้
“ใครอนุญาตให้เธอเรียกฉันว่าพี่” เธอยิ้มร้าย “อย่าคิดว่ามีปีก แล้วจะบินขึ้นฟ้าได้”
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น”
หยางเมิ่งฉีนึกไม่ถึง เธอเคยเห็นพี่สาวคนที่สองของเขา เธอเป็นคนใจดี น่าคบหา ไม่ถือตัว แต่พี่สาวคนโตคนนี้.............
เห้อ มันทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้
“ไม่เคยคิดก็ดี การที่ได้มาเรียนถึงที่นี่ก็แสดงว่าก็พอมีสมองอยู่บ้าง แต่มีแค่สมองก็คงไม่พอ ต้องรู้จักเจียมตัว น้องชายฉันหนุ่มแล้วก็เก่ง หน้าตาดี มีผู้หญิงมากายที่คอยมาให้ท่าเขา และสุดท้ายก็ถูกทิ้ง อย่าหาว่าฉันไม่เตือน ถึงแม้เธอจะหน้าตาดีหน่อย แต่ก็คงมีจุดจบไม่ต่างจากผู้หญิงพวกนั้นหรอก”
สายตาเห็นใจของหานอวิ๋นหลานทำให้หยางเมิ่งฉีเจ็บปวดหัวใจ เธอเงยหน้า แล้วเอ่ยพูด “ขอบคุณที่เตือน แต่คุณเข้าใจผิดแล้ว เพราะฉันไม่ใช่ผู้หญิงของน้องชายคุณ และคงไม่มีทางจะมีจุดจบแบบนั้น”
“ไม่ยอมรับใช่มั้ย เหอะ ฉันถึงขั้นมาหาเธอถึงที่นี่ เธอคิดว่าถ้าฉันไม่มั่นใจแล้วจะมาถึงที่นี่หรอ ฉันหานอวิ๋นหลานไม่เคยทำเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือไม่มั่นใจ”
“แล้วคุณต้องการอะไรกันแน่”
เธอขี้เกียจตอธิบายแล้ว เพราะอีกแค่เดือนเดียวเธอก็จะเรียนจบแล้ว พอถึงเวลานั้นเรื่องทุกอย่างก็คงจบ
“ง่ายมาก อยู่ให้ห่างน้องชายฉัน แล้วไปนัดบอดซะ”
“ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณบอกด้วย”
“เธอไม่ทำตามที่ฉันบอกก็ได้ ถ้าเธออยากเรียนไม่จบ”
อัพเดทครั้งหน้า วันที่2 พ.ย. 2019
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน
已经是最新一章了
加载中
