ตอนที่61 ผู้ชายของเธอฉันจะแย่งแน่นอน

ต๭นที่61 ผู้ชายของเธอฉันจะแย่งแน่นอน เธออยู่เหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด “ทำไม เธอคิดว่าฉันไม่สามารถทำได้หรอ” หานอวิ๋นหลานเลิกคิ้ว ทำหน้าไม่เชื่อเธอก็ลองดู “ฉันรู้ว่าคุณทำได้ แต่..............” เธอคิดอะไรดีๆออก หยางเมิ่งฉียิ้มร้าย “ฉันไม่ตกลง คุณไม่ให้ฉันจบ ฉันก็จะต้องคอยอยู่ที่นี่ คอยรังควานเขา แล้วเรามาดูกันว่าใครจะเสียมากกว่ากัน” “เธอ............” หานอวิ๋นหลานนึกไม่ถึงว่าสีหน้าเกรงกลัวเมื่อกี้ของเธอจะหายไป เปลี่ยนเป็นคนปากคอเราะรายขนาดนี้ “เธอไม่กลัวจะโดนเขาทิ้งหรอ” “ไม่เป็นไร เพราะไม่ว่ายังคุณก็คงไม่ปล่อยให้ฉันมีชีวิตอยู่อย่างสงบ งั้นฉันก็จะทำให้พวกคุณอยู่ไม่สุขเหมือนกัน ว่าที่น้องสะใภ้ของคุณ ก่อนหน้านี้ฉันยังรับปากกับเขาไว้ว่าฉันจะไม่แย่งผู้ชายของเธอ แต่พอมาตอนนี้ ฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากแย่งเขามาจากเธอ” “บังอาจ” “ถ้าคุณกล้าฉันก็กล้าเหมือนกัน” บรรยากาศที่ไมมีใครยอมเเพ้ใครค่อนข้างร้อนแรง สักพัก เธอพูดขึ้น“ก็ได้ ฉันคงประเมินเธอต่ำไป เธอไม่แคร์ว่าจะจบหรือไม่จบ งั้นฉันถามหน่อยเพื่อนสนิทเธอเขาจะคิดแบบนี้เหมือนเธอมั้ย” หยางเมิ่งฉีขมวดคิ้ว “คุณหมายความว่ายังไง” “คนที่ชื่อหลินวานวาน เดี่ยวฉันจะเรียกมาถามว่าเธอจะไม่แคร์ว่าจะจบหรือไม่จบเหมือนเธอรึเปล่า” เธอเตรียมพร้อมก่อนมาจริงๆ รู้ว่าเพื่อนสนิทของเธอคือใคร “ก็ได้ ฉันตกลง อยู่ให้ห่างจากหานจวิ้นซือ” ถ้าเธอโดนคนเดียว เธอไม่มีทางก้มหัวให้ใครง่ายๆ แต่เป็นเพราะส่งผลต่อเพื่อนของเธอ เธอคงยอมไม่ได้ ฐานะทางบ้านหลินวานวานก็ไม่ค่อยดีเหมือนเธอ ที่บ้านคอยอดออมเพื่อส่งเธอมาเรียนที่เมืองนอก พวกเขาหวังจะพึ่งเธอในอนาคต ความหวังของพวกเขา จะต้องพังเพราะเธอได้ยังไง “นัดบอดก็ต้องยอมไปด้วย” “ทำไม” เธอประท้วง “ต้องขนาดนี้เลยหรอ เรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ คงไม่ต้องให้คุณคอยบงการหรอกมั้งคะ” ตลกสิ้นดี ก็เป็นแค่พี่สาวของเขา ไม่ได้เป็นแม่สักหน่อย ยุ่งจังเลย “ฉันมีเหตุผลของฉัน เธอจำเป็นต้องรู้” เธอมีเหตุผลของเธอหรอ หยางเมิ่งฉีเงียบไปสักพัก เรื่องมันคงไม่ง่ายขนาดนั้น เธอเอ่ยพูด “คุณบอกให้ฉันไปนัดบอด ฉันจะไม่นัดกับใคร อยู่ที่นี่ฉันไม่รู้จักใครเลย” “เรื่องนี้เธอสบายใจได้ ฉันจะจัดการให้เอง” “แล้วถ้ามันไม่สำเร็จล่ะ” “ไม่ใช่ปัญหา ถ้าคนหนึ่งไม่ได้ ก็ค่อยหาใหม่ หาจนกว่าจะได้” พูดขนาดนี้ คงมีแผ่นอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆ เธอแกล้งทำหน้าลำบากใจ “แต่ฉันมีแฟนแล้วนะคะ” “อย่าหาข้ออ้าง ถ้าเธอมีแฟนอยู่แล้วเธอจะไปแย่งแฟนคนอื่นหรอ” “คุณเชี่ยนี่คิดเองเออเองไปคนเดียว” เธอพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ ไม่ต้องเดาให้ยาก เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ “สรุปตกลงหรือไม่ตกลง” หานอวิ๋นหลานถามด้วยนำเสียงหมดความอดทน “ก็ได้ ฉันตกลง เวลาและสถานที่คุณจัดการเอง แล้วค่อยบอกฉันก็แล้วกันนะคะ” อยากเล่นใช่มั้ย เธอจะร่วมเล่นด้วยก็แล้วกัน หยางเมิ่งฉีนึกสนุกตาเป็นประกาย คนมีเงิรนี่ทำอะไรได้อย่างง่ายดาย ผ่านมาแค่สองวัน หยางเมิ่งฉีได้รับสายจากหานอวิ๋นหลาน เธอมาตามที่อยู่ตามที่เธอบอก เป็นร้านกาแฟร้านหนึ่ง บรรยากาศเงียบสงบ เปิดเพลงคลาสสิกเบาๆ เป็นสถานที่ที่เหมาะกับการนัดบอดเป็นอย่างมาก เธอหาโต๊ะนั่งลง คอยมองไปตรงประตูทางเข้า เธอสงสัยว่าคนมานัดบอดจะเป็นคนแบบไหน เวลาผ่านไปประมาณห้านาที มีผู้ชายอ้วนเตี้ยคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอตกใจ รีบก้มหน้า ภาวนาขอให้ไม่ใช่เขา………….. แต่มันก็ไม่ได้เป็นไปตามที่เธอขอ “สวัสดีครับ คุณคือคุณหยางใช่มั้ยครับ” หยางเมิ่งฉีตกใจ ค่อยๆเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มเจื่อนๆ “ใช่ค่ะ คุณคือ........” “อ่อ ผมขอแนะนำตัวเองก่อน ผมชื่อ หม่า หม่าต๋า” ผ้ชายอ้วนมานั่งลงตรงหน้าเธอ “ได้ข่าวจากคุณหานว่าคุณเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนหรอ” “อืม” “แล้วหลังจากเรียนจบคุณจะยังอยู่ที่นี่อยู่มั้ย ผมขอบอกไว้ก่อน อยู่ที่นี่ผมมีธุรกิจใหญ่ คุณแต่งงานกับผม คุณต้องคอยเชื่อฟังผมทำตามที่ผมบอก” เธออึ้ง ก้มดูดน้ำ “คุณหม่าต๋ามีธรุกิจใหญ่ คุณคงต้องรวยมากแน่ๆเลยใช่มั้ยคะ” เขายอมรับอย่างมั่นใจ “แน่นอน เธอดูโน้น” เขาชี้ไปนอกหน้าต่าง “เห็นนั้นมั้ย รถรุ่นA8ใหม่ล่าสุด ราคาสองล้านหก นักธุรกิจทั่วไปไม่มีปัญญาซื้อหรอก” “อ่อ............” หยางเมิ่งฉีตั้งใจลากเสียงยาว “คงรวยจริงๆ แต่...........” เห็นเธออ่ำๆอึ้งๆ เขายกยิ้ม “คุณหยางมีอะไรก็พูดมาตรงๆเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ” เธอยกยิ้ม “งั้นฉันขอถามตรงๆนะคะ ดูเหมือนคุณก็อายุไม่น้อยแล้ว แถมรวยมากขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่มีภรรยาคะ คุณคงไม่ได้มีปัญหาหรือโรคอะไรใช่มั้ยคะ” พู่............... ข้างหลังเธอมีเสียงคนพยายามกลั้นหัวเราะ เธอหันหลังมองด้วยความงง เป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง ดูเหมือนเขาก็มานัดบอดเหมือนกัน ผู้หญิงตรงหน้าเธอเป็นคนเยอรมันที่ค่อนข้างขี้อาย เห็นได้ชัดว่า พวกเขานั่งกันใกล้มาก ทำให้ได้ยินว่าคุยอะไรกันได้อย่างชัดเจน ชายอ้วนหน้าเสีย รีบลุกขึ้นยืน “ฉันต้องไปรับคนที่สนามบิน ไว้เราค่อยคุยกันวันอื่น” เห็นท่าทางของเขา เธอก็หัวเราะขึ้นมา เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรบอกเธอว่าล้มเหลว แต่เธอพูดกลับมา “อย่าเพิ่งรีบกลับ ยังเหลืออีกสามคน” สามคนหรอ เธอตกใจอึ้ง ผู้ชายคนที่สองปรากฏ............ หยางเมิ่งฉีนึกไม่ถึงว่าเช้านี้เธอจะนัดเจอไปแล้วสี่คน แต่ละคนยิ่งกว่าแต่ละคนอีก ผู้ชายคนสุดท้ายจากไป เธอถอนหายใจ เอามือก้มหัวตัวเอง และผู้ชายที่หัวเราะเยาะเธอเมื่อกี้เขายังอยู่ “ผมขอนั่งด้วยได้มั้ย” “แล้วแต่” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้าวๆ “เธอนัดเจอไปสี่คนแล้ว หลังจากนี้ยังมีอยู่อีกมั้ย” หน้าตาเขาค่อนข้างใช้ได้ ผมหยิก ไม่เหมือนคนจีน แต่พูดจีนได้ชัดมาก “แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ” “ผมแค่ถาม ถ้าไม่มีใครแล้ว เราลองคุยกันดูมั้ย ผมน่าสงสารกว่าคุณอีก ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ผมนัดเจอมาสิบกว่าคนแล้วเนี่ย” “คุณคิดว่าการนัดบอดเป็นเรื่องเล่นสนุกหรอ จะลากใครก็ได้มาเป็นคู่เพื่อหลอกพ่อแม่ว่าหาคู่เจอแล้วแค่นี้หรอ” เขายกยิ้ม และเขาเองก็มีลักยิ้มเหมือนกัน “เธอก็ทำเหมือนเป็นเรื่องเล่นๆเหมือนกันไม่ใช่หรอ………….”