ตอนที่62 เปลี่ยนผู้หญิงอีกแล้วหรอ

ต๭นที่62 เปลี่ยนผู้หญิงอีกแล้วหรอ หยางเมิ่งฉีเงียบไปสักพัก แล้วมองพิจารณาเขา “แล้วคุณเป็นลูกหลานใครล่ะ” คิดในใจ คงไม่ได้เป็นสายลับที่พี่สาวหานจวิ้นซือส่งมาหรอกใช่มั้ย “ไม่ได้เป็นลูกหลานใครทั้งนั้น ก็เหมือนกับคุณนั่นแหละที่ถูกบังคับให้มานัดบอด” ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ เธอไม่มีทางเชื่อแน่นอน “แล้วทำไมคุณต้องมานัดบอดด้วยล่ะ หน้าตาก็ไม่ได้ดูแย่ขนดจะหาแฟนไม่ได้” เขาถอนหายใจ “ทุกคนมีความยากลำบากของตัวเอง เชื่อผมสิ ถ้าเทียบกับผู้หญิงอย่างพวกคุณ ผู้ชายอย่างพวกผมไม่ใช้เวลามานัดบอดก็ใช้เวลาทำมาหากิน” หยางเมิ่งฉีรู้สึกตลกกับคำพูดของเขา เธอก็เริ่มรู้สึกดีกับเขาขึ้นมาทันที ทั้งสองคุยกันอย่างสนุกสนาน เธอได้รู้จักชื่อของเขา เขาชื่อหลินชวน เป็นคนปีกกิ่ง สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ เขาก็เรียนจบที่มหาวิทยาลัยซูริคเหมือนกัน เป็นรุ่นพี่เธอสองปี หลังจากที่เรียนจบเขาถูกบริษัทแห่งหนึ่งเชิญตัวไปทำงาน ตอนนี้เป็นผู้จัดการฝ่ายวิจัยและพัฒนา เหตุผลที่เขามานัดบอดเป็นเพราะว่าเมื่อสองปีก่อนเขามีแม่เลี้ยง และแม่เลี้ยงคนนี้ค่อนข้างร้อนใจ เพราะคิดว่าเขาอายุไม่น้อย ควรมีคู่ได้แล้ว เลยคอยจัดการหาคู่ให้เขา หลังเที่ยงแสงแดดอ่อนๆส่องโดนเธอ อารมณ์เธอค่อนข้างดี หานหนานหยงควงแขนผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาในร้านกาแฟ หยางเมิ่งฉีกำลังคุยอย่างสนุกสนาน ไม่ทันได้สังเกตเห็นเธอ และเธอเองก็มองเห็นเธอตั้งนานแล้ว เธอนึกว่าจำผิดคน อึ้งอ้าปากค้าง “เป็นอะไรไป” หาโต๊ะนั่งเสร็จ เธอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แอบไปโทรหาหานจวิ้นซือ หลังจากสายถูกรับ เธอถามขึ้นอย่างรีบร้อนใจ “แกเปลี่ยนผู้หญิงอีกแล้วหรอ” หานจวิ้นซือตอบกลับด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “เปลี่ยนผู้หญิงอะไร พี่ช่วยพูดอะไรที่ปกติหน่อยได้มั้ย” “ไม่ ฉันหมายถึงแกเลิกกับผู้หญิงที่ชื่อหยางเมิ่งฉีแล้วหรอ” “ยังไม่เคยคบกัน แล้วจะเลิดกันได้ยังไง” เธอถอนหายใจ “เห้อ ฉันก็ว่า..............” “มีเรื่องอะไรรึเปล่า” “ก็ไม่ได้มีอะไร เมื่อกี้ฉันเห็นเธอคุยอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งด้วยความสนิทสนม คนนอกที่ไม่รู้คงนึกว่าเป็นแฟนกัน” ปลายสายเงียบไปสักพัก แล้วเอ่ยถามขึ้น “พี่เจอเธอที่ไหน” “ร้านกาแฟไอริช” เขาวางสายทิ้ง หานหนานหยงบ่น “วางสายโดยที่ไม่บอกลาอะไรสักคำ นิสัยไม่ดี” ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น มีรถคันหนึ่งมาจอดอยู่หน้าร้าน มีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงจากรถ แล้วเดินตรงเข้ามาในร้าน มองไปรอบๆ แล้วเดินตรงเข้ามาหาเธอ “คุณหยาง” ผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยเรียกเธอ เธอเงยหน้ามองด้วยความสงสัย “ผู้ช่วยกู้ คุณมาหากาแฟดื่มหรอ” “เปล่าครับ คุณหานอยู่ข้างนอก เรียกให้คุณไปหาครับ” เธอชะงักไป แล้วหันไปยิ้มให้หลินชวน “รุ่นพี่หลิน เราค่อยคุยกันวันหลังนะคะ นี่เป็นช่องทางการติดต่อของฉัน” พวกเขาแลกเปลี่ยนเบอร์กัน เธอโบกมือลา ออกจากร้านกาแฟ ข้างนอกแสงแดดจ้าแยงตา เธอเดินเข้าไปเปิดประตูรถแล้วนั่งเข้าไป “คุณหาฉันทำไม” พอนึกถึงการกระทำของพี่สาวคนโตของเขา อยู่ๆเธออารมณ์เสียอยากลงที่เขาขึ้นมา “ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร” หานจวิ้นซือชี้ไปที่ชั้นสอง เธอมองไปตามที่เขาชี้ มันมองเห็นที่ที่เธอนั่งพอดี “อ๋อ รุ่นพี่ที่รู้จักจากการนัดบอด” “นัดบอดหรอ” หานจวิ้นซือนึกว่าตัวเองฟังผิด เลิกคิ้วสูง เธอไม่ได้ตั้งใจจะบอกเขา แต่ในเมื่อหลุดปากไปแล้วก็คงไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่เคยคิดที่จะปิดบังเขา แต่เพราะช่วงนี้เขางานยุ่ง ไม่ค่อยได้เจอกัน เลยไม่มีโอกาสได้บอก “อืม วันนี้ฉันมานัดบอด” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ เป็นเมื่อก่อนเธอคงก้มหน้าก้มตา เหมือนทำผิดอะไรมา แต่ตอนนี้ เธออยากประกาศให้โลกรู้ว่าเธอถูกคนบังคับ รังแก “บอกเหตุผลมา” หานจวิ้นซือมองเธอด้วยสายตาขาดโทษ “ไปถามพี่สาวคนโตคุณซิ” “พี่สาวฉันหรอ” “ก็ใช่นะซิ คุณคิดว่าฉันว่างไม่มีอะไรทำหรอ ถึงมานัดบอด” หานจวิ้นซือสีหน้าเปลี่ยนไป แล้วเอ่ยถามกลับ “เขาสั่งให้เธอถามอะไรเธอก็ทำ เธอเชื่อฟังเขาขนาดนั้นเลยหรอ” “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ให้ฉันอยู่ห่างจากคุณไม่พอ แล้วยังบังคับให้ฉันมานัดบอด คุณไม่รู้สึกว่ามันแปลกหรอ...........” “แล้วเธอหาคำตอบเจอรึยัง” เธอตอบกลับ “ตอนนี้ยังไม่เจอ แต่ฉันจะหาไปเรื่อยๆ” “เธอคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว” “ทำไมล่ะ” กู้เฟิงเหยนออกรถ ขับไปตามทางกลับบ้าน “ฉันไม่ให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกต่อไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้านิ่งๆหล่อๆของเขาตอนนี้ค่อยๆมีสีหน้าโกรธเคือง “คุณคงได้จะไปเอาเรื่องพี่สาวคุณหรอกใช่มั้ย” หยางเมิ่งฉีไม่ได้อยากรุ่งเรื่องในครอบครัวของใคร แต่นี่มันส่งผลกระทบต่อเธอ “หลังจากนี้ถ้าเจอปัญหาอะไรอีกต้องบอกฉันเป็นคนแรกเข้าใจมั้ย” เขาไม่ได้ตอบคำถามเธอ เขาพูดเชิงเป็นการออกคำสั่ง สมกับที่เป็นคนในตระกูเดียวกัน ชอบออกคำสั่ง “อ่อ” รถจอดอยู่หน้าประตูบ้าน หยางเมิ่งฉีถามด้วยความงง “คุณพาฉันมาที่บ้านทำไม” “เดี่ยวเธอก็รู้เอง” หานจวิ้นซือส่งสายตาบอกให้เธอลงจากรถ ถึงแม้เธอจะไม่อยากขนาดไหน แต่ก็ต้องเชื่อฟังลงจากรถตามที่เขาสั่ง เข้าไปในบ้าน เธอนั่งอยู่ห้องรับแขก เด็กรับใช้รินน้ำมาเสิร์ฟ เธอยื่นสองมือไปรับ “ขอบคุณค่ะ” “โทรหาพี่สาวคนโต คนรอง คนเล็ก เรียกให้พวกเธอรีบกลับบ้าน” หานจวิ้นซือออกคำสั่ง เธอเลยตอบกลับ “ได้ค่ะ คุณผู้ชาย” หยางเมิ่งฉีวางน้ำลงตรงโต๊ะ แล้วรีบเดินเข้าไปหาเขา “หานจวิ้นซือ คุณจะนัดเจอกันภายในครอบครัว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ฉันอยู่ที่นี่คงไม่เหมาะเท่าไหร่” เขาดึงเธอเอาไว้ “ฉันไม่เคยมองว่าเธอเป็นคนนอก” เธอรู้สึกซาบซึ้ง แต่แล้วยังไง ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นคนนอกอยู่ดี “คุณอย่ามาล้อฉันเล่น ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ แล้วอีกอย่างไม่สมควรด้วย” พอนึกถึงสายตาของหานอวิ๋นหลานที่มองเธอ เธอคงอยากกลืนกินเธอทั้งเป็น เธอรู้สึกไม่สบายใจ “ก็ได้ ถ้าเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ ก็ขึ้นไปข้างบน ไปรอที่ห้องนอนของฉัน” “รอคุณทำไม” “ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” “ไว้คุยกันวันหลังไม่ได้หรอ” “ไม่ได้” “……………..”