ตอนที่64 มุกฝืด

ต๭นที่64 มุกฝืด หยางเมิ่งฉีมองดูแผ่นหลังของเขา เธอถอนหายใจ เดินเข้าไปหาเขา “คุณอารมณ์ไม่ดีหรอ” เขาไม่สนใจเธอ “ถ้าอารมณ์ไม่ดี ต้องระบายออกมา เพราะมันจะไม่ดีต่อสุขภาพ” เขาก็ยังไม่สนใจเธอเหมือนเดิม หน้าเขานิ่งจนหยางเมิ่งฉีคิดไม่ถึง แต่เธอก็ไม่ได้ละทิ้งความพยายาม “งั้นให้ฉันเล่าเรื่องตลกให้คุณฟังเอามั้ย” เธอไม่สนว่าเขาจะอยากหรือไม่อยากฟัง เธอพูดขึ้น “หมีขั้วโลกตัวหนึ่งใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว มันรู้สึกเหงาไม่มีอะไรทำ มันเลยดึงขนตัวเองเล่น เส้นที่หนึ่ง เส้นสอง เส้นสาม สุดท้ายมันดึงจนเหลือเส้นสุดท้าย แล้วมันก็หนาวตาย” เล่าจบ เธอหัวเราะเสียงดัง แต่เขาก็ยังเงียบเหมือนเดิมไม่สนใจเธอ เธอหุบยิ้ม “ไม่ตลกหรอ งั้นเล่าเรื่องใหม่แล้วกัน” “แมงมุมตกหลุมรักผีเสื้อ แต่ผีเสื้อปฏิเสธแมงมุม แมงมุมเลยถามผีเสื้อว่าทำไม ผีเสื้อเลยตอบกลับ เพราะแม่ฉันบอกว่าคนที่อยู่ในใยไปทั้งวันทั่วเป็นคนไม่ดี（แมงมุมและยาอุปมากับคนที่ติดอินเทอร์เน็ต）” ครั้งนี้หานจวิ้นซือหัวเราะแล้ว แต่เป็นการหัวเราะที่ไม่ค่อยเต็มใจ เขาหันหลังกลับ ยกมือปลดกระดุมเสื้อ หยางเมิ่งฉีตกใจ “คุณจะทำอะไร” “เปลี่ยนเสื้อ” เธอยกมือปิดตา “แล้วทำไมต้องมาแก้ผ้าต่อหน้าฉันล่ะ” “เพราะเรื่องตลกของเธอเมื่อกี้มันทำให้ฉันรู้สึกหนาวไป ฉันกลัวจะหนาวตายเหมือนหมีขั้วโลกเหนือตัวนั้น” “................” ผ่านไปสักพัก เธอถามขึ้น “ฉันไปได้ยัง” “กินข้าวก่อน แล้วค่อยไป” เธอค่อยๆลืมตาขึ้น “บ้านคุณเนี่ยนะ” “อืม” “ต้องกินที่นี่จริงๆหรอ” เธอไม่อยากมาก แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ “เธอไม่อยากหรอ” “เปล่า” เธอพูดอธิบาย “คืนนี้มีคลาสพิเศษ ฉันกลัวจะกลับไปจองที่ไม่ทัน” หานจวิ้นซือผูกไทไปด้วยพูดไปด้วย “ถ้าไม่ได้ที่ งั้นก็ไม่ต้องไปแล้ว บอกมาว่าเป็นอาจารย์คนไหนสอน เดี๋ยวฉันให้เขามาสอนเธอตัวต่อตัวที่บ้าน” “…………..” “ช่างมันเถอะ มันไม่ได้เป็นวิชาหลัก ไปหรือไม่ไปก็ได้” เธอรู้ดีว่าเขาทำได้ หยางเมิ่งฉีทำได้แค่โกหกต่อ การที่ต้องแย่ที่นั่งมันต้องเป็นวิชาที่สำคัญอยู่แล้ว แต่เธอไม่อยากมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น แต่ หานจวิ้นซือแต่งตัวดูดีขนาดนี้ ทำให้เธอไม่สบายใจ “คุณจะออกไปข้างนอกหรอ” “คุณหมายความว่าให้ฉันอยู่กินข้าว ทั้งๆที่คุณจะออกไปข้างนอกเนี่ยนะ” เธอทำตาโต ในบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ นอกจากเขาเธอก็ไม่รู้จักใครอีกเลย ทิ้งให้เธออยู่นี่คนเดียว อยู่กับแม่บ้านที่ไม่ชอบเธอ มันจะไม่โหดร้ายเกินไปหรอ................. “ไม่ใช่ ฉันออกไปแค่แปปเดียว” เขาก้มมองนาฬิกาในมือ “ฉันออกไปแค่ชั่วโมงเดียว” หยางเมิ่งฉีกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เสียงมือถือเขาก็ดังขึ้นมาก่อน เขาเดินไปรับสาย หลังวางสายเธอก็เดินกลับมาสั่งเธอ “ถ้ารู้สึกเบื่อ เธอก็เดินดูรอบๆบ้าน แต่ฉันกลับมาแล้วต้องให้ฉันเห็นเธอ” ในห้องกว้างใหญ่เหลือเธอเพียงคนเดียว เปิดประตูออกไป ถึงแม้ว่าเธอจะเคยมาที่นี่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยเดินดูรอบๆบ้านดีๆ เธอเดินตามทางเดิน เหมือนเขาวงกตที่ไม่มีที่สิ้นสุด เธอเดินไปเรื่อยๆแล้วอดบ่นขึ้นมาไม่ได้ “บ้านใหญ่โตขนาดนี้ อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่กลัวหรอ” ตาเธอสะดุดเข้ากับประตูบานสีขาว สิ่งที่ดึงดูดเธอไม่ใช่ประตูแต่เป็นป้ายที่แขวนอยู่หน้าประตู ‘คนนอกห้ามเข้า’ เธอเดินเข้าไปด้วยความสงสัย เธออยากเปิดประตูเข้าไปมาก แต่ก็ไม่กล้าเพราะมีป้ายห้ามไว้ คนนอก คนนอกคือใคร เธอคงไม่ใช่คนนอกหรอกใช่มั้ย หานจวิ้นซือบอกให้เดินดูได้ตามสบาย เดินดูได้ตามสบายก็หมายความว่าอนุญาตให้เธอเดินดูได้ทุกห้องใช่มั้ย พอคิดได้ดังนี้ เธอก็สบายใจมากขึ้น เธอเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง เป็นห้องนอนใหญ่ ดูจากการตกแต่งแล้วคงไม่ได้ใช้รับแขก แต่เป็นห้องนอนหลัก แต่บรรยากาศในห้องค่อนข้างน่ากลัว เหมือนไม่มีคนอาศัยมานาน หยางเมิ่งฉีเปิดม่านออก ให้แสงแดดส่องเข้ามา เธอมองดูรอบๆ แล้วเธอก็สะดุดเข้ากับรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง เป็นรูปของชายหญิงคู่หนึ่ง ผู้ชายหน้าตาดูน่าเกรงขาม ส่วนผู้หญิงดูดีสวยงาม ไม่ต้องเดาให้เสียเวลา นี่คงเป็นพ่อแม่ของเขาซินะ ตอนที่เธอกำลังนึกคิดว่าเขาเหมือนพ่อหรือเหมือนแม่มากกว่า ก็มีเสียงพูดขึ้นจากข้างหลัง “คุณหยางไม่เห็นป้ายห้ามที่แขวนไว้ตรงประตูหรอ” เธอวางกรอบรูปลง แล้วหันหลังกลับไปแก้ตัว “ขอโทษนะคะ ฉันเห็นแค่ แต่ฉันแค่................” “บ้านนี้ไม่ใช่ที่ที่คุณจะไปไหนมาไหนตามอำเภอใจได้ แล้วอีกอย่าง คุณผู้ชายไม่ชอบผู้หญิงที่ข้ามเส้นเขา” เธอยิ้มแห้ง “ฉันเข้าใจแล้ว และจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย” หานจวิ้นซือพูดคำไหนคำนั้น เขาบอกจะออกไปหนึ่งชั่วดมงก็หนึ่งชั่วดมงจริงๆ โต๊ะอาหารบ้านหานค่อนข้างใหญ่ยาว ทั้งสองนั่งอยู่ตรงหน้าซึ่งกันและกัน ตอนพูดคุยกันก็ต้องพูดเสียงดังไม่งั้นไม่ได้ยิน หยางเมิ่งฉีลุกขึ้นเดินไปอยู่ตรงหน้าเขา “ฉันขอนั่งข้างคุณได้มั้ย” “ทำไมล่ะ” “ไม่ทำไม ฉันแค่รู้สึกว่าโต๊ะมันยาวไปเหมือนห่างไกลกัน” เขาชะงัก แล้วยกยิ้ม “ได้ งั้นเธอตามสบาย เหมือนกับว่าอยู่บ้านตัวเอง” หานจวิ้นซือทำท่าเอ็นดูเธอ ทำให้แม่บ้านไม่พอใจอย่างมาก เธออยู่ที่นี่มายี่สิบกว่าปี เธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ ไม่เคยเห็นเขามองผู้หญิงคนไหนด้วยสายตาอ่อนโยนขนาดนี้ รอยยิ้มแบบนี้ ตั้งแต่ที่พ่อแม่เขาเสียไปเธอก็ไม่เคยได้เห็นมันอีกเลยหลังจากวั้นนั้น แม่บ้านเริ่มเอาอาหารมาเสิร์ฟ เธอฟ้องขึ้น “คุณผู้ชายเมื่อเย็นคุณหยางเข้าไปในห้องยกเว้น” หยางเมิ่งฉีกำลังยกแก้วไวน์ขึ้นชิม ได้ยินดังนั้น เธอแทบจะสำลัก นี่มันเรื่องบ้าอะไร เธอฟ้องเขางั้นหรอ เธอหันหน้าไปมองแม่บ้านคนนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะไม่สนใจที่เธอมองก็ตาม ทำหน้าตาเหมือนกับว่ารอแค่เจ้านายสั่ง เธอก็จะจัดการลงโทษเธอทันที เธอหันหลังกลับมามองหน้าหานจวิ้นซือ เขากำลังมองหน้าเธอด้วยสายซับซ้อน เธอใจหาย เริ่มรู้สึกเสียใจเธอไม่ควรอยู่รอเขากินข้าว